Reklama

Niedziela Podlaska

Mniszki Klaryski od Wieczystej Adoracji w Hajnówce

Apostołki Eucharystii

Niedziela podlaska 12/2018, str. IV

[ TEMATY ]

mniszki

Archiwum Sióstr Klarysek

15-lecie pobytu w Hajnówce uczczone Mszą św. sprawowaną przez bp. Antoniego Pacyfika Dydycza

15-lecie pobytu w Hajnówce uczczone Mszą św. sprawowaną przez bp. Antoniego Pacyfika Dydycza

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Mniszki Klaryski od Wieczystej Adoracji to Zakon, którego istnienie w XIII wieku zapoczątkowała św. Klara, zainspirowana i pociągnięta przykładem życia św. Franciszka z Asyżu.

Droga ewangelicznego posłuszeństwa, ubóstwa i czystości

W ciągu wieków wiele kobiet i mężczyzn zafascynowanych życiem i świętością świętych z Asyżu, zapragnęło wstąpić na drogę życia w ubóstwie, posłuszeństwie i czystości. Jedną z nich była Ludwika Morawska, w zakonie Matka Maria od Krzyża (1842-1906), która nade wszystko ukochała Jezusa Eucharystycznego i w Regule św. Klary widziała możliwość realizacji swojego powołania. Stała się ona apostołką Eucharystii, zakładając wspólnoty Sióstr Klarysek od Wieczystej Adoracji. Od tego czasu zgromadzenie prężnie rozwija się na ziemiach polskich i zagranicą, m.in. w Stanach Zjednoczonych, Austrii, Niemczech, Bangladeszu i Indiach. Obecnie w Polsce znajduje się osiem domów zakonnych, w których zamieszkuje ok. 200 mniszek.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Bogactwo Adoracji Eucharystycznej

Reklama

Głównym celem zakonu jest nieustająca adoracja Najświętszego Sakramentu. We wszystkich domach, których w Polsce jest 8, trwa nieustająca modlitwa przed tronem Jezusa Eucharystycznego. Poprzez dzień i noc trwającą adorację siostry przedłużają uwielbienie i dziękczynienie, jakie Kościół w imieniu ludu Bożego składa Bogu Ojcu w Najświętszej Ofierze i dają publiczne świadectwo wiary i miłości. Każda godzina Adoracji Eucharystycznej bogata jest w błogosławieństwa i sprzyja rozwojowi łaski. Stworzone na to, by oglądać Pana twarzą w twarz, siostry czczą z głęboką i żywą wiarą Jego sakramentalną obecność i przemieniają się na Jego podobieństwo. Jest to niezwykła łaska i przywilej, który pomaga mniszkom odkrywać Boga we wszystkich rzeczach i rozważać piękno Jego miłości.

Od przyjazdu do Hajnówki po otrzymanie dekretu erygującego

W 2003 r., na zaproszenie bp. Antoniego Dydycza, siostry przyjechały z archidiecezji poznańskiej z Pniew, do diecezji drohiczyńskiej, do Hajnówki. Tu, z pomocą Bożą i życzliwych ludzi, trzy siostry rozpoczęły budowę klasztoru i kościoła. Dzięki ogromnej ofiarności i życzliwości wielu naszych dobrodziejów, budowa klasztoru i kościoła została ukończona w 2013 r. W bieżącym roku, 25 stycznia, obchodziłyśmy mały jubileusz 15-lecia pobytu w Hajnówce, który uczciliśmy Najświętszą Ofiarą sprawowaną w kaplicy klauzurowej klasztoru przez bp. Antoniego Dydycza.

Reklama

Pan Bóg pozwolił nam nie tylko wznieść mury klasztoru, ale także pomnożył liczbę sióstr w naszej wspólnocie. Obecnie w klasztorze hajnowskim przebywa 13 sióstr: 7 po ślubach wieczystych, 3 po ślubach czasowych, 1 nowicjuszka i 2 postulantki. Odpowiednia ilość sióstr, które złożyły już śluby zakonne, pozwoliła ubiegać się w Stolicy Świętej o pozwolenie na erygowanie klasztoru. Uroczystego aktu erygowania dokonał bp Tadeusz Pikus 5 marca br. w Drohiczynie, w obecności wikariusza generalnego ks. prał. Tadeusza Syczewskiego, kanclerza Kurii Diecezjalnej ks. prał. Zbigniewa Rostkowskiego oraz ekonoma ks. kan. Piotra Jurczaka. Moment ten poprzedziła wspólna modlitwa oraz słowo księdza biskupa, który wyraził wdzięczność siostrom za ich obecność. Podkreślił rolę i znaczenie zakonów kontemplacyjnych, które nieustanną modlitwą wypraszają potrzebne łaski. Od tego momentu klasztor w Hajnówce stał się niezależnym klasztorem Zakonu Mniszek Klarysek od Wieczystej Adoracji i może cieszyć się wszystkimi przywilejami oraz łaskami duchowymi, którymi prawnie cieszą się wszystkie klasztory tego zakonu.

Ora et labora

Częścią życia modlitwy sióstr jest także praca, która pozwala podziwiać, a także mieć udział w Bożym dziele stworzenia. Św. Klara sama ciężko zapracowana prosiła siostry, którym Bóg dał łaskę pracy, by ją podejmowały z radością. W naszym domu siostry zajmują się haftem. Haftujemy paramenty liturgiczne, ornaty, a także sztandary i chorągwie. Jest to także główne źródło naszego utrzymania. Większość prac wykonywana jest ręcznie, ale też chętnie używamy maszyn hafciarskich wysokiej jakości i zaawansowanej technologii. Jest to znacznym ułatwieniem i przyspieszeniem pracy, co pozwala pozyskać więcej czasu na modlitwę i osobisty kontakt z Panem Bogiem. Czas spędzony przy pracy również nie jest czasem wolnym od modlitwy. Forma naszych prac, wykonywana w milczeniu, najczęściej przez większą część wspólnoty w jednej pracowni hafciarskiej, pozwala nam na wspólną modlitwę. Tym sposobem, trwając w skupieniu, uświęcamy każdą chwilę dnia.

Otrzymujemy wiele zamówień na paramenty liturgiczne z naszej diecezji, z Polski, a także różnych zakątków świata, głównie za pośrednictwem Internetu.

Maryja wzorem dla klarysek

Reklama

W klasztorze Mniszek Klarysek w Hajnówce szczególną czcią otaczana jest Matka Boża. Nabożeństwo różańcowe, Anioł Pański, Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny są tylko niektórymi praktykowanymi w zakonie formami kultu maryjnego. Każdego dnia siostry oddają się pod opiekę Niepokalanej, powierzając Jej wszystkie intencje ludzi proszących o modlitwę. Wyrazem wyjątkowego oddania Matce Bożej jest imię Maria, które każda z sióstr otrzymuje wraz z przyjęciem habitu. Maryja jest Matką, Panią i Królową zakonu oraz jego główną Przełożoną. Maryja jest dla klarysek wzorem modlitwy. W ciszy nazaretańskiego domku, Maryja zatopiona w kontemplacji, adorowała Jezusa już od pierwszych chwil, kiedy znalazł się w Jej łonie. Gdy szczerze i sercem kochamy Jezusa Hostię, wraz z Nim kochamy Jego Matkę. Otaczając czcią i miłością Maryję, równocześnie adorujemy i przyjmujemy Jej Syna.

Życie przepełnione pracą, modlitwą i ciszą

W naszym codziennym życiu pragniemy czerpać z bogactwa duchowego, jakie zostawili nam św. Franciszek i św. Klara. Cisza, modlitwa, praca i odpoczynek, nadają rytm naszym dniom, podobnie jak w pierwszym klasztorze Sióstr Klarysek w Asyżu.

Obecnie trwają w naszym klasztorze prace przy budowie ogrodzenia całej posesji. Przed nami wielkie i trudne zadanie: ukończenie budowy ogrodzenia klasztoru. Ufamy, że tak jak dotychczas, Boża Opatrzność nas nie opuści, ale natchnie wielu życzliwych ludzi, którzy przyjdą nam z pomocą. Dziękujemy wszystkim życzliwym ludziom, którzy nieustannie wspierają nas swoimi modlitwami i ofiarami.

Zapraszamy także do naszej wspólnoty dziewczęta, które pragną oddać swoje życie na służbę Jezusa Eucharystycznego. To wspaniałe powołanie można rozeznać podczas rekolekcji, na które serdecznie zapraszamy, w każdym dowolnym czasie. Wszystkich zainteresowanych życiem naszej wspólnoty zapraszamy na naszą stronę: www.klaryski-hajnowka.drohiczyn.opoka.org.pl .

2018-03-21 09:42

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kłodzko. Pożegnanie s. Rafaeli. Gdy przyjeżdżała karetka siostra pytała czy ratownicy jedli śniadanie

[ TEMATY ]

bp Ignacy Dec

Kłodzko

mniszki

klaryski ‑ Kłodzko

pogrzeb siostry zakonnej

ks. Andrzej Adamiak

Ostatnie pożegnanie s. Rafaeli Bałdys

Ostatnie pożegnanie s. Rafaeli Bałdys

Jezus w niebie przygotował miejsce także dla siostry Rafaeli Bałdys i przyszedł po nią, żeby ją zaprowadzić do lepszego świata, by adorowała Boga już nie obecnego w białej Hostii, ale obecnego takim, jakim jest, twarzą w twarz – powiedział bp Ignacy Dec podczas homilii pogrzebowej kłodzkiej mniszki klaryski.

Jak już informowaliśmy w poniedziałek 7 października 2024 roku, w uroczystość Matki Bożej Różańcowej, odeszła do wieczności siostra Maria Rafaela od Chrystusa Króla (Olimpia Leopolda Bałdys), mniszka klaryska od Wieczystej Adoracji. Miała 99 lat, z czego 73 spędziła na służbie Bogu i Kościołowi w klasztorze. Msza pogrzebowa, której przewodniczył bp Ignacy Dec, odbyła się 10 października w przyklasztornym kościele Podwyższenia Krzyża Świętego.
CZYTAJ DALEJ

Najświętsze Imię Maryja

Niedziela świdnicka 39/2017, str. 8

[ TEMATY ]

wspomnienie Imienia NMP

Ks. Zbigniew Chromy

Bazylika Santa Maria Maggiore – najważniejsza świątynia dedykowana Matce Bożej

Bazylika Santa Maria Maggiore – najważniejsza świątynia dedykowana Matce Bożej
Wśród wielu uroczystości, świąt i wspomnień Najświętszej Maryi Panny, jakich wiele jest w ciągu roku liturgicznego, dowolne wspomnienie Najświętszego Imienia Maryi jest nieco zapomniane, już przez sam fakt, że jest ono dowolne. Święto imienia Maryi zaczęto obchodzić w Hiszpanii, ale dopiero po zwycięstwie odniesionym przez Jana III Sobieskiego pod Wiedniem, 12 września 1683 r. papież bł. Innocenty XI, na wniosek polskiego króla rozciągnął jego obchód na cały Kościół katolicki. Zgodnie z tradycją i żydowskim zwyczajem Matka Boża cztery dni po swoim urodzeniu otrzymała imię Maryja. Ponieważ Jej urodziny obchodzimy 8 września, stąd 12 września przypada wspomnienie nadania Najświętszej Dziewicy imienia Miriam. To hebrajskie imię oznacza „być pięknym lub wspaniałym”, zaś w języku aramejskim, którym posługiwano się w Palestynie w czasach Jezusa i Maryi, imię to występuje w znaczeniu „Pani”. Gdy zsumujemy znaczenia tego imienia w języku hebrajskim i aramejskim, otrzymamy tytuł „Piękna Pani”. Zatem Maryja to „Piękna Pani”, i tak jest ona nazywana od najdawniejszych czasów. Potwierdziły to badania archeologiczne przeprowadzone w Grocie Nazaretańskiej pod kierownictwem o. Bellarmimo Bagattiego. Największą niespodzianką było wydobycie kamienia z napisem: EMAPIA. To skrót greckiego wyrażenia: „Chaire Maria” (Bądź pozdrowiona, Maryjo). To jedne z najstarszych dowodów czci oddawanej Maryi, Matce Bożej. Po przeprowadzeniu zaś wnikliwych badań archeolodzy doszli do wniosku, że znaleziska te są fragmentami najstarszej świątyni chrześcijańskiej w Nazarecie. Znaleziono tam również dwa inne napisy z końca I wieku. Drugi z nich zawiera dwa słowa: „Piękna Pani”. Kiedy czytamy relacje osób widzących Matkę Bożą, np. św. Katarzyny Labouré, św. Bernadety Soubirous czy Dzieci z Fatimy, wszystkie te osoby nazywają Maryję Piękną Panią. Przejdźmy teraz do samego wspomnienia Najświętszego Imienia Maryi. Wyżej powiedziano, że bł. Innocenty XI wspomnienie to rozciągnął na cały Kościół na wiosek naszego Króla Polski. W 1683 r. potężna turecka armia groziła całej Europie, w tym Stolicy Apostolskiej. Pewny siebie Sułtan Mehmed IV rozmyślał, jak to uczyni z Bazyliki św. Piotra stajnię dla swoich rumaków. Wydawało się, że nie ma już ratunku ani dla oblężonego Wiednia i całego chrześcijaństwa. W tym ciężkim położeniu bł. Innocenty XI wysłał posła do Jana III Sobieskiego z prośbą, aby pośpieszył na odsiecz, podobne poselstwo wysłał cesarz austriacki. Jednak Sejm, mając na uwadze pusty skarb i wyczerpany wojnami kraj, wahał się. Wtedy to spowiednik króla św. Stanisław Papczyński dzięki Maryi ostatecznie przekonał króla oraz sejm. Matka Boża ukazała się św. Stanisławowi i zapewniła o zwycięstwie. Kazała iść pod Wiedeń i walczyć. Założyciel Marianów wystąpił wobec króla, senatu, legata papieskiego i przemówił tymi słowami: „Zapewniam cię, królu, Imieniem Dziewicy Maryi, że zwyciężysz i okryjesz siebie, rycerstwo polskie i Ojczyznę nieśmiertelną chwałą”. Sobieski idąc na odsiecz Wiednia, zatrzymał się na Jasnej Górze. Wstępował też po drodze do innych sanktuariów maryjnych, aby błagać Maryję o pomoc. 12 września Sobieski przed bitwą uczestniczył w dwóch Mszach św., w tej drugiej służąc bł. Markowi d’Aviano jako ministrant. Przystąpił do Komunii św. i leżąc krzyżem, wraz z całym wojskiem ufnie polecał się Matce Najświętszej. Chcąc, aby wszystko działo się pod Jej znakiem, dał rycerstwu hasło: „W imię Panny Maryi – Panie Boże, dopomóż!”. Polska jazda z imieniem Maryi na ustach ruszyła do ataku, śpiewając „Bogurodzicę”. Armia turecka licząca ok. 200 tys. żołnierzy uciekała przed 23 tys. polskiej jazdy. Atak był tak piorunujący i widowiskowy, że wojska cesarza austriackiego opóźniły swoje uderzenie, żeby podziwiać szarżę naszej husarii. Tego dnia zginęło 25 tys. Turków, a Polaków tylko jeden tysiąc.
CZYTAJ DALEJ

Nie wolno zostawić wschodniej Polski samej sobie

2025-09-13 06:14

[ TEMATY ]

Samuel Pereira

Materiały własne autora

Samuel Pereira

Samuel Pereira

Ostatnie dni przyniosły nam kolejną porcję trudnych informacji. Atak rosyjskich dronów, który objął tak wiele miejscowości we wschodniej Polsce, nie może być traktowany wyłącznie jako incydent wojskowy czy polityczny news. To nie jest jedynie historia o sprzęcie i radarach – to historia o bezpieczeństwie ludzi, którzy żyją na wschodniej ścianie, często w małych wsiach i miasteczkach, i którzy chcą mieć pewność, że państwo o nich pamięta.

Minister obrony narodowej mówi dziś o konieczności szkolenia armii i rozwijania zdolności w obszarze dronów. I trudno się z nim nie zgodzić – ale to także moment, by przyznać, że te inwestycje nie biorą się znikąd. Wiele z nich zostało rozpoczętych w poprzednich latach, gdy Polska konsekwentnie zwiększała wydatki na obronność. Dziś, gdy prezydent zwołuje Radę Bezpieczeństwa i mówi o potrzebie dojścia do 5 procent PKB na armię, widać, że to nie jest już „ambitny plan”, ale konieczność, która może zadecydować o przyszłości kraju.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję