III. Tajemnica Światła
Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia

Fragment Ewangelii:
Mk 1,14-15

"Widzimy na świecie dwie chorągwie wzniesione, pod którymi zbiera się ludzkość cała. Jedną z nich trzyma w ręku, jako Król i Wódz najwyższy, sam Syn Boży w ludzkim ciele, Jezus Chrystus. Jego to postanowił Ojciec Niebieski Królem nieba i ziemi i oddał Mu w dziedzictwo wszystkie narody (Ps 2,6). On też przyszedł na ziemię, aby zwalczyć grzech, przez który szatan panuje nad ludźmi i założyć w duszach królestwo prawdy i łaski, a tak panować nad wszystkimi pokoleniami i wiekami. Nieśmiertelny to Król wieków, w którym «mieszka zupełność bóstwa cieleśnie» (Kol 3,9), na którego imię «wszelkie klęka kolano, niebieskich, ziemskich i podziemnych» (Flp 2,10).
Ponieważ szatan opierał się rozszerzeniu królestwa Bożego, przeto Chrystus Pan pokonał go śmiercią swoją krzyżową i uczynił z krzyża chorągiew swoją, na której wypisał te słowa: zaprzyj samego siebie i miłuj Pana Boga ze wszystkiego serca twego, a bliźniego swego jak siebie samego. Pod tę chorągiew woła On ludzkość całą, więc i ciebie także, abyś był wiernym Jego poddanym i walczył mężnie z Jego nieprzyjaciółmi, którzy są zarazem nieprzyjaciółmi twoimi, to jest z szatanem i ze sprzymierzeńcami tegoż.
Ma On do ciebie zupełne prawo, bo wszakże dał ci podwójne życie, przyrodzone i nadprzyrodzone i wykupił cię z niewoli szatana, a potem wyniósł tak wysoko i tak hojnie obdarzył. U Niego też tylko prawda, droga i życie. Królestwo Jego to królestwo światłości, tak że kto w Niego wierzy i za Nim idzie, ten nie chodzi w ciemnościach. Królestwo Jego, to królestwo pokoju, tak że kto się Go trzyma mocno, nawet wśród szalejących burz życia nie utonie. Królestwo Jego to królestwo szczęścia prawdziwego, tak że kto Go szczerze miłuje, znajduje w Nim zdrój przesłodkiej pociechy, - że wielkie nawet cierpienia znosi mężnie i samej śmierci się nie lęka.
Otóż ten Król i Wódz wzywa i ciebie pod swoją chorągiew, bo wszakże jeszcze na chrzcie świętym stałeś się Jego poddanym i żołnierzem. Wzywa cię najpierw, abyś sam w sobie walczył z szatanem, jako też z ciałem, miłością własną i złym światem, odzywając się do ciebie: Nie idź za żądzami swoimi, ani za ponętami świata, przez które szatan ciągnie cię pod swoją chorągiew, ale idź za mną i umiłuj krzyż mój. Wprawdzie ja wymagam od ciebie zaparcia się i ofiary, ale daję ci za to hojną nagrodę w życiu, przy śmierci i po śmierci, a w walce duchowej dostarczam ci broni niepokonalnej i sam jestem pomocnikiem twoim (...)
Także i Lucyfer, książę szatanów, choć pokonany przez Chrystusa Pana na Kalwarii, chce mieć królestwo swoje na ziemi i jako wódz wojska piekielnego rozwija swoją chorągiew, na której są wypisane te słowa: «Żyj bez wędzidła i kochaj tylko siebie samego». On to przez żądze wewnętrzne i zewnętrzne ponęty tego świata puka ciągle do serc ludzkich wołając: Pójdźcie do mnie wszyscy i służcie mi wiernie, jako królowi swojemu, a ja dam wam światło jaśniejsze i większą wolność, aniżeli daje Chrystus, i obdarzę was prawdziwym szczęściem, jakie zapewniają tylko rozkosze zmysłowe, bogactwa i zaszczyty. O jakże on kłamie, ten «ojciec kłamstwa»! Bo światło jego jest grubą ciemnością, którą nawet kaganek rozumu gasi - wolność jego jest ohydną niewolą, która człowieka strasznie poniża; szczęście jego jest krótkotrwałym złudzeniem, po którym następuje okropne przebudzenie. Biada tym, którzy głosu Lucyfera słuchają i stoją pod jego chorągwią (...).
Do jakiej chorągwi i do jakiego hufca ty należysz?
O zastanów się tylko nad tym, jak wielkim i dobrym jest Król i Wódz nasz, jak obfitą gotuje ci zapłatę za służbę wierną i walkę mężną (...)!".
(Bł. Józef Sebastian Pelczar, Jezus Chrystus wzorem i mistrzem kapłanów, cz. 2, Przemyśl 1910, s. 80-83)

* * *

Rozważając tę tajemnicę módlmy się w sposób szczególny w intencji tych wszystkich, którzy przepowiadają Słowo Boże głosząc misje, rekolekcje, homilie czy podczas prowadzenia katechezy. Oby ich słowa padały na urodzajną glebę ludzkich serc i przyczyniały się do budowy Chrystusowego Królestwa wśród ludzi.