Zachowaj mnie od zgubnego nawyku mniemania, że muszę coś powiedzieć na każdy temat i przy każdej okazji” – często modlę się tymi słowami św. Tomasza z Akwinu, ale dziś daję sobie fory, bo chwila jest wielce osobliwa. Uznałam, że zabiorę głos w sprawie protestów kobiet, które przetaczają się przez nasze miasta, a w których uczestniczą dzieci i młodzież. Zabieram ten głos jako kobieta, matka, babcia i była nauczycielka.

Wszyscy z niepokojem patrzymy na rozwijającą się epidemię i ciągle wzrastającą liczbę osób zarażonych i zmarłych. Dlatego nie rozumiem zachowania kobiet, które w swoją naturę mają wpisaną troskę o bliźnich, a teraz narażają innych na utratę zdrowia, uczestnicząc w protestach. Nie rozumiem również nawoływań prezydentów miast, wykładowców wyższych uczelni, dyrektorów różnych instytucji i zakładów pracy do udziału w marszach. Patrząc na uliczne obrazy, zastanawiam się, czy naprawdę wszyscy wiedzą, przeciw czemu protestują i wobec czego wylewają swoją złość.

Drogie kobiety, czy naprawdę podejmujecie działania w naszym interesie i w imię naszej wolności? Czy macie pewność, że występujecie przeciwko orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, który wydał orzeczenie identyczne jak to 27 lat temu? Nie mógł przecież wydać innego. Ostatnie dni pokazują, że ci, którzy wcześniej bronili konstytucji i obnosili się z jej nazwą na koszulkach, wcale jej nie znają. Tymczasem jednym z naszych osiągnięć w niej zapisanych jest artykuł mówiący, że konstytucja chroni każdego Polaka – od poczęcia do naturalnej śmierci.

Dziś, kiedy widzę młodego człowieka niosącego transparent z napisem: „Prawo do aborcji” albo: „Tu jest wojna!”, zadaję sobie pytanie: jakie wartości są dla niego ważne i o co tak naprawdę w tych protestach chodzi? Drodzy młodzi, zapewniam was, że, gdy słuchaliśmy dramatycznych opowieści naszych rodziców i dziadków o ich wojennych losach, wyciągaliśmy wnioski oraz zabiegaliśmy o pokój w naszej ojczyźnie. Nie chcieliśmy i nie chcemy, by człowiek człowiekowi zgotował tak okrutny los, a tym bardziej, by Polak walczył z Polakiem.

Dziś apeluję do najstarszego pokolenia o przypominanie dzieciom i wnukom, czym był czas wojny. Przywołajcie dramatyczne losy rodzin, które w walce z niemieckim i rosyjskim okupantem straciły męża, ojca, syna czy matkę. Opowiedzcie im o narodzinach, trudach z nimi związanych oraz o radości z każdego dziecka – prawdziwego cudu w tamtych mrocznych czasach. Drodzy dziadkowie, opowiedzcie wnukom o głodzie, o obozach śmierci, o gułagach i krainie wiecznej zmarzliny, gdzie pozostali wasi bliscy. Niech poznają historię Szarych Szeregów i Żołnierzy Niezłomnych, tych malujących na murach kotwicę jako znak Polski Walczącej, którą oni teraz zamalowują wulgaryzmami, które też wypisują na kościelnych murach. My przez ostatnie lata odbudowywaliśmy świątynie, miejsca naszej duchowej wolności i błagalnej modlitwy, by Bóg przywrócił nam wolną ojczyznę, a nasze wnuki chcą te świątynie sprofanować i zniszczyć. Łzy cisną się do oczu, gdy patrzę na to barbarzyństwo.

Proszę was, drodzy młodzi, nie pozwólcie sobą manipulować i nie dajcie się oszukiwać ludziom, którzy wykorzystują wasz młodzieńczy entuzjazm. Awantura, złość i nienawiść przyniosą wam ból, odrzucenie i rozczarowanie. Przed wami prawdziwy egzamin dojrzałości. Największy z Polaków – św. Jan Paweł II powiedział o was, że jesteście przyszłością narodu. On, którego dobre imię dziś wielu szarga, widział w was również przyszłość Kościoła, który wielokrotnie w dziejach Polski był schronieniem i dzięki któremu możecie dziś żyć w wolnym i demokratycznym kraju. Swoich kolegów i koleżanki – nauczycieli proszę: zachowajcie się tak, jak wymaga tego nasze powołanie. Mamy wychowywać oraz kształtować dzieci i młodzież w duchu prawdy. Nie stójcie biernie, godząc się na język agresji i przemocy, który opanował nasze ulice! Wszak ten obraz uderza również w naszą ciężką pracę. Proszę: nie pozwólcie, by nasze dzieci i wnuki, nasi uczniowie przekreślali ten wychowawczy trud. Macie prawo oraz obowiązek podtrzymać „porządek prawd i wartości, które trzeba utrzymać i obronić, tak jak to Westerplatte; utrzymać i obronić, w sobie i wokół siebie, obronić dla siebie i dla innych” – jak powiedział do młodzieży Jan Paweł II. Dziś to zadanie musimy odrobić wszyscy razem.