Reklama

Kościół

Nie taki kościół groźny

Niepokojem napawają ostatnie informacje o stanie epidemii w naszym kraju, podobnie jest zresztą w całej Europie.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Na Słowacji wprowadzono stan wyjątkowy. W Hiszpanii rozprzestrzenianiu się epidemii ma zapobiec testowanie miliona osób. W Wielkiej Brytanii w najbardziej zagrożonych regionach wprowadzony zostaje zakaz spotykania się w zamkniętej przestrzeni osób, które nie mieszkają razem. Z jednej strony praktycznie wszędzie na Starym Kontynencie wdraża się nowe obostrzenia, a liczby dziennych przypadków zachorowań w wielu krajach przekraczają te, które notowano wiosną. Z drugiej – rośnie w siłę ruch kwestionujący zasadność dotychczasowej walki z koronawirusem. Świadkami wielotysięcznych manifestacji przeciwników maseczek i innych obostrzeń były Niemcy, Francja, Hiszpania, a ostatnio Polska.

Co o tym myśleć? Jak się zachować? Najlepiej zachować zdrowy rozsądek.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Lekcja pokory

Jeszcze pod koniec września Główny Inspektorat Sanitarny był przekonany, że sytuacja jest pod kontrolą, mimo iż wykrywanych przypadków zakażeń było już wtedy kilka razy więcej niż w marcu czy kwietniu, a poziom testowania obywateli był znacznie niższy niż w lipcu czy sierpniu.

Jarosław Pinkas, szef GIS, tłumaczył to zmianą metody – testuje się tylko osoby z objawami – i przekonywał, że nie jest to polski wynalazek. Po tygodniu wszystkie przewidywania oparte na ponoć bardzo pewnych modelach matematycznych – mówiąc kolokwialnie – wzięły w łeb, co dowiodło nie tyle zaniedbań rządzących, ile tego, że nasza wiedza o koronawirusie nadal jest niepełna. Dostaliśmy kolejną bolesną, jak zwykle w takich przypadkach, lekcję pokory. Szybkie przyrosty zachorowań i obawa o wydolność systemu opieki zdrowotnej zmusiły rząd do powrotu do obostrzeń, przede wszystkim do noszenia maseczek oraz ochrony seniorów. Na chwilę obecną oficjalny przekaz jest taki: czeka nas kilka trudnych tygodni. Dodatkowo – wiele na to wskazuje – niechętne Kościołowi media próbują wywołać wrażenie, że właśnie świątynie są miejscami wyjątkowo sprzyjającymi transmisji wirusa i lepiej się od nich trzymać z daleka. Pojawiają się również insynuacje – trudno to nazwać inaczej – że w środowisku kościelnym kiepsko z zachowaniem obowiązujących środków ostrożności, czyli tego, co nazywamy: DDM – dystans, dezynfekcja, maseczka. Jak jest naprawdę?

Reklama

DDM

Decyzje niektórych rządów – ostatni przypadek w Irlandii, gdzie jedną z pierwszych restrykcji wprowadzonych jesienią tego roku było ponowne zamknięcie kościołów w najbardziej zagrożonych strefach – czy wypowiedzi dla mediów niektórych i na szczęście nielicznych ekspertów mogłyby wskazywać, że świątynia wyjątkowo sprzyja rozprzestrzenianiu się epidemii. Tak jednak nie jest. Oczywiście, zakładając, że w danym budynku kościelnym ściśle respektowana jest zasada: dystans, dezynfekcja, maseczka. Przebywanie w kościołach na nabożeństwach w czasie pandemii niesie ze sobą ryzyko podobne do innych naszych koniecznych aktywności, do wyjścia do sklepu na zakupy, do apteki czy galerii handlowej. Poza tym zwykle kubatura obiektów kościelnych jest znacznie większa niż sklepów – na uczestnika nabożeństwa w średnim kościele o powierzchni od 700 do 1000 m2 przypada znacznie więcej niż 4 m2 powierzchni (inaczej jest np. w dyskoncie o powierzchni 400 m2), a ruch powietrza w świątyni nie jest wymuszany wentylacją mechaniczną jak w większości dużych sklepów. Rozsądek wskazuje, że warunki dla transmisji wirusa w kościele także z tych względów są mniej korzystne. Oczywiście, jeszcze raz podkreślmy: przy surowym przestrzeganiu zasady DDM, bo warunki nic nie dadzą nawet w wielkim kościele, o powierzchni 1000 m2, gdy uczestniczący w nabożeństwie skupią się na 100 metrach jego powierzchni i nie będą nosili maseczek.

