Schodami w górę, schodami w dół

Girona, stolica prowincji o tej samej nazwie, mimo że sama oddalona jest ok. godziny jazdy od wybrzeża Morza Śródziemnego, pełni również funkcję administracyjnej stolicy Costa Brava, Dzikiego Wybrzeża Hiszpanii. Byłoby zatem grzechem nie odwiedzić jej choć raz przy okazji pobytu w jednym z nadmorskich kurortów. Girona słynie z Ciutat Antiga – Starego Miasta, a szczególnie z XII-wiecznej dzielnicy żydowskiej, jednej z dwóch – obok Toledo – najlepiej zachowanych w Hiszpanii.

Nieśmiertelne miasto

Starożytne miasto leży na warownym wzgórzu, które wznosi się wysoko nad rzeką Onyar. Od chwili, kiedy w miejscu dzisiejszej Girony stanął przy Vía Augusta rzymski fort Gerunda, walki o miasto toczyły się niemal w każdym stuleciu; oblegane było przez różnych najeźdźców ponad 30 razy. Kolejno w Gironie panowali Iberyjczycy, Grecy i Rzymianie, zachodni Goci, Arabowie, Frankowie i Francuzi. W XIX wieku, po przetrwaniu pięciu ataków, w tym siedmiomiesięcznego oblężenia przez wojska francuskie pod wodzą Napoleona w 1809 r., miasto zyskało miano nieśmiertelnego. Jego złożona historia spowodowała niepowtarzalną mieszankę obecnych w nim stylów architektonicznych, które można podziwiać podczas jego zwiedzania. W labiryncie wąskich uliczek w centrum Girony można dostrzec np. 200 lat arabskiego panowania nad miastem. Na jego wyglądzie zaważyła także sześciowiekowa obecność Żydów.

Z pieszych mostów nad rzeką Onyar rozciągają się niezapomniane widoki na Stare Miasto, z domami w pastelowych barwach odbijającymi się w wodzie, i górującymi nad nim dzwonnicą kościoła Sant Feliu (św. Feliksa) i katedrą Santa Maria (Najświętszej Maryi Panny).

Reklama

Święty od much

Kościół Sant Feliu położony jest u wyjścia z mostu Sant Feliu. Jego płaska dzwonnica, którą można podziwiać także zza schodów prowadzących do katedry, jest jednym z najwybitniejszych przykładów gotyku katalońskiego. W 1581 r. została utrącona przez piorun i w takiej formie pozostawiono ją do dziś. Do X wieku świątynia Sant Feliu pełniła funkcję siedziby biskupa, którą utraciła na rzecz obecnej katedry Girony. We wnętrzu kościoła znajduje się kilka wartościowych dzieł, m.in. osiem sarkofagów wczesnochrześcijańskich i pogańskich, figura Chrystusa leżącego z XV wieku oraz relikwiarz św. Narcyza, patrona Girony, znanego jako święty od much. Legenda głosi bowiem, że w 1285 r., kiedy to wojska francuskie oblegały Gironę, z grobu świętego zaczęły wylatywać roje much, które obsiadając i gryząc najeźdźców, zmusiły ich do odwrotu. W pobliżu grobu można dziś odnaleźć obraz przedstawiający to wydarzenie, a podczas obchodów święta patrona miasta, które odbywają się każdego roku w dniach 26 października – 4 listopada, można posmakować cukierków i czekoladek w kształcie much.

