W Środę Popielcową rozpoczęliśmy święty post czterdziestodniowy, który do IV w. stanowi wielkie przygotowanie do Paschy każdego chrześcijanina indywidualnie i wszystkich razem jako wspólnoty.
Podczas Mszy św. w katedrze rzeszowskiej bp Edward Białogłowski zaapelował o rozpoczęcie wielkopostnej odnowy tak, aby wiodła ona przez wielkopostne praktyki religijne zwrócone ku Bogu i ku ludziom - modlitwę, rozważanie Słowa Bożego, zwłaszcza Męki Pańskiej, różne umartwienia i sakramentalną pokutę. Otwarcie się na bliźnich w czynnej miłości, odmówienie sobie niekoniecznych rzeczy pozwala wesprzeć potrzebujących, uwrażliwić na drugiego człowieka i jego potrzeby. Kościół w okresie Wielkiego Postu przynagla nas do podjęcia takiej postawy, która pozwala nam głębiej wniknąć w sens życia chrześcijańskiego. Celem wszystkich wysiłków chrześcijanina jest duchowe oczyszczenie, które sięga do samej istoty ludzkiej osoby i pozwala przywrócić jej pierwotną przejrzystość.
Ksiądz Biskup przypomniał, że czas Wielkiego Postu to okres spojrzenia na bliźnich, na ich biedę, na ich potrzeby. Mamy dostrzec chorych, cierpiących, potrzebujących naszego wsparcia. Wielki Post to czas szczególnej modlitwy o pokój w naszych sercach, o pokój na świecie. Bez niego bowiem niemożliwe jest budowanie prawdziwej wspólnoty.
Środa Popielcowa kojarzy się nam z posypaniem głów popiołem. Formuła słowna towarzysząca nałożeniu popiołu posiada dwie wersje. Pierwsza formuła to klasyczne wezwanie do nawrócenia i pokuty, skierowane przez Chrystusa do tłumów na progu publicznej działalności, a kontynuujące wołania dawnych proroków i Jana Chrzciciela: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" (Mk 1, 15). Słowa te wskazują na trzy elementy istotne w zbawczym dialogu z Bogiem: słowo Boże - Evangelium, nawrócenie człowieka - paenitemini oraz jego wiara płynąca ze słuchania słowa i sprawdzająca się w nawróceniu - serca credite. Formuła ta dobrze wprowadza w teologię Wielkiego Postu, podejmując wprost wątek chrzcielno-pokutny właściwy temu okresowi (por. KL 109).
Druga wersja formuły, do wyboru celebransa, jest tradycyjną anamnezą rajskiego "wypędzenia": "Pamiętaj, człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz!" (Rdz 3, 19). Ta wybitnie pokutna formuła przemawia do każdego chrześcijanina.
Ewangeliczna perykopa Środy Popielcowej usposabia do przeżywania Wielkiego Postu od wewnątrz, nadaje bowiem praktykom pobożności odpowiedniego ducha ewangelicznego i Chrystusowego; przestrzega przed fałszywym, faryzejskim podejściem do wielkich wyrazów religijnej czci i pokuty. Teocentryzm, szczerość wewnętrzna, nastawiona nie na popis przed ludźmi, ale na uczczenie Boga jako Ojca - to kierunek, jaki należy u progu wielkopostnej pokuty podjąć. W dniach Wielkiego Postu nie może zabraknąć: modlitwy, postu i jałmużny. Kościół woła szczególnie mocno: Metanoeite! - Nawróćcie się! Jest to bowiem czas specjalnego odnowienia prawdy chrztu w nas wszystkich. Z paschalnego wydarzenia śmierci i zmartwychwstania Chrystusa narodził się cały Kościół; w tym misterium rodzimy się wszyscy poprzez chrzcielne zanurzenie. Rekolekcje, częstsza modlitwa, większe panowanie nad sobą, odmówienie sobie czegoś w duchu pokuty, a zwłaszcza gruntowniejsza refleksja nad własnym sumieniem i szczera spowiedź, nawracająca nas na drogę trwającego chrztu - oto program na Wielki Post dla każdego z nas wierzących w społeczności Chrystusowego Kościoła.