Rozpoczynająca się kolejna kadencja polskiego parlamentu ponownie skłania do refleksji i postawienia sobie, a w zasadzie wszystkim parlamentarzystom, szeregu pytań.

Jakie będą nowe Sejm i Senat? Czy staną się jedynie areną partyjnych rozgrywek? Czy będą miejscem gorszących sporów politycznych, czy raczej miejscem, gdzie własne poglądy jednych będą narzędziem pogrążenia konkurencji politycznej z bezwzględną determinacją? Czy może – czego oczekuje chyba większość Polaków – miejscem mądrego i spokojnego kształtowania prawa dla poprawy Rzeczypospolitej?

„Jesteśmy karłami, którzy wspięli się na ramiona olbrzymów. W ten sposób widzimy więcej i dalej niż oni, ale nie dlatego, ażeby wzrok nasz był bystrzejszy lub wzrost słuszniejszy, ale dlatego, iż to oni dźwigają nas w górę i podnoszą o całą gigantyczną wysokość” – napisał kiedyś wielki filozof i teolog francuski Bernard z Chartres. Te mądre i roztropne słowa pasują jak ulał jako motto, przesłanie, wręcz drogowskaz dla dzisiejszej klasy politycznej. Są zachętą do dokonania poważnej refleksji przed rozpoczęciem pracy w obu izbach parlamentu.

Zrozumienie przez parlamentarzystów swojego miejsca, misji i sprawowanej roli nie może co do zasady wynikać jedynie z otrzymanego w wyniku wyborów mandatu posła czy senatora, a powinno – co zasadnicze – wypływać z pokornego i odpowiedzialnego zaakceptowania swojego miejsca nie tylko w dzisiejszym społeczeństwie, ale też w tysiącletnim łańcuchu pokoleń Polaków. Musi ono być zakotwiczone w polskiej historii, kulturze i tradycji.

Parlamentarzyści powinni mieć świadomość i zrozumienie tego, że Polska nie zaczęła się dzisiaj, ale trwa nieprzerwanie od stuleci, pomimo wielu różnych dramatów i nieszczęść, których doznała. Trwa w wierze chrześcijańskiej, która nie tylko określiła naszą relację do Stwórcy, ale też stała się podstawowym elementem państwowotwórczym, generatorem myśli społecznej, kreatorem kultury i edukacji, opiekunem – a w czasach zaborów depozytariuszem – polskiej tradycji i języka. Była nieprzerwanym obrońcą rodziny i praw naturalnych, które jej towarzyszą, obrońcą życia i godności człowieka. W czasach, kiedy upadał komunizm, wiara była drogowskazem i silnym moralnym wsparciem dla działań społecznych.

Święty Jan Paweł II apelował w czerwcu 1999 r. do polskich parlamentarzystów o „odpowiedzialne korzystanie z uzyskanej wolności i współpracę dla wspólnego dobra”. Ten fragment wystąpienia Ojca Świętego, cytowany przez prezydenta Andrzeja Dudę podczas inauguracyjnego posiedzenia Sejmu IX Kadencji chyba nigdy nie był tak bardzo aktualny jak dzisiaj.

Niebawem się przekonamy, na ile słowa Ojca Świętego zostały zrozumiane i będą respektowane przez przedstawicieli narodu wybranych do parlamentu. Jako memento, parafrazując słowa naszego wielkiego pisarza Stefana Żeromskiego, pozwolę sobie powiedzieć: Polska jest nie moja ani twoja, jeno boża, święta...