Piętnasty rozdział 1. Listu do Koryntian to głęboka medytacja św. Pawła Apostoła nad tajemnicą zmartwychwstania. Apostoł ogłasza najpierw Koryntianom fakt zwycięstwa Chrystusa nas śmiercią (15, 1-11) i płynącą stąd nadzieję naszego zmartwychwstania w ciele (15, 12-34). W drugiej części tego rozdziału św. Paweł podejmuje pytanie, które nurtowało adresatów jego listu: w jaki sposób dokona się przemiana naszych śmiertelnych ciał w niezniszczalne? Czytane dziś zakończenie tego ważnego rozdziału odwołuje się do argumentu biblijnego: „sprawdzą się słowa, które zostały napisane”.

Wszystko bowiem, co zostało zawarte w Piśmie świętym, stanowi zapowiedź rzeczy przyszłych, „spisane zaś zostało ku pouczeniu nas, których dosięga kres czasów” (1 Kor 10, 11). Apostoł jest przekonany, że ów „kres czasów”, którego dziś doświadczamy w sposób namacalny, wymaga od nas całkowitego zawierzenia „Słowu Boga żywego”, czyli samemu Chrystusowi. On bowiem jest odwiecznym „Słowem, które stało się Ciałem” (por. J 1, 14) dla naszego zbawienia. Jego zwycięstwo nad własną śmiercią jest gwarancją naszego zmartwychwstania z duszą i ciałem.

Święty Paweł nie mówi tu o zmartwychwstaniu „powszechnym”, ale skupia się na tych, „co należą do Chrystusa”. Tak wielu dzisiejszych chrześcijan powtarza jak niegdyś Koryntianie: „nie ma zmartwychwstania!”. Do nich to właśnie Apostoł kieruje słowa nadziei, zaczerpnięte od dawnych proroków. Słowa, które przez nich Bóg kierował do wiernych, wszystkie się spełniły. Gdy więc przeminie to, co zniszczalne, wypełni się i ta ostatnia z obietnic, zapisanych u proroków: „zwycięstwo pochłonęło śmierć!”.

Nie jest to dokładny cytat biblijny, lecz umiejętne połączenie dwóch zapowiedzi współczesnych sobie proroków VIII wieku przed Chrystusem. Pierwsza z nich to tajemnicza zapowiedź Izajasza, przekazana w kontekście innych wyroczni apokaliptycznych. Na końcu czasów Bóg przygotuje „wszystkim ludom” wspaniałą ucztę, gdy „raz na zawsze zniszczy śmierć” (Iz 25, 6-8). Słowa te zaczerpnął św. Paweł nie z tekstu hebrajskiego (który jest w tym miejscu niejasny), lecz z greckiego przekładu proroctwa (gdzie użyty jest termin „zwycięstwo”). Chrystus przez swoje zmartwychwstanie spełnia więc obietnicę ostatecznego zwycięstwa nad śmiercią.

Potwierdzeniem tej obietnicy są retoryczne słowa Ozeasza: „Gdzie twa zaraza, o Śmierci, gdzie twa zagłada, Szeolu?” (Oz 13, 14). Paweł i tutaj nie trzyma się ściśle „litery” proroctwa, lecz wskazuje na jego „ducha”. Śmierć została tu jakby uosobiona; to przeciw niej toczyć się będzie ostateczna walka, zapowiadana w paschalnej sekwencji („Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy, choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy”). Uosobionej Śmierci przeciwstawia Apostoł uosobienie Zwycięstwa: jest nim sam Chrystus, który swoją śmiercią pochłonął odwiecznego wroga.