Niewesołe refleksje przed Dniem Papieskim

Nie zgadzam się do końca z opiniami, że organizowanie imprez „ku czci” niewiele daje i że skuteczniejsza jest systematyczna praca organiczna niż jedno- albo kilkudniowe fajerwerki. Akurat w przypadku Dni Papieskich, organizowanych przez Fundację „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, ten zarzut nie wytrzymuje krytyki. Dni są organizowane dobrze, z rozmachem, z pomysłem. W tym roku głównym tematem jest rodzina, co znakomicie koresponduje z synodem biskupów w Rzymie.

O Papieżu Polaku mówi się w mediach, także głównego nurtu. Oczywiście, często naskórkowo, „kremówkowo”, ale zdarzają się też poważne dyskusje. Nieźle Dzień Papieski przebiega w diecezjach i w wielu parafiach. Trudno stwierdzić, ile osób po obchodach zaczęło się bliżej interesować osobą i nauczaniem św. Jana Pawła II, ale sensowności tego wydarzenia nie powinno się kwestionować.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Gorzej, moim zdaniem, wygląda sprawa z ową pracą organiczną. Gdy jeżdżę po Polsce z racji swego zawodu, spotykam zapaleńców zafascynowanych Janem Pawłem II, odkrywam grupy studiujące papieskie nauczanie oraz nowe instytucje i stowarzyszenia działające pod jego patronatem. Niektóre instytucje z Papieżem „w herbie” działają naprawdę wspaniale, także w środowiskach młodzieżowych.

Reklama

Co więc wywołuje mój niewesoły nastrój zasygnalizowany w tytule? Uważam, że te wszystkie grupy i pojedyncze osoby nie mają dostatecznej bazy w postaci dostępu do nauczania papieskiego. Nie, nie zwariowałem, zaraz to wyjaśnię. Za rzecz niezwykle istotną – i chyba nie muszę tłumaczyć dlaczego – uważam, że całe nauczanie Papieża Polaka powinno być dostępne w Internecie. To, co można tam znaleźć pod dumną nazwą „Zintegrowana Baza Tekstów Papieskich”, nie obejmuje nawet połowy nauczania Jana Pawła II. Niech Państwo spróbują znaleźć coś z pierwszych piętnastu lat pontyfikatu! To samo dotyczy portalu Opoka, na którego bazie powstała ZiBaTePa.

Pierwszą połowę pontyfikatu na ogół słabo znamy. Wiemy coś o wyborze Karola Wojtyły na papieża, zamachu, czasach Solidarności, pierwszych trzech pielgrzymkach Jana Pawła II do Polski w okresie PRL-u. Na tym wiedza przeciętnego Polaka często się kończy, a co tu mówić o znajomości tekstów papieskich!

Oczywiście, w Internecie są dostępne wszystkie najważniejsze dokumenty papieskie, ale nie ma większości homilii, przemówień (także na najważniejszych światowych forach), katechez i rozważań na „Anioł Pański”. Ileż kapitalnych tekstów nie przebiło się do świadomości Polaków, bo są trudno dostępne, gdyż można je znaleźć tylko w opasłych księgach albo w szczegółowych publikacjach.

Uważam to za duże zaniedbanie w Polsce, na szczęście nietrudne do nadrobienia. Polacy naprawdę powinni mieć dostęp do całego nauczania Jana Pawła II za darmo!

Reklama

Ale jest i drugi grzech zaniedbania, związany nie tylko z osobą Papieża. Mój znajomy, biznesmen dużej klasy, zachwycił się katolicką nauką społeczną, po której takim znakomitym przewodnikiem był Jan Paweł II. Jego zdaniem, nauka społeczna Kościoła jest kapitalną propozycją i remedium na wszelkie schorzenia świata gospodarki i ekonomii. Biznesmen zorganizował w swojej parafii cykl konwersatoriów, podczas których omawiane są encykliki społeczne od Leona XIII do Benedykta XVI. Niedawno zapytał mnie: „Ty jesteś bliżej Kościoła. Powiedz mi: dlaczego Kościół nie potrafi się przebić z katolicką nauką społeczną?”. Zachowam w tajemnicy, co mu odpowiedziałem, bo jedno moje zdanie byłoby uproszczeniem problemu.

Zakończę jedynie apelem odnoszącym się do dwóch poruszonych w felietonie kwestii: Nie ukrywajmy swoich skarbów!

* * *

Grzegorz Polak
Dziennikarz katolicki, działacz ekumeniczny, popularyzator nauczania papieskiego, członek zespołu scenariuszowego Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego, laureat Nagrody TOTUS (2007)

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.