Najbliższy spektakl grupy działającej w Domu Pomocy Społecznej dla Kobiet im. Św. Brata Alberta w Kielcach już 11 lutego. Będzie to inscenizacja zainspirowana poezją ks. Twardowskiego. I choć motywem przewodnim ma być sens cierpienia i przemijania, to przecież nie może zabraknąć w niej przesłania nadziei.
One – bo grupę tworzą panie – nigdy nie spodziewały się, że będą oklaskiwane, że będą udzielały wywiadów. Czują się wyjątkowo. Mają wiele talentów, ale trzeba było to odkryć i dać im szansę. Potencjał dostrzegł w nich ks. Sebastian Lewczuk, kapelan i terapeuta zajęciowy. Dyr. Alina Rogula zgodziła się bez wahania. – Pozwoliłam, ponieważ jeśli ktoś ma jakiś talent, pomysł, to powinien próbować się nim dzielić. Człowiek z chorobą psychiczną często jest inteligentny i bardzo wrażliwy. To procentuje w sztukach – mówi dyrektor. Ksiądz jest pasjonatem teatru. Przygodę z nim rozpoczął w kieleckim Seminarium. Przygotowania, spotkania wieczorem, rozmowy, próby, emocje to była wielka frajda – wspomina. Po święceniach wykorzystał swoje doświadczenie. Kiedy trafił do DPS, zawiązał grupę „Albercik”. Prowadzi koncert życzeń dla mieszkanek. Były momenty zwątpienia, czy się uda. – Personel medyczny pracujący u nas zauważał, że ta forma terapii poprzez sztukę, jest ważna. Chorych trzeba wspierać, doceniać, chwalić. W dzień premiery, przychodzą różni zacni goście, uczniowie ze szkoły podstawowej, bliscy i przyjaciele naszych podopiecznych.
Grupa „Albercik” już od 6 lat bawi, wzrusza i dostarcza emocji
Reklama
Grupa już sześć lat bawi, wzrusza i dostarcza emocji. Prezentowała się m.in. w Szkole Muzycznej, w Teatrze Lalki i Aktora „Kubuś”, uczestniczyła w różnych przeglądach teatralnych. Repertuar „Albercika” jest różnorodny. Aktorzy zmierzyli się już ze sztukami klasyków. Wystawiana była już „Zemsta”, „Ania z Zielonego Wzgórza”, „Mały Książę”, „Złośnica”, „Ojciec ubogich” – o patronie Domu. Przygotowują przedstawienia na okres Bożego Narodzenia, czy Wielkiego Postu, na Dzień Kobiet, z okazji Pierwszego Dnia Wiosny. Bez względu na doświadczenia choroby każdy może coś dać od siebie wyjątkowego, jeśli tylko spotka ludzi, którzy uwierzą, że coś potrafi. – One naprawdę angażują się w te role, grają całą sobą.
Aktorzy bardzo przeżywają przygotowania. Często widzę latem jak ćwiczą rolę ze scenariuszem w ogrodzie, wzajemnie się odpytują. Podchodzą do sztuki odpowiedzialnie. A kiedy w końcu nadchodzi dzień premiery, cieszy się właściwie cały Dom. To wydarzenie integrujące personel i podopiecznych. Za każdym razem artyści zaskakują grą, dowcipem, refleksem. Jest profesjonalnie i odświętnie. Przygotowana jest pełna scenografia, aktorzy mają odpowiednie kostiumy. Wcześniej przepiękne kostiumy szyła jedna z podopiecznych własnoręcznie, już odeszła do nieba. Na ogół wiem, co będzie w przedstawieniu, podpatruję przygotowania, a i tak za każdym razem jestem zaskoczona efektem końcowym, który przerasta moje oczekiwania – mówi dyrektorka.
„Albercik” wyjątkowa grupa teatralna, unikalna w skali miasta, regionu i chyba kraju. Niewiele w Polsce jest tego typu DPS-ów z teatrem. Dla kobiet przewlekle chorych psychicznie sztuka okazała się terapią niosącą prawdziwą wartość. – Kiedyś jedna z moich aktorek po spektaklu została zapytana przez dziennikarza, dlaczego to robi? Po namyśle powiedziała: Czuję się potrzebna. To była odpowiedź, która mnie wtedy poruszyła. Rzeczywiście każdy z nas chce po prostu czuć się wartościowy i potrzebny – puentuje ks. Lewczuk.
