Mimo błędów i zranień musimy zwracać się zawsze jedno ku drugiemu. To w tych momentach spotykamy Chrystusa – piszą specjalnie dla Niedzieli Helena i Paweł Kukołowiczowie z Ruchu Equipes Notre-Dame.
Rozpoczął się nowy rok formacyjny w warszawskich sektorach Ruchu Duchowości Małżeńskiej Equipes Notre-Dame. W najbliższych miesiącach prowadzić nas będzie podręcznik Małżeństwo chrześcijańskie – zaczyn odnowy rodziny i społeczeństwa przygotowany przez małżeństwa z Portugalii. Jego autorzy, nawiązując do encykliki Franciszka Laudato Si’, prowadzą członków ruchu po zagadnieniach pogłębiających duchowość małżeńską.
Treści zawarte w podręczniku są piękne, ale i nie łatwe. A to dlatego, że rozwijanie duchowości małżeńskiej wymaga wysiłku.
Ksiądz Henri Caffarel, założyciel ruchu, mówił: „Duchowość małżeńska jest sztuką życia w małżeństwie – w ideale ewangelicznym, który Chrystus proponuje wszystkim swoim wyznawcom”.
Chcemy każdego dnia żyć tą duchowością, ideałem ewangelicznym. Jednak czasami trudno postępować zgodnie z wymogami miłości. Popełniamy błędy, doświadczamy zranień. Mimo to musimy iść naprzód i zwracać się zawsze jedno ku drugiemu. To w tych momentach spotykamy Chrystusa.
Żadne małżeństwo, będące w ruchu, nie jest zdane jedynie na własne siły. Każde para należy do ekipy, wspólnoty od 4 do 7 małżeństw, któremu towarzyszy ksiądz – doradca duchowy.
Reklama
Ekipa to znacznie więcej niż wspólnota ludzi. Ekipa spotyka się w imię Chrystusa, a do jej członków przemawia Duch Święty. Pięknie o takim spotkaniu ekipy mówił ks. Caffarel: „Jest wśród tych zebranych małżeństw silna obecność Zmartwychwstałego: żywego, uważnego, kochającego każdego takim, jakim jest, z jego wadami i zaletami; spieszącego, aby pomóc nam stać się takimi, jak On sobie życzy. Jest obecny tak, jak w Wieczerniku, gdy nagle ukazał się Apostołom. Zwrócił się do nich, mówiąc: «Przyjmijcie Ducha Świętego». I stali się nowymi ludźmi. Jezus Chrystus nie przestaje udzielać Ducha Świętego małżeństwom. Ci, którzy się otwierają na to – a uczą się otwierać powoli – stają się ludźmi tego Tchnienia. I wówczas spotkanie toczy się ożywiane przez Ducha Świętego. Tym mężczyznom i tym kobietom, którzy wieczorem, po ciężkim dniu pracy, przychodzą, często zmęczeni, zatroskani, ten Duch udziela dwóch namiętności Chrystusa: Jego pragnienia chwały Ojca i Jego gorącego i łagodnego współczucia dla tych tłumów, które «są jak owce bez pasterza».
Mówię tu – kontynuował założyciel – nie o tym, jak zawsze jest, ale o tym, jak być powinno, co powinno było się stać. Ponieważ spotkanie grupy, w którym nie ma najpierw wysiłku, aby wspólnie spotkać Jezusa Chrystusa, jest wszystkim innym, tylko nie spotkaniem Equipes Notre-Dame”.
Z powyższej wypowiedzi dwa fragmenty zawsze robią na nas wielkie wrażenie. Pierwszy to słowa. „...Ci, którzy się otwierają na to – a uczą się otwierać powoli – stają się ludźmi tego Tchnienia”. I drugi: „Mówię tu nie o tym, jak zawsze jest, ale o tym, jak być powinno, co powinno było się stać”.
Dobrze wiemy, że to, co dobre, dzieje się powoli i wymaga wysiłku. Wiemy również, że znacznie łatwiej powiedzieć, jak być powinno, niż to wykonać. Ufamy jednak, że zawsze, gdy podejmujemy wysiłek, aby wspólnie spotkać Jezusa Chrystusa wcześniej lub później do tego spotkania dojdzie. I ta myśl niech towarzyszy wszystkim małżeństwom, które rozpoczynają coś w imię Boże.
Małżeństwa z Ruchu Equipes Notre-Dame na pielgrzymce w Niepokalanowie
Małżeństwa z Ruchu Equipes Notre--Dame spotkały się na pielgrzymce w Niepokalanowie.
Towarzyszyła nam wielka radość, że znowu możemy się spotkać twarzą w twarz. Jednocześnie widać było, że czas pandemii w czytelny sposób coś zmienił. Można zaryzykować stwierdzenie, że pandemia wydobyła dwa aspekty obecności – przestrzeni i ducha.
Triduum Paschalne przywołuje na myśl historię naszego zbawienia, a tym samym zmusza do wejścia w istotę chrześcijaństwa. Przeżywanie tych najważniejszych wydarzeń zaczyna się w Wielki Czwartek przywołaniem Ostatniej Wieczerzy, a kończy w Wielkanocny Poranek, kiedy zgłębiamy radosną prawdę o zmartwychwstaniu Chrystusa i umacniamy nadzieję naszego zmartwychwstania. Wszystko osadzone jest w przestrzeni i czasie. A sam moment śmierci Pana Jezusa w Wielki Piątek podany jest z detaliczną dokładnością. Z opisu ewangelicznego wiemy, że śmierć naszego Zbawiciela nastąpiła ok. godz. dziewiątej (Mt 27, 46; Mk 15, 34; Łk 23, 44). Jednak zastanawiający jest fakt, że ten ważny moment w zbawieniu świata identyfikujemy jako godzinę piętnastą. Uważamy, że to jest godzina Miłosierdzia Bożego i w tym czasie odmawiana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego.
