Tam, gdzie wierzący widzą cuda codziennie, nigdy nie zobaczą ich ci, którzy mają zamknięte umysł i serce. To, co dla jednego jest cudem, dla innego może być zwykłym przypadkiem, zbiegiem okoliczności.
Oczy dziecka
Pamiętam setki moich wysłuchanych modlitw. Przy żadnej z nich nie zostały zawieszone prawa natury ani nie działy się rzeczy spektakularne. Ale czyż to nie cud, że działy się rzeczy, co prawda możliwe, ale mało prawdopodobne, właśnie wtedy, kiedy o nie prosiłem?
Aby zobaczyć cud, trzeba mieć oczy dziecka. Trzeba być jak dziecko, które całym sobą ufa, całym sobą zdaje się na Tego, który może mu przyjść w trudnej chwili z pomocą. Cuda się dzieją, kiedy wiem, że już w mym życiu nie mogę nic, ale jest Ktoś, kto może wszystko.
W takiej sytuacji był naród izraelski w niewoli egipskiej. Był „garstką” pogardzanych niewolników, która nijak nie mogła się równać z potęgą Egiptu. A jednak Panu spodobało się wywieść swój lud „ręką potężną, wyciągniętym ramieniem”. On doświadczył Egipt plagami i przeprowadził Izrael przez morze, a zatopił rydwany faraona, jego konie i jeźdźców. „On sam cudów wielkich dokonał”, a Izrael tylko je oglądał z szeroko otwartymi oczami dziecka i wysławiał Pana, że „Jego łaska na wieki”.
Reklama
Pan dał zwyciężyć Dawidowi Goliata, a Samsonowi pomścić się na Filistynach. Wszystko to można by wyjaśnić tylko po ludzku, ale ci wielcy pokorni ludzie wiedzieli, że za tymi wydarzeniami stoi Pan, do którego się modlili, którego wzywali w potrzebie.
Cud cudów
Cuda to znaki paschalne. Znaki, które się dzieją, kiedy przechodzi Pan i wzywa swój lud, by za Nim ruszył w drogę. Pascha to cud cudów – to przejście ze śmierci do życia, z niewoli do wolności, z lęku do miłości. Pascha to dzieło Boga, który zaprasza człowieka do współdziałania w duchu wolności. Nie ma cudów poza paschalną interwencją Boga w świat, poza Paschą, która jako historyczne wydarzenie przyjmuje wymiar kosmiczny.
Cuda, których dokonuje na kartach Ewangelii Jezus, też mają wymiar paschalny. Dlatego nazywa On przewrotnym pokolenie ludzi, które żąda od Niego znaku, i zapewnia, że żaden znak nie będzie dany poza znakiem Jonasza. Znakiem jest sam Jezus, ze swoim słowem i czynem. Cudów doświadczają jedynie ci, którzy są gotowi pójść za Nim, którzy rozpoznają w Nim Bożego Mesjasza, którzy wyruszą z Nim w egzystencjalną paschalną wędrówkę.
Na tej drodze wszystko jest cudem. Cudem jest chrzest, który gładzi grzechy i daje godność dziecka Bożego; cudem jest dar Ducha, który przemienia ludzkie serce w miłość, i to miłość ukrzyżowaną, aż po miłość nieprzyjaciół... Cudem jest Eucharystia – Chleb Paschalny!
Reklama
Cudem jest, że prześladowani, fałszywie oskarżani, ubodzy, ostatni są błogosławieni, szczęśliwi. To oni najlepiej widzą cuda i znaki, ponieważ są najmocniej zanurzeni w Passze Pana. Oni też, kiedy głoszą Ewangelię światu, czynią cuda w imię Pana, aby przepowiadane słowo zostało potwierdzone Jego mocą.
Synowie światłości
Wielu świętych nazywamy cudotwórcami. Mogli oni działać znaki w imię Boże tylko dlatego, że stali się na wskroś ludźmi uchrystusowionymi, Christoforos – niosącymi Chrystusa: swym słowem, ale przede wszystkim całym swym życiem, własną osobą. Chrystus w nich zamieszkał i ich przemienił w synów światłości. Zawładnął ich sercem, umysłem, duszą i ciałem, a oni dali się pociągnąć słodkim więzom Jego miłości i oddali mu się cali na służbę. Ich życie stało się znakiem Paschy, znakiem Ewangelii, znakiem mocy miłości Boga, który pokonuje wszelkie zło i pisze dzieje świata.
Nie mniejszym cudem było wyproszone przez św. Monikę nawrócenie jej syna Augustyna niż wskrzeszenie Piotra, syna Falisławy, przez św. Jacka Odrowąża. Tyle samo było cudownych spowiedzi przy konfesjonale Ojca Pio, co wyproszonych przez niego uzdrowień dla ciała. Życie świętych utkane jest z cudów – i z tych spektakularnych, i z tych niewidocznych dla oka. Są oni ludźmi na tym świecie, ze wszystkim, co zwyczajnie ludzkie, ale są już nie z tego świata.
Wołanie o cud
Reklama
Świat, w którym żyjemy, jest piękny, ale i okrutny. Możemy powiedzieć, że woła o cud, o Bożą interwencję. Pisał o tym św. Paweł w Liście do Rzymian: „Sądzę bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić. Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Stworzenie bowiem zostało poddane marności – nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał – w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia” (Rz 8, 18-22).
Cudów i znaków w czasie, w którym żyjemy – technicyzacji i przemocy, porzucenia przez wielu Boga i Ewangelii; gloryfikacji tego, co ludzkie i doczesne – potrzebujemy wszyscy. Jezus zapewnia nas, że one będą się działy, jeśli bez trzosa, bez sandałów, bez dwóch sukien ruszymy głosić Ewangelię. „I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie»” (Mk 16, 15-18).
Cud nie tylko ukoi ból ciała lub ducha. Jest on też oknem na inny świat, na świat Bożej hojności miłosierdzia, na świat Bożego życia, które udziela się szczodrze pokładającym ufność w łasce. Cud sprawia, że na drodze naśladowania Jezusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego niespodziewanie mamy przez chwilę siedmiomilowe buty, które pozwalają nam biec jak w sprincie i pomnażać w sercu moc miłości.
Bóg jest hojnym dawcą. Życie tysięcy świętych poświadcza, że działa On dziś nie inaczej niż w historii opisanej na kartach Biblii.
Zechciejmy tylko pójść za Panem, podjąć ryzyko paschalnej drogi, a zobaczymy znów wielkie dzieła Pana – bo Jego łaska na wieki! ?
Cud jest dotknięciem innej rzeczywistości, ale nie po to, by działy się fajerwerki, tylko by budzić nadzieję i zmieniać życie na lepsze. Tak stało się w przypadku Floribeth Mory Diaz – mówiła Elżbieta Ruman, autorka książki „Uzdrowiona. Kostarykański cud Jana Pawła II”. Prezentacja książki odbyła się w środę 2 kwietnia w Domu Arcybiskupów Warszawskich.
Autorka opisuje, jak docierała do informacji o cudzie (komórka postulatora procesu, ks. Sławomira Odera, milczała), jak kontaktowała się z przyjaciółmi z Ameryki Łacińskiej. Wraz z operatorem TVP przybyli do Kostaryki, by wysłuchać opowieści Floribeth Mory Diaz. Matka i babka licznej rodziny zachorowała w kwietniu 2011 na tętniaka mózgu, została też częściowo sparaliżowana. Lekarze zdiagnozowali wyjątkowo rzadkiego tętniaka, a lekarze nie dawali żadnej nadziei - polecili mężowi zabrać żonę do domu, gdzie miała czekać na śmierć.
Bohaterzy wydarzeń konkretnie i bez egzaltacji opowiadają polskiej dziennikarce o chwili, gdy w ich życie wkroczył cud. Floribeth wróciła do domu w Wielką Sobotę 2011 r. i od tego dnia rodzina codziennie odmawiała różaniec przed dużym zdjęciem Jana Pawła II prosząc o jej uzdrowienie. Kobieta obejrzała też telewizyjną transmisję beatyfikacji papieża Wojtyły i nagle poczuła się na tyle lepiej, że o własnych siłach mogła wstać z łóżka. Ostatecznie po siedmiu miesiącach wróciła do zdrowia i umieściła swoje świadectwo na internetowych stronach, na której wpisywali się ludzie z całego świata.
„Cud dodaje nadziei, świadczy o tym, że nigdy nie można jej tracić. W dzisiejszym świecie, który często budzi lęk, ludzie tracąc nadzieję, gubią swoją duchowość” – mówiła podczas prezentacji Elżbieta Ruman.
Jak dodawała, cud jest „dotknięciem innej rzeczywistości, ale nie po to, by działy się fajerwerki, tylko by budzić nadzieję i zmieniać życie na lepsze”. Tak było w przypadku Floribeth – zupełnie przez nią nieoczekiwany znak, jakim było uzdrowienie, zmienił życie całej jej rodziny. Mimo, iż uznała, że wszystko będzie tak jak dawniej, obecnie nie ustaje w wysiłkach, by dawać świadectwo tego, co się stało. Odwiedza nawet najmniejsze wioski i opowiada o cudzie. W jej aktywność angażują się także mąż i dwaj dorośli synowie.
Zdaniem Elżbiety Ruman, cud uzdrowienia wniósł w życie Floribeth przede wszystkim spokój, którego wcześniej nie zaznawała. Autorka uświadomiła to sobie od pierwszych chwil spotkania z Kostarykanką. - Chce się przy niej być, ten wewnętrzny spokój w niej jest. Cud to było uzdrowienie jej duszy, a dopiero później – ciała – wyjaśniła.
Dziennikarka opisała też kolejne etapy żmudnego badania cudu, przeprowadzonego w listopadzie i grudniu 2012 r. Papież Franciszek podpisał dekret potwierdzający cud za wstawiennictwem bł. Jana Pawła II 5 lipca 2013 r., po czym kuria w stolicy kraju San José mogła poinformować o szczegółach opinię publiczną na konferencji prasowej.
„Cuda się zdarzają, i myślę, że mało jest takich ludzi, którzy by całkiem w to nie wierzyli. Nie zdarzają się natomiast w takich sposób, w jaki ludzie tego by chcieli” – mówił podczas prezentacji kard. Kazimierz Nycz.
Metropolita warszawski przypomniał, że beatyfikacja kandydata na ołtarze pozwala na czcić go potem w Kościele lokalnym, kanonizacja natomiast poszerza kult na Kościół powszechny, czego wyrazem jest m.in. umieszczenie wspomnienia świętego w kalendarzu liturgicznym. – Przy Janie Pawle II ta reguła się nie sprawdza, dlatego że jest tak znany, że poza formalną zmianą prawno-liturgiczną po kanonizacji będzie czczony w Kościele tak samo, jak jest czczony jako beatyfikowany – zauważył hierarcha.
„Ufajmy, że kanonizacja przyczyni się do tego, że świat jeszcze lepiej pozna pontyfikat i nauczanie papieża, a przede wszystkim – że my wszyscy zabierzemy się do naśladowania Jana Pawła II w jego drodze do świętości” – dodał kard. Nycz.
Przypomniał, że stwierdzony cud w procesie beatyfikacyjnym lub kanonizacyjnym ma świadczyć o rzeczywistym kulcie kandydata na błogosławionego czy świętego. Przestrzegł jednak, by nie skupiać się wyłącznie na osobie osoby uzdrowionej za wstawiennictwem przyszłego świętego, a tak się często dzieje w przekazach medialnych. – Dziś panuje swoista moda na wydobywanie z cienia tego, kto został uzdrowiony. Świadectwo chrześcijańskie uzdrowionego świadczy jednak nie o tym, kto je daje, ale o cichym, nieustannym działaniu Boga w sercu człowieka. Być przedmiotem cudu w przypadku uzdrowienia za sprawą Jana Pawła II, czy kogokolwiek innego – to nie jest beatyfikacja tego człowieka. Mówmy przede wszystkim o Panu Bogu – podkreślił.
Książka ma także dodatkowy walor - autorka opowiada o swojej egzotycznej podróży, zapoznaje czytelników z historią Kostaryki, opisuje pejzaże i miejscową kuchnię. Opisuje też losy swoich bohaterów, których łączy jedno - wielka cześć do Jana Pawła II i wspomnienia o jego jedynej pielgrzymce w tym kraju w 1983 r. To właśnie dlatego cud za jego wstawiennictwem wydarzył się właśnie tutaj, żeby to jakoś mieszkańcom Kostaryki wynagrodzić - tłumaczył Elżbiecie Ruman jeden z księży.
Zdaniem recenzentki, red. Barbary Sułek-Kowalskiej (z tygodnika „Idziemy”) książka Elżbiety Ruman to reportaż niezwykły ze względu na wieloraką rolę, jaką spełnia: jest bowiem właśnie zarówno dokumentem podróżniczym, jak i reportażem „w 100 procentach ewangelizacyjnym” oraz w pewnym stopniu - śledczym. – Autorka nie tylko poszukuje początków cudu na Kostaryce, ale też buszuje w Watykanie, spotykając się m.in. z postulatorem ks. Sławomirem Oderem. Do każdej sytuacji podchodzi z niezawodnym instynktem reporterskim, ale przede wszystkim z wielką wiarą – podkreśliła Sułek-Kowalska.
Podczas spotkania werbista o. Andrzej Danilewicz poinformował też o planach pobytu Floribeth Mory Diaz w Polsce. Wizyta bohaterki książki potrwa półtora miesiąca, a będzie możliwa m.in. dzięki zawiązaniu z nią kontaktu poprzez polskich werbistów, którzy pracują w Kostaryce. Floribeth weźmie udział m.in. w czuwaniu dla rodzin polskich misjonarzy na Jasnej Górze w nocy z 10 na 11 maja. Odwiedzi także wiele miejsc związanych z osobą Jana Pawła II, będzie gościem parafii zarówno w dużych miastach, jak i mniejszych miejscowościach.
Floribeth Mora Diaz przyjedzie do Polski z mężem i dwoma synami. – Przyjazd do Polski, kraju jej ukochanego papieża, było jej marzeniem. Razem będą przede wszystkim dawać świadectwo o tym, co się wydarzyło oraz ich wiary, która dzięki cudowi jeszcze bardziej w rodzinie się pogłębiła – dodał o. Danilewicz.
Elżbieta Ruman, „Uzdrowiona. Kostarykański cud Jana Pawła II”, Wydawnictwo „Znak”, Kraków 2014.
Jego życie i męczeństwo to przykład pokory i świadectwo tego, że nawet w trudnych sytuacjach życiowych można żyć swoją wiarą - wskazał ks. Sylwester Sowizdrzał FDP, przełożony prowincjalny prowincji polskiej księży orionistów. W niedzielę, 23 listopada do rzymskiego Sanktuarium Nowych Męczenników XX i XXI wieku zostaną wprowadzone relikwie bł. ks. Franciszka Drzewieckiego. W rozmowie z mediami watykańskimi swoimi przeżyciami oraz wspomnieniami podzielili się bliscy męczennika II wojny światowej.
Bł. ks. Franciszek Drzewiecki, orionista pochodzący z ziemi łowickiej, zginął w niemieckim obozie koncentracyjnym Dachau podczas II wojny światowej. Z tego względu nie ma jego relikwii I stopnia. W rzymskim Sanktuarium Nowych Męczenników XX i XXI wieku – które znajduje się w Bazylice św. Bartłomieja na Wyspie Tyberyjskiej – zostanie złożone odręcznie podpisane świadectwo profesji wieczystej. Ten dokument-relikwię podpisał także, późniejszy święty ks. Alojzy Orione, założyciel Orionistów, który przyjmował śluby.
30 listopada rozpoczyna się krucjata modlitewna w obronie życia, którą w okresie Adwentu może podjąć każdy zainteresowany.
Pod hasłem „Adwent dla życia” rusza już po raz 10. inicjatywa, do której rokrocznie zaprasza wspólnota Rycerstwa Niepokalanej przy parafii św. Jadwigi Śląskiej w Zielonej Górze. – Krucjata polega na wybraniu minimum pół godziny modlitwy w czasie jej trwania w intencji obrony życia – mówi Elżbieta Banaszkiewicz, odpowiedzialna za organizację krucjaty.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
