Rozmodlona wspólnota świętych Piotra i Pawła

Święty Piotr był rybakiem, kiedy spotkał Jezusa. Znając prawdę o sobie, że jest człowiekiem grzesznym, prosił Jezusa, aby odszedł od niego. Jednak Chrystus właśnie w nim widział „skałę”, na której miał zbudować Kościół. Piotr, mimo iż był bardzo przywiązany do Jezusa w chwili próby, wyparł się Go trzykrotnie. Po zmartwychwstaniu Zbawiciel mu wybaczył i „dał mu klucze od Królestwa Niebieskiego”. Św. Piotr po cudownym uwolnieniu z wiezienia przeniósł się do Antiochii, stamtąd udał się do Azji Mniejszej, potem do Koryntu, aby na stałe osiąść w Rzymie. Tam około roku 64 poniósł śmierć męczeńską za panowania Nerona.

W ikonografii jest przestawiany jako brodaty starzec z parą kluczy w dłoni, z kogutem, rybą lub odwróconym łacińskim krzyżem. Jest patronem papieży, marynarzy, żeglarzy, rybaków, budowniczych mostów i murarzy.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Św. Paweł urodził się jako obywatel rzymski, pochodził z Tarsu w Cylicji. Jego rodzina należała do faryzeuszów – najgorliwszych wykonawców prawa mojżeszowego. Zdobył gruntowne wykształcenie. Nienawidził wyznawców Jezusa, uważając ich za odszczepieńców, dlatego z satysfakcją asystował przy męczeńskiej śmierci św. Szczepana. Kiedy doszedł do pełnoletniości, otrzymał od najwyższych kapłanów listy polecające i udał się do Damaszku, by mordować chrześcijan. W drodze do tego miasta ukazał się mu Chrystus i zmienił jego życie. Paweł stał się gorliwym obrońcą i głosicielem Zmartwychwstałego. Zapał misyjny spowodował, że udał się w cztery podróże misyjne. Odwiedził obszary Syrii, Małej Azji, Grecji, Macedonii, Italii i prawdopodobnie Hiszpanii, wszędzie zakładając gminy chrześcijańskie. Około 67 roku poniósł śmierć męczeńską w Rzymie. W ikonografii przedstawiany jest w długiej tunice i płaszczu. Jego atrybutami są: baranek, koń, kość słoniowa, a najczęściej miecz, od którego zginął. Jest patronem duszpasterzy, tkaczy, powroźników i teologów.

Od kapliczki do parafii

Historia parafii w Psarach sięga końca XIX wieku, kiedy to w tej małej miejscowości należącej do parafii Dzierzgów wzniesiono kaplicę pw. Matki Bożej Częstochowskiej. W 1923 r. mieszkańcy postanowili wybudować kościół. Jednak rozpoczęte prace zostały przerwane, ponieważ wieś przeżyła olbrzymią klęskę. Pożar strawił połowę wioski. Pogorzelcy nie mieli sił i środków, by dokończyć rozpoczęte dzieło. Kilka lat później, 6 marca 1928 r. bp August Łosiński wydał dekret, zobowiązując w nim proboszcza dzierzgowskiej parafii do odprawiania Mszy św. w kaplicy w Psarach.

Reklama

Drugi raz budowę kościoła rozpoczęto podczas okupacji niemieckiej w 1943 r. W tym czasie w Psarach został ustanowiony samodzielny ośrodek duszpasterski – rektorat. Kościółek był mały, wybudowano go z miejscowego budulca, część świątyni była murowana, a część drewniana. Dach pokryto blachą. Pierwsza wizytacja kościoła odbyła się w 1964 r., a dokonał jej bp Edward Muszyński. Parafia w Psarach została erygowana 8 marca 1976 r. dekretem bp. Jana Jaroszewicza, trzy lata później rozpoczęto budowę nowego kościoła parafialnego pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła. W 1983 r. położono fundamenty pod nowy kościół, który został wybudowany dzięki znacznej pomocy finansowej ze strony Polonii z Anglii. Pierwsza pasterka w nowym kościele odprawiona została w grudniu 1988 r. Cztery lata później świątynia została poświęcona przez bp. Stanisława Szymeckiego.

