Pośród wielu nadmorskich miejscowości, jedną z ciekawiej położonych jest Dziwnów. Zlokalizowany na obu brzegach cieśniny Dziwny, z jednej strony opiera się o morski brzeg, z drugiej o rzekę. W średniowieczu, ze względu na położenie, było to bardzo strategiczne miejsce. W 1170 r. w jego pobliżu miała miejsce bitwa morska.
Ewangelia w remizie
Pierwszą wzmiankę o tej wiekowej osadzie rybackiej znajdujemy w 1243 r. Po tym czasie strategiczne znaczenie Dziwnowa zaczyna gasnąć. W XIX wieku zaczęto odkrywać lecznicze walory położenia miejscowości, która zaczyna się rozrastać jako kurort. Powstają tu liczne domy leczniczo-wczasowe. Ówczesna gmina ewangelicka postanawia w tym miejscu wybudować świątynię. W 1891 r. zostaje wybudowany kościół neogotycki, który w czasie II wojny światowej zostaje uszkodzony. Po wojnie, ze względu na zły stan budynku, do kultu zostaje dostosowana remiza ratownictwa morskiego. Poświęcenie tej kaplicy odbyło się 26 kwietnia 1946 r. Dokonał go ks. Henryk Kulikowski, proboszcz z Kamienia Pomorskiego. W latach 50. XX wieku kościół ewangelicki został rozebrany. W 1972 r. do Dziwnowa trafia pierwszy duszpasterz rezydujący w miejscowości jako rektor kaplicy, ks. Franciszek Wojtuń. 25 kwietnia 1973 r. zostaje erygowana parafia św. Józefa w Dziwnowie. Pierwszym proboszczem został mianowany ks. Franciszek Wojtuń. To on podjął starania o budowę kościoła parafialnego na miejscu wspominanej już remizy.
Projekt świątyni wykonany został przez Ottona Odona. W prezbiterium znajduje się mozaika przedstawiająca Świętą Rodzinę. Na ścianach bocznych kościoła mieści się Droga Krzyżowa wykonana w technice sgraffito i mozaiki przez Kazimierza Bieńkowskiego. Budowę kościoła i plebanii zakończył proboszcz ks. Stefan Kałużny. Podsumowaniem wszelkich starań było poświęcenie kościoła przez bp. Jerzego Strobę, 28 sierpnia 1977 r.
Kolejnymi proboszczami byli ustanowieni: ks. Wenancjusz Bororwicz, ks. Jan Faron, ks. Tadeusz Walczyk, ks. Marek Prusiewicz oraz ks. Karol Wilczyński. Dziś urząd proboszcza piastuje ks. kan. Andrzej Miś, który kontynuuje duszpasterstwo rozpoczęte przez poprzedników.
Rozważania o św. Józefie
W parafii żywy jest kult patrona. Każdego 19. dnia miesiąca odbywa się nabożeństwo do św. Józefa, na które parafianie oraz goście z różnych stron naszego kraju składają swoje intencje, aby przyzywać wstawiennictwa tego wielkiego orędownika. W parafii uroczyście świętuje się dwa odpusty św. Józefa: 19 marca i 1 maja. W Roku Jubileuszowym św. Józefa parafianie podjęli dwie nowenny różańcowe poprzedzające odpusty, w które włączyło się ponad 50 rodzin. Modlitwa przed odpustem marcowym była odmawiana w intencji rodziny, aby „były Bogiem silne”, natomiast przed majowym w intencji mężczyzn, żeby św. Józef był dla nich wzorem i orędownikiem. Nowennę kończyło nabożeństwo eucharystyczne. Z okazji Roku św. Józefa parafia we współpracy ze szkołą podstawową i przedszkolem zorganizowała miejsko-gminny konkurs plastyczny o św. Józefie. Na konkurs wpłynęło ponad 30 prac. Jury oceniło grafiki i przyznało trzy pierwsze miejsca w każdej kategorii. Jednak zwycięzcami są wszyscy, którzy podjęli się wyzwania przygotowania wizerunku Opiekuna Rodzin. Jako pamiątka Roku św. Józefa powstała na fasadzie kościoła mozaika Boga Ojca. Na świątyni dedykowanej ziemskiemu ojcu Pana Jezusa umieszczona została podobizna Jego Ojca Niebieskiego. Św. Józef ma nas właśnie do Niego prowadzić.
Święty Józefie, troskliwy obrońco Chrystusa, módl się za nami!
W widłach Wisły i Sanu położona jest parafia Wrzawy, która w tym roku świętuje jubileusz 750-lecia istnienia.
Dokładna data erygowania parafii we Wrzawach nie była znana do lat 50. XX wieku. Dopiero mjr. Józef Rawski, tarnobrzeski regionalista natknął się na nią w aktach wizytacji dekanatu miechocińskiego z 1793 r. Wcześniejsze przekazy podawały informacje, że została ona utworzona przed rokiem 1325. Znalazła się wtedy w wykazie parafii diecezji krakowskiej odprowadzających świętopietrze. Wizytator zapisując najważniejsze informacje o parafiach z dekanatu zanotował, że parafia we Wrzawach została erygowana w 1271 r. Hipotezę taką potwierdzają także wezwania świątyni św. Wawrzyńca, św. Stanisława Biskupa i Męczennika, św. Katarzyny Aleksandryjskiej, które mają charakter typowy dla wspomnianego wieku. Poza tym miejscowość została wymieniona w dokumencie starosty krakowskiego i sandomierskiego Thassa z Vissinburga z 1294 r. Nazywano ją wówczas „Wreuici”. Od 1468 r. funkcjonuje obecna nazwa Wrzawy, co oznacza miejsce, gdzie woda wrze, kotłuje się, tworząc wiry i odmęty. Parafia została wydzielona z terenu parafii Gorzyce jako fundacja rodu Dębno. Opiekę nad nią sprawowały rody szlacheckie: Górajskich, Sienieńskich, Koniecpolskich, Słupeckich, Hadziewiczów i Horochów. Utrzymanie kościoła nastręczało wiele problemów na przestrzeni wieków. Biskup Krakowski Jakub Zadzik wizytując parafię w 1637 r., napisał w dokumentach powizytacyjnych, że w świątyni widać ślady zatopień wodnych, które sięgały nawet do ołtarza głównego. Renowacje kościoła przeprowadzono w połowie XVII wieku. Nową świątynię postawiono wtedy na fundamentach starej. Miała ona prawdopodobnie kształt krzyża, była zbudowana z drewna i nakryta gontem. Według historyków przed kolejnymi powodziami zabezpieczono ją od dołu kłodami. Niestety położenie miejscowości w widłach Wisły i Sanu powodowały dalsze powodzie, które nie omijały wrzawskiego kościoła. Już w XVIII wieku pisano, że podgniłe belki i spojenia zagrażają bezpieczeństwu wiernych. Kolejne powodzie, które nawiedzały Wrzawy latem w latach 1867, 1884 r. oraz zimą 1888 r. powodowały dalsze niszczenie świątyni. Powódź w latach 20. XIX wieku niemalże doprowadziła do całkowitego zniszczenia budowli. Dobroczyńcy wraz z parafianami postanowili wówczas podnieść teren placu kościelnego, co uchroniłoby kolejną świątynię przed dalszymi podtopieniami. Po zakończeniu tych prac, w latach 1826-27 wybudowano nowy kościół. Był to obiekt jednonawowy, wykonany z drzewa modrzewiowego i pokryty gontem. Swoim wyglądem przypominał istniejącą do dnia dzisiejszego drewnianą świątynię w Radomyślu nad Sanem. W latach 20. XIX wieku kościół parafialny został po raz kolejny zalany, co doprowadziło go niemalże do ruiny. Ostatnia drewniana świątynia zbudowana w latach 1826-27 została spalona 4 sierpnia 1944 r. przez wycofujące się wojska niemieckie. Nową murowaną świątynię Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski wzniesiono w latach 1958-61 z inicjatywy ówczesnego proboszcza ks. Alojzego Sierżęgi. Projekt kościoła opracował inż. Andrzej Galar z Rzeszowa. Miała to być budowla prosta, ale o stylowej architekturze modernistycznej, posiadająca stromy dach ze strzelistą sygnaturką, wraz ze swoistymi „przyporami” ścian, co miało być nawiązaniem do gotyku. Uroczyste poświęcenie kościoła odbyło się 26 sierpnia 1961 r.
Kobiety ze Śląska i całej Polski potrzebują Kościoła, który nie tylko błogosławi je z ambony, ale także słucha, wspiera i oddaje im głos – mówił podczas niedzielnej pielgrzymki kobiet i dziewcząt w Piekarach Śląskich administrator archidiecezji katowickiej biskup Marek Szkudło.
Pielgrzymka kobiet i dziewcząt do piekarskiego sanktuarium gromadzi co roku tysiące wiernych i należy do największych wydarzeń religijnych na Śląsku. W tym roku mszy na piekarskim wzgórzu przewodniczy nuncjusz apostolski w Polsce abp Antonio Guido Filipazzi. Wcześniej wiernych powitał bp Szkudło, który wygłosił również słowo społeczne. Przypomniał w nim, że tegoroczna pielgrzymka odbywa się w roku jubileuszowym, stulecia archidiecezji katowickiej oraz setnej rocznicy koronacji obrazu Matki Bożej Piekarskiej.
Najpiękniejszym stworzeniem jest to, które zostało stworzone na podobieństwo, na obraz Boga – a więc my wszyscy. I każdy z nas przedstawia ten obraz Boga – powiedział dziś Leon XIV na obiedzie z ubogimi.
Rozpoczynając obiad Papież podziękował, że Caritas Diecezji Albano oraz jej biskupowi Vincenzo Viva za to, że posiłem jest „w tak pięknym miejscu, które przypomina nam o pięknie natury, stworzenia” czyli w Borgo Ludato si’ w ogrodach w Castel Gandolfo. W tym kontekście Papież zaznaczył, że „najpiękniejszym stworzeniem jest to, które zostało stworzone na podobieństwo, na obraz Boga – a więc my wszyscy”. Mówiąc do ponad 100 ubogich zebranych na obiedzie Ojciec Święty podkreślił, że ważne jest, by zawsze pamiętać, że właśnie w każdym z nas odnajdujemy obecność Boga.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
