Liczącą 281,58 km trasę pokonały: Agnieszka, Beata, Dominika, Lidia, Klaudia oraz Katarzyna Piecha, która była główną inicjatorką całej ekspedycji. Zainspirowała ją książka Żyje się tylko raz Grzegorza Polakiewicza. Jej autor z taką charyzmą opisywał swoje przejście portugalskim wariantem camino, że bez żadnych zastrzeżeń postanowiła pójść jego tropem. Od pomysłu do realizacji minęło niemal 6 lat. W tym czasie dzieci pani Kasi nie tylko, że zdążyły się usamodzielnić, ale i osobiście zaangażowały się w ten projekt. Najlepszym tego przykładem była jej córka Kludia, która postanowiła towarzyszyć mamie w wędrówce. Entuzjazm Kasi udzielił się także czterem innym kobietom. To spowodowało, że w Portugalii wylądowała całkiem pokaźna reprezentacja Pietrzykowic.

Pogodowa huśtawka

Potężna barokowa katedra Se w Porto wyznacza początek Caminho Portugues. Z jej wnętrza pątniczki wyszły z okolicznościową pieczątką wbitą do paszportu pielgrzyma, tzw. credenciala, w który zaopatrzyły się jeszcze w Polsce. Wraz z każdym kolejnym dniem ich paszporty wzbogacały się o dodatkowe stemple, które potwierdzały przejście następnego odcinka camino. Raz pojawiały się po 40 km, a innym razem po zaledwie 18 km. W pierwszych dniach panie rozpoczynały swoją wędrówkę o godz. 8. Skorygowały to jednak dość szybko. Okazało się, że godz. 6. jest o wiele lepszym wyborem. Zmianę wymusiła kontynentalna Hiszpania i coraz silniej operujące słońce, które dawało mocno w kość. Im bliżej znajdowały się Santiago de Compostela, tym intensywniej paliło. Takiego upału nie doświadczyły idąc portugalskim wybrzeżem. Tam ochłodę przynosił wiatr wiejący od Atlantyku. Niósł on jednak nie tylko orzeźwienie, ale i sól, którą osadzał na twarzach. Wilgotność nad oceanem była tak duża, że pranie nie schło w nocy. Dopiero za dnia, przyczepione w specjalnych workach do plecaków, odparowywało w blasku słońca.

Wirus w przestworzach

Maseczki na twarzy to rzecz obowiązkowa. Zwłaszcza jeśli wchodziło się w teren zindustrializowany. W Hiszpanii wytyczne w tym temacie były jednoznaczne. Kto nie miał maseczki, a tym bardziej zaświadczenia o szczepieniu, tego w restauracji nie obsługiwano. Ani w jej wnętrzu, ani w ogródku kawiarnianym. W albergues, czyli w schroniskach dla pielgrzymów, do dyspozycji gości było zaledwie 30% wszystkich wolnych miejsc. – Na noclegach nie było spoufalania. Ludzie byli wycofani. Nie nawiązywali kontaktów. Każdy trzymał się swojego towarzystwa – wspomina Kasia. W kościołach obowiązywał ścisły limit wiernych. Często przypominała o tym rozpięta wzdłuż ławek taśma remontowa, która eliminowała z użytku konkretną ilość miejsc siedzących. Nawet w bazylice w Santiago de Compostela wprowadzono ograniczenia. Zaledwie trzy osoby mogły zasiąść w jednej ławce. I tylko tym szczęśliwcom zezwalano na uczestnictwo we Mszy św. Ci, co stali, byli wypraszani z bazyliki. – Zdziwiło mnie to, że tak mało kościołów jest otwartych na trasie camino. Mijałyśmy piękne, średniowieczne świątynie, które mogłyśmy oglądać jedynie z zewnątrz. W ciągu tych 12 dni marszu zaledwie do kilku mogłyśmy zajrzeć do środka. Reszta była pozamykana na cztery spusty – mówi Beata.

E Viva Polonia

Miejscowi o tym, kto pielgrzymuje, mogli dowiedzieć się z naszywek na plecakach, na których widniały dwa słowa: „Santiago – Polska”. Gdy je widzieli, pozdrawiali. Nawet policja była nastawiona pozytywnie. Kiedy pątniczki z Pietrzykowic przez pomyłkę znalazły się na pasie awaryjnym ekspresówki, stojący na nim patrol policji rzucił w ich kierunku „Buen camino”, i pozwolił iść dalej. Podczas śpiewania Barki przygodnie poznana Hiszpanka pokazała im na migi, że zna tą melodię. Nadto swoimi oklaskami dopingowała do kontynuowania śpiewania papieskiej pieśni. Wtedy też, i to nie po raz pierwszy, okazało się, że wciąż najbardziej rozpoznawalnym Polakiem na Półwyspie Iberyjskim jest św. Jan Paweł II.

Trudy marszu

Czy skarpetki do sandałów są passe? W modowych żurnalach owszem, ale nie na pielgrzymce. Tu liczy się komfort i efektywność marszu, a nie wygląd. Panie nie miały z tym żadnych problemów. Stopa bez skarpety to większa ilość pęcherzy, a przy pokonywaniu długich dystansów, nikt ich nie chce. Metody, żeby mieć ich jak najmniej były bardzo zróżnicowane. Wcieranie w stopy spirytusu salicylowego, posypywanie talkiem, wreszcie eliminowanie odtwarzania się nagniotków za pomocą przeciągniętej przez nie nitki. – Był taki moment, że szłam jak człowiek niepełnosprawny, bo zablokowało mi nogi. Łydki miałam jak z betonu. Zawzięłam się jednak i nie dałam za wygraną. Powalczyłam! – wspomina K. Piecha. Trudy marszu wzmacniał również plecak, który z rana ważył około 15 kg. W trakcie dnia, gdy ubywało w nim prowiantu i wody, potrafił schudnąć o całe 5 kg. – Na camino można się wybrać na lekko. Są specjalne firmy transportowe, które główny bagaż przewożą do wskazanych uprzednio miejsc docelowych. Pielgrzym nie musi wtedy na plecach dźwigać całego swego dobytku – mówi Piecha.

Strudzeni wędrowcy u bram

Ostatni odcinek był symboliczny i liczył zaledwie 8 km. Miejsce wiecznego spoczynku pierwszego męczennika spośród apostołów wyłoniło się zza woalu mgły, pokazując cały swój ogrom. Cel, jakim był grób św. Jakuba Starszego, został osiągnięty. Udało się to po 12 dniach marszu, pokonaniu 281,58 km i zrobieniu 428 263 kroków. – Moja wędrówka była podróżą w przestrzeń przebaczenia, którego się uczę. Chciałam znaleźć odpowiedź na pytanie, jak zachować się względem ludzi, którzy nas krzywdzą. Co zrobić, żeby mieć dość siły na błogosławienie im, a nie na złorzeczenie. Jak w wypadku starych, zapieczonych spraw, szukać dobrych rozwiązań i wyciągać rękę na zgodę. Czy to mi się udało, pokaże czas – konkluduje Piecha. 12 dni pielgrzymki, 12 dni refleksji i 12 dni nauki. „Jeszcze siebie lubimy” – w takich koszulkach Panie z gminy Łodygowice zameldowały się w Santiago de Compostela. Skoro tak się zareklamowały u celu podróży, znaczy się, że potrafiły ze wspólnej drogi wyciągnąć i zapamiętać to, co było w niej najlepsze. Czyż trzeba o lepszy prognostyk na przyszłość?