Ważne jest słowo

Hasłem XIV edycji Festiwalu Twórczości Chrześcijańskiej „Szukałem Was…” były słowa Jana Pawła II wygłoszone podczas Mszy św. w Nowym Targu 8 czerwca 1979 r.: „Człowiekowi potrzebne jest piękno krajobrazu”. Prób interpretacji myśli Jana Pawła II podjęło się 250 uczestników, którzy wystąpili w kategoriach muzyka, teatr, film i fotografia.

Konkurs muzyczny uświetniła obecność znanej piosenkarki, kompozytorki i autorki tekstów – Haliny Frąckowiak, która zasiadła w jury jako przewodnicząca. Towarzyszyły jej Anna Chowaniec-Rybka – artystka i wokalistka oraz Monika Bachowska – chórmistrz, dyrygent, pedagog. Honorowy patronat nad wydarzeniem, które miało miejsce od 10 do 12 maja w Zakopanem, objęli kard. Stanisław Dziwisz, metropolita krakowski abp. Marek Jędraszewski oraz ks. infułat Stanisław Olszówka i ks. dziekan Bogusław Filipiak. W festiwalu wzięły udział dzieci i młodzież z całej Polski. Laureatką konkursu muzycznego w kategorii „śpiew solowy” została Maria Woźniak, zaś w kategorii „zespoły” zwyciężył Zespół z Niepublicznej Szkoły Muzycznej I st. w Piekarach Śląskich i Koszęcinie.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wielkie świadectwo

Reklama

– Ten Festiwal jest bardzo ważny – podkreśla Halina Frąckowiak. – Niesie on przede wszystkim istotne treści chrześcijańskie, a więc miłość i dobro, czyli wszystko to, w co powinien być wyposażony świat – mówi artystka. I dodaje: – Bardzo ważne jest słowo, które niesiemy, oraz to, z którym wychodzimy do ludzi, ażeby słuchający też nasycili się tym, czym powinno się żyć, czyli wszystkim, co jest dobre i piękne.

– Cały festiwal jest oddaniem czci Panu Bogu poprzez ukazanie talentów, które otrzymały dzieci i młodzież od Niego – mówi s. Lucyna Gocyła z Niepublicznej SP im. Jana Pawła II sióstr salezjanek we Wrocławiu. – Dlatego też dzielenie się tymi darami jest czasem niezwykłym. Poza tym, spotkanie z ludźmi, którzy przechodzą przez swoją drogę życia kulturalnego, jak pani Halina Frąckowiak, świadectwo ich wiary i zachowania wartości chrześcijańskich, na pewno jest dla dzieci przykladem, że można w tym świecie obronić to, co najbardziej wartościowe i piękne, czyli dobroć, miłość i wrażliwość – zauważa s. Lucyna.

Wielkie talenty

Reklama

W jury konkursu teatralnego zasiedli: Jerzy Chruściński – przewodniczący oraz członkowie Bogusław Słupczyński i Wojciech Chowaniec. W ocenie kierowano się doborem repertuaru, grą aktorską, oryginalnością, kulturą słowa i klarownością przekazu. Na podstawie tych kryteriów wyłoniono zwycięzców. Grand Prix otrzymał Zespół Teatralny „Bez nazwy” ze Szkoły Podstawowej w Załucznem. I miejsce – nagrodę ks. inf. Stanisława Olszówki – zdobył Młodzieżowy Teatr „Atmosfera” z parafii św. Józefa Kalasancjusza w Rzeszowie. Przyznano również Nagrodę ks. inf. Stanisława Olszówki dla zespołu aktorskiego z parafii Najświętszej Rodziny w Zakopanem za „zbiorową kreację aktorską owieczek” w spektaklu „Dobry Pasterz”. Wyróżnienia aktorskie odebrali: Paulina Lenart, Michał Liszka, Zuzanna Wąsacz, Kacper Wiktorek, Zofia Krzyszycha oraz Oliwia Przybyłowicz.

Konkurs filmowy oceniało jury w składzie: dr Klaudia Cymanow-Sosin – przewodnicząca, zastępca dyrektora Instytutu Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie oraz członkowie Piotr Cymanow i Piotr Ćwik – wykładowcy na UPJPII. I nagrodę za „Niezwykłe spotkanie z Janem Pawłem II” otrzymali Aleksandra Skałka, Jakub Głowacki i Maciej Szczepanek.

Konkursy zrealizowano w różnych miejscach, a ten finałowy odbył się w kościele pw. św. Krzyża. Podczas koncertu laureatów Halina Frąckowiak wraz z uczestnikami zaśpiewała pieśń „Panno Pszeniczna”. Uroczyste zakończenie miało miejsce 12 maja podczas Mszy św. w sanktuarium Najświętszej Rodziny. Organizatorem festiwalu był Burmistrz Miasta Zakopane, przy współpracy zakopiańskich parafii i Zakopiańskiego Centrum Edukacji oraz Ruchu Młodzieży Salwatoriańskiej.

Od 2006 r. w Centrum pracuje zespół socjologów, który analizuje ślady, jakie pontyfikat Jana Pawła II odcisnął na życiu społecznym w Polsce. W tym roku, do tego gremium dołączyli badacze z Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego (ISKK), którzy w pierwszej części sympozjum przedstawili wyniki swoich prac. Natomiast w drugiej części głos zabrali socjologowie skupieni wokół CMJP2. Ks. dr Wojciech Sadłoń z ISKK zaprezentował hipotezy nt. wpływu Jana Pawła II na polskie społeczeństwo i Kościół. Jego zdaniem, do 1989 r. oddziaływanie Jana Pawła II miało charakter ogólnonarodowy, poprzez ruchy niepodległościowe, w tym „Solidarność”. Było to wzajemne wzmocnienie dążenia do wolności i wiary oraz religijności Polaków. Przejawem tego (co znajduje potwierdzenie w danych statystycznych) były liczne pielgrzymki na Jasną Górę i do grobu ks. Jerzego Popiełuszki, które najwięcej osób przyciągały w latach 80. Ponadto – jak zauważył - po roku 1979 liczba udzielanych chrztów w Polsce nagle przekroczyła liczbę urodzeń. - To oznacza, że osoby, które wcześniej nie były ochrzczone, po wyborze Jana Pawła II na papieża zdecydowały się na chrzest – wyjaśnił ks. dr Sadłoń. Socjolog z ISKK zwrócił też uwagę, że po przemianach 1989 r. wyraźny był wpływ Jana Pawła II zwłaszcza na Kościół a okres ten można nazwać „wiosną struktur Kościoła”. Natomiast po śmierci papieża-Polaka żywe są pytania: na ile realnie jego dziedzictwo przetrwało, na ile jest realnie obecne w polskim społeczeństwie? Zdaniem ks. dr Sadłonia, to dziedzictwo w pełni zostało przyjęte tylko przez mniejszość społeczeństwa polskiego. - Pozostaje pytanie: na ile ta mniejszość jest twórcza i na ile będzie potrafiła oddziaływać na pozostałe grupy społeczne? – mówił prelegent z ISKK. Z kolei dr Rafał Lange, socjolog z Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, związany również z ISKK omówił strategie wychowania religijnego. Przytoczył dane, według których, tylko 8 proc. polskiego społeczeństwa uważa, że nie trzeba wychowywać własnego potomstwa w wierze religijnej. Wskazał też na trzy najczęstsze strategie dotyczące stosunku do nauki religii. Instytucjonalna polega głównie na posyłaniu dzieci na lekcje religii, instytucjonalno-osobista – wiąże się m.in. z chodzeniem wspólnym na Mszę św., wspólną modlitwą z dzieckiem itp., natomiast pozainstytucjonalna – koncentruje się np. na rozmowach na tematy religijne, dawaniu przykładu itp. Dr Lange zwrócił uwagę, że wybór danej strategii może być również próbą racjonalizacji odejścia od Kościoła, jak w przypadku strategii pozainstytucjonalnej, gdzie motywem jej wyboru może być też np. przeświadczenie, że Kościół jako instytucja jest niepotrzebny, gdyż wystarczy osobisty kontakt z Bogiem. Natomiast w przypadku osób religijnych, które preferują strategie instytucjonalne, wprawdzie widoczne jest zaufanie do Kościoła, ale osoby te nierzadko delegują obowiązek religijnego wychowania potomstwa poza rodziną. Prof. Krzysztof Koseła z Instytutu Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego podkreślił w referacie pt. „Wiara bez konsekwencji? Polska po Janie Pawle II”, że badacze współczesnych społeczeństw dystansują się wobec tezy o nieuchronnym charakterze sekularyzacji i krytycznie oceniają wartość tego pojęcia. Mówił, że trzeba w nowy sposób myśleć o przemianach religijności i nie ograniczać się do pojęcia „sekularyzacji”, gdyż przestaje ono być adekwatne. Według prof. Koseły na poziomie zasad, struktur, statutów, systemu społecznego dokonała się zmiana polegająca na desekularyzacji. – Wyjałowione z religijnych odniesień zasady Polski Ludowej upadły, a w ich miejsce pojawiły się nowe reguły, w myśl których jest miejsce na krzyż w Sejmie, na religijny charakter przysięgi oraz na lekcje religii w szkole – mówił. Z drugiej strony – jak zauważył – socjologowie obserwują działania ludzi odniesione do sfery publicznej i pozapublicznej, dostrzegając w nich motywacje religijne. - W obszarze zasad społecznych widzimy cofanie sekularyzacji, natomiast w obszarze działania i praktyk – falowanie, odwroty i powroty troski o realizację woli Bożej u członków naszego nowoczesnego społeczeństwa. Motywacje ludzi w dziedzinie życia gospodarczego, polityki, edukacji, rozrywki, życia rodzinnego są raz mniej, innym razem bardziej motywowane religijnie – wyjaśniał prof. Koseła. Socjolog zwrócił też uwagę, że w żadnym kraju religijność nie jest tak dobrze dokumentowana jak w Polsce, gdzie badania na ten temat prowadzi ISKK oraz 12 razy w roku CBOS. Z kolei Paweł Gierech z Centrum Myśli Jana Pawła II poruszył temat „Polskiej pamięci o dziedzictwie Jana Pawła II”. Jego zdaniem, w dziedzinie pamięci mamy jako wspólnota zarówno sukcesy, jak i zaniedbania. W odniesieniu do postaci Jana Pawła II, pamięć kulturowa, przyszła zbyt wcześnie (np. ogólnonarodowe obchody rocznic, pomniki i inne formy upamiętnienia, które pojawiały się już za życia Jana Pawła II i pojawiają się do dzisiaj). Równolegle jest tzw. pamięć komunikatywna, udokumentowana wynikami badań CMJP2 i innych ośrodków badawczych. Ok. 90 proc. Polaków uważa Jana Pawła II za autorytet, ok. 70 proc. stara się kierować jego wskazaniami. Daty „papieskie” – 2 kwietnia i 16 października należą obok Święta Niepodległości – 11 listopada – do triady rocznic uważanych za najważniejsze w historii nowożytnej Polski. Zdaniem Gierecha, w przypadku Jana Pawła II pamięć komunikatywna zaczęła współwystępować z kulturową, inaczej niż to przewiduje teoria Jana Assmana. Socjolog z CMJP2 wskazał też na ogromną siłę mediów, które – jak się wyraził – coraz silniej decydują o tym, jakie treści wiążemy z przekazem pamięci Polaków, w tym pamięcią o pontyfikacie Jana Pawła II. – Dlatego nieobojętnym jest czy np. książka „Pamięć i tożsamość” pozostanie szkolną lekturą, czy też zniknie z kanonu, gdyż ma to konswekwencje dla kształtu pamięci naszej wspólnoty, podobnie jak to, czy zamiast przypomnienia słów pobudzających nas do krytycznej refleksji nad najważniejszymi papieskimi wezwaniami, zobaczymy po raz setny „papieskie kremówki” bez wspólnotowego kontekstu wadowickiej homilii – mówił. Zdaniem Gierecha, w dyskusji o dziedzictwie Jana Pawła II nie powinno chodzić o wybór, czy stawiać pomniki czy czytać encykliki. Pamięć kulturowa wymaga materialnych nośników, również pomników. Same jednak nośniki nie przemówią. - Kiedy przyprowadzimy pod pomnik nowe pokolenie musimy sami wiedzieć, o czym mówić, co uznajemy w tej spuściźnie za szczególnie ważne – zaznaczył. Podczas sympozjum socjologicznego w Centrum Myśli Jana Pawła II w Warszawie poinformowano, że wczesną jesienią ukaże się książka pt. „Wiara bez konsekwencji? Polska po Janie Pawle II – studium socjologiczne".