W niedzielę 19 czerwca podczas uroczystości na placu Papieskim Kościół naszej diecezji wypromował 10 ceremoniarzy i 57 lektorów, zaś 28 ministrantów otrzymało tytuł Ministranta Roku
Nowo mianowani ceremoniarze i lektorzy otrzymali z rąk bp. Grzegorza Kaszaka krzyże będące zewnętrznym znakiem ich posługi. Specjalne dyplomy powędrowały do Ministrantów Roku. Bycie lektorem i ceremoniarzem to posługa wspólnocie Kościoła, ale przede wszystkim służba Panu Bogu. Prowadzone w diecezji sosnowieckiej kursy i szkolenia lektorów i ceremoniarzy to seria spotkań, podczas których kandydaci poznają zasady dobrego wypełniania swoich obowiązków ministranckich, zasady i prawidła liturgii, oraz przechodzą warsztaty oratorskie. Ministranci Roku z kolei, wytypowani przez swoich księży opiekunów, musieli spełnić odpowiednie wymogi, m.in.: być wzorowym ministrantem, regularnie przystępować do sakramentów świętych, być wolnym od nałogów, cieszyć się dobrą opinią w swoim środowisku, dawać świadectwo wiary w kościele i poza jego murami.
Cieszymy się nowymi ministrantami, lektorami i ceremoniarzami, którzy podejmują służbę przy ołtarzu Chrystusowym. Słowa szczególnego podziękowania płyną pod adresem rodziców, którzy dbają o pielęgnowanie wiary w swoich rodzinach, a często współuczestniczą w trosce o piękno liturgii przez przywożenie swoich dzieci na zbiórki i Msze św. oraz kursy i warsztaty.
Słowo lektor pochodzi z języka łacińskiego: „legere” („czytać”) i oznacza osobę czytającą na głos teksty biblijne lub liturgiczne w zgromadzeniu liturgicznym, tzn. podczas Mszy św. i nabożeństw. Ceremoniarz, zwany również mistrzem ceremonii, czuwa nad prawidłowym zorganizowaniem i przebiegiem liturgii, jak i wykonaniem wszelkich ceremonii liturgicznych. W czasie liturgii pozostaje w pobliżu celebransa, jednocześnie dając odpowiednie znaki i polecenia pozostałym usługującym, by spełnili w danym momencie przeznaczone im funkcje.
Pełną wzruszeń uroczystość w Sosnowcu zakończyły podziękowania, które przedstawiciele liturgicznej służby ołtarza skierowali pod adresem Księdza Biskupa: – W czasach niespokojnych, gdy wielu młodych jest duchowo bardzo zdezorientowanych, chcemy być dobrym i czytelnym przykładem przyjaźni z Chrystusem i pięknej służby przy Jego ołtarzu – zaznaczyli. Oby w Kościele było jak najwięcej ludzi młodych, świadomych swojego posłannictwa, którzy nie tylko będą czytali słowo Boże, lecz także będą z nim szli wszędzie tam, gdzie urzeczywistnia się życie.
W sobotę 17 września grupa młodszych ministrantów z Lubomierza pod opieką ks. Piotra Olszówki uczestniczyła w integracyjnej wycieczce do Zamku Grodziec. W opiece nad bezpieczeństwem uczestników wyjazdu ks. Piotrowi pomagali ich rodzice.
Podczas zwiedzania przewodnik w bardzo ciekawy i barwny sposób przedstawił wszystkim uczestnikom historię zamku Grodziec oraz opowiedział o zmieniających się losach zamku i jego właścicieli. Pierwsza potwierdzona wzmianka o Grodźcu pochodzi z bulli papieża Hadriana IV z 1155 roku. Za czasów Henryka Brodatego drewniano – ziemny gród zastąpiono murowanym. Fundację zamkowego kościoła przypisuje się św. Jadwidze. Grodziec był kilkakrotnie niszczony i przebudowywany. Już w latach 30-tych XIX stulecia uchodził za pierwszy w Europie zabytek specjalnie przystosowany do celów turystycznych.
Prawdziwym grzechem jest żyć przekonaniem, że gdzie indziej żyje się lepiej, wygodniej, przyjemniej. Przekonanie, jakoby „wszędzie było dobrze tylko nie we własnym domu”.
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”».
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
