Reklama

Niedziela w Warszawie

Z szacunku do ludzi

Oprócz sfery duchowej ogromnie ważna jest sfera bardziej przyziemna: cierpliwe nakarmienie i napojenie podopiecznego. Tak, aby osoba była w stanie pogryźć i przełknąć posiłek – zauważa s. Jolanta Kowalik.

Niedziela warszawska 46/2021, str. V

[ TEMATY ]

dom pomocy społecznej

Katarzyna Kasjanowicz/Niedziela

Starszy człowiek potrzebuje przede wszystkim empatii i zainteresowania od personelu

Starszy człowiek potrzebuje przede wszystkim empatii i zainteresowania od personelu

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dom Pomocy Społecznej, Dom Seniora, Zakład Opiekuńczo-Leczniczy – to tylko kilka nazw placówek, które łączy jedno: misja pomocy osobom niepełnosprawnym i najstarszym, a więc takim, które nie są w stanie samodzielnie funkcjonować. W praktyce ogromna część miejsc tego rodzaju boryka się nie tylko z brakiem personelu. Najgorszym niedoborem jest brak empatii i poczucia odpowiedzialności za podopiecznych, o którym od czasu do czasu donoszą media. Udowadniają tym samym, że wypadki zaniedbania, a nawet znęcania się nad pensjonariuszami, to nie jednorazowy wybryk kogoś niekompetentnego, ale konkretne zjawisko wymagające analizy i reakcji. Nic więc dziwnego, że rodziny coraz częściej szukają dla swych najbliższych miejsc, w których pracują ludzie nie wstydzący się słowa „powołanie”.

Dom nieludzkiej starości

Reklama

W przestrzeni publicznej i reklamie widzimy sporo starszych osób. Komercyjnie słowa „babunia” czy „dziadunio” robią prawdziwą furorę. Znajdziemy więc sery, przysmaki, pieczywo, a nawet receptury sygnowane uśmiechniętą twarzą seniora. Zabiegi te mają zagwarantować wysoką, sprawdzoną jakość. Starsi ludzie są godni zaufania, bo dysponują wiedzą i doświadczeniem. Wszystko wygląda dobrze do momentu, w którym człowiek jest pełnosprawny. Gdy ciało i umysł zaczynają zawodzić, a najbliżsi nie są w stanie zaopiekować się całodobowo podupadającym członkiem rodziny, nie pozostaje nic innego, jak szukać wsparcia na zewnątrz. A tam bywa różnie…

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Moją 93-letnią babcię do jednego z Zakładów Opiekuńczo-Leczniczych skierował warszawski szpital, sugerując, że wymaga codziennej rehabilitacji. Przy pierwszej wizycie w tej częściowo prywatnej placówce uderzył mnie silny zapach moczu. Z rozczarowaniem odnalazłam babcię w ciemnym, trzyosobowym pokoju wraz z dwiema seniorkami, z których jedna nie mówiła po udarze, a druga od czasu do czasu wydawała z siebie rozpaczliwe jęki. 3 łóżka, 3 metalowe szafki, stół i dwa krzesła – wyposażenie bardziej przypominało celę. Pod sufitem maleńkie, uchylone mimo jesiennej pory okno bez moskitiery, zaś na ścianach i suficie pełno komarów. Trudno o bardziej depresyjne wnętrze. Kobieta rejestrująca pobyt babci w tym niegościnnym miejscu obojętnie przyjęła uwagi. Najwięcej emocji wzbudził w niej mój sprzeciw, że nie chcę podpisać oświadczenia o przewiezieniu ciała babci do konkretnego zakładu pogrzebowego.

– Jak pani w ogóle śmie już pierwszego dnia wręczać mi taki formularz? – oburzyłam się w odpowiedzi.

Reklama

Dwa dni później babcia ledwo mnie poznała, co nie zdarzyło się nigdy wcześniej. Na szafce stał talerz z nietkniętymi cienkimi kromkami chleba i wyblakłą mielonką. Podczas następnej wizyty było jeszcze gorzej. Silne środki uspokajające, które podano babci, prawie uniemożliwiały nam kontakt. Nie wiedziałam, czy to, co mi opowiada, wydarzyło się naprawdę. Na szafce znowu mielonka. Zgłosiłam personelowi, że babcia kaszle i wyraźnie schudła. Podczas czwartej wizyty pielęgniarki patrzyły na mnie już bardzo podejrzliwie, choć nie zdradziłam, że zamówiłam prywatny transport medyczny i zabieram babcię do domu. Czułam, że będzie problem i faktycznie skończyło się awanturą. Dopiero, gdy zagroziłam, że wezwę policję i prawnika, wypuszczono babcię, żądając jednocześnie zobowiązania się do zapłaty blisko 1 tys. zł za zerwanie umowy przed terminem.

Dla ciała i ducha

– Opieka musi być kompleksowa. Sfera fizyczna taka jak: nakarmienie podopiecznego, napojenie go, zmiana pozycji ciała, czyli zapobieganie powikłaniom, powinna korelować ze sferą psychiczną – zauważa s. Jolanta Kowalik z Domu Pomocy Społecznej św. Franciszka Salezego na warszawskim Solcu.

Placówka z ponad 100-letnią tradycją prowadzona jest przez Towarzystwo Przytułku św. Franciszka Salezego. Pierwotnie, dzięki staraniom Zgromadzenia Sióstr św. Wincentego a Paulo, zorganizowano w niej opiekę nad osobami bezdomnymi i niezdolnymi do pracy. Dziś zajmuje się starszymi i niepełnosprawnymi kobietami. Odkąd pandemia zdestabilizowała rutynę, a świeckie pielęgniarki skoncentrowały się na innych obowiązkach, w domu pracują same siostry zakonne. I dają z siebie wszystko, choć też nie są już najmłodsze. Codzienna Msza św. dla chętnych, terapia zajęciowa i rehabilitacja, podtrzymują siłę na wszystkich poziomach.

Daje do myślenia fakt, że wiele dzieci czy wnuków, które szukają miejsca dla seniora na resztę życia, stara się, by taki dom miał w ofercie nie tylko miłą obsługę, ale również wsparcie duchowe. Bo choć młodzi nie mają już bliskiej relacji z Kościołem, widzą, że dla ich najbliższych ta sfera jest bardzo ważna.

Reklama

– Nasza opieka opiera się na wartościach chrześcijańskich i charyzmacie szpitalnictwa zapoczątkowanym przez św. Jana Bożego. Bardzo ważną rolę w opiece nad seniorami pełnią bracia bonifratrzy i siostry ze Zgromadzenia Sióstr Karolanek oraz innych żeńskich zgromadzeń zakonnych – opowiada Tomasz Sas, menedżer ds. Obsługi Klienta Domu Geriatryczno-Rehabilitacyjnego Bonifratrów, prywatnego ośrodka koedukacyjnego w Warszawie.

Placówka od lat tworzy prawdziwie rodzinną i ciepłą atmosferę wspólnoty tak, aby podopieczni czuli się jak we własnym domu. Zapewnia całodobową profesjonalną opiekę medyczną zespołu pielęgniarek, opiekunów, a także lekarza, psychologa i rehabilitantów.

Po pierwsze: powołanie

– Z moich obserwacji wynika, że w szpitalach czy innych placówkach pacjenci nie raz umierają śmiercią głodową z tego względu, że nie ma im kto podać łyżki. Zupa stoi, jeśli ktoś nie jest w stanie sam zjeść potrawy – stwierdza s. Jolanta. Dodaje, że napoje powinno serwować się również pomiędzy posiłkami minimum 2 razy.

– Nie wiem, co stało się z naszym personelem opiekuńczym… Pielęgniarek jest coraz mniej, nie mają czasu, są obciążone różnymi procedurami. Ale do czego dochodzimy my jako społeczeństwo? – zastanawia się.

Swoje doświadczenia przekazuje jako osoba, która prowadziła zajęcia w różnych placówkach – zarówno hospicyjnych, jak i długoterminowych. Zwraca uwagę na to, jak ważne jest zainteresowanie się historią danego człowieka, która często ma wpływ na jego obecne zachowanie. Podobna wnikliwość wymaga jednak od opiekuna czasu i cierpliwości. Jest coś jeszcze – powołanie. Lecz takie słowo stosowane do świeckich pielęgniarek, coraz częściej wzbudza ich irytację. – Jakie powołanie? To jest nasz zawód – odpowiadają. Niekiedy dodają: – Proszę nie nazywać mnie siostrą.

Cóż. Budowanie granic tam, gdzie nie powinno ich być… nie buduje zaufania.

2021-11-09 08:59

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Dom na jesień życia

Jubileusz 20-lecia kaplicy św. Maksymiliana Kolbego świętowała wspólnota łódzkiego Domu Pomocy Społecznej „Włókniarz” im. Jana Pawła II. Obchody rozpoczęła Msza św., którą w kaplicy sprawował bp Ireneusz Pękalski w asyście ks. Roberta Batolika. Eucharystia zgromadziła mieszkanki, mieszkańców, a także pracowników placówki z dyrektorem Bogusławem Ściborskim na czele. Wśród przybyłych gości nie zabrakło dyr. Grażyny Siewiery, dzięki której kaplica powstała. Wspólną modlitwę ofiarowano w intencji całej wspólnoty Domu Pomocy Społecznej. Kaplicę poświęcił 8 września 1993 r. ówczesny biskup pomocniczy diecezji łódzkiej Jan Kulik. Tytuł św. Maksymiliana Kolbego został jej nadany 20 maja 2004 r. przez abp. Władysława Ziółka. Uroczystość odpustowa obchodzona jest każdego roku 14 sierpnia w liturgiczne wspomnienie św. Maksymiliana.
CZYTAJ DALEJ

Egipt: pogłębia się spór w łonie klasztoru św. Katarzyny na Synaju

2025-08-10 20:39

[ TEMATY ]

Egipt

klasztor św. Katarzyny na Synaju

Anna Przewoźnik

Coraz szersze kręgi zatacza spór kanoniczno-jurysdykcyjny w łonie prastarego klasztoru prawosławnego św. Katarzyny na Synaju między żyjącymi tam mnichami a jego przełożonym abp. Damianem oraz między nim a patriarchą jerozolimskim Teofilem III. Pod koniec lipca większość mnichów zbuntowała się przeciw arcybiskupowi i pozbawiła go władzy, a w kilka dni później Patriarchat Jerozolimski wysłał 3-osobową delegację dla zbadania sprawy najpierw w Grecji, a następnie na Synaju.

Wieczorem 31 lipca, po wielogodzinnych burzliwych rozmowach 15 spośród ponad 20-osobowej społeczności mniszej przegłosowało usunięcie 90-letniego abp. Damiana z urzędu ihumena (namiestnika) swego monasteru. Piastował on to stanowisko nieprzerwanie od 10 grudnia 1973 - najdłużej ze wszystkich prawosławnych przywódców kościelnych na świecie. Wcześniej, 28 tegoż miesiąca mnisi wystosowali list do greckiego Ministerstwa Oświaty i Religii, wyrażający sprzeciw wobec zapowiedzi głosowania w parlamencie w Atenach projektu specjalnej uchwały, która miała nadać ich klasztorowi osobowość prawną. Autorzy listu uznali to za sprzeczne z kanonami mieszanie się władz świeckich w sprawy kościelne. List ten wysłano też do zwierzchników wszystkich lokalnych Kościołów prawosławnych, powiadamiając ich jednocześnie o przyczynach odsunięcia abp. Damiana.
CZYTAJ DALEJ

Św. Filomena – dla tych, którzy tracą nadzieję

2025-08-10 17:52

Magdalena Lewandowska

Orszak św. Filomeny

Orszak św. Filomeny

W Gniechowicach wielkie święto, a to za sprawą św. Filomeny.

Patronka jedynej takiej parafii w Polsce przyciąga pielgrzymów z całego kraju i nie tylko – w tym roku na uroczystości odpustowe przyjechali m.in. z Hopowa i innych Kaszubskich miejscowości, Gdańska, Łodzi i Wrocławia. Eucharystii odpustowej przewodniczył dziekan dekanatu Kąty Wrocławskie ks. Piotr Komander. Po Mszy św. odbyła się procesja eucharystyczna, której towarzyszył Orszak św. Filomeny – z dziewczętami i dorosłymi paniami niosącymi kwiaty lilii oraz palmy symbolizujące czystość i męczeństwo świętej. W ogrodach parafialnych czekał poczęstunek, pielgrzymi mogli także obejrzeć przejmujący spektakl poświęcony św. Filomenie – misterium „Filomena wierna i niezłomna” w reżyserii Elżbiety Gajdy – uczcić relikwie i przyjąć olej św. Filomeny.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję