Najpoczytniejszym polskim miesięcznikiem w końcówce 2016 r. było pismo „Kobieta i Życie” z nakładem ponad 450 tys. egzemplarzy. Tak wynika z danych Związku Kontroli Dystrybucji Prasy, opracowanych przez portal Wirtualnemedia.pl . Spośród miesięczników katolickich ZKDP odnotowało tylko „Małego Gościa Niedzielnego” z nakładem blisko 95 tys. egzemplarzy. Wśród nienotowanych miesięczników katolickich największy nakład, jaki znalazłem, to „List” z ilością egzemplarzy wahającą się między 14 a 20 tys.

Gdyby Związek Kontroli Dystrybucji Prasy istniał w 1938 r., na czele zestawienia miesięczników panowałby niepodzielnie „Rycerz Niepokalanej”. W warunkach drukarskiego średniowiecza i wciąż jeszcze widocznego w Polsce analfabetyzmu (ok. 23% w latach 30. ub. wieku wg portalu Dzieje.pl) Maksymilian Maria Kolbe stworzył miesięcznik katolicki, a więc bądź co bądź swego rodzaju „branżowe” pismo, do którego skali z 1938 r. nie umywają się dziś jakiekolwiek miesięczniki (najlepszy ma ponad dwa razy mniejszy nakład), a tym bardziej te katolickie (najlepszy ma ponad 10 razy mniejszy nakład).

„Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego” – usłyszała Maryja od Archanioła Gabriela (Łk 1, 37). Chyba nikt na ziemi nie poznał tej prawdy lepiej od Niepokalanej Matki Syna Bożego. Ona była przewodniczką skromnego franciszkanina w drodze do tego, co dziś wydaje się kompletnie niemożliwe, a tym bardziej niemożliwe musiało się wydawać wtedy.

Pamiętam, gdy kiedyś przygotowywałem się do konferencji o św. Maksymilianie i długo nie mogłem się pozbierać, gdy przeczytałem o tym milionie egzemplarzy. Na studiach zajmowałem się badaniami nad współczesnym rynkiem prasy, a przy omawianiu dawnych miesięczników przyzwyczajony byłem do nakładów idących maksymalnie w dziesiątki tysięcy lub do braku informacji o nakładzie. Aż tu nagle taka bomba.

Od tamtej pory mam prosty punkt odniesienia. Gdy znajdę się w jakiejś patowej sytuacji i myślę: „Wszystko fajnie, Panie Boże, ale bez przesady – tutaj to nie dasz rady...”, przychodzi natychmiast Maksymilian udowadniający swoim działaniem, że „przesada” to drugie imię Pana Boga. Jeśli oddamy Mu stery, On będzie działać ponad nasze wyobrażenia.

Podejrzewam, że gdyby nie wybuchła II wojna światowa, Niepokalanów byłby dziś totalnym monopolistą, jeśli chodzi o polskie media związane z Kościołem (prócz „Rycerza” było tam kilka innych gazet, radio i plany na telewizję). Trudno tak nie sądzić, gdy czyta się słowa św. Maksymiliana: „Są bowiem prawie dwa miliardy ludzi na świecie, a «Rycerz Niepokalanej» liczy obecnie tylko 750 tysięcy egzemplarzy”...

Niepokalanów był w tamtym czasie największym klasztorem na świecie (ok. 700 zakonników). Praca była zorganizowana według najnowocześniejszych ówcześnie standardów. Św. Maksymilian nie bał się naukowych opracowań, pokazujących, jak efektywnie zarządzać zespołem. Pokazywał, że zaufanie Bogu to także korzystanie z osiągnięć ludzkiego umysłu. Ponadto przekonanie, że to nie ja jestem tu szefem, oraz... modlitwa, modlitwa, modlitwa.

Piękne jest to, że Pan Bóg chce osiągać „niemożliwe” za pomocą ludzkich rąk. Jeśli damy Mu się poprowadzić, będziemy umieli wykorzystywać sposoby działania, które podsuwa, i natchnienia, które daje, będziemy robić „niemożliwe”. Nasz życiowy milion egzemplarzy to może być szczęśliwe małżeństwo, wspaniałe dzieci, uczciwa i ciężka praca, która daje awans – wszystko to, do czego jesteśmy powołani. Maksymilian był powołany m.in. do „Rycerza” i z pięciu talentów zrobił milion.