Osoba Chrystusa stanowi centrum wiary chrześcijan, którzy od Niego biorą swą nazwę. Greckie „christianoi” (chrześcijanie) znaczy bowiem należący do Chrystusa. Nie jest chrześcijaninem ten, kto nie wierzy, że Jezus jest Panem, czyli Bogiem. Wyznanie boskości Jezusa wyróżniało od zawsze chrześcijan. Czcili oni Chrystusa jako Boga, zbierając się o świcie w pierwszy dzień tygodnia, dzień słońca, czyli niedzielę; w taki sposób chrześcijan z Bitynii opisywał jej namiestnik Pliniusz Młodszy w liście do imperatora Trajana w roku 113 n.e. Czy jednak Jezus, w jakiego wierzymy, jest w istocie Tym, który żył w I wieku w Palestynie?

W książce „Bóg i świat”, odpowiadając na pytanie, które ze źródeł można uznać za pewne, kard. Ratzinger stawia pytanie: jak z tak ubogiej postaci, biorąc pod uwagę dzisiejsze badania i interpretacje Pisma Świętego, które drążą we wszystkich kierunkach i rozbierają każde zdanie na czynniki pierwsze, mogły się zrodzić takie wydarzenia!? W 1 Liście do Koryntian, tekście powstałym ok. 54 r. n.e., apostoł Paweł, podaje świadectwo o zmartwychwstaniu i ustanowieniu Eucharystii, powołując się przy tym, jak sam przyznaje, na tradycje jerozolimskie (1 Kor 11,23-25 i 15,1-4). Z Pism jego wynika, że już około dwadzieścia lat po śmierci Jezusa z Nazaretu uczniowie Jego głoszą odważnie naukę o Jego Bóstwie. W hymnie ku czci Chrystusa z Listu do Filipian mamy zaawansowaną chrystologię, która mówi, że Jezus jest równy Bogu, któremu należy się kosmiczny hołd i uwielbienie, choć ogołocił się przyjąwszy postać sługi: „Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM – ku chwale Boga Ojca” (Flp 2,6-11).

Cóż takiego musiało się stać przez te dwadzieścia lat, że powstała taka chrystologia? Oczywiście, poza źródłami biblijnymi istnieje cały szereg pozabiblijnych źródeł, które pozwalają potwierdzić historyczność Jezusa z Nazaretu. Tylko na ich podstawie, nawet jakby nie było Nowego Testamentu, moglibyśmy ustalić następujące fakty: Jezus był żydowskim nauczycielem. Wielu ludzi wierzyło, że dokonuje uzdrowień i egzorcyzmów. Został On odrzucony przez żydowskich przywódców i ukrzyżowany za Poncjusza Piłata, gdy cesarzem rzymskim był Tyberiusz Klaudiusz Nero (pan. 14-37 po Chr.). Pomimo haniebnej niewolniczej śmierci, Jego zwolennicy rozproszyli się po całej Palestynie, wierząc, że żyje. Wielu z nich dotarło do Rzymu przed 64 rokiem po Chr. Już na początku II wieku wielu ludzi z wszystkich warstw społecznych oddawało mu cześć jako Bogu. Zakwestionowanie wiarygodności przekazu Nowego Testamentu, musiałoby pociągnąć za sobą, odrzucenie całej literatury starożytnej. Żaden bowiem inny dokument z okresu starożytności nie ma tak mocnego uzasadnienia bibliograficznego jak Nowy Testament. Najlepiej to widać, kiedy obfitość manuskryptów potwierdzających wiarygodność Nowego Testamentu zestawi się z innymi starożytnymi dziełami. Na przykład wojna galijska Juliusza Cezara, napisana w latach 58-50 przed Chr., zachowała się niewielu w manuskryptach, z których 9 jest w dobrym stanie, a najstarszy dzieli od czasów Cezara 900 lat. Spośród 14 ksiąg „historii” Tacyta (ok. 112 po Chr.) zachowały się tylko cztery i pół; a z jego 16 roczników do naszych czasów dotrwało 10. Teksty tych dwóch wielkich dzieł posiadamy tylko w dwóch manuskryptach. Jeden pochodzi z IX, a drugi z XI wieku. Podobnie jest z pismami Herodota, Tukidydesa, Sofoklesa i innych. Żaden badacz starożytności nie słuchałby argumentów poddających w wątpliwość wiarygodność tych dzieł na tej podstawie, że najstarsze istniejące manuskrypty są młodsze o 1300 lat niż oryginały. Tymczasem manuskryptów zawierających cały Nowy Testament albo jego część jest ok. 5650. Niektóre z nich pochodzą z II wieku, istnieje też wiele powstałych w odstępie czterystu lat od napisania oryginałów. Wiarygodność świadectw o Jezusie jest dużo większa niż pozostałych starożytnych tekstów razem wziętych. Czas, jaki upłynął między ich napisaniem a najstarszym ich odpisem, jest znacznie krótszy niż w przypadku jakiegokolwiek innego dzieła starożytnej literatury greckiej. Żadne inne dzieło grecko-rzymskiej starożytności nie ma tak potwierdzonej tradycji manuskryptowej jak Nowy Testament. Sceptycyzm wobec tekstu ksiąg Nowego Testamentu zmusiłby nas do odrzucenia całej literatury starożytnej. Dla porównania, księgi buddyjskie powstały 600 lat po śmierci Buddy, ale nie brakuje takich, którzy próbują z nich wydobywać autentyczne słowa założyciela buddyzmu, Koran został napisany ostatecznie 150 lat po śmierci Mahometa, ale tego tekstu nikt nie ośmiela się poddawać w wątpliwość. Ufajmy zatem w wiarygodność fundamentów naszej wiary i przylgnijmy do Chrystusa, który dla nas umarł i zmartwychwstał.