Mam na imię Przemek, mam 24 lata, jestem z Radymna. W lipcu 2020 r. skończyłem prawo, od 1,5 roku pracowałem w warszawskiej kancelarii prawnej. Po niełatwych studiach, po 5 latach próby odnalezienia się w Warszawie, nie zdecydowałem się na karierę, choć zapowiadało się całkiem nieźle. Postanowiłem wylecieć na misję i zamieszkać w Domu Serca w Chile. Kiedy oznajmiłem ten fakt swojemu szefowi, ten odpowiedział: „a ja cię miałem właśnie awansować”.
Bóg wzywa
Perspektywa pieniędzy, kariery, wygodnego życia naprawdę kusiła. Jednak od lat czułem, że Bóg mnie wzywa do czegoś więcej. Na początku studiów rozmawiałem z rodzicami o tym, że chciałbym wylecieć na misje. Początkowo się nie zgodzili, powiedzieli, że gdy skończę studia, będę miał wolną rękę. Nie byli świadomi, że przez cały okres studiów to pragnienie wcale nie gasło. Miesiąc przed obroną pracy magisterskiej oznajmiłem im swoją decyzję. Nie byli najszczęśliwsi z tego powodu, mama płacząc, powiedziała: „jeśli Pan Bóg rzeczywiście cię wzywa, to ja ci błogosławię”.
Potrzebna pomoc
Reklama
Lecę do Chile, do slumsów Valparaiso. Nie ja wybierałem miejsce. Decydując się na misję z Domami Serca, powiedziałem, że jestem w stanie polecieć wszędzie, gdzie tylko potrzebna jest pomoc. Przypadł sam koniec świata. Lecę na 14 miesięcy, ale w trakcie misji jest możliwość przedłużenia jej do dwóch lat. Na czym polega misja z Domami Serca? Pierwszym elementem jest współczucie i pocieszenie. Słowa dziś bardzo dobrze znane i o których znaczeniu trochę zapomniano. Współczucie to ból, który wzmaga się w nas przez doświadczenie bólu innych osób. Nie jest to tylko emocja, ale przede wszystkim szansa, aby wzbudzić w nas chęć niesienia pomocy, kochania. I właśnie odpowiedzią na współczucie jest pocieszenie. Różnie się ono objawia – czasem przez milczące wysłuchanie czyjegoś problemu, czasem przez kubek wody, czasem przez wspólne pogranie w piłkę. Domy Serca zawsze znajdują się w najuboższych dzielnicach miast, głównie w krajach Trzeciego Świata; to 40 domów w 26 krajach na 4 kontynentach. Aby misjonarzy Domów Serca nie dzieliła żadna bariera z ludźmi z dzielnicy, w której mieszkają, składają przyrzeczenie życia w ubóstwie. Chcemy jak najbardziej zbliżyć się warunkami do osób potrzebujących. Współczucie możliwe jest przede wszystkim nie przez samo patrzenie na nędzę, ale żyjąc w niej.
Potrzebna modlitwa
Drugim istotnym elementem jest modlitwa. W każdym z domów znajduje się kaplica z Najświętszym Sakramentem. To tam wolontariusz każdego dnia modli się Jutrznią i Nieszporami, odbywa godzinę indywidualnej adoracji, odmawia Różaniec. Każdego dnia uczęszczamy też na Mszę św. Misja ma w sobie dużo z kontemplacji. Zanim zechcemy zanieść pomoc ubogim, a poprzez nią samego Chrystusa, sami najpierw musimy zaczerpnąć u Źródła.
Potrzeba wspólnoty
Trzecim elementem jest wspólnota. Każdy Dom Serca zamieszkuje od 4 do 6 wolontariuszy – to świeccy misjonarze z różnych stron świata. Ja zamieszkam z osobami z USA, Argentyny i Salwadoru. Będę więc jedynym Europejczykiem. Każdy z nas będzie się różnił, ale mimo to chcemy stworzyć wspólnotę, która zaniesie Ewangelię w slumsach, w których zamieszkamy. W ubóstwie, daj Boże – pochłonięci modlitwą, chcemy dawać nadzieję bezbronnym wobec przemocy domowej dzieciom, samotnym starcom, którym ciężko związać koniec z końcem, i wszystkim innym ludziom, którzy tracą sens życia, topiąc nierzadko swe troski w moralnym ubóstwie (w alkoholu, seksie, narkotykach, broni, kradzieży). To właśnie obraz dzielnicy, w której zamieszkamy. W całej tej biedzie, nie tylko materialnej, ale i ludzkiej chcemy stworzyć zaufane miejsce, bezpieczną przystań, do której będzie mógł przyjść każdy, o każdej porze dnia i nocy, z problemem czy bez. Oprócz codziennej pracy w dzielnicy, raz w tygodniu będziemy odwiedzać więźniów osadzonych w zakładzie karnym oraz chorych w szpitalu dla osób z porażeniem mózgowym.
Zostałem wybrany
Reklama
Fakt, że lecę tam sam, do osób, których nie znam, którzy mówią w języku, którym jeszcze nie władam, cechuje ich zupełnie inna kultura, budzi we mnie strach. To jednak determinuje wielką potrzebę zaufania Bogu. Mam wewnętrzne przekonanie, że chce mnie w tym miejscu i czasie. Znając swoje słabości, wiem, że ze względu na nie mnie tam powołuje. „Mnie, zgoła najmniejszemu ze wszystkich, została dana ta łaska: ogłosić poganom Dobrą Nowinę” (Ef 3, 8). Św. Paweł właśnie zapewnia mnie o tym, że nie zostałem wybrany ze względu na moje zdolności, predyspozycje, ale właśnie ze względu na moje wady, moją biedę. Pewnie chce pokazać przez to swoją moc, zapewnić o tym, że nawet najmniejszym narzędziem potrafi sprawić jakieś dobro.
Odpowiedzią na współczucie jest pocieszenie. Różnie się ono objawia – czasem przez milczące wysłuchanie czyjegoś problemu, czasem przez kubek wody, czasem przez wspólne pogranie w piłkę.
Mam już małe doświadczenie misyjne, w zeszłym roku przez miesiąc budowałem kościół w Indiach. Teraz jednak przyjdzie mi spełniać to, do czego zawsze czułem się wezwany, żyć wśród ubogich. W szarej codzienności, ofiarując im przede wszystkim swój czas.