Badania ryzyka zarażenia

W sierpniu w USA, gdzie pandemia osłabła najmniej, Thomistic Institute Working Group on Infectious Disease Protocols for Sacraments and Pastoral Care przeanalizował sytuację w 17 tys. parafii pod kątem tego, czy amerykańskie świątynie były ogniskami koronawirusa po zniesieniu lockdownu w maju. Przyjęto w zaokrągleniu, że w tym czasie we wszystkich tych parafiach odprawiono ok. miliona nabożeństw. W przytłaczającej większości nie stały się one pasem transmisyjnym dla wirusa, nawet gdy w nabożeństwie uczestniczyła osoba zarażona. Co z przypadkami – bo przecież się zdarzały – gdy transmisja wirusa jednak nastąpiła? W tych kilku zdarzeniach po prostu zawinili ludzie, którzy nie stosowali się do zaleceń sanitarnych. Albo nie nosili maseczek, albo nie przykładali wagi do dystansu od innych uczestników, albo uznali, że niepotrzebna im dezynfekcja dłoni.

Reklama

Prywatne dochodzenie epidemiczne

Nick Schoen, świecki pracownik archidiecezji w Seattle, przeprowadził własne dochodzenie epidemiczne. Zbadał kilka znanych sytuacji z terenu archidiecezji, gdy okazało się – już po nabożeństwach, że uczestniczyli w nich chorzy na COVID-19, którzy wynik wymazu otrzymali niedługo po udziale we Mszy św. niedzielnej, w pogrzebie czy w ślubie. W tym czasie w Seattle nie stwierdzono, aby obecny na Mszy św. chory – w kościołach stosowano zalecenia – spowodował, że kościół stał się ogniskiem epidemii. 3 lipca w jednym z kościołów, który ma pojemność 885 osób, odprawiano pogrzeb, w którym uczestniczyło 45 osób. Dwie z nich były chore i nie zaraziły nikogo. 11 lipca w uroczystości zaślubin uczestniczyło 200 gości. Kościół może pomieścić cztery razy więcej osób. Jeden z gości był już chory, ale nie zaraził nikogo innego.

To wszystko skłania do tezy, że kościoły – powtarzamy do znudzenia: przy zachowaniu zasad DDM – są miejscami na pewno nie mniej bezpiecznymi niż sklepy, apteki, o restauracjach czy siłowniach nie mówiąc.

2020-10-20 21:53

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

„Wybudujesz!”

Niedziela toruńska 29/2014

[ TEMATY ]

Kościół

parafia

GABRIELA SIKORA

Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i Świętych Aniołów Stróżów w Lidzbarku Welskim

Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i Świętych Aniołów Stróżów w Lidzbarku Welskim

W 23. roku istnienia parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i Świętych Aniołów Stróżów w Lidzbarku Welskim Pan Bóg pozwolił wiernym i duszpasterzom przeżywać radość konsekracji kościoła. Świątynia jest owocem wiary parafian, wieloletniego trudu i ofiar oraz cierpliwego oczekiwania na uwieńczenie wszystkich tych starań

Uroczystość poświęcenia kościoła i ołtarza odbyła się 29 czerwca o godz. 15.
Konsekratorem i przewodniczącym ceremonii był biskup toruński Andrzej Suski. Mszę św. koncelebrowali proboszcz ks. kan. Marian Wiśniewski oraz licznie zaproszeni kapłani, wśród których byli również ci, co przed laty posługiwali w parafii, i ci, którzy z niej pochodzą.
Eucharystia rozpoczęła się procesyjnym wejściem pocztów sztandarowych szkół lidzbarskich, Strzeleckiego Bractwa Kurkowego, Ochotniczej Straży Pożarnej i grup parafialnych oraz służby liturgicznej i duchowieństwa do nieoświetlonego i nieozdobionego kościoła. Ks. kan. Marian Wiśniewski przedstawił początki istnienia parafii, a następnie poprosił Księdza Biskupa o dokonanie konsekracji świątyni. W imieniu osób, które fizyczne pracowały przy budowie kościoła, głos zabrali Mariola i Michał Cander.
Bp Andrzej Suski pobłogosławił wodę i pokropił nią wiernych oraz ściany kościoła i obnażony ołtarz, po czym nastąpiła Liturgia Słowa. Komentatorem poszczególnych części liturgii konsekracji był kleryk Piotr Śliwiński. W homilii bp Andrzej zwrócił szczególną uwagę na ołtarz – miejsce, na którym sprawowana jest Najświętsza Ofiara Jezusa Chrystusa. To właśnie na ołtarzu kapłański trud osiąga swój szczyt. Od ołtarza Pan Jezus kieruje ważne słowa, które kiedyś zostały wypowiedziane w Wieczerniku. Od ołtarza płynie ku wiernym błogosławieństwo. Ksiądz Biskup podkreślił, że „przez konsekrację oddajemy świątynię na zawsze Bogu po to, aby nas w niej gromadził, uświęcał i obdarzał swoimi łaskami. Ta świątynia powstała z tęsknoty ludzi tej dzielnicy za Panem Bogiem. Ofiary wspólnoty i te materialne oraz te niewymierne, jak dary modlitwy i cierpienia, są wpisane w każdą cząstkę tego kościoła. Każdy element tej świątyni jest wołaniem dla wszystkich pokoleń, że człowiek nie może się obejść bez Boga”. Kaznodzieja wyraził wdzięczność wobec Boga za to, że pobłogosławił budowie, którą szczęśliwie zakończono, wobec proboszcza, który „od początku prowadził budowę i wiele nocy nie przespał, kiedy trzeba było podejmować ważne decyzje”. Słowa podziękowania skierował również do współpracowników: księży wikariuszy, rady parafialnej, inżynierów, projektantów, artystów oraz tych, którzy modlitwą i ofiarą przyczynili się do powstania kościoła.
„Drodzy Bracia i Siostry, zbudowaliście piękną świątynię, z której możecie być dumni, ale najważniejsze zadanie nie zostało jeszcze zakończone. Oprócz murów mamy budować także Kościół żywy, świątynię w naszych sercach i rodzinach, budować wspólnotę, która będzie się tu gromadzić jako rodzina dzieci Bożych. W tej rodzinie ma być wzajemna miłość i nikt nie może być z niej wykluczony. Nikt ochrzczony nie może też obojętnie przechodzić obok swojej parafii” – mówił bp Andrzej. Na zakończenie homilii zapewnił o swojej modlitwie za wszystkich zgromadzonych na Liturgii i prosił o wspólną modlitwę, aby tworzyć żywą świątynię w Panu, tak jak oczekuje tego Jezus Chrystus.
Po Wyznaniu wiary odśpiewano Litanię do Wszystkich Świętych. Modlitwą tą wierni prosili o wstawiennictwo świętych i błogosławionych przed tronem miłosiernego Boga. Następnie Ksiądz Biskup odmówił modlitwę poświęcenia kościoła i ołtarza, po czym namaścił krzyżmem świętym ołtarz i ściany kościoła. Kolejnym elementem liturgii było okadzenie ołtarza i ścian świątyni, które dokonało się poprzez umieszczenie wielkiej kadzielnicy na środku ołtarza. Namaszczenia i okadzenia ścian kościoła bp Andrzej dokonał wspólnie z proboszczem ks. kan. Wiśniewskim. Stanowiło to najważniejszą chwilę ceremonii.
Ostatnim elementem liturgii konsekracji było oświetlenie ołtarza i kościoła. W uroczystej procesji wniesiono paschał oraz świece, które zapalone przez Księdza Biskupa zostały umieszczone przy ołtarzu. W 6 miejscach świątyni umieszczono świece – zacheuszki, czyli znaki konsekracyjne potwierdzające przekazanie kościoła na własność Bogu. Następnie procesjonalnie wniesiono kwiaty, upiększając kościół. W procesji z darami ofiarnymi delegacja parafii przyniosła monstrancję, przedstawiciele Urzędu Miasta – kustodię, delegacja kółek różańcowych i Akcji Katolickiej – ofiary pieniężne, budowniczowie kościoła – kronikę parafialną, leśnicy – owoce lasu, a przedstawiciele lidzbarskich szkół – stuły.
Delegacja rodzin parafii podziękowała Księdzu Biskupowi za dar modlitwy i konsekrację kościoła. W imieniu wspólnoty parafialnej przedstawiciele rady duszpasterskiej na ręce ks. kan. Wiśniewskiego, budowniczego kościoła, złożyli bukiet 23 róż i podziękowanie za jego trud i poświęcenie. Na zakończenie przemówił Ksiądz Proboszcz, dziękując Księdzu Biskupowi oraz wszystkim za wszelką pomoc, obecność i modlitwę. Po tym w świątyni rozległy się gromkie brawa wiernych, którzy w ten sposób wyrazili radość i wdzięczność za możliwość uczestniczenia w tak historycznej chwili.

