Reklama

Dziennikarze w Studium Dominicanum

Niedziela Ogólnopolska 12/2016, str. 11

Mariusz Książek

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W warszawskim klasztorze Ojców Dominikanów na Służewie 12 marca br. przebywali szefowie mediów katolickich z abp. Wacławem Depo, przewodniczącym Rady ds. Środków Społecznego Przekazu KEP, oraz ks. Pawłem Rytel-Andrianikiem, rzecznikiem KEP. Redaktorzy naczelni pism katolickich oraz portalu Stacja7 zostali zaproszeni przez Studium Dominicanum – Szkołę Filozofii i Teologii im. o. Jacka Woronieckiego OP. Wraz ze słuchaczami Studium pochylili się nad tematem: „Prasa katolicka w służbie ewangelizacji i promocji dobra wspólnego”. Sprawy mediów katolickich zostały poruszone wszechstronnie: od sięgnięcia do dziedzictwa po obecność w sieci, z wykorzystaniem najnowocześniejszych zdobyczy technologicznych. Zastanawiano się nad zawartością treściową pism katolickich z ich społecznie jednoczącą rolą oraz komplementarnością. Redaktorzy zgodnie zauważali, że pismo katolickie powinno być busolą, pomagającą żyć w zgodzie z Dekalogiem. Dziennikarz katolicki ma tłumaczyć świat według klucza ewangelicznego.

Reklama

Otwarcia konferencji dokonał abp Wacław Depo, który również przewodniczył Mszy św. dla uczestników spotkania. W bloku wykładowym przemawiali kolejno: Lidia Dudkiewicz („Niedziela”), ks. Mirosław Tykfer („Przewodnik Katolicki”), ks. Marek Gancarczyk („Gość Niedzielny”), o. Roman Bielecki OP („W Drodze”), ks. Henryk Zieliński („Idziemy”). Ks. Paweł Rytel-Andrianik zwrócił uwagę na wspólne formy działania pism katolickich i rzeczników kościelnych. Podkreślił znaczenie przepływu informacji od rzecznika do mediów i od dziennikarzy w stronę rzecznika. Zauważył wielkie ułatwienie w pracy mediów wynikające m.in. z tego, że biskupi są dziś znacznie bardziej dostępni niż kiedyś, nawet pod telefonami komórkowymi.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Sporo miejsca poświęcono religijności w cyberprzestrzeni. Swoimi spostrzeżeniami na temat sztuki wykorzystania Internetu do spotkania z człowiekiem podzieliła się Aneta Liberacka, redaktor naczelna portalu Stacja 7. Dziennikarze zgodnie doszli do wniosku, że należy korzystać z sieci i innych narzędzi ewangelizacji, ale w porę trzeba umieć opuścić przestrzeń wirtualną, aby spotkać się z Bogiem w Jego sakramentalnych znakach, tzn. przy ołtarzu i w konfesjonale, oraz z drugim człowiekiem. Konferencja zakończyła się dyskusją panelową, którą prowadził dr hab. Krzysztof Mielcarek, prof. KUL.

Studium Dominicanum powstało na początku 2013 r. – Szkoła umożliwia poszerzenie wiedzy, aby móc swobodniej poruszać się w przestrzeni religijno-intelektualnego zmagania się wiary i rozumu – mówią jej twórcy. Cel ten jest realizowany w oparciu o program wykładów i ćwiczeń ze szczególnym uwzględnieniem myśli św. Tomasza z Akwinu. W programie są także zajęcia biblijne, patrystyczne oraz z zakresu filozofii i teologii współczesnej z szeroko rozumianą katolicką nauką społeczną Kościoła. Szkoła organizuje również konferencje naukowe, a także współorganizuje Szkołę Śpiewu Liturgicznego, której patronuje. Dyrektorem Studium Dominicanum jest o. dr Norbert Augustyn Lis OP, a wicedyrektorem – o. Marek Krysztopik OP.

* * *

Studium Dominicanum Szkoła Filozofii i Teologii im. o. Jacka Woronieckiego OP, ul. Dominikańska 2, 02-741 Warszawa

www.sd.dominikanie.pl

sd@dominikanie.pl

2016-03-16 08:51

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Hieronim - „princeps exegetarum”, czyli „książę egzegetów”

Niedziela warszawska 40/2003

„Księciem egzegetów” św. Hieronim został nazwany w jednym z dokumentów kościelnych (encyklika Benedykta XV, „Spiritus Paraclitus”). W tym samym dokumencie określa się św. Hieronima także mianem „męża szczególnie katolickiego”, „niezwykłego znawcy Bożego prawa”, „nauczyciela dobrych obyczajów”, „wielkiego doktora”, „świętego doktora” itp.

Św. Hieronim urodził się ok. roku 345, w miasteczku Strydonie położonym niedaleko dzisiejszej Lubliany, stolicy Słowenii. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym Strydonie, a na specjalistyczne studia z retoryki udał się do Rzymu, gdzie też, już jako dojrzewający młodzieniec, przyjął chrzest św., zrywając tym samym z nieco swobodniejszym stylem dotychczasowego życia. Następnie przez kilka lat był urzędnikiem państwowym w Trewirze, ważnym środowisku politycznym ówczesnego cesarstwa. Wrócił jednak niebawem w swoje rodzinne strony, dokładnie do Akwilei, gdzie wstąpił do tamtejszej wspólnoty kapłańskiej - choć sam jeszcze nie został kapłanem - którą kierował biskup Chromacjusz. Tam też usłyszał pewnego razu, co prawda we śnie tylko, bardzo bolesny dla niego zarzut, że ciągle jeszcze „bardziej niż chrześcijaninem jest cycermianem”, co stanowiło aluzję do nieustannego rozczytywania się w pismach autorów pogańskich, a zwłaszcza w traktatach retorycznych i mowach Cycerona. Wziąwszy sobie do serca ten bolesny wyrzut, udał się do pewnej pustelni na Bliski Wschód, dokładnie w okolice dzisiejszego Aleppo w Syrii. Tam właśnie postanowił zapoznać się dokładniej z Pismem Świętym i w tym celu rozpoczął mozolne, wiele razy porzucane i na nowo podejmowane, uczenie się języka hebrajskiego. Wtedy też, jak się wydaje, mając już lat ponad trzydzieści, przyjął święcenia kapłańskie. Ale już po kilku latach znalazł się w Konstantynopolu, gdzie miał okazję słuchać kazań Grzegorza z Nazjanzu i zapoznawać się dokładniej z pismami Orygenesa, którego wiele homilii przełożył z greki na łacinę. Na lata 380-385 przypada pobyt i bardzo ożywiona działalność Hieronima w Rzymie, gdzie prowadził coś w rodzaju duszpasterstwa środowisk inteligencko-twórczych, nawiązując przy tym bardzo serdeczne stosunki z ówczesnym papieżem Damazym, którego stał się nawet osobistym sekretarzem. To właśnie Damazy nie tylko zachęcał Hieronima do poświęcenia się całkowicie pracy nad Biblią, lecz formalnie nakazał mu poprawić starołacińskie tłumaczenie Biblii (Itala). Właśnie ze względu na tę zażyłość z papieżem ikonografia czasów późniejszych ukazuje tego uczonego męża z kapeluszem kardynalskim na głowie lub w ręku, co jest oczywistym anachronizmem, jako że godność kardynała pojawi się w Kościele dopiero około IX w. Po śmierci papieża Damazego Hieronim, uwikławszy się w różne spory z duchowieństwem rzymskim, był zmuszony opuścić Wieczne Miasto. Niektórzy bibliografowie świętego uważają, że u podstaw tych konfliktów znajdowały się niezrealizowane nadzieje Hieronima, że zostanie następcą papieża Damazego. Rzekomo rozczarowany i rozgoryczony Hieronim postanowił opuścić Rzym raz na zawsze. Udał się do Ziemi Świętej, dokładnie w okolice Betlejem, gdzie pozostał do końca swego, pełnego umartwień życia. Jest zazwyczaj pokazywany na obrazkach z wielkim kamieniem, którym uderza się w piersi - oddając się już wyłącznie pracy nad tłumaczeniem i wyjaśnianiem Pisma Świętego, choć na ten czas przypada również powstanie wielu jego pism polemicznych, zwalczających błędy Orygenesa i Pelagiusza. Zwolennicy tego ostatniego zagrażali nawet życiu Hieronima, napadając na miejsce jego zamieszkania, skąd jednak udało mu się zbiec we właściwym czasie. Mimo iż w Ziemi Świętej prowadził Hieronim życie na wpół pustelnicze, to jednak jego głos dawał się słyszeć od czasu do czasu aż na zachodnich krańcach Europy. Jeden z ówczesnych Ojców Kościoła powiedział nawet: „Cały zachód czeka na głowę mnicha z Betlejem, jak suche runo na rosę niebieską” (Paweł Orozjusz). Mamy więc do czynienia z życiem niezwykle bogatym, a dla Kościoła szczególnie pożytecznym właśnie przez prace nad Pismem Świętym. Hieronimowe tłumaczenia Biblii, zwane inaczej Wulgatą, zyskało sobie tak powszechne uznanie, że Sobór Trydencki uznał je za urzędowy tekst Pisma Świętego całego Kościoła. I tak było aż do czasu Soboru Watykańskiego II, który zezwolił na posługiwanie się, zwłaszcza w liturgii, narodowo-nowożytnymi przekładami Pisma Świętego. Proces poprawiania Wulgaty, zapoczątkowany jeszcze na polecenie papieża Piusa X, zakończono pod koniec ubiegłego stulecia. Owocem tych żmudnych prac, prowadzonych głównie przez benedyktynów z opactwa św. Hieronima w Rzymie, jest tak zwana Neo-Wulgata. W dokumentach papieskich, tych, które są jeszcze redagowane po łacinie, Pismo Święte cytuje się właśnie według tłumaczenia Neo-Wulgaty. Jako człowiek odznaczał się Hieronim temperamentem żywym, żeby nie powiedzieć cholerycznym. Jego wypowiedzi, nawet w dyskusjach z przyjaciółmi, były gwałtowne i bardzo niewybredne w słownictwie, którym się posługiwał. Istnieje nawet, nie wiadomo czy do końca historyczna, opowieść o tym, że papież Aleksander III, zapoznając się dokładnie z historią życia i działalnością pisarską Hieronima, poczuł się tą gwałtownością jego charakteru aż zgorszony i postanowił usunąć go z katalogu mężów uważanych za świętych. Rzekomo miały Hieronima uratować przekazy dotyczące umartwionego stylu jego życia, a zwłaszcza ów wspomniany już kamień. Podobno Papież wypowiedział wówczas wielce znaczące zdanie: „Ne lapis iste!” (żeby nie ten kamień). Nie należy Hieronim jednak do szczególnie popularnych świętych. W Rzymie są tylko dwa kościoły pod jego wezwaniem. „W Polsce - pisze ks. W. Zaleski, nasz biograf świętych Pańskich - imię Hieronim należy do rzadziej spotykanych. Nie ma też w Polsce kościołów ani kaplic wystawionych ku swojej czci”. To ostatnie zdanie wymaga już jednak korekty. Od roku 2002 w diecezji warszawsko-praskiej istnieje parafia pod wezwaniem św. Hieronima.
CZYTAJ DALEJ

Święci Archaniołowie – Michał, Rafał i Gabriel

Książę niebieski, święty Michale, Ty sprawy ludzkie kładziesz na szale; W dzień sądu Boga na trybunale Bądź mi patronem, święty Michale.
CZYTAJ DALEJ

Zapowiedź jubileuszu 700-lecia wschowskiej fary

2025-09-30 18:32

[ TEMATY ]

Konferencja naukowa

Wschowska fara

Karolina Krasowska

Zamek Królewski we Wschowie, prof. Andrzej Legendziewicz z Politechniki Wrocławskiej opowiada o architekturze wschowskiej fary

Zamek Królewski we Wschowie, prof. Andrzej Legendziewicz z Politechniki Wrocławskiej opowiada o architekturze wschowskiej fary

Na Zamku Królewskim we Wschowie odbyła się dwudniowa konferencja zapowiadająca przyszłoroczny jubileusz 700-lecia wschowskiej fary pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika.

„Siedem wieków wschowskiej fary. Dzieje – ludzie – sztuka” - tak brzmiała pełna nazwa konferencji, która odbyła się 29 i 30 września na Zamku Królewskim we Wschowie. Konferencja została zorganizowana przez parafię pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika we Wschowie oraz Stowarzyszenie Czas A.R.T.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję