Reklama

Kanadyjska opowieść

W Quebecu mamy ok. 1,6 tys. zachorowań dziennie na jakieś 10 mln mieszkańców tej prowincji Kanady. Wystarczy przemnożyć, żeby dostrzec różnicę w skali między nim a Polską. O tym, jak z perspektywy Polaka Kanada radzi sobie z pandemią, opowiada Gustaw Piotrkowski, od ćwierć wieku mieszkaniec Montrealu.

Niedziela Ogólnopolska 16/2021, str. 62-63

Adobe Stock

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Niedawno w Montrealu odbył się marsz antymaseczkowy i antyobostrzeniowy. Wzięło w nim udział ok. 5 tys. ludzi, co nie jest imponującą liczbą w mieście liczącym 5 mln mieszkańców. 90% protestujących było w maseczkach – szli spacerkiem przez miasto, a policja dokonała kilku grzecznych zatrzymań – opowiada Gustaw. – Ta sytuacja sporo mówi o mentalności miejscowych... ale jest tu wiele podobieństw z Polską. U nas w pogrzebach może uczestniczyć do 25 osób, a stypy są zabronione. W kościołach może być do 10 osób. Restauracje nadal pozostają zamknięte. Właściwie wszystko jest zamknięte.

Lista obostrzeń zmienia się z dnia na dzień. Wiem, że w Polsce na to narzekacie, więc informuję, że w Kanadzie jest podobnie. Zmieniają się zasady co do sklepów, szkół średnich, podstawówek czy przedszkoli. Obecnie dzieci chodzą do szkoły, natomiast ograniczenia dotyczą liczby starszych uczniów. Studenci i uczniowie college’u nie wrócą już raczej do swoich szkół do wakacji. Aha, no i oczywiście wszędzie obowiązują maseczki. Możesz ją ściągnąć dopiero w przestrzeni prywatnej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

A teraz o tym, co inaczej

Zakopiańskie Krupówki po otwarciu restauracji... Musiałem wyjaśniać dzieciom, że to nie są uliczne zamieszki. Nie bez zdumienia oglądamy widok przechodniów na jakiejś polskiej ulicy, których połowa ma maseczki na brodzie... No i to, co można przeczytać w polskim internecie na temat szczepionek. Myślę, że część Polaków zachowuje się tak, jakby chciała zrobić na złość własnemu rządowi. U nas jest chyba większe poczucie odpowiedzialności, poczucie, że walczymy o dobro nas wszystkich. Oczywiście, w Kanadzie nie jest idyllicznie. Jeszcze przed Bożym Narodzeniem wprowadzono w prowincji Quebec godzinę policyjną od 20 do 5. Można tylko pojechać do pracy, szpitala, apteki albo wyprowadzić psa. W święta nie można było odwiedzać się w domach. Jeżeli policja dostanie sygnał, że ludzie się jednak spotykają, lub patrol zobaczy na podjeździe samochody z obcą rejestracją, to bez zwłoki wchodzi do domu i sprawdza, kto jest w środku. Mandaty nie są tanie... Kilka miesięcy temu władze Kanady zauważyły, że część obywateli wyjechała na wakacje do ciepłych krajów albo w trakcie zimy na Florydę, i to mimo zamkniętych dla turystów granic. Część postanowiła zlekceważyć obostrzenia i spędziła święta poza miejscem zamieszkania, czyli np. u rodziny pod innym adresem. Jeszcze więcej ludzi, głównie z tzw. klasy, wyjechało do swoich wiejskich rezydencji. W efekcie podskoczyła nam liczba zachorowań i rząd natychmiast wprowadził dla wszystkich powracających przymusowe testy przed wejściem do samolotu i powtórne po wylądowaniu w Kanadzie, a dodatkowo 3-dniową, przymusową kwarantannę w hotelu przy lotnisku – tych w całym wielkim kraju działa raptem cztery. Oczywiście całość na koszt przylatującego, a to, bagatela, 3 tys. dolarów od osoby. Dopiero po otrzymaniu negatywnego wyniku testu można było jechać do domu – prosto na 2-tygodniową kwarantannę. Zapewniam, że wielu nauczyło to rozumu...

Reklama

Kanadyjski kontekst

Przez wiele lat życia w Kanadzie uważałem, że miejscowi, jako naród, są trochę bez kręgosłupa. Karni, potulni, bez słowa protestu przyjmują podwyżki np. benzyny, cen domów itd. Nawet o polityce raczej się tutaj nie rozmawia, a jeśli już, to bez emocji, z dużym dystansem. Jako społeczeństwo jesteśmy pełni nadziei, że następni politycy nie będą gorsi niż poprzedni... Quebec jest prowincją francuską. Mówi się tu w dwóch językach, z tym że w dużych miastach prawie wszyscy używają głównie angielskiego. Jesteśmy bardzo różnorodni – kulturowo, religijnie, rasowo. Mimo to grupy narodowe nie tracą nic ze swojej tożsamości i wszyscy – cały ten kogel-mogel – mamy poczucie bycia obywatelami Kanady. Po co to przydługie zagajenie? Żeby złapać kontekst – dawniej irytowała mnie ta kanadyjska zgoda na wszystko, żeby nie powiedzieć „ciapowatość”. Teraz, wraz z nadejściem pandemii, moja ocena owej potulności narodowej nabrała zupełnie innego wymiaru. Ludzie są naprawdę zdyscyplinowani. Mają pełne zaufanie, że rządzący wiedzą, co robią. Gdy w marcu ubiegłego roku, z dnia na dzień, zamknięto w zasadzie wszystko, ludzie przyjęli to bez zbędnego gadania, narzekania, rozdzierania szat i agresji tłumu. Tak samo było przy drugiej i trzeciej fali. Musimy przejść przez to wspólnie i przejdziemy! – tak się u nas mawia. Nie wiem, z czego to wynika – może z tego, że żyje nam się stosunkowo dobrze, jesteśmy, generalnie jako naród, zadowoleni z życia, i to posłuszeństwo wynika z prostej przynależności, odpowiedzialności społecznej czy też spójności społeczeństwa bez względu na odrębności językowe, pochodzenie narodowe czy przekonania.

Reklama

Generalnie jesteśmy zmęczeni i pełni obaw o przyszłość. Takie odczucia dominują. Od czerwca nie widujemy się z nikim, tzn. mówię o swojej rodzinie i dość dużym gronie znajomych. Po raz pierwszy nie poleciałem do rodziny w Polsce. Nie organizujemy imprez, imienin, urodzin, świąt. Obserwuję moje dzieci, którym COVID-19 odbiera możliwości realizacji socjalnej. Paweł nie zna ludzi ze swojej klasy, bo uczy się zdalnie. Dominika od roku nie była na uczelni. Na szczęście jakoś sobie radzą, dzwonią do siebie, umawiają się na zoomie. Są też bardzo kreatywni, np. Dominika spotkała się niedawno na lodach z przyjaciółmi. Zaparkowali swoje samochody tyłem do siebie i siedzieli w maseczkach w bagażnikach w odpowiedniej odległości. Wydaje mi się, że cała ta sytuacja to lekcja odpowiedzialności dla moich dzieci i budowania wzorców na przyszłość.

Oczywiście, są jeszcze mandaty – od 1,5 tys. do 5 tys. dolarów za nieprzestrzeganie obostrzeń. To dużo, wiem, ale je popieram, bo spada nam zachorowalność, a do lipca 2021 r. ma być zaszczepionych 100% chętnych. To, moim zdaniem, zdecydowana większość społeczeństwa. Osobiście nie znam ludzi niechętnych. Rząd zastanawia się nad wprowadzeniem paszportów dla zaszczepionych, by łatwiej można było się poruszać, a tym samym umożliwić odwiedziny u bliskich i przyjaciół oraz powroty do pracy.

Reklama

Trzeba przeczekać

Pandemia COVID-19 jest ciężkim okresem dla rodzin pozamykanych w domu, z rosnącym alkoholizmem, z przemocą, depresjami. Biznesy balansują na granicy bankructwa. Coś o tym wiem, bo sam w tej chwili nie zarabiam. Żyjemy z oszczędności i rządowego wsparcia. Tacy ludzie jak ja otrzymali solidną pomoc – wystarczyło mieć zrobione rozliczenie podatkowe i zarobić w poprzednim roku 5 tys. dolarów, żeby je dostać. Wszystko odbywa się przez internet i bez większych pytań, ale martwimy się inflacją, gospodarczą zapaścią i chcemy jak najszybciej wrócić do zawodowej normalności.

Rozumiem, że są ludzie, których wszelki przymus, w tym maseczki, mycie rąk czy jakakolwiek ingerencja w ich prawa i wolności, budzi sprzeciw, ale z mojej perspektywy, faceta przed sześćdziesiątką, z dwójką dzieci, którym będę jeszcze potrzebny przez naście lat – posłuszeństwo wobec obostrzeń wynika może ze strachu, a może ładniej – z mądrości życiowej. To kwestia poczucia odpowiedzialności. Pamiętam, jak w latach 70. i 80. ubiegłego wieku wprowadzono przymus zapinania pasów bezpieczeństwa w samochodach. Jaka wtedy była awantura! Krzyczano, że to brutalne ograniczenie praw człowieka. Taka analogia przyszła mi do głowy – tylko w tamtym przypadku, jak ktoś się uparł w swojej głupocie, to ryzykował jedynie własnym życiem. Teraz natomiast brak maseczki oznacza brak szacunku do wszystkich, którzy je noszą.

Nie jest łatwo. Sypią nam się rodziny, biznesy, psychika, ale trzeba spokojnie doczekać do końca lipca – jak w Kanadzie, czy końca szczepień w Polsce – dać szansę szczepionce i liczyć, że nasze poświęcenia przyspieszą powrót do normalności. Słowem – te wszystkie obostrzenia czy szczepienia to doprawdy niewygórowana cena za powrót do normalnego życia.

2021-04-14 07:27

Ocena: +3 -2

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ks. Piotr Pawlukiewicz: Bóg nie może się na Ciebie doczekać!

2024-03-27 07:20

[ TEMATY ]

ks. Piotr Pawlukiewicz

B.M. Sztajner/Niedziela

ks. Piotr Pawlukiewicz (1960 – 2020) wygłosił tysiące kazań

ks. Piotr Pawlukiewicz (1960 – 2020) wygłosił tysiące kazań

Pomyślałem sobie: „Boże, ta babcia nawet jeszcze Komunii Świętej nie przyjęła, a już się w niej wyzwalają czyny miłości. Jaka ta miłość jest niecierpliwa! Jak się nie może doczekać!”. Tak samo nie może się doczekać Bóg. Na ciebie.

Jeszcze jeden fragment Ewangelii. Pozornie też wam znany, ale czy na pewno? „Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: «Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada». Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem». Lecz ojciec rzekł do swoich sług: «Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się». I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: «Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego ». Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: «Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę». Lecz on mu odpowiedział: «Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się»”*.

CZYTAJ DALEJ

Przez krzyż idzie się do zmartwychwstania. Innej drogi nie ma – rozważania ks. Popiełuszki

2024-03-27 20:38

[ TEMATY ]

ks. Jerzy Popiełuszko

homilia

ks. Popiełuszko

Muzeum ks. Jerzego Popiełuszki/40rocznica.popieluszko.net.pl

- Przez krzyż idzie się do zmartwychwstania. Innej drogi nie ma - to słowa wypowiedziane przez ks. Jerzego Popiełuszkę 6 września 1982 r. podczas Mszy św. w intencji Ojczyzny w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. Stanowią one fragment rozważań proponowanych przez Sanktuarium Błogosławionego Księdza Jerzego Popiełuszki w piątym tygodniu programu „osobistej i społecznej duchowej przemiany”, który można podjąć w roku obchodów 40-lecia śmierci kapłana. Każdego dnia od 28 lutego do 9 listopada o godz. 21. przy grobie Błogosławionego odbywa się modlitwa o wolność od lęku i nienawiści oraz w intencji Ojczyzny.

Publikujemy tekst rozważań:

CZYTAJ DALEJ

8 lat temu zmarł ks. Jan Kaczkowski

2024-03-27 22:11

[ TEMATY ]

Ks. Jan Kaczkowski

Piotr Drzewiecki

Ks. dr Jan Kaczkowski

 Ks. dr Jan Kaczkowski

28 marca 2016 r. w wieku 38 lat zmarł ks. Jan Kaczkowski, charyzmatyczny duszpasterz, twórca Hospicjum św. o. Pio w Pucku, autor i współautor popularnych książek. Chorował na glejaka - nowotwór ośrodka układu nerwowego. Sam będąc chory, pokazywał, jak przeżywać chorobę i cierpienie - uczył pogody, humory i dystansu.

Ks. Jan Kaczkowski urodził się 19 lipca 1977 r. w Gdyni. Był bioetykiem, organizatorem i dyrektorem Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio. W ciągu dwóch lat wykryto u niego dwa nowotwory – najpierw nerki, którego udało się zaleczyć, a później glejaka mózgu czwartego stopnia. Po operacjach poddawany kolejnym chemioterapiom, nadal pracował na rzecz hospicjum i służy jego pacjentom. W BoskiejTV prowadził swój vlog „Smak Życia”.

Podziel się cytatem

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję