Na polance wysokie trawy oświetlone promieniami chylącego się ku zachodowi słońca. Ciepłe, złociste ich kłosy smagają chabry, maki, rumianki. Pod oszałamiająco pachnącą lipą siedzi dziewczę w jasnej sukience i wianki wyplata. Uwija się w rytm pracowitych pszczół, które nad jej głową bzyczą niskie murmurando. Dookoła lipy kilka młodszych dziewcząt. Tanecznym krokiem i z piosnką na ustach zbierają kwiaty zręcznymi dłońmi. Jedne w plecionych koronach, inne z makiem we włosach, z zachwytem obserwują motyle. A chłopcy? Są i chłopcy! Ćwiczą zręczność i szybkość, łapiąc polne koniki i szukając w pobliskich chaszczach Lampyris noctiluca celem powtórzenia sukcesu Edisona (wieczorem, rzecz jasna). Ciepłe, wakacyjne wieczory. Tak niewiele trzeba, żeby sprawić radość dzieciom. A jeszcze przecież w wianek rodzinnych przeżyć można wpleść trochę literatury i przeczytać ballady Mickiewicza albo nauczyć się świętojańskiej pieśni. Można porozmawiać o zwyczajach Słowian, czy też uwiecznić chwilę za pomocą farb lub wspólnie wykonanych zdjęć. No i każda pora jest dobra, żeby opowiedzieć jakąś rodzinną historię. Tę starą, o dziadkach i tę nowszą, sprzed roku, której bohaterami sami jesteśmy. Cudowna kanwa dla wspomnień, do rozmów.

Piszę o naszym doświadczeniu prostoty w „byciu” z dziećmi, aby utwierdzić wątpiących, że ona ma sens. Wielokrotnie przekonaliśmy się o tym, szukając atrakcyjnej (czyt. zorganizowanej) formy spędzania czasu z (ale czy nie jedynie dla?) dziećmi. Bardzo często okazywało się, że organizowany długo wyjazd, opłacany przez rok basen, animowane przez klauna urodziny w sali zabaw, nie były tym, czego oczekiwały od nas dzieci. One bowiem chciały zwyczajnie pobawić się z nami w berka, przyjąć koleżanki w domu, powędrować bez pośpiechu i zamiast szukać „odpowiedniej” restauracji, zjeść kanapki „na wynos”. One chciały zostać usłyszane – przecież mają tyle do opowiedzenia! One chciały mieć przestrzeń do zadawania pytań, a także możliwość usłyszenia historii naszego życia, bo właśnie ta historia utwierdziła je w przekonaniu, że nie są odmieńcami (i rodzice też nie są).

Niech ta zwyczajność i prostota towarzyszy nam w czasie wakacji. Niech chęć poznawania świata nie przewyższy potrzeby głębszego poznania bliskich nam osób. Niech nasz odpoczynek będzie zachwytem i refleksją nad otoczeniem, a nie gonitwą za kolejną atrakcją.

Wanda Mokrzycka z wrocławskiej wspólnoty Duży Dom, matka ośmiorga dzieci, autorka artykułów dla Aleteia Polska