By przywrócić pamięć o małych bohaterach z „Obozu na Przemysłowej” i oddać im należny hołd, już po raz trzeci łodzianie modlili się oraz przeszli w Marszu Pamięci pod Pomnik Pękniętego Serca. Przewodniczył im abp Marek Jędraszewski, inicjator Marszu Pamięci.

– Niedługo miną 73 lata, dokładnie 11 grudnia, kiedy przybył tutaj, do Łodzi, pierwszy transport polskich dzieci. Zamknięto je w obozie koncentracyjnym, zwanym dzisiaj w skrócie Obozem na Przemysłowej. Te dzieci i te, które przybywały do obozu w kolejnych transportach, czekała nadludzka praca, bicie, głód, zimno, ogromna tęsknota za najbliższymi, często śmierć. (…) Pośród nienawiści i przemocy, odbieranej z dnia na dzień nadziei na lepsze życie. Na powrót do normalnego życia, do najbliższych. Jak to jest możliwe? Jak to było możliwe? – mówił podczas Mszy św. w kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny Ksiądz Arcybiskup. – historia „Obozu na Przemysłowej” trwa i znaleźlibyśmy w wielu zakątkach świata podobne albo bardziej przerażające obozy. Jak się ustrzec przed złem? Jak nie dopuścić do tego, by to się powtórzyło? To za mało, powtarzać jak mantrę: nigdy więcej wojny! Bo przecież wojny ciągle, niestety, są! Trzeba nam nieustannego nawracania i powrotu do Boga, który jest miłością i dlatego Ojcem nas wszystkich. Trzeba nam nieustannego nawracania, by w drugim człowieku, zwłaszcza słabszym i bezbronnym, dostrzec brata, któremu musimy okazać pomoc. Trzeba nam bardzo odpowiedzialnej refleksji odnośnie do naszego życia, by zrozumieć, że przyjdzie moment, gdy staniemy twarzą w twarz wobec Najwyższego Sędziego i będziemy musieli zdać rachunek z naszego życia. Trzeba nam bardzo odpowiedzialnej refleksji wobec świata, jaki jest dzisiaj; wobec Europy, która za wszelką cenę chce odciąć się od swoich chrześcijańskich korzeni. Jako wymóg najbardziej podstawowy nas wszystkich, na wszystkich poziomach życia i miejscach, jakie zajmujemy w społeczeństwie, proporcjonalnej do tego miejsca odpowiedzialności, musimy wracać w naszym myśleniu i postępowaniu do Pana Boga. Nie wolno nam żyć, tak jakby Pana Boga nie było! Właśnie po to, by nie powtarzały się także w przyszłych pokoleniach prawdziwe powiedzenia Fiodora Dostojewskiego, że jeśli Boga nie ma, to wszystko wolno! Właśnie dlatego, że jest Bóg, to nie wszystko wolno, pomimo że człowiek jest wolny! Przeciwnie, właśnie dlatego, że Bóg jest miłością, mamy tę miłość okazywać drugiemu człowiekowi w myśl przykazania, które Pan Jezus nam zostawił: „kochaj bliźniego jak siebie samego!”– podkreślił łódzki Pasterz.

Co roku Marsz wyrusza z innego kościoła, ale cel jest zawsze ten sam – Pomnik Pękniętego Serca, by tu zapalić znicz pamięci, pomodlić się, oddać hołd. Uroczystości to duże przeżycie dla wszystkich, ale dla osób, które przeżyły ten obóz to wydarzenie szczególne – bolesne, ale i wzruszające, bo wreszcie ktoś o nich pamięta. Dwa lata w „Obozie na Przemysłowej” spędziła Krystyna Lewandowska, która na uroczystości przyjechała specjalnie z Gdyni. – mam przed oczami chwile gdy stałam głodna i zmarznięta na apelu, chwile o których nie chcę pamiętać, ale o których wciąż trzeba mówić – podkreślała.

„Obóz na Przemysłowej” usytuowany został w łódzkim, odciętym od świata getcie i działał przez 25 miesięcy II wojny światowej. Dziennie przebywało w nim średnio tysiąc dzieci; w dniu wyzwolenia miasta (styczeń 1945 r.) w zmarzniętych, drewnianych barakach znaleziono około 900 maluchów na skraju życia i śmierci. Był jedynym takim tworem na terenach zagarniętych przez III Rzeszę. Przywożono tu polskie dzieci – sieroty wojny, młodocianych łączników AK, dzieci działaczy podziemia antyhitlerowskiego i rodziców odmawiających podpisania volkslisty. Były tu dzieci w wieku od niemowlęctwa do 16. roku życia. Nazwa wzięła się od nazwy ulicy, którą dzieci spod plandek ciężarówek widziały po raz ostatni – Przemysłową wjeżdżały za bramy obozu.