CZYTAJ DALEJ

Kard. Ryś o godności Króla, Kapłana i Syna Bożego

2024-03-24 22:02

Archidiecezja Łódzka

O godności Króla, Kapłana i Syna Bożego mówił w pierwszym dniu rekolekcje wielkopostnych kard. Grzegorz Ryś. Msza Św. była sprawowana w Sanktuarium Imienia Jezus.

Jest już tradycją, że w Niedzielę Palmową rozpoczynają się wielkopostne rekolekcje dla łodzi, które głosił Metropolita Łódzki. W pierwszym dniu rekolekcji kard. Ryś mówił Jezusie Chrystusie i jego godności Króla, Kapłana i Syna Bożego.

CZYTAJ DALEJ

Zaproszenie dla mnie: Bierz i jedz, pij, abyś żył

2024-03-28 06:16

[ TEMATY ]

Wielki Post

rozważania

rozważanie

Adobe.Stock.pl

W czasie Wielkiego Postu warto zatroszczyć się o szczególny czas z Panem Bogiem. Rozważania, które proponujemy na ten okres pomogą Ci znaleźć chwilę na refleksję w codziennym zabieganiu. To doskonała inspiracja i pomoc w przeżywaniu szczególnego czasu przechodzenia razem z Chrystusem ze śmierci do życia.

Jezus spożywa ze swoimi uczniami ostatnią wieczerzę. Wie, że to, co teraz im mówi, za chwilę stanie się rzeczywistością – Jego Ciało zostanie wydane i Krew przelana w piątek, w czasie zabijania w świątyni baranków paschalnych. Wypowiada słowa, które odtąd będą powtarzane w czasie każdej Mszy św.: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje… bierzcie i pijcie, to jest Moja Krew”. „Ile razy bowiem będziecie jeść ten chleb i pić z tego kielicha, będziecie ogłaszać śmierć Pana, aż przyjdzie” (1 Kor 11, 26), dodaje św. Paweł Apostoł. Mogę te słowa przyjąć jako zaproszenie dla mnie: Bierz i jedz, pij, abyś żył. „Jeśli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i pili Jego krwi, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja wskrzeszę go w dniu ostatecznym” (J 6, 53n). Takie to proste i takie trudne jednocześnie… Tajemnica Bożej miłości.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję