Wspominając doktor Annę, ks. Kazimierz Kurek powiedział w kazaniu m.in.:
- Chrystus, najlepszy nauczyciel duszy, powierzał ludzkie sprawy swemu Ojcu, tak też postępowała doktor Anna. Miała przed oczyma obraz Chrystusa, modliła się, żeby pomagał jej w pracy, którą traktowała jak powołanie. Była wyjątkowym człowiekiem i lekarzem. Nikomu nie odmawiała swojej pomocy, służyła innym z uśmiechem. Abp Władysław Ziółek w liście, który napisał do doktor Anny krótko przed jej śmiercią, wyraził wdzięczność za niezłomną postawę. Szczególnie trudno było w czasach komunizmu, kiedy życie ludzkie nie miało wartości, rozwijał się proceder aborcyjny - ona miała odwagę się temu przeciwstawić. Zrezygnowała z dobrze zapowiadającej się kariery w klinice położniczej, żeby nie asystować przy aborcjach. Walczyła o życie, miała odwagę mówić o tym głośno. Ryzykowała wiele, służby bezpieczeństwa długo nachodziły jej dom, ale Anna była człowiekiem bardzo odważnym. Pomagała nie tylko fizycznie, uratowała też wiele małżeństw od rozpadu. Dobrze byłoby upamiętnić ją w jakiś szczególny sposób, właśnie tu, w Dąbrówce, gdzie spędziła większość swego życia i pomagała wielu z Was. Wychowujcie swoje dzieci na jej przykładzie. Tak, aby też umiały bronić życia poczętego, aby kochały swoje dzieci od samego początku ich istnienia i przyjmowały wszystkie z radością. Pamiętajcie, że wśród Was żyła taka kobieta, niech jej postawa zawsze będzie Wam bliska.
Po Mszy św. bliscy i znajomi doktor Anny dzielili się wspomnieniami na jej temat.
- To był człowiek wyjątkowy - mówi s. Jadwiga Buczyńska, urszulanka. Człowiek, który każdego szanował, osobiście doświadczyłam od Ani wiele pomocy, np. kiedy moja mama miała wylew, lekarz stwierdził, że musi jechać do szpitala - odmówiła, twierdząc, że chce umierać w domu. Wtedy postanowiłam pojechać do Dąbrówki. Ania była po dyżurze, bardzo zmęczona, ale zgodziła się pojechać od razu. To był prawdziwy lekarz. Traktowała swój zawód jak powołanie.
Tego zdania są też inne osoby, które zetknęły się z Anną Szukalską.
- Doświadczyłam wielkiej dobroci od pani Ani - wspomina Agnieszka Rossa. - Ukończyłam jeden kierunek studiów i kontynuowałam drugi. Miałam spore kłopoty z mieszkaniem, kiedyś powiedziałam o tym pani Ani i ona natychmiast zaproponowała swoje mieszkanie. Miało być na rok, zrobiło się z tego 10 lat! Najwspanialsze było to, że chociaż ja zaproponowałam, że będę płacić świadczenia, ona nie chciała ode mnie pieniędzy, sama pokrywała większość kosztów. Była bardzo serdeczna, podejmowała gości wszystkim, co miała, każdy czuł się u niej dobrze.
Życzliwość doktor Anny była obecna wszędzie tam, gdzie przebywała. Ks. Stanisław Kaniewski twierdzi, że była prawdziwą katoliczką - wierną Bogu, oddaną ludziom. Nie liczyła czasu, nawet o północy, jeśli ktoś na nią czekał - jechała. Nie zamykała się w schematach. W zwykłej codzienności miała postawę heroiczną.
Najlepiej Annę Szukalską zapamiętała dr Maria Czarnecka, która pracowała z doktor Anną wiele lat:
- Miałam wrażenie, że ludzie szli do niej jak do matki, a nie do lekarza. Wszyscy mieli potrzebę otwierania się przed nią. Często poświęcała im o wiele więcej czasu niż wymagała tego choroba, zajmowała się też wnętrzem swoich pacjentów. Była bardzo mądrą kobietą, wzbudzała zaufanie i dobrze radziła w sytuacjach życiowych, zawsze umiała znaleźć jakieś rozwiązanie, dodawała otuchy. Razem z prof. Włodzimierzem Fijałkowskim opracowywała program, jak szerzyć wiedzę o naturalnym planowaniu rodziny. Przekazywała te wiadomości w kościele, bo nie było żadnych salek. Była za to prześladowana przez władze, które dopatrywały się w tym nielegalnych zgromadzeń. Przeszła wiele nieprzyjemnych przesłuchań, ale nie złamało jej to. Myślę, że była prekursorem lekarza rodzinnego i przede wszystkim dobrym fachowcem. Dzięki niej kobieta z nowotworem aorty urodziła własne dziecko i nic jej się nie stało przy porodzie. Takich przykładów jest więcej. Spisywane są świadectwa ludzi, którzy w szczególny sposób doświadczyli pomocy od doktor Anny.