Reklama

Wiara

GPS na życie

Historia z pierwszej ręki

„Historia jest nauczycielką życia” (Cyceron). Pozwala nam wyciągać wnioski i konstruktywnie budować teraźniejszość. Poznając czasy minione jesteśmy w stanie zrozumieć, dlaczego pewne wydarzenia miały miejsce i jaki był ich wpływ na bieg historii

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Może masz dosyć zakuwania dat i uczenia się na pamięć, kim był Władysław Łokietek. Może zdecydowanie bardziej wolisz odwiedzać miejsca związane z historią i poznawać ciekawych ludzi, którzy tę historię tworzyli. Wejść na Wawel i zobaczyć, jak żyli królowie, posłuchać opowieści powstańca o tym, jak wyglądała walka o Warszawę. Dotknąć, zobaczyć na własne oczy, osobiście usłyszeć...

Twoja rodzina

W najbliższych dniach będziesz mieć dobrą okazję do tego, aby dotknąć własnej historii. Zachęcam cię, za papieżem Franciszkiem, abyś rozmawiał ze swoimi dziadkami. „Szukajcie kontaktu z waszymi dziadkami. Oni posiadają mądrość życia. I powiedzą wam rzeczy, które poruszą wasze serce” (Błonia, 28. 07. 2016).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kiedy Bóg postanawia wyprowadzić Izraelitów z Egiptu, objawia się Mojżeszowi w płonącym krzewie i mówi do niego: „Ja jestem Bogiem twojego ojca, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba” (Wj 3, 6). To nie jest przypadkowe spotkanie. Bóg pokazuje Mojżeszowi, że jest stale obecny w historii narodu wybranego i nie jest Mu obojętne to, co się z nim dzieje.

Bóg jest Bogiem twojego ojca, twojego dziadka, twojego pradziadka. Myślałeś kiedyś o tym w ten sposób? Bóg jest stale obecny i nie jest Mu obojętne, jak wiedzie się twojej rodzinie. Bez względu na twoją ocenę. Porozmawiaj o tym z dziadkami. Czy im po drodze z Bogiem, czy nie; jak działał i działa w ich życiu; kiedy wkurzali się na Niego i dlaczego... To jest twoja osobista historia zbawienia, to jest wędrówka twojej rodziny do Kanaanu.

Mądrość babci

Pamiętam prostą pobożność mojej babci, która ze względu na wojnę skończyła tylko jedną klasę podstawówki. Goniła nas do pacierza i przypominała, że „Pan Bóg nie rychliwy, ale sprawiedliwy”. Należała do Żywego Różańca, nie zaniedbywała niedzielnej i świątecznej Mszy św., w czasie największych burz stawiała w oknie gromnicę, a będąc świeżo po spowiedzi, nie chciała przeklinać pomimo zdenerwowania.

Reklama

Wehikuł czasu

Patrząc na naszych dziadków, możemy też zauważyć, jak zmienia się otaczająca nas rzeczywistość. Często ich domy lub mieszkania są tak inne od naszych. Ich garderoba, słownictwo i sposób bycia także. I kiedy przebywamy z naszymi dziadkami, możemy poczuć się trochę jak w wehikule czasu. Daje nam to możliwość poznania dawnych zwyczajów, dowiedzenia się, jak wyglądała codzienność, jak radzili sobie z problemami i jak zmieniała się ich rodzinna miejscowość. Dlatego warto z nimi rozmawiać.

Lekcje historii

To jest historia z pierwszej ręki. Historia świata bez tych wszystkich urządzeń, które ułatwiają nam życie i komunikację. Pamiętam, jak wielkie wrażanie robiła na mnie pralka wirnikowa z minutnikiem, która sama się wyłączała. Pamiętam, że w niedziele i święta trzeba było się liczyć z tym, że ktoś może nas odwiedzić i że my możemy pocałować klamkę, wybierając się w gości, bo nikt nie umawiał się przez telefon.

To jest historia z pierwszej ręki. Historia świata, który jeszcze parę dekad temu zupełnie inaczej się porozumiewał. Używał innych słów lub słowa dziś używane miały inne znaczenie. Kiedy odwiedzaliśmy z żoną naszą stuletnią sąsiadkę, przynosiliśmy jej czasem coś do jedzenia. Pewnego razu po zjedzeniu powiedziała do nas: „Dziękuję, miało odbyt!”. Zaskoczyła nas. Okazało się, że kiedyś, dawno, dawno temu (przynajmniej dla nas), jeśli coś miało wzięcie, to mówiło się, że „ma odbyt”.

To jest historia z pierwszej ręki. Historia świata ściśle związana z twoją rodziną. Jeżeli słyszę, jak moja żona wspomina babcię, która w czasie wojny uciekła z transportu na Syberię i przez pół roku pieszo wracała z Lwowa do Częstochowy, to nie jest to już jakaś wojna z lekcji historii...

Wiedza milcząca

Na zajęciach z socjologii poznałem pojęcie „wiedzy milczącej”. Krótko mówiąc jest to wiedza, którą zdobywamy obserwując i naśladując innych. Wiele czynności, które wykonujemy na co dzień, nauczyliśmy się od naszych rodziców i dziadków. Nawet nie wiemy kiedy. Cały świat emocji od radości aż po gniew poznawaliśmy obserwując naszych bliskich. Uczyliśmy się też „przy okazji”, jak sobie z nimi radzić. Pomyśl, jaką wiedzę „po cichu” przekazali ci twoi dziadkowie.

Reklama

Miałem okazję obserwować moich dziadków i pomagać im przy pracy na roli. Patrzyłem, jak sieje się zboże, jak się zakłada ogród z warzywami, jak wiąże się snopki i kopie ziemniaki. Widziałem radość z dobrych zbiorów i złość z powodu deszczu, który opóźniał zwózkę siana. Widziałem, że trzeba czasem usiąść i mądrze zaplanować, co gdzie posiać lub posadzić.

Wielki dar – dziadkowie

20 grudnia minionego roku papież Franciszek powtórzył swe słowa do dzieci z Włoskiej Akcji Katolickiej: „Rozmawiajcie często ze swoimi dziadkami. (...) Pytajcie ich o różne sprawy, słuchajcie. Mają oni pamięć historii, doświadczenie życia, a dla was będzie to wielki dar, który pomoże wam w waszej drodze. Oni też mają potrzebę słuchania was, również dziadkowie was potrzebują. Oto zadanie: rozmawiać z dziadkami, słuchać tego, co mówią. Ludzie starsi mają mądrość życia”.

2017-01-11 10:15

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Biskup narkomanów

Z biskupem pomocniczym archidiecezji częstochowskiej Antonim Długoszem – delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. Młodzieży Nieprzystosowanej Społecznie – rozmawia Małgorzata Godzisz

MAŁGORZATA GODZISZ: – „Biskup z marginesu” i „jedyny ćpun w Episkopacie” – to dość nietypowe określenia... Jak się zaczęło, że Ksiądz Biskup stał się ojcem tych, którzy zostali wykluczeni?

CZYTAJ DALEJ

Św. Agnieszko z Montepulciano! Czy Ty rzeczywiście jesteś taka doskonała?

Niedziela Ogólnopolska 16/2006, str. 20

wikipedia.org

Proszę o inny zestaw pytań! OK, żartowałam! Odpowiem na to pytanie, choć przyznaję, że się go nie spodziewałam. Wiesz... Gdyby tak patrzeć na mnie tylko przez pryzmat znaczenia mojego imienia, to z pewnością odpowiedziałabym twierdząco. Wszak imię to wywodzi się z greckiego przymiotnika hagné, który znaczy „czysta”, „nieskalana”, „doskonała”, „święta”.

Obiektywnie patrząc na siebie, muszę powiedzieć, że naprawdę jestem kobietą wrażliwą i odpowiedzialną. Jestem gotowa poświęcić życie ideałom. Mam w sobie spore pokłady odwagi, która daje mi poczucie pewnej niezależności w działaniu. Nie narzucam jednak swojej woli innym. Sądzę, że pomimo tego, iż całe stulecia dzielą mnie od dzisiejszych czasów, to jednak mogę być przykładem do naśladowania.
Żyłam na przełomie XIII i XIV wieku we Włoszech. Pochodzę z rodziny arystokratycznej, gdzie właśnie owa doskonałość we wszystkim była stawiana na pierwszym miejscu. Zostałam oddana na wychowanie do klasztoru Sióstr Dominikanek. Miałam wtedy 9 lat. Nie było mi łatwo pogodzić się z taką decyzją moich rodziców, choć było to rzeczą normalną w tamtych czasach. Później jednak doszłam do wniosku, że było to opatrznościowe posunięcie z ich strony. Postanowiłam bowiem zostać zakonnicą. Przykro mi tylko z tego powodu, że niestety, moi rodzice tego nie pochwalali.
Następnie moje życie potoczyło się bardzo szybko. Założyłam nowy dom zakonny. Inne zakonnice wybrały mnie w wieku 15 lat na swoją przełożoną. Starałam się więc być dla nich mądrą, pobożną i zarazem wyrozumiałą „szefową”. Pan Bóg błogosławił mi różnymi łaskami, poczynając od daru proroctwa, aż do tego, że byłam w stanie żywić się jedynie chlebem i wodą, sypiać na ziemi i zamiast poduszki używać kamienia. Wiele dziewcząt dzięki mnie wstąpiło do zakonu. Po mojej śmierci ikonografia zaczęła przedstawiać mnie najczęściej z lilią w prawej ręce. W lewej z reguły trzymam założony przez siebie klasztor.
Wracając do postawionego mi pytania, myślę, że perfekcjonizm wyniesiony z domu i niejako pogłębiony przez zakonny tryb życia można przemienić w wielki dar dla innych. Oczywiście, jest to możliwe tylko wtedy, gdy współpracujemy w pełni z Bożą łaską i nieustannie pielęgnujemy w sobie zdrowy dystans do samego siebie.
Pięknie pozdrawiam i do zobaczenia w Domu Ojca!
Z wyrazami szacunku -

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas do księży: Śpiący i półsenni nikogo nie obudzą

2024-04-20 08:50

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

archidiecezja katowicka

Karol Porwich/Niedziela

Śpiący i półsenni nikogo nie obudzą, a nieprzekonani nikogo nie przekonają! ‒ pisze do księży abp Adrian Galbas. Metropolita katowicki wystosował List do Księży z okazji Światowego Dnia Modlitwy o Powołania. Ten przypada w najbliższą niedzielę (21 kwietnia).

W liście hierarcha zwraca uwagę na orędzie papieża Franciszka. Przypomniał, że „bycie pielgrzymami nadziei i budowniczymi pokoju oznacza budowanie swojego życia na skale zmartwychwstania Chrystusa”, a naszym ostatecznym celem jest „spotkanie z Chrystusem i radość życia w braterstwie ze sobą na wieczność.” ‒ To ostateczne powołanie musimy antycypować każdego dnia: relacja miłości z Bogiem i z naszymi braćmi oraz siostrami zaczyna się już teraz, aby urzeczywistnić marzenie Boga, marzenie o jedności, pokoju i braterstwie ‒ wskazuje. Zachęca, za Ojcem Świętym, by nikt nie czuł się wykluczony z tego powołania!

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję