Przypominam sobie stare, mądre powiedzenie, że wiara jest pochodnią, która świeci w mroku, byśmy mogli znaleźć drogę do domu. Bez ruszenia się z miejsca jednak nie mamy szans, by do tego domu dotrzeć. Porównanie do pochodni, do światła jest trafne jeszcze z jednego powodu: wiara przekazywana jest przez jedną osobę drugiej, podobnie jak płomień zapala się od innego płomienia. Nie możemy być zbawieni bez naszej woli, bez naszego wysiłku. Zbawienie jest wynikiem dwóch sił: działania Bożego i działania ludzkiego – łaski i woli. Papież Franciszek idzie dalej i mówi wprost: „Nie można wierzyć samemu. Wiara nie jest tylko indywidualnym wyborem, dokonującym się we wnętrzu wierzącego, nie jest odizolowaną relacją między «ja» wiernego i «Ty» Boga (...). Ze swej natury otwiera się ona na «my», wydarza się zawsze we wspólnocie Kościoła".

Na otwarciu synodu w sobotę 9 października papież przypomniał, że wszyscy jesteśmy wezwani do uczestnictwa w życiu Kościoła i jego misji. – Jeśli brakuje prawdziwego uczestnictwa całego ludu Bożego, mówienie o wspólnocie może pozostać tylko pobożnym życzeniem – powiedział Franciszek. Słowo „uczestniczyć” – czyli brać czynny udział, angażować się, wkładać w to działanie całe serce – wydaje mi się tu podstawowe. Synod, który właśnie się zaczął, jest wezwaniem do brania przez świeckich odpowiedzialności za misję Kościoła.

Franciszek przestrzega nas przed „pokusą bezczynności”, która polega na tym, że skoro „zawsze się tak robiło”, to najlepiej niczego nie zmieniać. Przypomniał słowa francuskiego teologa kard. Yves’a Congara: „nie trzeba zmieniać Kościoła, trzeba zmienić coś w Kościele”. – Aby Kościół był „inny”, otwarty na nowość, którą chce mu zaproponować Bóg, przyzywajmy z większą mocą i częściej Ducha Świętego i pokornie Go słuchajmy, idąc razem – wskazał Franciszek.

Najlepszym sposobem uczestnictwa w życiu Kościoła jest taka forma zaangażowania się, którą pięknie nazywamy głoszeniem Ewangelii, głoszeniem Chrystusa. Ono nie jest zarezerwowane wyłącznie dla duchownych, dotyczy także świeckich. Bycie chrześcijaninem zobowiązuje. Nie powinno być jedynie sprawą rodzinnej tradycji, przyzwyczajeniem czy płytką emocjonalnością – to przecież kwestia głębokiego wewnętrznego przekonania. Przykładem tego są współcześni świeccy ewangelizatorzy, o których piszemy w bieżącym numerze Niedzieli (s. 10-13). Świeccy coraz częściej głoszą Ewangelię i w moim przekonaniu, warto w tym dostrzec szansę, a nie zagrożenie, ponieważ dzięki temu możemy dotrzeć do osób, których nie ma dzisiaj w Kościele – jak mówi Niedzieli Marcin Zieliński, jeden z najbardziej dziś popularnych świeckich ewangelizatorów. A Michał Świderski, lider Szkoły Nowej Ewangelizacji w Gliwicach, dodaje, że świeccy są bardziej przekonujący, bo docierają z osobistym doświadczeniem Boga do ludzi zagubionych. Chodzi o szczere mówienie o tym, jak Bóg diametralnie może zmienić nasze życie. Zaangażowanie świeckich ewangelizatorów budzi entuzjazm albo krytykę, czego przykładem jest dwugłos opublikowany na naszych łamach. Biskup Andrzej Przybylski jest gorącym zwolennikiem świeckich ewangelizatorów (s. 14), zaś jedna z naszych dziennikarek – Katarzyna Kasjanowicz pisze wprost: „Chętnie posłucham świeckiego kaznodziei, ale nigdy nie zastąpi mi on autorytetu księdza – osoby, która w szczególny sposób poświęciła się Bogu (...). Czy przekaz płynący z nauk Jezusa, poddany spontanicznej interpretacji (...), bez podbudowy akademickiej, nie obróci w rumowisko naszego życia, aktualnych relacji i dążeń?” (s. 15).

Ciekawy jestem zdania naszych czytelników. Co Państwo sądzą o świeckich ewangelizatorach? Jan Paweł II w adhortacji Christifideles laici napisał, że „udział w prorockim urzędzie Chrystusa (...) zobowiązuje świeckich do tego, by z wiarą przyjęli Ewangelię i głosili ją słowem i czynem”. Słowem i czynem! To bardzo wymagające zadanie – człowiek świadomy swej wiary nie może poprzestać tylko na mówieniu o Kościele, wskazywaniu słabych punktów czy przypominaniu tych dobrych. Przyszedł czas na działanie – i w moim przekonaniu, o to chodzi w rozpoczętym właśnie synodzie.

Powtórzmy więc za kard. Congarem: „nie trzeba zmieniać Kościoła, trzeba zmienić coś w Kościele”.