Od 22 lat z inicjatywy Ojca Świętego Jana Pawła II w uroczystość Ofiarowania Pańskiego obchodzony jest Dzień Życia Konsekrowanego. Z tej okazji do katedry świdnickiej licznie przybyli przedstawiciele zgromadzeń zakonnych, świeckich instytutów życia konsekrowanego oraz indywidualnych form życia konsekrowanego. Na terenie naszej diecezji posługuje prawie 500 zakonników, sióstr zakonnych. Są też wdowy konsekrowane. Eucharystii koncelebrowanej m.in. przez: wikariusza generalnego bp. Adama Bałabucha, proboszcza katedry ks. prał. Piotra Śliwkę, kapłanów zakonnych przewodniczył ordynariusz naszej diecezji bp Ignacy Dec.

Zabierając głos na początku Mszy św. referent diecezjalny ds. życia konsekrowanego ks. prał. Marek Korgul wskazał, że ta Eucharystia jest piękną okazją do głębszej refleksji nad darem życia konsekrowanego, życia bez reszty poświęconego Panu Bogu. – Przeżyjmy ją jako dzień wdzięczności za obecność osób konsekrowanych w Kościele, w naszej diecezji – apelował ks. prał. M. Korgul.

W okolicznościowej homilii Ksiądz Biskup wskazał na przesłanie wynikające z listu przewodniczącego Komisji Konferencji Episkopatu Polski ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, biskupa pomocniczego archidiecezji wrocławskiej bp. Jacka Kicińskiego.

List nosi tytuł: „W służbie wiary i powołania”. Ksiądz biskup, podając charakterystykę rozumienia dziś wiary i powołania, pisze m. in tak: „Charakterystyczną cechą współczesnych czasów jest proces głębokiej i ciągłej przemiany... Dokonuje się to poprzez tzw. kulturę hedonizmu, której wyrazem jest m.in. zatopienie w doczesności. Z niej rodzi się styl życia oparty na tymczasowości. Wszystko to sprawia, że dzisiejszy człowiek, zwłaszcza młody, boryka się z trudnościami w podejmowaniu trwałych decyzji i przyjmowaniu za nie osobistej odpowiedzialności. Wiara traktowana jest jako coś bardzo dowolnego, a Kościół – postrzegany jako instytucja, której celem są jedynie działania kulturalne i prospołeczne, a nie jako Mistyczne Ciało Chrystusa i wspólnota wiary. Oderwanie człowieka od więzi z Bogiem i Jego Prawem prowadzi w ostateczności do zagubienia duchowego, głodu prawdziwej miłości oraz lęku przed przyszłością.

W takiej rzeczywistości trudno mówić o Bożym powołaniu człowieka do życia rodzinnego, małżeńskiego, kapłańskiego, czy konsekrowanego. To powołanie zostało zastąpione takimi decyzjami i wyborami życiowymi, których motywacją nie jest pragnienie pełnienia woli Bożej, lecz realizacja samego siebie. Ginie w ten sposób pojęcie służby, rozumianej jako bezinteresowna miłość. Jesteśmy świadkami rodzącej się obojętności, a także braku wrażliwości. Coraz więcej młodych osób doświadcza osamotnienia. Małżeństwa przeżywają kryzysy wierności, a jesień życia zamienia się w bezużyteczną starość. Z drugiej strony spotykamy młodych, których cechuje spontaniczna otwartość na różnorodność, wrażliwość na kwestie pokoju, integracji, dialogu między kulturami i religiami. Potrafią oni być pionierami spotkania i dialogu międzykulturowego. Wielu też ludzi młodych jest zafascynowanych osobą Jezusa. Jego życie wydaje im się piękne, ponieważ było ubogie i proste, naznaczone szczerymi i głębokimi przyjaźniami. Życie Jezusa jest dla nich nadal bardzo atrakcyjne i inspirujące. Jest ono prowokacją, która stawia konkretne wyzwania. Potrzeba im jednak prawdziwych przewodników na drodze wiary, powołania i rozeznawania (por. Młodzi, wiara i rozeznawanie powołania 45).

Osoby konsekrowane, idąc za przykładem Maryi i Józefa, pokazują, że wszystkie momenty życia znaczone są śladami obecności Boga. Bóg pragnie być obecny w każdej chwili naszej codzienności, aby już tu na ziemi otworzyć nam bramy nieba. Życie osób konsekrowanych sprawia, że ta prawda staje się faktem. Słuchając i wypełniając słowo Boże, pragną potwierdzać życiem wyznawaną ustami wiarę. Wiara bowiem bez uczynków jest martwa (por. Jk 2,17). Modlitwa i osobowe spotkanie z Jezusem w codziennej Eucharystii jest źródłem ich sił duchowych i zapewnia skuteczność w podejmowanej przez nich posłudze apostolskiej.

Ksiądz Biskup kończy swój list zachętą: „Dziś, gdy dziękujemy dobremu Bogu za dar życia konsekrowanego, prosimy o nowe i święte powołania kapłańskie, zakonne i misyjne. Kościół przypomina nam w osobie Ojca św. Franciszka, że powołaniem naszym jest świętość (GE 9). Musimy być święci! Tylko świętością naszego życia jesteśmy w stanie zaprosić innych na drogę wiary. Ludzie młodzi domagają się Kościoła autentycznego, jasnego i radosnego. Oni potrzebują świętych, którzy poprowadzą ich do Świątyni na spotkanie z Bogiem żywym i prawdziwym”.

Mówiąc w dalszej części homilii o znaczeniu osób życia konsekrowanego w Kościele bp Ignacy Dec podkreślił, że ostatni papieże i obecny biskup Rzymu, Ojciec Święty Franciszek tak często podkreślali i podkreślają, jak ważna dla Kościoła i świata jest posługa osób konsekrowanych. – Przez waszą codzienną modlitwę i wieloraką posługę w parafiach, szkołach, szpitalach, w domach dziecka, w domach opieki społecznej przychodzi do ludzi potrzebujących miłość Boża. Kościół i świat potrzebują was, potrzebują waszej modlitwy i waszego świadectwa ewangelicznej miłości. Przez waszą modlitwę i posługę miłości czynicie owocne apostolstwo całego Kościoła. Ojcowie Kościoła nazywają Was „kwiatem w Bożym ogrodzie” – akcentował kaznodzieja.

Zabierając głos przed końcowym błogosławieństwem Ksiądz Biskup wyraził ogromną wdzięczność osobom życia konsekrowanego za ich ofiarną posługę w parafiach i różnych instytucjach na terenie naszej diecezji.

– Składam Wam życzenia obfitości Bożych łask w codziennym życiu. Życzę nowego duchowego entuzjazmu, rozmiłowania się w modlitwie, w adoracji Najświętszego Sakramentu, w medytacji Bożego słowa, w lekturze dzieł ascetycznych. Życzę cierpliwego, wytrwałego dążenia do świętości. Niech Maryja, wierna Służebnica Pańska i Oblubienica Ducha Świętego, czuwa nad waszym powołaniem. Niech wam wyprasza łaskę radosnej, ofiarnej i bezinteresownej służby Bogu, Kościołowi i waszym zgromadzeniom zakonnym – mówił Pasterz Kościoła Świdnickiego.

Za troskę i opiekę nad zgromadzeniami zakonnymi podziękował Księdzu Biskupowi posługujący w Polanicy o. Radosław Zięzio SSCC ze Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu Ołtarza. Zwracając się do braci i sióstr apelował: „módlmy się nawzajem za siebie, abyśmy wytrwali w misji i w gorliwym posługiwaniu dla tego Kościoła”.

W czasie uroczystości wierni odnowili przyrzeczenia chrzcielne, a zakonnicy i siostry zakonne swoje śluby – dziewictwa, ubóstwa i posłuszeństwa. Ksiądz Biskup poświęcił gromnice, z którymi wszyscy uczestnicy Mszy św. przeszli w specjalnej procesji katedralnymi nawami.