Lwica z Girony

Kiedy opuści się Sant Feliu, warto odnaleźć, zwłaszcza jeśli pragnie się wrócić do tego pięknego miasta, znajdujący się w pobliżu Cul de la Lleona – tajemniczy posąg Lwicy z Girony. Ustawiona na kolumnie, a raczej wspinająca się na kolumnę osobliwa figura z XII wieku przedstawia zwierzę z wykrzywionym łbem i ze zwiniętym ogonem. Lwica – choć trudno się domyślić po wyglądzie, że o lwicę chodzi – jest symbolem miasta i odgrywa rolę girońskiej Fontanny di Trevi, wiąże się bowiem z pewnym zwyczajem. Co ciekawe, dopiero po dopełnieniu girońskiej tradycji można sobie uświadomić, z jakiego powodu lwica podkula ogon i zwraca łeb w naszym kierunku. Otóż mieszkańcowi miasta czy turyście, który poklepie ją po zadku, lwica ma przynosić szczęście, a turyście dodatkowo zagwarantować powrót do Girony. Nic dziwnego zatem, że wielu nie poprzestaje na poklepaniu, ale – pewnie dla większej gwarancji szczęścia czy ponownej wizyty w mieście – składa na lwim zadku pocałunek. Tę drugą czynność mają ułatwić ulokowane przy kolumnie drewniane schodki, warto jednak uważać, by w pogoni za szczęściem nie wybić sobie zębów.

Parę kroków dalej

Blisko Sant Feliu, tuż za Portalem de Sobreportas, znajdują się Banys Arabs – łaźnie arabskie zaprojektowane przez rzemieślników mauretańskich w XIII wieku, parę stuleci po zakończeniu panowania Maurów w Gironie. Blisko łaźni odnajdziemy natomiast jeden z najstarszych zabytków miasta – XII-wieczny klasztor i kościół Sant Pere de Galligants z kaplicą Sant Nicolau (św. Mikołaja). Klasztor, będący przykładem katalońskiego stylu romańskiego, istniał już w X wieku, dziś jest siedzibą Muzeum Archeologicznego.

Doskonałym punktem widokowym na zabytkowe budowle są mury miejskie, które stanowią ponaddwukilometrową trasę wokół starówki. Widać z nich m.in. jeden z pierwszych budynków gotyckich w Katalonii – klasztor Sant Domenec (św. Dominika), który obecnie jest w posiadaniu uniwersytetu. Wejście na mury znajdziemy przy Muzeum Archeologicznym, łaźniach arabskich, katedrze, za klasztorem Sant Domenec, przy Plaça Catalunya i klasztorze Sant Jeroni de la Murtra. Rzymskie mury powstały w IX wieku i były nadbudowywane do wieku XV. Dziś ich konstrukcja jest najdłuższą tego typu w Europie z czasów Karolingów.

Kabała i getto

Miejscem chętnie odwiedzanym przez turystów jest El Call – żydowska dzielnica Girony, która w średniowieczu była stolicą mistyczno-kabalistycznej teologii żydowskiej. W XIII wieku rozwinęła się tu szkoła kabalistyczna z Mosesem ben Nahmanem, zwanym Nahmanidesem. Dzielnica zachowała się praktycznie w idealnym stanie, co może dziwić ze względu na fakt rekonkwisty z 1492 r., która spowodowała wydalenie z Hiszpanii gmin żydowskich. Centrum dzielnicy jest Carrer de la Força, która przebiegała w miejscu dawnej drogi rzymskiej Vía Augusta. To tu można znaleźć wszystkie trzy girońskie synagogi.

Pierwsza wzmianka o osiedlu założonym przez Żydów, którzy zamieszkiwali Gironę już w okresie przedarabskim, pochodzi z końca IX wieku. W czasach swego największego rozkwitu dzielnica tworzyła niemal miasto w mieście i była chroniona prawem królewskim w zamian za zapłatę. Idylla skończyła się dwa stulecia później, w XI wieku, kiedy społeczność żydowska zaczęła doświadczać prześladowań ze strony miejscowej ludności. Przez następne stulecia, aż do wypędzenia Żydów z Hiszpanii w 1492 r., El Call było w praktyce gettem. Girońscy Żydzi mogli mieszkać jedynie w jego granicach; kiedy je opuszczali, musieli zakładać specjalny ubiór, a ich domy nie mogły mieć okien i drzwi wychodzących na Carrer de la Força.

Katedra dwóch rekordów

Katedra Santa Maria jest drugą ze świątyń, obok Sant Feliu, która dominuje nad girońską starówką. Lokalizacja, na której została wzniesiona, była miejscem kultu już w czasach rzymskich, a przed wybudowaniem katedry stał tu mauretański meczet. Dzieło Guillerma Bofilla, ufundowane w 1038 r., pobiło dwa rekordy, które na specjalistach robią wrażenie do dziś – najszersza pojedyncza gotycka nawa na świecie, która mierzy 22,8 m, została przez Bofilla przykryta największym gotyckim sklepieniem w Europie. Rozpoczęta w XI wieku budowa katedry trwała siedem kolejnych stuleci. Dziś poza sklepieniem największy zachwyt budzą pięciokondygnacyjna Torre de Carlemany (wieża Karola Wielkiego), monumentalna barokowo-klasycystyczna fasada i kryjące się we wnętrzu świątyni romańskie krużganki z rzeźbionymi kapitelami, nagrobek jednej z najważniejszych postaci w historii Katalonii – Ermesendy z Carcassonne oraz bezcenne dzieło – arras „Stworzenie świata” z XI wieku.

Kamienne gwiazdy filmu

Żeby dostać się do katedry, trzeba się wspiąć po słynnej escalinata – 96 stopniach barokowych schodów, które przyciągają nie mniejszą uwagę niż sama świątynia i często stają się wspaniałą scenerią w filmach. Katedralne schody zagrały m.in. w „Mnichu” z 2011 r. i w 2015 r. w 6. odcinku 6. sezonu „Gry o tron”.

Ze schodów słynie cała wybudowana na wzgórzu starówka Girony. Zbieg schodów przy romańskim kościele Sant Martí Sacosta (św. Marcina) i barokowym pałacu Agullana tworzy pełen uroku zakątek, który wielokrotnie był scenerią dla wielu hiszpańskich produkcji filmowych, a w 2007 r. stał się miejscem wspaniałych kadrów dla ekranizacji słynnej powieści Patricka Süskinda „Pachnidło”. Kto zna powieść, może tu poczuć ciarki na plecach, dla zmiany nastroju warto więc w labiryncie schodkowych ulic znaleźć którąś z licznych tu restauracji czy kawiarenek i wpaść na małe katalońskie co nieco, może na drobną miejscową przekąskę o nieco skomplikowanej nazwie: pan con tomate y butifarne, oznaczającej nic innego jak chleb z pomidorem i katalońską kiełbaską, a może na deser – przepyszne, pachnące cytryną i cynamonem crema catalana.

Przykazania kościelne są zaproszeniem do współodpowiedzialności za Kościół
Zachęcają do przemyśleń, czy wiara ma wynikać z tradycji, czy z przekonania

Rozmowa z ks. Krzysztofem Koskiem, doktorem prawa kanonicznego, rzecznikiem archidiecezji warszawskiej

Milena Kindziuk: - Ostatnio media obwieściły, że Kościół zniósł post w bożonarodzeniową Wigilię. Czy rzeczywiście?

Ks. dr Krzysztof Kosek: - Przez to wprowadziły one sporo zamieszania, szczególnie u osób niezbyt dokładnie zorientowanych w tej kwestii. Przecież post w Wigilię należy jedynie do tradycji polskiej. Nigdy nie był nakazany w całym Kościele. I nadal zaproszeni jesteśmy, aby tej tradycji przestrzegać. Na marginesie dodam, że statuty zakończonego niedawno IV Synodu naszej archidiecezji stwierdzają, że w Wigilię Bożego Narodzenia należy zachować wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych.

- Ale list biskupów na temat nowej wersji przykazań kościelnych, który ma być czytany w Adwencie w kościołach, nie mówi, by zachowywać tradycję i nie spożywać pokarmów mięsnych w Wigilię.

- Bo to jest oczywiste. Wigilia z języka łacińskiego oznacza „czuwanie, oczekiwanie”. Pan Jezus często zapraszał swoich uczniów do zajęcia takiej właśnie postawy, ponieważ nie znają dnia ani godziny Jego przyjścia. Post religijny jest bowiem wyrazem panowania ducha nad ciałem, oczekiwania, pragnienia spotkania z Chrystusem, jedności z Nim. Przez to pomaga on przygotować się do danej uroczystości, głębiej ją przeżywać. Podobnie zresztą jest z postem w Wielką Sobotę. W niektórych domach spożywa się mięso już po poświęceniu pokarmów, w innych dopiero po Wigilii Paschalnej w Wielką Noc. Też jest to kwestia tradycji. Myślę jednak, że warto tu uświadomić sobie, czym jest post, jakie prawdy pomaga przeżywać. Każdemu, kto zastanowi się, jakie chwile z życia Jezusa przeżywamy w Wielką Sobotę, na pewno łatwiej będzie zachować wstrzemięźliwość w spożywaniu pokarmów.

- Jedno z przykazań w nowej wersji mówi, że należy zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty powstrzymywać się od zabaw. Jakie są okresy „nakazane” w ciągu roku?

- Chodzi o piątki całego roku i o czas Wielkiego Postu. Wiele kontrowersji budzi czas Adwentu - nie ma on charakteru pokutnego - jest czasem radosnego oczekiwania. Ale oczekiwania, które ma być wypełnione prostowaniem ścieżek życia, przygotowaniem miejsca dla Pana w sercu - by mógł się tam narodzić. A ten proces nawrócenia wymaga ciszy, refleksji, skupienia. Już po Bożym Narodzeniu rozpoczyna się czas szczególnych zabaw - karnawał.

- Grzechem jest więc spożywanie mięsa w piątki?

- Tak, pod warunkiem, że czyni się to z wyboru. Jeśli ktoś stołuje się poza domem i w stołówce nie ma wyboru menu, może skorzystać z dyspensy od zachowania wstrzemięźliwości. Zaproszony jest do odmówienia modlitwy w intencji Ojca Świętego, złożenia jałmużny postnej.
Generalnie, powstrzymanie się od pokarmów mięsnych w piątki obowiązuje katolików, którzy ukończyli 14. rok życia. Ścisły post w Środę Popielcową i Wielki Piątek, czyli jeden posiłek do syta w ciągu dnia, obowiązuje katolików pomiędzy 18. a 60. rokiem życia.

- Można jednak nie jeść mięsa, ale w to miejsce kupić sobie inne przysmaki. Jaki sens ma wtedy taki post?

- Ważne jest właściwe rozumienie terminu: post. Nie chodzi tylko o to, aby nie jeść potraw mięsnych. Potrawy mięsne z reguły są droższe, dlatego odmawiając ich sobie jesteśmy zachęcani, aby zaoszczędzone środki przeznaczyć na potrzeby ludzi najuboższych. W wielu kościołach można spotkać puszki z napisem „Jałmużna postna”. Jeżeli na przykład ktoś jest wegetarianinem i normalnie nie je mięsa, jest zaproszony do tego, by w inny sposób narzucić sobie wstrzemięźliwość w jedzeniu i okazać swą łączność z Chrystusem, bo piątek to przecież dzień Jego męki i śmierci.

- Biskupi sugerują, że we wszystkie piątki w ciągu całego roku należy uszanować charakter pokuty, dlatego katolicy nie powinni w tym dniu uczestniczyć w zabawach. Znaczy, że nie powinno się iść na przykład na dyskotekę w piątek?

- Zdecydowanie nie powinno! Jeżeli piątek jest dniem solidarności z Chrystusem cierpiącym dla mojego zbawienia, to oczywiste jest, że nie mogę się w tym dniu bawić. Podobnie, jeśli obchodzę rocznicę śmierci bliskiej mi osoby, nie będę w tym dniu urządzał balu ani brał udziału w zabawie, to po prostu nie wypada.

- Nowością jest piąte przykazanie kościelne, zobowiązujące wiernych do troski o materialne potrzeby wspólnoty Kościoła. Nie występowało ono w poprzednich sformułowaniach. Co to znaczy w praktyce?

- Jest to odwołanie do coraz szerszego udziału wiernych świeckich w życiu Kościoła. Minęły czasy, kiedy Kościół posiadał wielkie dobra i w szerszym stopniu był mecenasem sztuki i kultury. Minęły czasy kolatorów, którzy troszczyli się o potrzeby materialne Kościoła. Z pewnym wzruszeniem można czytać opisy pierwszych Eucharystii, gdy wierni przynosili na nie dary. Po zakończeniu zanoszono chorym Komunię św., starano się także o zaspokojenie ich potrzeb materialnych.
Dziś wierni świeccy zaproszeni są do troski o potrzeby materialne Kościoła - by miał środki na sprawowanie kultu, prowadzenie działalności apostolskiej czy charytatywnej. Przecież tak prozaiczne sprawy jak oświetlenie świątyni, ogrzanie, utrzymanie w czystości czy wynagrodzenie świeckich pracowników wymaga pewnych środków. Pomijam tu sprawy związane z inwestycjami, konserwacją dzieł sztuki. W wielu parafiach działają już także - obok rad duszpasterskich - rady ekonomiczne; świeccy w bardzo konkretny sposób wspomagają swych duszpasterzy w sprawach związanych z zabezpieczeniem materialnych potrzeb parafii.
Przykazanie to mobilizuje do refleksji nad rozumieniem własności prywatnej - za pomocą dobrego użytku z pieniądza mamy zapewnić sobie wieczne szczęście. Pan Jezus mówił o niebezpieczeństwie bogactw, a Łazarz został odrzucony nie z powodu swego bogactwa, ale dlatego, że nie dostrzegał ludzi będących w potrzebie. Bardzo popularne jest obecnie słowo „sponsor” - wiele działań Kościoła nie byłoby możliwych, gdyby właśnie nie zaangażowanie materialne określonych osób, które bardzo konkretnie wypełniają normę V przykazania kościelnego.

- A po co w ogóle są przykazania kościelne, skoro jest 10 przykazań Bożych?

- Przykazania kościelne są próbą interpretacji, uszczegółowienia, przybliżenia powinności, które spoczywają na każdym wierzącym. Kościół posiada własne, przyrodzone prawo stanowienia prawa, na przykład kanonicznego, liturgicznego. Całe nauczanie Kościoła jest głoszeniem Dobrej Nowiny objawionej w Jezusie Chrystusie. W tym świetle należy odczytywać przykazania kościelne. Są one służbą temu najważniejszemu przykazaniu miłości Boga i bliźniego.

- Mogłoby ich więc na dobrą sprawę nie być?

- Oczywiście, mógłby istnieć sam Dekalog, bo on jest najważniejszy. Ale przykazania kościelne wyjaśniają pewne normy. Ważne jest, by pamiętać, że Kościół nie ma władzy nad Dekalogiem, bo pochodzi on od samego Boga. Stąd Dekalog jest niezmienny. Natomiast prawo kościelne ma charakter dynamiczny, podlega zmianom, stąd zmiana przykazań kościelnych. Najwyższym prawem w Kościele jest zbawienie dusz i temu celowi służą także zmiany w przykazaniach kościelnych.

- Czy nieprzestrzeganie przykazań kościelnych zatem jest grzechem?

- Jeżeli przykazanie kościelne mówi, żeby uczestniczyć we Mszy św. w niedziele i święta, to dotyka normy ustanowionej przez przykazania Boże. A ich nieprzestrzeganie zawsze pozostaje grzechem.

- A jeżeli nie dotyka Dekalogu?

- To jest radą, ma służyć dobru duchowemu człowieka a odrzucenie tych rad jest przynajmniej grzechem zaniedbania dobra, które mogłem uczynić.

- Czyli nie trzeba się z tego spowiadać...

- Dla przykładu: pierwsze i drugie przykazanie wyrażają minimalne oczekiwania Kościoła wobec człowieka wierzącego. Weźmy na przykład drugie przykazanie kościelne: „Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty”. Czym jest sakrament pokuty? Na spowiedzi mamy obowiązek wyznania grzechów ciężkich. Codziennie jednak doświadczamy ludzkich słabości, które są przyczyną grzechów określanych mianem powszednich. Zbyt długi odstęp między korzystaniem z sakramentu pokuty może prowadzić do pewnego zobojętnienia, znieczulenia sumienia na grzech, a więc do rozluźnienia relacji z Chrystusem. Kwestia częstotliwości w korzystaniu ze spowiedzi to sprawa osobistej wrażliwości, dobrze uformowanego sumienia. Życie przynosi tyle sytuacji, które chcemy przeżyć w sposób szczególny: święta, rocznice ślubu, śmierci, imieniny i urodziny własne czy bliskich - wszystkie one są także okazją do spotkania z Chrystusem w sakramencie pokuty.

- Podobnie w odniesieniu do sakramentu Eucharystii?

- Trudno chyba nazwać człowiekiem gorliwym w wierze kogoś, kto do Komunii Świętej przystąpi - jak wymaga tego Kościół w III przykazaniu - raz w roku w okresie wielkanocnym. Jest to minimum związku z Chrystusem, który ofiaruje się za nas w każdej Eucharystii i zaprasza nas na swoją ucztę.

- A dlaczego w przykazaniu zostały rozdzielone spowiedź od pokuty?

- Myślę, że chodzi o uzmysłowienie roli sakramentu pokuty i Eucharystii. Ludzie często spowiadają się: „Ostatni raz byłem u spowiedzi i Komunii św. wtedy i wtedy”. Panuje taki pogląd, że do Komunii przystępujemy tylko raz po spowiedzi. A jest to błędem.

- Jak długo zatem można przyjmować Komunię po ostatniej spowiedzi, jeżeli nie ma się grzechu ciężkiego?

- Nie ma tu wyznaczonej granicy. Każdy ocenia to według własnego sumienia.
Uczestnicząc w każdej Mszy św. słyszymy słowa: „Bierzcie i jedzcie”. Jesteśmy zatem zaproszeni, aby w sposób pełny brać udział w każdej Mszy. A pełny udział w niej polega także na przyjęciu Komunii. Oczywiście, był czas w historii Kościoła, gdy do Komunii przystępowano raz na kilka lat, i czynili tak nawet ludzie święci. Na fali posoborowej odnowy Kościoła jesteśmy zaproszeni do pełniejszego uczestniczenia i przeżywania Eucharystii. A że często nie czujemy się godni przyjmować Komunii? Pamiętajmy, że Msza św. rozpoczyna się aktem skruchy, pokuty. Stajemy przed Chrystusem w prawdzie o naszej słabości. Podobnie przed Komunią wyrażamy swoją niegodność słowami setnika: „Panie, nie jestem godzien...”. Św. Franciszek Salezy mówił, że potrzebują Komunii chorzy, aby wyzdrowieć, i silni, aby nie upaść. Bardzo głębokie wskazania na temat przystępowania do Komunii św. możemy znaleźć w Naśladowaniu Chrystusa Tomasza á Kempis. Jest to zresztą temat na osobną rozmowę.

- Pozostało jeszcze pierwsze przykazanie kościelne. W drugiej części mówi ono o powstrzymaniu się od prac niekoniecznych. Katechizm wyjaśnia: Są to „prace i zajęcia, które utrudniają oddawanie czci Bogu, przeżywanie radości właściwej dniowi Pańskiemu oraz korzystanie z należnego odpoczynku duchowego i fizycznego”. Co to znaczy w praktyce?

- W chrześcijaństwie niedziela jest „małą Wielkanocą”, pierwszym dniem tygodnia, w którym Kościół w szczególny sposób celebruje tajemnicę zmartwychwstania Chrystusa. Jest niedziela i Msza św. zadatkiem, antycypacją odpoczynku zbawionych w niebie, obrazem uczty, na którą Chrystus zaprasza w niebie. Dlatego Kościół przypomina, by powstrzymać się w tym dniu od prac niekoniecznych - od tego wszystkiego, co przeszkadza w pełnym bliskości obcowaniu z Bogiem. A więc takich, które z powodzeniem można wykonać przez sześć pozostałych dni. Mam na myśli: pranie, sprzątanie, robienie zakupów itp. Wydaje mi się, że w kontekście tego przykazania trzeba nam przeprowadzić namysł nad zdolnością świętowania - czy nie sprowadza się ono tylko do oglądania telewizji, mocno zakrapianego alkoholem biesiadowania przy stole, bez głębszej refleksji nad treścią przeżywanego święta. Czy chrześcijańskie świętowanie nie zakłada spotkania rodziny (na które w tygodniu nie zawsze jest czas), wspólnego posiłku, rozmowy - a nie wymiany informacji, jak dzieje się w codziennym zabieganiu - dzielenia się swoimi radościami i trudnościami, a wszystko to w atmosferze nadziei, jaką przynosi spotkanie z Bogiem przeżyte na modlitwie czy Eucharystii.

- Jesteśmy zwolnieni z obowiązku udziału w świętach, które są w Polsce dniami pracy: Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny - 8 grudnia, św. Józefa, świętych Piotra i Pawła. Nie jest to pójście na łatwiznę?

- Jest to wzięcie pod uwagę rzeczywistości. Zniesienie obowiązku udziału we Mszy św. w te święta jest realizacją uprawnień, które kodeks prawa kanonicznego przyznaje Konferencji Episkopatu. Ona, za zgodą Stolicy Apostolskiej, może znieść obowiązek udziału we Mszy św. w niektóre święta lub przenieść je na niedzielę. Mimo tego w dalszym ciągu katolicy zaproszeni są do udziału we Mszy św. w te dni. Np. wiele grup dziewczęcych szczególnie czci Maryję w tajemnicy Niepokalanego Poczęcia - one z pewnością będą tego dnia uczestniczyły we Mszy św.

- List pasterski o nowych przykazaniach mówi też o tzw. „świętach nakazanych”. Jakie to święta?

- Przesłanie biskupów ma ułatwić wiernym rozstrzyganie dylematów związanych z wymogiem uczestnictwa w liturgii w dni świąteczne, które nie są wolne od pracy. Biskupi poprosili Stolicę Apostolską o zgodę na przeniesienie uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego z czwartku na siódmą niedzielę wielkanocną. Świętem nakazanym pozostaje uroczystość Objawienia Pańskiego (Trzech Króli) i w tym wypadku biskupi wyrażają nadzieję, że „nadejdzie taki czas, kiedy to ważne święto stanie się dniem wolnym od pracy”. Nie ma natomiast obowiązku udziału we Mszy św. w uroczystość Niepokalanego Poczęcia, św. Józefa, świętych Piotra i Pawła - choć biskupi zachęcają, by zgodnie z tradycją uczestniczyć w liturgii w tych dniach.

- Przykazania kościelne wyrażają więc istotne treści dla wierzących.

- W sumie są one zaproszeniem do pogłębienia osobistej relacji z Bogiem, do wyrażenia jej w życiu codziennym, do podjęcia odpowiedzialności za dzieła prowadzone przez Kościół, ale zachęcają też do przemyślenia, czy wiara ma wynikać z tradycji, czy jest owocem osobistego wyboru, pochodzi z przekonania, doświadczenia w życiu miłości Bożej.

- Dziękuję za rozmowę.