Reklama

Z miłością wśród dzieci ulicy

Bielszczanka Ania Olma wyjechała na misje do Hondurasu – jak sama podkreśla – po to, aby obdarowywać innych bezinteresowną miłością i miłosierdziem na wzór Pana Jezusa.

Niedziela bielsko-żywiecka 15/2021, str. VI

[ TEMATY ]

misje

honduras

Archiwum

Ania Olma (z prawej) w Ameryce Środkowej

Ania Olma (z prawej) w Ameryce Środkowej

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Przebywała tam blisko 3 miesiące. Razem z Kariną, Lucile, s. Isabel i tutejszym proboszczem ks. Ricardo służyła najuboższym w Tegucigalpie w ramach wolontariatu Domy Serca. Mieszkała w dzielnicy el Pedregal cieszącej się niezbyt dobrą sławą, lecz to była sposobność do czynienia jeszcze większego dobra wobec dzieci ulicy. – W ciągu dnia wychodziliśmy odwiedzić naszych przyjaciół, na miarę możliwości covidowych, albo spędzaliśmy czas z dziećmi na naszym patio. A w soboty wychodziłam z chłopakami grać w piłkę. Poniedziałek był dniem wolnym. Z powodu pandemii każdy odpoczywał zazwyczaj w domu. W czwartki mieliśmy wyjeżdżać na apostolat zewnętrzny do więzienia czy szpitala, ale przez obostrzenia nie mogliśmy. W piątki organizowaliśmy spotkania dla ludzi studiujących i pracujących, które nazywają się szkołą wspólnoty, a w soboty wcześnie rano udawało się nam jeździć na Mszę św. do katedry w centrum miasta – wspomina młoda misjonarka.

Każdy jej dzień w tygodniu wypełniała praca, modlitwa i wieczorna Eucharystia, która w tygodniu wygląda jak w Polsce w dni świąteczne. – Na każdej Mszy św. w tygodniu gra zespół – codziennie inna grupa parafialna. Ludzie aktywnie przeżywają Eucharystię, dużo gestykulują, machają sobie na znak pokoju. Kapłani mają bardzo dobre relacje z wiernymi, wychodzą do ludzi pożegnać się, porozmawiać – mówi A. Olma.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Posiłki spożywała zawsze w towarzystwie kogoś z dzielnicy, kto np. miał urodziny. Ania przyjaźniła się szczególnie z dziećmi i młodzieżą. Poznała 10-letniego Adama z trudnej rodziny, który przybiegł jako pierwszy ją przywitać w dzień przyjazdu. Od niego po raz pierwszy usłyszała swoje imię: „Ańa”, gdy krzyczał pod bramą, żeby wyszła do niego i kolegów. – Jako jeden z niewielu potrafił przybiec, przytulić, a nawet przeprosić. Niezły rozrabiaka. Martwiłam się o niego, bo kolegował się z dorosłymi mężczyznami na ulicy, tzw. obserwatorami umoczonymi w mafijne machlojki. Adam dużo przepraszał, np. za wrzucenie ładunku z petardami na nasze patio czy za rzucenie w naszym kierunku metalowego pręta, którym nie chciał nikogo zranić. Czasem było niebezpiecznie z dzieciakami i mieli za co przepraszać, ale… Czy kochamy dzieciaki tylko wtedy, gdy są grzeczne, czy również wtedy, kiedy są niedobre? A ważniejszym i trudniejszym jest kochać właśnie w tym drugim przypadku. Po to tu jesteśmy, by kochać ich jak Chrystus, który kocha nas nawet wtedy, kiedy jesteśmy najgorsi – zauważa misjonarka.

Zaprzyjaźniła się również z 13-letnim Fernando. Chłopiec ma więcej pieniędzy niż rówieśnicy, ale... zna swoich rodziców jedynie z telefonicznych wideorozmów, ponieważ uciekli do USA, żeby tam zarabiać i umożliwić synowi lepsze życie. – Nie doświadczył fizycznego gestu miłości od rodziców. Nigdy ich nie przytulił, nie dotykał. Czujecie to? Przez 13 lat znać rodziców tylko przez telefon? Takie jest właśnie ubóstwo Fernanda – stwierdza A. Olma.

Misja Ani miała trwać półtora roku, ale przerwała ją poważna kontuzja kolana, której nabawiła się podczas gry na boisku. Mimo iż jest wysportowana, tak nieszczęśliwie postawiła nogę, że zerwała więzadło krzyżowe. Żeby móc wyleczyć kontuzję, musiała powrócić do Polski, do Bielska-Białej. A choć to było dla niej trudne, przyjęła to z pokorą i nadzieją, że wróci, by posługiwać miłosierną miłością swoim przyjaciołom w Hondurasie, którzy na nią czekają.

Jak mówi: – Tracę coś, co było dla mnie ważne, ale nie straciłam tego, co najważniejsze: serca. Ono ciągle ma pragnienia, by dawać siebie w ofierze, by kochać tych najmniejszych z najmniejszych, by służyć tym, którzy tego potrzebują, by radować się z tymi, którzy się cieszą, i płakać z tymi, którzy się smucą, po prostu – by odnajdywać swoją niemoc i odkrywać Bożą wszechmoc.

2021-04-06 13:06

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Niedziela w Gabonie

Niedziela Ogólnopolska 5/2014, str. 18-19

[ TEMATY ]

misje

Karol Porwich

Niedzielny poranek. Słońce, po kilku deszczowych dniach, sięga promieniami małego miasteczka Cocobeach. Zanosi się na piękny dzień. Z jednego z najwyższych punktów na martwym klifie spogląda na nas Pani Jasnogórska. Tak, to nie sen. Jasnogórska Matka codziennie wytrwale spogląda na tubylcze życie. Tu w 1957 r. wybudowany został bowiem kościół i do przybycia w 2006 r. polskich misjonarzy, bez stałego kapłana, pozostawał w zapomnieniu.
CZYTAJ DALEJ

Modlitwa św. Jana Pawła II o pokój

Boże ojców naszych, wielki i miłosierny! Panie życia i pokoju, Ojcze wszystkich ludzi. Twoją wolą jest pokój, a nie udręczenie. Potęp wojny i obal pychę gwałtowników. Wysłałeś Syna swego Jezusa Chrystusa, aby głosił pokój bliskim i dalekim i zjednoczył w jedną rodzinę ludzi wszystkich ras i pokoleń.
CZYTAJ DALEJ

Toruń: Zmarł ks. prałat Stanisław Kardasz, działacz społeczny i opozycyjny

2025-09-23 18:29

[ TEMATY ]

działacz społeczny

opozycjonista

ks. prałat Stanisław Kardasz

Diecezja toruńska

Zmarł ks. prałat Stanisław Kardacz

Zmarł ks. prałat Stanisław Kardacz

Zmarł ks. prałat Stanisław Kardasz, wieloletni proboszcz parafii pw. Matki Bożej Zwycięskiej i Świętego Jerzego w Toruniu, działacz społeczny i opozycyjny związany z Solidarnością. Miał 88 lat – poinformowała we wtorek kuria diecezji toruńskiej.

Ks. Kardasz urodził się 29 października 1936 r. w Gdyni. W 1960 r. ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Pelplinie, a w 1968 r. – historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Był m.in. wikariuszem parafii św. Jakuba w Toruniu i parafii św. Krzyża w Grudziądzu, a w latach 1976-2013 proboszczem parafii pw. Matki Bożej Zwycięskiej i Świętego Jerzego w Toruniu.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję