Mokre – największe przedmieście grodu Kopernika w latach 20. XX wieku – należało do parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i liczyło ok. 13 tys. wiernych (według stanu z 1928 r.) z przewagą rodzin robotniczych. Wobec tak dużej liczby wiernych przedmieście wymagało większej opieki duszpasterskiej, biskup chełmiński Stanisław Wojciech Okoniewski oddzielił przedmieście od parafii macierzystej i dekretem z 27 stycznia 1926 r. ustanowił osobnego duszpasterza ks. Franciszka Kurlanda. Nowa parafia rozporządzała jedynie małą kapliczką.

Budowa świątyni

Budowę kościoła zainicjował ks. Jan Męczykowski proboszcz parafii Mariackiej w latach 1910-17, który apelował o składanie ofiar i zakupił plac pod budowę. W 1926 r. pod przewodnictwem ks. Kurlanda zawiązał się Komitet Budowy Kościoła. Poświęcenia kamienia węgielnego dokonał bp sufragan chełmiński Konstantyn Dominik 30 maja 1929 r. Budowniczy polegali wyłącznie na ofiarności parafian i mieszkańców innych dzielnic Torunia. Do połowy listopada 1930 r. zebrano ogromną na owe czasy i możliwości mieszkańców ubogiej dzielnicy sumę 140 tys. zł. Ponadto mieszkańcy Mokrego ufundowali duże okna, drzwi dębowe i wiele sprzętów z wyposażenia świątyni. Bezinteresownie po zakończeniu swojej pracy wieczorami pracowali brukarze i malarze, kolejarze własnym sumptem zlecili wykonanie zewnętrznych schodów betonowych. Do dnia konsekracji wykończono ołtarz główny pw. Chrystusa Króla oraz dwa boczne – pw. Najświętszej Maryi Panny po prawej stronie i św. Teresy z Lisieux po lewej. Kościół i jego otoczenie były rozbudowywane przez następne lata przed wojną i dziesięciolecia powojenne dzięki ofiarności parafian i zaangażowaniu kolejnych księży proboszczów.

W niedzielę 9 listopada 1930 r. biskup chełmiński Stanisław Wojciech Okoniewski w obecności 7 tys. wiernych dokonał konsekracji kościoła. Biskup ordynariusz obszedł trzykrotnie świątynię, kropiąc wodą święconą jej mury. Następnie przekroczył progi kościoła i po odmówieniu Litanii do Wszystkich Świętych poświęcił tzw. wodą św. Grzegorza wnętrze świątyni i przystąpił do konsekracji ołtarzy. Pierwszą w historii konsekrowanej świątyni uroczystą Sumę odprawił ks. prał. Zygmunt Rogala.

Praca apostolska

Nadanie kościołowi wezwania Chrystusa Króla było zgodne z duchem pontyfikatu papieża Piusa XI, który dążył do ożywienia apostolskiej misji Kościoła poprzez aktywny udział świeckich w Akcji Katolickiej. Ustanowione w 1925 r. święto Chrystusa Króla stało się najważniejszym świętem tej organizacji. Na Pomorzu jej zręby powstały w czasie toruńskiego Kongresu Eucharystycznego Diecezji Chełmińskiej. Nieprzypadkowo więc na jego zakończenie bp Konstantyn Dominik poświęcił kamień węgielny pod świątynię, która otrzymała właśnie wezwanie Chrystusa Króla. Obecnie w parafii, która przypomina czas narodzin potężnego ruchu apostolstwa świeckich w Toruniu, działają liczne organizacje i wspólnoty, m.in. Akcja Katolicka, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Sodalicja Mariańska, Ruch Światło-Życie – Domowy Kościół, Wspólnota dla Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, Żywy Różaniec, Franciszkański Zakon Świeckich, Rodziny Nazaretańskie, Zespół Charytatywny Caritas, chór Cecylia, zespół młodzieżowy i schola dziecięca. Kontynuacja pracy apostolskiej – prowadzona przez ks. Franciszka Kurlanda, ks. Bernarda Gołomskiego, ks. Aleksandra Ziemskiego, ks. kan. Pawła Gogę, ks. kan. Franciszka Kaszubowskiego, ks. kan. Józefa Witkowskiego i obecnego proboszcza ks. prał. Andrzeja Nowickiego – trwa.