Dlaczego zatem godzina dziewiąta w Jerozolimie jest godziną piętnastą w Polsce? Podbudowani elementarną wiedzą o czasie i doświadczeniami z podróży wiemy, że czas zmienia się wraz z długością geograficzną. Na świecie są ustalone strefy, trzymające się reguły, że co 15 długości geograficznej czas zmienia się o 1 godzinę. Od tej reguły są odstępstwa, burzące idealny układ strefowy. Niemniej, faktem jest, że Polska i Jerozolima leżą w różnych strefach czasowych. Jednak jest to tylko jedna godzina różnicy. Jeśli np. w Jerozolimie jest godzina dziewiąta, to wtedy w Polsce jest godzina ósma. Zatem różnica czasu wynikająca z położenia w różnych strefach czasowych nie rozwiązuje problemu zawartego w tytułowym pytaniu, a raczej go pogłębia.
Jednak rozwiązanie problemu nie jest trudne. Potrzeba tylko uświadomienia niektórych faktów związanych z pomiarem czasu. Przede wszystkim trzeba mieć na uwadze, że pomiar czasu wiąże się zarówno z ruchem obrotowym, jak i ruchem obiegowym Ziemi. I od tego nie jesteśmy uwolnieni teraz, gdy w nauce i technice funkcjonuje już pojęcie czasu atomowego, co umożliwia jego precyzyjny pomiar. Żadnej precyzji nie mogło być dwa tysiące lat temu. Wtedy nawet nie zdawano sobie sprawy z ruchów Ziemi, bo jak wiadomo heliocentryczny system budowy świata udokumentowany przez Mikołaja Kopernika powstał ok. 1500 lat później. Jednak brak teoretycznego uzasadnienia nie zmniejsza skutków odczuwania tych ruchów przez człowieka.
Nasze życie zawsze było związane ze wschodem i zachodem słońca oraz z porami roku. A to są najbardziej odczuwane skutki ruchów Ziemi, miejsca naszej planety we wszechświecie, kształtu orbity Ziemi w ruchu obiegowym i ustawienia osi ziemskiej do orbity obiegu. To wszystko składa się na prawidłowości, które możemy zaobserwować. Z tych prawidłowości dla naszych wyjaśnień ważne jest to, że czas obrotu Ziemi trwa dobę, która dzieli się na dzień i noc. Ale dzień i noc na ogół nie są sobie równe. Nie wchodząc w astronomiczne zawiłości precyzji pomiaru czasu możemy przyjąć, że jedynie na równiku zawsze dzień równy jest nocy. Im dalej na północ lub południe od równika, dystans między długością dnia a długością nocy się zwiększa - w zimie na korzyść dłuższej nocy, a w lecie dłuższego dnia. W okolicy równika zatem można względnie dokładnie posługiwać się czasem słonecznym, dzieląc czas od wschodu do zachodu słońca na 12 jednostek zwanych godzinami. Wprawdzie okolice Jerozolimy nie leżą w strefie równikowej, ale różnica między długością między dniem a nocą nie jest tak duża jak u nas. W czasach życia Chrystusa liczono dni jako czas od wschodu do zachodu słońca. Część czasu od wschodu do zachodu słońca stanowiła jedną godzinę. Potwierdzenie tego znajdujemy w Ewangelii św. Jana „Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin?” (J. 11, 9). I to jest rozwiązaniem tytułowego problemu. Godzina wschodu to była godzina zerowa. Tymczasem teraz godzina zerowa to północ, początek doby. Stąd współcześnie zachodzi potrzeba uwspółcześnienia godziny śmierci Chrystusa o sześć godzin w stosunku do opisu biblijnego. I wszystko się zgadza: godzina dziewiąta według ówczesnego pomiaru czasu w Jerozolimie to godzina piętnasta dziś. Rozważanie o czasie pomoże też w zrozumieniu przypowieści o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-17), a zwłaszcza wyjaśni dlaczego, ci, którzy przyszli o jedenastej, pracowali tylko jedną godzinę. O godzinie dwunastej zachodziło słońce i zapadała noc, a w nocy upływ czasu był inaczej mierzony. Tu wykorzystywano pianie koguta, czego też nie pomija dobrze wszystkim znany biblijny opis.
Warto kultywować tradycję, ale święconka nie jest najważniejszym elementem Wielkanocy. Od święcenia pokarmów ważniejsze jest uczestnictwo w Triduum Paschalnym, szczera spowiedź i przyjęcie Jezusa w Eucharystii - powiedział PAP ks. Rafał Główczyński, prowadzący na YouTube kanał Ksiądz z osiedla.
W Wielką Sobotę w Kościele katolickim przez cały dzień trwa święcenie pokarmów i adoracja Chrystusa złożonego do grobu. Tego dnia wierni przychodzą do kościołów ze święconkami w koszykach.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1744892545.jpg)
