Kiedy jej rodzice weszli w wiek emerytalny, chciała poszukać dla nich sensownych zajęć. W tamtych czasach pracowała na rzecz Stowarzyszenia Parafiada im. Jana Pawła II w Radomsku. Poznała wówczas ks. Józefa Jońca, inicjatora stowarzyszenia.

Początek

– Radziłam się go co do pomysłu utworzenia uniwersytetu dla seniorów. Powiedział, że to jest dobra inicjatywa. Z tym błogosławieństwem zaczęłam działać. Nie od razu znalazła się siedziba. Było trochę tułaczki, ale pomógł nam urząd miasta. W tych pionierskich czasach mogliśmy bezpłatnie korzystać z pomieszczeń instytucji podległych miastu. Obecna siedziba przy ul. Wyszyńskiego 27 też jest dzięki miejskim władzom. To przytulny kącik, ale na potrzeby uniwersyteckich zajęć zapewne przydałby się większy, np. jakaś aula z zapleczem biurowym. Jestem dobrej myśli, że kiedyś takie pomieszczenia będziemy mieć – przyznaje Ewa Kaczmarczyk.

Dla zmysłów i ducha

W ramach UTW realizowane są różnorodne zajęcia, m.in.: warsztaty carvingu, czyli sztuki rzeźbienia w owocach i warzywach, upcyclingu, czyli przetwarzania staroci na coś o większej wartości, robótki ręczne typu szydełkowanie, hafty oraz malarstwo, a także zajęcia z fotografii, garncarstwa i wikliniarstwa. Dla poprawienia kondycji fizycznej seniorzy uczestniczą w spacerach, wymagający uprawiają nordic walking, aerobik czy taniec, inni gimnastykę dostosowaną do kondycji jej uczestników. Dużym zainteresowaniem cieszy się chór „Melodia”, który prowadzi Krzysztof Normand. Funkcjonuje też Salon poezji „Inaczej”. Kiedy w okresie bożonarodzeniowym w szkołach i innych placówkach są wystawiane jasełka, jurorzy z uniwersyteckiego środowiska jadą je obejrzeć. Potem oceniają i nagradzają okolicznościowymi dyplomami i pucharami. Najlepsze wytypowane przez jurorów przedstawienia jasełkowe prezentowane są na dużej sali w Miejskim Domu Kultury w Radomsku.

Serce za serce

Na uniwersytecie prężnie działa sekcja charytatywna. Organizuje akcje w ramach ogólnopolskich działań dobroczynnych. Aktualnie prowadzi zbiórkę w ramach akcji „Kup pan szczotkę” na potrzeby misji. Wielkim sukcesem okazał się pomysł „Skarpeta dla bezdomnych”, który stał się akcją nie tylko na rzecz bezdomnych. – Ile skarpet zebraliśmy? Można ocenić, że na ponad tysiąc; cztery ogromne pudła. Jedno trafiło do bezdomnych, a trzy do domów dziecka – chwali skuteczność uniwersyteckich zbiórek Ewa Kaczmarczyk.

Warto coś zmienić

Ważną częścią studenckich zajęć są wykłady. Dużą popularnością cieszą się spotkania z psychologiem dr. Łukaszem Prysińskim. Jest przerażony, kiedy słyszy, jak 50-latek stwierdza, że ma już całe życie za sobą, bo o co zapyta w wieku 70 lat? Po co ja jeszcze żyję? – Gdyby podstawowa wiedza psychologiczna była dostępna w szkole, uniknęlibyśmy wielu nieszczęść. Ludzie wiedzieliby, jak być dobrymi rodzicami, bliźnimi, jak rozwiązywać konflikty, jak się komunikować. Ja tutaj nie uprawiam psychoterapii, ale przekazuję wiedzę o ludzkiej psyche. Lepiej późno niż wcale. Nawet w ostatnim dniu możemy coś zmienić, coś poprawić – radzi psycholog.

Ciągnie do ludzi

Anna Marczyk przyszła tu, żeby nie siedzieć w domu po przejściu na emeryturę. Przez jakiś czas było jej dobrze, lecz potem zapragnęła wrócić do ludzi, bo przecież przez całe zawodowe życie pracowała z nimi. – Trudno zrezygnować z kontaktu z ludźmi, za nimi się tęskni. Dlatego podoba mi się to, że mogę w koleżeńskiej, wesołej atmosferze spotkać się z rówieśnikami. W domu tylko krzyżówka, telewizor, książka, no ileż można! A tutaj mamy fajne pomysły, nikt nam nic nie narzuca, wspólnie podejmujemy decyzje – opowiada. Równie dobrym przykładem rozsądnego podejścia do własnego życia są Maria Wendelska i Leon Kot. Para spotkała się na wycieczce poza uniwersytetem, a teraz są sobie pomocni i niesamotni.

Życie warte życia

Karol Nowicki od lat młodzieńczych amatorsko interesował się fotografią. Teraz w UTW może bardziej profesjonalnie rozwijać swoją młodzieńczą pasję. To żona wciągnęła go na uniwersytet, ale nie żałuje tego z jeszcze jednego powodu. Nigdy w życiu nie śpiewał, a teraz mógł tego spróbować. Przez całe życie był górnikiem z Bełchatowa, a na stare lata został artystą fotografikiem i chórzystą. Zapewne spełnił to, o czym kiedyś być może nawet nie marzył. Na uwagę, że dobrze wygląda, wskazał na wrodzoną znakomitą przemianę materii, udane 47-letnie pożycie małżeńskie, pracę w domu oraz dobry humor.

Danuta Saternus pracowała w aptece. – Mój pierwszy rok na emeryturze to było coś wspaniałego; nic nie muszę. Ale potem było tylko gorzej. A tutaj są organizowane wycieczki w teren, do teatru, do kina. Kiedy pracowałam, nie korzystałam z tych dobrodziejstw, a teraz mogę. Poza tym przychodząc tutaj, zyskałam przyjaciół – cieszy się.

W chwilach oddechu od zaplanowanych uniwersyteckich zajęć rej wodzi Czesława Nowicka. – Przy kawce poruszamy różne tematy: polityczne, kulturalne, społeczne, zdrowotne, rodzinne, a także bieżące – śmieje się pani Czesława.

I do przodu

Zofia Błaszczyk, przewodnicząca UTW, prawa ręka pani prezes, pełni swoją funkcję już 7 lat, a ma tyle energii i werwy, ile pozostali uczestnicy uniwersyteckiego spotkania. – Muszę mieć tyle energii, bo był taki czas, kiedy dawano mi tylko 1% szans na przeżycie. Moje koleżanki modliły się za mnie, Msze św. zamawiały. Rodzina się już ze mną pożegnała. Ale wróciłam do życia. Jestem szczęśliwa i dłużna moim koleżankom. Teraz chcę im dać ze swojego serca jak najwięcej. Zachęcam wszystkich do przyjścia do nas. Staramy się, by nasz dom był zawsze otwarty.