Reklama

Niedziela Kielecka

Czas już wstać z kanapy

– Podczas ŚDM w Panamie chcemy pokazać jak bije nasze polskie serce wiary. Ale żeby tak było, potrzebne jest nowe otwarcie, wzmocnienie i odbudowanie (w wielu przypadkach) duszpasterstwa młodzieży w naszych parafiach – mówi ks. Łukasz Zygmunt, diecezjalny duszpasterz młodzieży

Niedziela kielecka 13/2018, str. VII

[ TEMATY ]

młodzi

duszpasterstwo

WD

ŚDM Kielce 2016 r. Taka sama radość spotkania młodego Kościoła wkrótce stanie się znowu udziałem młodzieży

ŚDM Kielce 2016 r. Taka sama radość spotkania młodego Kościoła wkrótce stanie się znowu udziałem młodzieży

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Młodzież diecezjalna będzie przebywała w Panamie od 17 do 30 stycznia 2019 r. Na chwilę obecną blisko pięćdziesiąt osób zapisało się na wyjazd, ale są jeszcze wolne miejsca, jeśli ktoś byłby chętny. Chęć udziału wyraził również bp Jan Piotrowski, pięciu kapłanów i dwóch alumnów z naszego Seminarium. – Panama na pewno jest dla nas krajem egzotycznym, mało znanym, a przez to wzbudzającym ciekawość i pragnienie poznania jej mieszkańców, kultury, obyczajów i tradycji wiary. Pracuje tutaj tylko jeden misjonarz z Polski – mówi ks. Łukasz.

Wyjazd jest dużym wyzwaniem logistycznym i finansowym z oczywistych względów. Koszty podróży ze względu na odległość są znaczne. Dlatego uczestnicy liczą na ofiarność naszych diecezjan, prywatnych osób i firm, które pragną wesprzeć młodych w tej inicjatywie. – Widać, że ci młodzi, którzy zapisali się, poważnie traktują uczestnictwo w ŚDM, ponieważ część z nich pierwsze pieniądze już wpłaciła, tym samym zobowiązując się do wyjazdu – zaznacza duszpasterz. W biurze ŚDM w Kurii diecezjalnej są do nabycia książki, flagi ŚDM i inne gadżety i symbole związane z ŚDM – całkowity dochód z ich sprzedaży przeznaczony jest na pomoc młodzieży.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Nasza młodzież będzie zamieszkiwać diecezję Penonomé, położoną blisko stolicy Panamy. Młodzi zamierzają uczestniczyć w pełni w wydarzeniach diecezjalnych, a później w centralnych połączonych ze spotkaniem z papieżem Franciszkiem. Młodzież zaangażuje się również w wolontariat na miejscu, gdzie będzie pomagała gospodarzom w pracach organizacyjnych. – Chcemy pokazać jak bije nasze polskie serce wiary i tą wielką tradycję. Pragniemy z młodzieżą naszej diecezji zanieść innym młodym światło Ewangelii, dzielić się własnym świadectwem i czerpać z doświadczeń innych – wyjaśnia.

– To jest pielgrzymka wiary, która ma charakter duchowo-ewangelizacyjny. Wierzymy, że dobrze przeżyte ŚDM staną się inspiracją dla młodych do aktywnego i pełniejszego uczestnictwa w życiu Kościoła, swoich wspólnot parafialnych – dodaje.

Reklama

Jednocześnie ks. Łukasz tłumaczy, że centralne wydarzenia chociaż bardzo istotne, są podsumowaniem i owocem duszpasterstwa, które jest prowadzone „u podstaw”, systematycznie i na co dzień. Uważa, że jak najwięcej pracy należy rozwijać w parafiach. To tutaj młodzież powinna odnaleźć swoje miejsce. Istotna jest każda, nawet najmniejsza inicjatywa młodych i warto ich słuchać, wspierać i motywować do działania. Takich wspólnot młodzieży w różnych parafiach nie brakuje w diecezji. Jest wielu księży i katechetów którzy poświęcają swój czas, by być z młodymi. Są oni inicjatorami wielu dzieł ewangelizacyjnych, charytatywnych i modlitewnych wśród młodych. Jednak, jak zauważa ks. Łukasz – w wielu, zbyt wielu niestety, duszpasterstwo zamiera. – Myślę, że my duszpasterze musimy obudzić najpierw ten entuzjazm i potencjał w nas samych, aby potem przekazać go młodym. Jeśli pozyskamy pięć, dziesięć osób w każdej parafii, to będą oni iskrą w swoich środowiskach, która będzie rozniecać wiarę wśród rówieśników. Czas, jak mówił papież Franciszek w Krakowie w 2016 roku, „założyć odpowiednie buty i wstać z kanapy”, by zmierzyć się z rzeczywistością, która na pewno okaże się być pełna potencjału, a odpowiednio wzmacniana przyniesie dobre owoce – tłumaczy. Zachęca wszystkich duszpasterzy, katechetów, by nie bali się zaangażować swojego czasu, sił i pracy i odnawiali duszpasterstwo młodzieży w swoich parafiach. – Owszem mamy teraz sporą konkurencję. Nie jest łatwo odciągnąć młodzież od komputera, telefonu etc. Ale prawdą jest, że wszystkie badania wskazują jak bardzo młody człowiek dziś potrzebuje wspólnoty, że jej szuka. My jako kapłani mamy mu w tym pomóc, dać mu możliwość ją odnaleźć w Kościele, proponując mu piękne wartości. Myślę, że na spotkaniach wspólnotowych z innymi młodymi będą mieli szansę poczuć bliskość Boga, potrzebę bycia razem oraz że otworzą się na siebie wzajemnie – mówi.

Ten rok jest szczególny dla młodzieży ponieważ w październiku w Rzymie odbędzie się Synod Biskupów na temat „Młodzież, wiara i rozeznanie powołania”. Do Watykanu napłynęło już wiele ankiet od młodych, dotykających problemów, wyzwań i pytań, jakie ma młodzież. Ogromnie cieszę się, że swój duży udział miała w nich nasza diecezjalna młodzież – mówi i bardzo prosi o modlitwę w intencji ŚDM i Synodu każdego 22. dnia miesiąca w każdej parafii. Łączenie się na modlitwie, wspólne czuwanie w naszych parafiach, jest najważniejsze. Młodzi udający się do Panamy spotykają się na czuwaniach 22. dnia miesiąca w Kościele Akademickim przy ul. Wesołej w Kielcach. Każdy jest zaproszony.

2018-03-28 10:57

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Grzechy drogowe

Niedziela Ogólnopolska 34/2017, str. 34

[ TEMATY ]

duszpasterstwo

Dada Lin/fotolia.com

Stosunkowo niedawno do świadomości polskich kierowców dotarło, że łamanie przepisów drogowych jest grzechem. Katalog „grzechów drogowych” jest jednak obszerniejszy niż np. łamanie ograniczenia prędkości. Brak zwykłej kultury jazdy na coraz bardziej zatłoczonych drogach to także nieporządek moralny, czyli grzech

Jeżdżenie samochodem już dawno przestało być dla mnie przyjemnością. Jeżdżę, kiedy muszę. Do pracy codziennie, ale to krótki odcinek. Niedawno musiałem wybrać się dalej. Przyszło mi jechać samochodem blisko 500 km. Ostatnie 200 pokonałem w 4 godziny. Tu malują pasy, tam stłuczka, gdzie indziej „zwężka”. Średnio co pół godziny kilkukilometrowe korki. Z każdą kolejną przeszkodą wzrastało zniecierpliwienie części kierowców, które – zaznaczam, że nie były to wypadki odosobnione – wyrażało się w zachowaniach określanych delikatnie jako brak kultury. Zdarzały się pospolite chamstwo, a nawet całkiem otwarta agresja. Myślę, że większość kierowców się ze mną zgodzi, iż w ostatnich latach na drogach nastąpił przyrost – niektórzy mówią: lawinowy – zachowań niekulturalnych, złych i brzydkich. Pod tym względem przeszliśmy na złą stronę. I co gorsze – można się tym łatwo zarazić. Przyznam, że wtedy, w tych korkach, mnie też, gdy widziałem, co się dzieje na drodze, „nerwa brała” i ratowałem się modlitwą, żeby się nie zamienić w brzydkie kaczątko za kierownicą. Jak się nie dać porwać temu prądowi przemiany na gorsze, tym bardziej że być może będziemy na tę pokusę narażeni, bo czeka nas powrót z wakacji?

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Świdnik. Jubileusz parafii Chrystusa Odkupiciela

2024-04-29 05:51

Paweł Wysoki

40 lat temu w Świdniku biskup lubelski Bolesław Pylak powołał nowy ośrodek duszpasterski. Do tworzenia parafii i budowy kościoła pw. Chrystusa Odkupiciela skierował ks. Andrzeja Kniazia, który wraz z grupą wiernych jeszcze w 1984 r. wybudował tymczasową kaplicę, a kilka lat później świątynię.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję