Ks. Mariusz Frukacz: Przez 6 lat pracowałeś na misjach w Kamerunie. Jaki tam jest Kościół i jak wygląda duszpasterstwo?

Ks. Marcin Mońka: Jeśli chodzi o misje, trzeba było brać pod uwagę ludzi, kulturę danego regionu. Afryka, w której pracowałem 6 lat, to Kościół rodzący się. Tam wiara jest bardzo żywa. Ludzie zawsze mieli czas na to, by być w świątyni. Przychodzili rano na godz. 9 i pozostawali w kościele do godz. 13. Tam jest zupełnie inny rytm codziennego życia. Liturgie trwały długo. One były przeżywane. Wierni, można tak powiedzieć, obrzędy liturgiczne przeżywali całym sobą. Piękny szczególnie był taki żywiołowy i radosny śpiew. Każdy kraj ma swoją specyfikę. Na misje nie pojechałem, żeby się tylko przyglądać ani studiować. Tam, gdzie byłem w Kamerunie, miałem dosyć dużo pracy. A to dlatego, że większość czasu byłem sam.

Następnym etapem twojej pracy kapłańskiej była Korsyka, gdzie spędziłeś ponad 11 lat. To pewnie zupełnie inny Kościół niż ten w Afryce?

Korsyka to miejsce zupełnie inne niż Afryka. To już teren francuski. Na Korsyce miałem do obsłużenia 12 parafii, a w każdej z nich było po 4, 5 kościołów. To, co było charakterystyczne dla Korsykańczyków, to fakt, że bardzo czcili świętych franciszkańskich. Korsyka to praktycznie takie duszpasterstwo franciszkańskie. W diecezji na Korsyce większość kapłanów była spoza Korsyki, Francji, a nawet spoza Europy.

Wciąż jesteśmy w okresie Narodzenia Pańskiego. Jak w tych dwóch krajach wyglądały zwyczaje bożonarodzeniowe?

Tradycje i zwyczaje bożonarodzeniowe w Afryce głównie przynieśli sami misjonarze. Zastałem tam nawet pewne tradycje polskie, które się przyjęły. Natomiast na Korsyce był ciekawy zwyczaj, polegający na tym, że wierni palili przed rozpoczęciem Mszy św. bożonarodzeniowej potężne ognisko, sięgające 5 czy 6 m wysokości. Wszystko zaczynało się od błogosławieństwa tego ogniska. Oznaczało to, jak mówili miejscowi, żeby Panu Jezusowi nie było zimno. Ognisko rozpalano również po to, aby przekazać wiadomość, że Jezus urodził się i jest u nas.

Wróciłeś do pracy w naszej archidiecezji 2 miesiące temu, po blisko 17 latach pracy na misjach. Jak postrzegasz dzisiaj polską religijność?

Religijność, którą zastałem w parafii, gdzie aktualnie sprawuję funkcję administratora, jest podobna do tej, z którą zetknąłem się blisko 25 lat temu, u początków mojego kapłaństwa. Oczywiście są zmiany, ale korzeń tej religijności, moim zdaniem, nadal jest ten sam. Zresztą pewnie ta sytuacja inaczej wygląda w parafiach w dużych miastach. A nasza wspólnota jest niewielka. Cieszy mnie, że ludzie przychodzą wcześniej do świątyni, żeby się pomodlić, wyspowiadać. Jako administrator chciałbym zwiększyć jeszcze bardziej zaangażowanie wiernych w samą liturgię. Są kandydaci na ministrantów i chętnie czytają lekcje na Mszy św. Wierni są otwarci. Wydaje mi się, że ludzie powinni także żyć czynnie samym życiem Kościoła, a nie tylko jako odbiorcy przed telewizorem.

Co zrobić, aby ludzie nie bali się powrotu do kościoła po zakończeniu pandemii?

Jeśli chodzi o pogłębienie wiary po okresie pandemii, to nie ma innej możliwości niż ta, aby ludzie zobaczyli w Bogu tego, który jest Miłością. I ta Miłość nadaje sens ludzkiemu życiu. A bez Boga nie możemy wiele zrobić. Poza tym jako kapłan sam muszę być autentyczny i pokazać, że wierzę mocno w obecność Boga w moim życiu.

Ks. Marcin Mońka Pracował na misjach w Kamerunie i na Korsyce.