Stary i nowy kościół

Wspólnocie parafialnej w Psarach przewodzi ks. Jerzy Zawłocki. – Jestem tutaj dopiero kilka miesięcy, ale bardzo się zżyłem z mieszkańcami – mówi. Wspólnota jest nieduża, liczy około 600 osób, więc ks. Jerzy prawie wszystkich zna osobiście. Zanim swoje kroki skierowaliśmy do nowego kościoła, ks. Zawłocki pokazuje mi stary kościółek, znajdujący się nieopodal plebanii. Z białego kamienia powstało prezbiterium, z drewna – nawa. Mieszkańcy Psar wznosili kościół z dostępnych materiałów – z kamieni i drewna z okolicznych lasów.

W nowym kościele ks. Jerzy wskazuje na główny ołtarz, w którym znajdują się płaskorzeźby patronów. Po lewej stronie ołtarza – postać św. Piotra, a św. Pawła – po prawej. Św. Piotr przedstawiony jest tradycyjnie, w długiej szacie, w lewej ręce trzyma laskę – symbol pielgrzymowania, a w prawej klucze – jego nieodzowny atrybut. Twarz ma skierowaną na prawo w stronę tabernakulum. Św. Paweł został przedstawiony jako wiekowy starzec w powłóczystych szatach. W prawej ręce trzyma zwój księgi, a w lewej miecz, od którego zginął. Jego twarz skierowana jest w lewą stronę – patrzy się na główny ołtarz, w którym znajduje się Najświętszy Sakrament.

Kochają Różaniec

Reklama

– Nasza wspólnota jest mała, ale ja zawsze powtarzam, że to, co jest niewielkie, nie znaczy, że jest małe duchowo. – Psary – mówi, miały szczęście do proboszczów. Jego poprzednicy nie tylko upiększali kościół, co widać gołym okiem po zadbanej świątyni, ale przede wszystkim rozwijali duszpasterstwo. Z tak małej liczebnie parafii na nabożeństwo różańcowe codziennie przychodzi do kościoła blisko sześćdziesiąt osób! – Pracuję tutaj kilka miesięcy i obserwując ich gorliwość, nie mogę wyjść z podziwu. Dzieci i dorośli sami podchodzą do mikrofonu i odmawiają kolejne części Różańca. W parafii nie ma organisty, więc wierni sami rozpoczynają pieśni i cały kościół śpiewa – mówi zadowolony.

W parafii nie ma specjalnego kultu do świętych Piotra i Pawła, ale bardzo mocno rozwija się kult maryjny, oparty na nabożeństwach maryjnych, w których wierni chętnie uczestniczą – wyjaśnia ks. Zawłocki. Jednak odpust ku czci Apostołów wygląda naprawdę okazale. Czuć, że mieszkańcy Psar to prawdziwa wspólnota. Po uroczystej Eucharystii i procesji z Najświętszym Sakramentem odbył się w tym roku parafialny festyn rodzinny. Ponad dwieście osób, rodziny z dziećmi wspaniale się bawiły. Były konkursy, tańce, przyśpiewki religijne, a zabawę animowały „Cyraneczki”, panie z parafii w regionalnych strojach ludowych.

Serce mi rośnie

– O tym, jak moi parafianie są związani z Kościołem, świadczy pewien fakt. Od lat lubię się prywatnie modlić Godzinkami o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Gdy przyszedłem do tej parafii, postanowiłem modlić się Godzinkami w kościele. Na początku byłem sam. Jednak głośniki z naszej świątyni niosą daleko. Mieszkańcy zaczęli mnie pytać, czy mogą się dołączyć do mnie, i tak, od pewnego czasu trzy razy w tygodniu rano do kościoła przychodzi grupa osób, by modlić się ze mną tą piękną modlitwą Kościoła – mówi ks. Jerzy, poruszony wrażliwością swoich parafian. W każdą środę mieszkańcy uczestniczą w nabożeństwie do Matki Bożej Nieustającej Pomocy, a w piątek odmawiają wspólnie Koronkę do Bożego Miłosierdzia. – Dobrze się czuję w Psarach. Wprawdzie to mała wspólnota, ale patrząc na modlitwę moich parafian, serce mi rośnie – podsumowuje proboszcz.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”