Reklama

Wywiady

Jestem Jezusa

Z ks. Antoniem Maffuccim o męczeństwie młodego seminarzysty Rolanda Riviego rozmawia Włodzimierz Rędzioch

Niedziela Ogólnopolska 26/2019, str. 20-23

[ TEMATY ]

męczennik

Archiwum autora

Rolando Rivi

Rolando Rivi

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

WŁODZIMIERZ RĘDZIOCH: – Jesteśmy w San Valentino di Castellarano, gdzie urodził się Rolando Rivi. Jakie było jego dzieciństwo?

KS. ANTONIO MAFFUCCI: – Rodzina Rivich była „kolebką” człowieczeństwa i wiary Rolanda. Była to rodzina duża, zjednoczona i pogodna. Szczególną rolę odgrywała babcia Anna, matka ojca Rolanda – Roberta, która codziennie wraz z innymi odmawiała Różaniec. Rolando był dzieckiem żywym, zawsze w ruchu, nikt nie potrafił go zatrzymać.
Był entuzjastycznie nastawiony do życia, inteligentny, obdarzony niezwykłą pamięcią, a także najszybszy w wyścigach i niestrudzony w wymyślaniu nowych zabaw. Obserwując wnuka, który nie znał półśrodków, babcia Anna często powtarzała: „Stanie się świętym albo bandytą”.
Kiedy w wieku 11 lat Rolando ukończył szkołę podstawową i po rozmowie ze swoim proboszczem ogłosił w domu, że chciałby kontynuować naukę w seminarium, babcia Anna odmawiała Różaniec dziękczynienia, bo była już przekonana, że jej wnuczek na pewno nie będzie bandytą.

– Co wiemy o życiu duchowym młodego Rolanda?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

– Duchowość Rolanda dobrze wyraża się w słowach, które po wstąpieniu do seminarium często powtarzał: „Jestem Jezusa”. W ten sposób, z prostotą dziecka, ale z głębią świętego, wyraził istotę bycia chrześcijaninem: należymy do Pana, który nas stworzył, który nas kocha, który na nas czeka. Spójność naszego „ja” polega na przynależności do Chrystusa – jak dziecko, które należy do ojca i matki. Te słowa Rolanda wyrażały jednak nie tylko jasność osądu, ale także głębię wiary, która stała się żarliwą miłością do Pana – miłością, która podtrzymuje całe życie – oraz radością i pasją do dawania świadectwa. „Jestem Jezusa” oznacza przynależność, miłość i świadectwo. Całe życie chłopca, aż do męczeństwa, było ucieleśnieniem tych słów.

– Św. Pius X przewidział: „Będzie wielu świętych chłopców i wiele powołań do kapłaństwa dzięki Jezusowi Eucharystycznemu adorowanemu i święcie otrzymywanemu”. Czy możemy powiedzieć, że powołanie kapłańskie młodego Rolanda zrodziło się dzięki tej „pedagogice eucharystycznej”, której pragnął św. Pius X?

– 18 czerwca 1938 r. Rolando otrzymał Pierwszą Komunię św. w kościele w San Valentino. Zachowała się pamiątka z tego wydarzenia, z pięknym obrazem Chrystusa pośrodku, z dziećmi wokół ołtarza. Rolando miał wtedy siedem lat i od tamtego dnia spotkania z Jezusem Eucharystycznym praktykował regularnie, gdyż uczestniczył w codziennej Mszy św. Wyrzeczenie się tego spotkania byłoby dla niego największą ofiarą. Radość, która zrodziła się z codziennej przyjaźni z Panem, była w nim tak silna, że chciał ją zanieść wszystkim. Było to widoczne nie tylko w relacjach z rodziną i rówieśnikami, ale także w wielokrotnie wyrażanym pragnieniu zostania kapłanem misyjnym, aby dzielić się doświadczeniem chrześcijańskim nawet z najodleglejszymi ludźmi, którzy jeszcze nie poznali Jezusa. Z pewnością powołanie Rolanda do kapłaństwa wywodzi się z tej „pedagogiki eucharystycznej” oraz ze spotkania z proboszczem – ks. Olintem Marzocchinim, jego pierwszym nauczycielem, człowiekiem wielkiej miłości i głębokiej duchowości.

Reklama

– Jak zmieniło się życie Rolanda w czasie niemieckiej okupacji i działalności komunistycznych partyzantów?

– Rolando był ofiarą dwóch „wielkich ideologii zła” ostatniego stulecia, jak nazwał je św. Jan Paweł II: nazizmu i komunizmu. Latem 1944 r. naziści zajęli seminarium biskupie w Maroli, w prowincji Reggio Emilia, do którego uczęszczał Rolando, aby uczynić z niego bazę wojskową wzdłuż Linii Gotów (system obronny zbudowany przez Niemców we Włoszech w czasie II wojny światowej – przyp. W. R.). Rolando po powrocie do domu postanowił kontynuować naukę i żyć jak seminarzysta – chodził zawsze ubrany w sutannę. Było to jednak niebezpieczne, ponieważ w niektórych formacjach partyzantów, szczególnie w Apeninach w regionie Reggio Emilii i Modeny, dominowała ideologia komunistyczna. Te „czerwone” formacje partyzanckie opracowały plan, zgodnie z którym zakończenie wojny miało być nie powrotem do pokoju i wolności (czego pragnęli katoliccy partyzanci, przyjaciele Rolanda), ale początkiem rewolucji, aby siłą broni doprowadzić we Włoszech do „dyktatury proletariatu”. Częścią tego projektu było także usunięcie Boga z historii i z serca człowieka, również przez eliminację najbardziej żarliwych i odważnych świadków wiary. Rolando został zabity, ponieważ dawał świadectwo Chrystusowi w tak fascynujący sposób, że przyciągnął innych chłopców do życia chrześcijańskiego, a tego komunistyczna ideologia nie mogła znieść.

Reklama

– Dlaczego Rolando, nawet poza seminarium, tak bardzo pragnął nosić sutannę?

– Rolando jako seminarzysta kochał swoją sutannę i nigdy jej nie ściągał, nawet podczas meczów piłki nożnej czy wspinania się na drzewa, ponieważ był to widoczny znak jego przynależności do Boga i do Jego Kościoła.

– Co wiemy o zabójstwie seminarzysty?

– Rolando został porwany przez dwóch komunistycznych partyzantów rankiem 10 kwietnia 1945 r., gdy po Mszy św. w kościele parafialnym w San Valentino studiował na skraju lasku, niedaleko domu. Pod groźbą broni został zabrany do miejscowości Piane di Monchio, gdzie oddział partyzancki, do którego należeli dwaj porywacze, miał swoją siedzibę. Tutaj młody seminarzysta, niesprawiedliwie oskarżony, był obrażany, bity i torturowany. W końcu w piątek 13 kwietnia 1945 r., o trzeciej po południu – w dniu i w godzinie śmierci Jezusa – ściągnięto z niego sutannę, którą tak bardzo kochał, i zaprowadzono go do lasu. Kiedy Rolando zdał sobie sprawę z intencji porywaczy, poprosił, by mógł chociaż się pomodlić za ojca i matkę. Gdy klęcząc, modlił się, komisarz polityczny oddziału partyzanckiego zastrzelił go dwoma strzałami z pistoletu, w głowę i w serce.

– Co się stało z ciałem Riviego?

Reklama

– Po zabiciu seminarzysty komunistyczni partyzanci ukryli jego ciało w dole, przykryli je ziemią i suchymi liśćmi. Jego ojciec i młody proboszcz ks. Alberto Camellini szukali Rolanda od chwili porwania, ale dotarli do lasu męczeństwa dopiero 14 kwietnia, kiedy to już dokonano strasznego mordu. Z sercem przebitym bólem i ze łzami w oczach wykopali ciało chłopca i przenieśli do kościoła Santa Maria Assunta w Monchio. Tutaj odbyły się pogrzeb Rolanda i pierwszy, tymczasowy pochówek na pobliskim cmentarzu. Gdy 29 maja 1945 r. skończyła się wojna, Roberto Rivio przywiózł ciało syna z powrotem do wioski San Valentino. Przyjaciele przenieśli trumnę na ramionach do kościoła i po Mszy św. młody seminarzysta, w którym wszyscy widzieli męczennika, został pochowany na miejscowym cmentarzu. 29 czerwca 1997 r., w uroczystość świętych męczenników Piotra i Pawła, doczesne szczątki Rolanda zostały ekshumowane i przeniesione do kościoła parafialnego – umieszczono je pod podłogą kościoła, w miejscu, które kiedyś było używane do pochówku kanoników. W maju 2014 r., po beatyfikacji i kanonicznym rozpoznaniu relikwii, ciało Rolanda, owinięte w jedwabne białe i czerwone wstążki w kryształowej urnie, umieszczono pod mensą głównego ołtarza. Tak było w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, kiedy ołtarz był umieszczany nad relikwiami męczenników, jak gdyby chciano uczynić jednym poświęconą Hostię i relikwie męczennika, który złożył z siebie całkowity dar Panu. Z przodu ołtarza znajduje się płaskorzeźba ukazująca glorię Rolanda w niebie.

– Jak była przeżywana tragiczna śmierć Rolanda w jego rodzinie?

– Śmierć Rolanda, ulubionego syna, była dla rodziców przyczyną ogromnego bólu. Jego matka – Albertina była tak strasznie wstrząśnięta, fizycznie i duchowo dotknięta niewypowiedzianym cierpieniem, które nie pozwalało jej nawet chodzić, że musiała pozostać w łóżku przez kilka miesięcy. Podobnie cierpiał ojciec – Roberto, który od dnia odkrycia torturowanego ciała swego syna prowadził życie wypełnione coraz bardziej pokutą i modlitwą, ku pamięci Rolanda, o którym zawsze mówił jako o chłopcu „zakochanym w Jezusie”. Dzięki codziennej rozmowie z Bogiem i z miłości do syna, który oddał swoje życie za Jezusa, powoli oddaliły się uczucia nienawiści i myśli o zemście, które również się pojawiały w sercu Roberta, i to utorowało drogę do możliwości przebaczenia oprawcom. 15 kwietnia 2018 r. do kościoła parafialnego w San Valentino przybyła córka partyzanta, który podniósł rękę na młodego seminarzystę, i przed biskupem diecezji Reggio Emilia Massimem Camisascą poprosiła o przebaczenie za czyn ojca. Na tę prośbę żyjący jeszcze członkowie rodziny Rolanda (siostra Rosanna oraz kuzyni Sergio i Alfonso) odpowiedzieli uściskiem i darem przebaczenia.

Reklama

– Aby rozpocząć proces beatyfikacyjny, Kościół wymaga ugruntowanej sławy świętości kandydata na ołtarze. Czy możemy mówić o „fama sanctitatis” również w przypadku Rolanda Riviego?

– Oczywiście. Jednak w okresie powojennym polityczna dominacja partii komunistycznej w regionie Emilii-Romanii, gdzie jest położona miejscowość San Valentino, wraz z afirmacją dominującej kultury marksistowskiej, szczególnie po rewolucji 1968 r., sprawiły, że bardzo trudno było mówić o pewnych wydarzeniach związanych z ruchem oporu we Włoszech. Tak więc sława świętości młodego seminarzysty wyrażała się w sposób bardzo dyskretny, prawie „podziemny”, ale była ciągła i powszechna. Kiedy jednak w marcu 2004 r. grupa odważnych przyjaciół zorganizowała publiczną konferencję w Reggio Emilii, zatytułowaną „Rolando Rivi – dziecko męczennik”, i nagłośniono całą sprawę – sala w teatrze miejskim nie wystarczyła, aby pomieścić wszystkich chętnych. Był to wyraźny znak, że lud chrześcijański uważał Rolanda za męczennika i prosił, aby skarb jego świadectwa wiary mógł „świecić” publicznie dla wszystkich. Organizatorzy tej konferencji dali początek Komitetowi Przyjaciół Rolanda Riviego, który promował proces beatyfikacyjny, a dziś szerzy kult bł. Rolanda na świecie, także w perspektywie nadziei na kanonizację.

– Rolando Rivi został beatyfikowany 5 października 2013 r. Co błogosławiony może powiedzieć dzisiejszemu człowiekowi, szczególnie młodym i dzieciom?

– Dzień po beatyfikacji, w niedzielę 6 października 2013 r., na „Anioł Pański” papież Franciszek przed dziesiątkami tysięcy ludzi tak powiedział o Rolandzie: „Ilu dzisiaj czternastolatków ma przed sobą ten przykład: dzielny młodzieniec, który wiedział, dokąd ma iść, znał miłość Jezusa w swoim sercu i oddał za Niego życie. Doskonały przykład dla młodych!”. Dla nas wszystkich, dla wszystkich młodych i bardzo młodych Rolando jest przykładem, prawdziwym przyjacielem, który z całą prostotą, entuzjazmem i konkretem swojego istnienia pokazuje nam, co naprawdę liczy się w życiu: przynależność do Pana, kochanie Go z radością, świadczcie o nim z odwagą: „Jestem Jezusa”.

2019-06-25 14:10

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ormiański męczennik

Niedziela Ogólnopolska 26/2017, str. 14

[ TEMATY ]

męczennicy

męczennik

Włodzimierz Rędzioch

Marta Ottaviani – włoska dziennikarka, laureatka Nagrody Hranta Dinka

Marta Ottaviani – włoska dziennikarka, laureatka Nagrody Hranta Dinka
Hrant Dink był człowiekiem dobrym i łagodnym, zawsze dążył do dialogu z ludźmi, nawet z tymi, którzy nie myśleli tak jak on. Był założycielem i redaktorem naczelnym czasopisma „Agos”, ukazującego się po ormiańsku i turecku, bo jego celem było doprowadzenie do pojednania obu narodów. Ale jako dziennikarz był przede wszystkim miłośnikiem prawdy i wolności myśli. Z tego powodu nie ukrywał faktu, że nie czuł się Turkiem, ale Ormianinem mieszkającym w Turcji, oraz pisał otwarcie o ludobójstwie Ormian, które miało miejsce w dawnym Imperium Osmańskim między 1890 a 1917 r. W Turcji początku XXI wieku taka postawa była jednak nie do zniesienia dla władz coraz bardziej nacjonalistycznych i nietolerancyjnych, dlatego w 2005 r. Dink został skazany na 6 miesięcy więzienia, ponieważ sąd uznał go za winnego „obrazy tureckiej tożsamości”, zgodnie z haniebnym artykułem 301 tureckiego Kodeksu karnego. A na dodatek media rozpoczęły gwałtowną kampanię oczerniania Dinka, którego przedstawiano jako strasznego wroga Turków.Zaczął otrzymywać groźby, co całkowicie zmieniło życie tego spokojnego człowieka. Nie chciał jednak uciekać, nie chciał opuścić kraju i pomimo wyroku i gróźb był przekonany, że nic mu się nie stanie. Hrant Dink mylił się jednak, myśląc, że Turcja jest jeszcze praworządnym i demokratycznym państwem – został zamordowany w 2007 r. trzema strzałami z pistoletu w Stambule, przed wejściem do budynku swojej gazety „Agos”. Jego morderca – Ogün Samast urodził się w 1990 r. w Trabzonie (mieście, gdzie został zamordowany włoski kapłan – ks. Andrea Santoro), a w czasie zbrodni miał zaledwie 17 lat. Został uznany za winnego morderstwa z premedytacją i skazany na 22 lata i 10 miesięcy więzienia. Ale dla wszystkich było jasne, że ten młody człowiek był tylko wykonawcą zbrodni na niewygodnym dziennikarzu, za którą stały aparaty państwowe, służby specjalne i grupy ultranacjonalistyczne. W tym sensie morderstwo Dinka nosi znamiona zbrodni stanu.
CZYTAJ DALEJ

Zapomniany patron leśników

Niedziela zamojsko-lubaczowska 40/2009

wikipedia.org

św. Jan Gwalbert

św. Jan Gwalbert

Kto jest patronem leśników? Pewien niemal jestem, że mało kto zna właściwą odpowiedź na to pytanie. Zapewne wymieniano by postaci św. Franciszka, św. Huberta. A tymczasem już od ponad pół wieku patronem tym jest św. Jan Gwalbert, o czym - przekonany jestem, nawet wielu leśników nie wie. Bo czy widział ktoś kiedyś w lesie, czy gdziekolwiek indziej jego figurkę, obraz itd.? Szczerze wątpię.

Urodził się w 995 r. (wg innej wersji w 1000 r.) w arystokratycznej rodzinie we Florencji. Podczas wojny między miastami został zabity jego brat Ugo. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem Jan winien pomścić śmierć brata. I rzeczywiście chwycił za miecz i tropił mordercę. Dopadł go przy gospodzie w Wielki Piątek. Ten jednak błagał go o przebaczenie, żałując swego czynu i zaklinając Jana, by go oszczędził. Rozłożył ręce jak Chrystus na krzyżu. Jan opuścił miecz i powiedział: „Idź w pokoju, gdzie chcesz; niech ci Bóg przebaczy i ja ci przebaczam” (według innej wersji wziął go nawet do swego domu w miejsce zabitego brata). Kiedy modlił się w pobliskim kościółku przemówił do niego Chrystus słowami: „Ponieważ przebaczyłeś swojemu wrogowi, pójdź za Mną”. Mimo protestów rodziny, zwłaszcza swojego ojca, wstąpił do klasztoru benedyktynów. Nie zagrzał tu jednak długo miejsca. Podjął walkę z symonią, co nie spodobało się jego przełożonym. Wystąpił z klasztoru i usunął się na ubocze. Osiadł w lasach w Vallombrosa (Vallis Umbrosae - Cienista Dolina) zbudował tam klasztor i założył zakon, którego członkowie są nazywani wallombrozjanami. Mnisi ci, wierni przesłaniu „ora et labora”, żyli bardzo skromnie, modląc się i sadząc las. Poznawali prawa rządzące życiem lasu, troszczyli się o drzewa, ptaki i zwierzęta leśne. Las dla św. Jana Gwalberta był przebogatą księgą, rozczytywał się w niej, w każdym drzewie, zwierzęciu, ptaku, roślinie widział ukrytą mądrość Boga Stwórcy i Jego dobroć. Jan Gwalbert zmarł 12 lipca 1073 r. w Passigniano pod Florencją. Kanonizowany został w 1193 r. przez papieża Celestyna III, a w 1951 r. ogłoszony przez papieża Piusa XII patronem ludzi lasu. Historia nadała mu także tytuł „bohater przebaczenia” ze względu na wielkie miłosierdzie, jakim się wykazał. Założony przez niego zakon istnieje do dzisiaj. Według jego zasad żyje około 100 zakonników w ośmiu klasztorach we Włoszech, Brazylii oraz Indiach. Jana Paweł II przypominał postać Jana Gwalberta. W 1987 r. w Dolomitach odprawił Mszę św. dla leśników przed kościółkiem Matki Bożej Śnieżnej. Mówił wówczas: „Jan Gwalbert (...) wraz ze swymi współbraćmi poświęcił się w leśnym zaciszu Apeninów Toskańskich modlitwie i sadzeniu lasów. Oddając się tej pracy, uczniowie św. Jana Gwalberta poznawali prawa rządzące życiem i wzrostem lasu. W czasach, kiedy nie istniała jeszcze żadna norma dotycząca leśnictwa, zakonnicy z Vallombrosa, pracując cierpliwie i wytrwale, odnajdywali właściwe metody pomnażania leśnych bogactw”. Papież Polak wspominał św. Jana także w 1999 r. przy okazji obchodów 1000-lecia urodzin świętego. Mimo to jego postać zdaje się nie być powszechnie znana. Warto to zmienić. Emerytowany profesor Uniwersytetu Przyrodniczego im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, leśnik i autor wspaniałych książek na temat kulturotwórczej roli lasu, Jerzy Wiśniewski, od wielu już lat apeluje i do leśników i do Episkopatu o godne uczczenie tego właściwego patrona ludzi lasu. Solidaryzując się z apelem zacnego profesora przytoczę jego słowa: „Warto by na rozstajach dróg, w rodzimych borach i lasach stawiano nie tylko kapliczki poświęcone patronowi myśliwych, ale także nieznanemu patronowi leśników. Będą to miejsca należnego kultu, a także podziękowania za pracę w lesie, który jest boskim dziełem stworzenia. A kiedy nadejdą ciemne chmury związane z pracą codzienną, reorganizacjami, bezrobociem, będzie można zawsze prosić o pomoc i wsparcie św. Jana Gwalberta, któremu losy leśników nie są obce”.
CZYTAJ DALEJ

Leon XIV przyjął prezydenta Ukrainy. Gotowość pomocy w rozmowach pokojowych

2025-07-09 15:22

[ TEMATY ]

Wołodymyr Zełenski

Papież Leon XIV

Vatican Media

Leon XIV przyjął w Castel Gandolfo prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego i powtórzył gotowość przyjęcia w Watykanie przedstawicieli Rosji i Ukrainy na potrzeby negocjacji pokojowych.

Wołodymyr Zełenski przybył do Castel Gandolfo, gdzie letni wypoczynek spędza Leon XIV. Jak informuje Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej, podczas audiencji u Papieża rozmawiano o trwającym konflikcie oraz pilnej potrzebie znalezienia sprawiedliwego i trwałego pokoju.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję