Reklama

Drogi do świętości

Misję rozumiem dosłownie

Niedawno została redaktorem naczelnym dwutygodnika „Droga”, który w tym roku obchodzi 20. urodziny. Dociekliwie szuka prawdy, włącza się w obronę życia. Prywatnie jest żoną Marcina i mamą Karolinki i Klarci. Z Magdaleną Guziak-Nowak o misji i pracy dziennikarza rozmawia Agnieszka Konik-Korn

Niedziela Ogólnopolska 24/2015, str. 54-55

[ TEMATY ]

Niedziela Młodych

Archiwum Magdaleny Guziak-Nowak

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

AGNIESZKA KONIK-KORN: – Żona, mama i dziennikarka. Jak łączysz bycie mamą z pracą, która wymaga nieustannej aktywności?

MAGDALENA GUZIAK-NOWAK: – Dobre pytanie, najtrudniejsze z trudnych. Już dawno temu zrozumiałam, że nie jest możliwe połączenie pracy z wychowaniem dzieci i prowadzeniem domu w taki sposób, aby każda z tych sfer była perfekcyjnie zaopiekowana. Wiele zależy od samodyscypliny i organizacji, ale w pewnym momencie dochodzisz do wniosku, że doba naprawdę jest za krótka – dosłownie. Będąc pracującą mamą, szukam złotego środka. I staram się nie marnować ani minuty. Czas spędzony w redakcji jest bardzo intensywny, bo gdy tylko wyjdę z domu, tęsknię za moimi dziewczynkami i chcę do nich jak najszybciej wrócić. W domu, poza sytuacjami ekstremalnymi, które w moim zawodzie niestety się zdarzają, staram się nie pracować. Jeśli muszę włączyć komputer, to wtedy, gdy dzieci już śpią.
Znam mamy, które całkowicie zrezygnowały z pracy zawodowej na rzecz prowadzenia domu. Wiele z nich jest szczęśliwych, nie czują się uciemiężone. Są też mamy, które potrzebują pracy jak powietrza. Nie dlatego, że nie kochają swoich dzieci! Po prostu taką mają osobowość. Czasem z wielkim trudem łączą dwa tak różne światy – dom i pracę. Cóż, należę do tej drugiej grupy. A jak mi wychodzi to połączenie? Za kilkanaście lat zapytam o to moje dzieci.

– Jesteś jednym z najmłodszych redaktorów naczelnych w Polsce. Czy możesz zdradzić, jak zdobywałaś swoje dziennikarskie szlify?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Piszę, odkąd pamiętam. Pierwszy raz podzieliłam się swoją „twórczością” w podstawówce, wyciągając z szuflady sentymentalne wiersze i pokazując je mojej polonistce. W gimnazjum należałam do redakcji szkolnej gazetki, a w liceum po raz pierwszy zostałam redaktorem naczelnym. Wydawaliśmy pismo kulturalne z twórczością uczniów. Będąc na studiach, razem z mężem i grupą przyjaciół założyliśmy nowy, studencki tytuł. I tak, przez cztery lata byłam naczelną „Trybów”. Teraz „Droga”...
Mam świadomość, że nic by nie było z mojej pisaniny, gdyby Pan Bóg nie dał mi talentu, a życzliwe osoby nie podzieliły się swoim doświadczeniem. Bardzo wcześnie zaczęłam praktyki w „normalnej” redakcji, mimo że na studiach nie było to jeszcze wymagane. Dużo czytałam, szczególnie moich mistrzów reportażu i wywiadu. Przyglądałam się starszym kolegom, podglądałam ich metody pracy. Ale też starałam się zrozumieć dziennikarski etos, w czym pomagały mi przeróżne dokumenty Kościoła i książki o etyce zawodowej.

– Co uważasz za najważniejsze w pracy dziennikarza?

– Prawdę. Nie oznacza to, że zawsze od razu trzeba mówić i pisać wszystko, co wiemy. Ale kłamstwo dyskwalifikuje dziennikarza na całej linii. W pracy w mediach katolickich ważna jest też formacja religijna. Bez stałej łączności z Najwyższym Redaktorem wszystkie wysiłki spełzną na niczym.

Reklama

– Czy praca w mediach katolickich to według Ciebie praca jak każda inna, czy jednak misja i ewangelizacja?

– Misja, zdecydowanie. Wiem, to takie napuszone, nadmuchane słowo. Jednak ja je rozumiem w stu procentach dosłownie. Moim „dziennikarskim patronem” jest bł. Jakub Alberione. Kiedy wysocy dostojnicy kościelni bardzo niechętnie spoglądali na gazety, a co dopiero na radio i telewizję (!), on mówił, że media są współczesną amboną. Miał rację. Czy godzinna Msza św. zaspokoi w katolikach pragnienie Boga? Przecież tydzień ma aż 168 godzin! To dla mnie wielka motywacja do pracy. Dając czytelnikom gazetę z krzyżem na okładce, sprawiamy, że Pan Bóg jest obecny w ich domu cały czas.

– Co lubisz w swoim zawodzie, a za czym nie przepadasz?

– Nie znoszę spisywać nagrań z dyktafonu. Ale to nic w porównaniu z zaletami redakcyjnej pracy. Kocham ludzi. Lubię poznawać ich historie i opinie, nawet wtedy, gdy są zupełnie inne niż moje własne. Cieszę się także, że dzięki łasce Bożej dziennikarstwo ma moc sprawczą i moje teksty mogą komuś bardzo realnie pomóc.

– Dwutygodnik „Droga”, który redagujesz, w tym roku obchodzi 20. rocznicę istnienia. Ostatnio obserwujemy duże zmiany w tym piśmie – nowa grafika, wiele ciekawych artykułów, podejmujecie nieraz trudne, ale bardzo ważne tematy. Czy potrafisz powiedzieć, jakie są dziś oczekiwania młodych czytelników?

– Mamy kontakt z czytelnikami, a także z rodzicami, katechetami, księżmi. Młodzież pragnie miłości. Dlatego dużo piszemy o przygotowaniu do życia w rodzinie, czystości, rozwoju psychoseksualnym. Czytelnicy lubią też... historię – mamy więc stały dział, przybliżający historię Polski XX wieku. Poruszamy trudne sprawy związane z funkcjonowaniem nastolatka w domu, szkole i grupie rówieśniczej, np. cyberprzemoc, rodzice na emigracji, odchudzanie. Do tego dobre wywiady, wartościowa kultura, sport i dowcipy – perełki. Po prostu polecam!

* * *

20 lat „Drogi”

Pierwszy numer Dwutygodnika Młodzieży Katolickiej „Droga” ukazał się na Wielkanoc 1995 r. Dziełu pobłogosławił św. Jan Paweł II i przyjął na audiencji pierwszych redaktorów.

W ciągu 20 lat zmieniali się autorzy, szata graficzna, format, ale misja pozostała niezmienna – promowanie wartości katolickich wśród młodzieży.

Redakcja „Drogi” mieści się w Krakowie, ale pismo ma zasięg ogólnopolski. Można go nabyć w parafiach, księgarniach katolickich albo w wersji elektronicznej za pośrednictwem portalu www.cyfrostudnia.pl. Najpopularniejszym sposobem dystrybucji jest prenumerata.

Kto czyta „Drogę”? Gimnazjaliści i uczniowie szkół średnich, ale do redakcji ciągle przychodzą listy od osób, które się na niej „wychowały”, a teraz, same będąc rodzicami, kupują ją dla swoich dzieci i nadal chętnie do niej zaglądają.

Redaktorom „Drogi” przyświeca hasło „Nie wszystko o Bogu, ale wszystko z Bożej perspektywy”. Pewnie dlatego czasopismo jest tak różnorodne. Jest w nim miejsce zarówno na pogłębienie formacji religijnej, jak też na nowinki techniczne, rękodzieło czy... maseczki do włosów.

akk

2015-06-09 13:32

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Gdyby Bóg miał snapchata…

Kilka uwag o modlitwie na wakacje. Grzecznie ułożone zdanie mogłoby brzmieć: Są wakacje, a więc więcej czasu na modlitwę. Przecież nie ma biegania do szkoły, na uczelniane zajęcia, za to są góry, morze, wycieczki, długie poranki... Zdanie mniej grzeczne: Czy w modlitwie problemem w ogóle jest czas i jego ilość? Z mojego doświadczenia wynika, że nie

O modlitwie napisano już bardzo wiele. Nie będę silił się na jakiś wykład systematyczny na ten temat. Dotknę tylko kilku spraw. Dotyczą one nie tyle techniki modlitwy, ilości czasu, jaki na nią poświęcimy, ile raczej nastawienia, jakie mamy wobec Boga. Z niego przecież wynika nasz sposób modlenia się. Z nastawienia do Boga i z myślenia o nas samych. Może tych kilka uwag będzie pomocne na wakacje. Nie czas czy jego brak jest problemem w życiu modlitwy, ale to, czy i jak chcemy z naszym Panem mówić.

CZYTAJ DALEJ

Francja: wyjątkowa Wielkanoc z rekordową liczbą nowych katolików

2024-03-26 18:40

[ TEMATY ]

Francja

twitter.com

Kościół we Francji przygotowuje się w do wyjątkowej Wielkanocy z kolejną rekordową liczbą katechumenów. Choć dokładne dane nie zostały jeszcze ogłoszone, to szacuje się, że chrztów dorosłych będzie w tym roku o co najmniej 30 proc. więcej. To prawdziwa epidemia, a raczej niespodziewany cudowny połów - przyznaje ks. Pierre-Alain Lejeune, proboszcz z Bordeaux.

Zauważa, że wszystko zaczęło się półtora roku temu, kiedy do jego parafii zgłosiło się w sprawie chrztu kilkadziesiąt osób, tak iż obecnie ma osiem razy więcej katechumenów niż dwa lata temu. Początkowo myślał, że to przejaw dynamizmu jego parafii. Szybko jednak się przekonał, że nie jest wyjątkiem. Inni proboszczowie mają ten sam «problem», są przytłoczeni nagłym napływem nowych katechumenów.

CZYTAJ DALEJ

W świetle Eucharystii, w ciszy konfesjonału - paulini i Jasna Góra

2024-03-28 10:33

[ TEMATY ]

Jasna Góra

Karol Porwich/Niedziela

Patriarcha Zakonu Paulinów św. Paweł z Teb przez wielu skazany na śmierć głodową na pustyni, doświadczył Bożej troski i był z Bożej Opatrzności karmiony chlebem. Dziś prawie pół tysiąca paulinów każdego dnia Chlebem Eucharystycznym karmi ludzi na 4 kontynentach. W sercu Zakonu na Jasnej Górze żyje ponad 70 kapłanów. Misję tego miejsca i posługujących tu paulinów, wciąż określają słowa św. Jana Pawła II, że „Jasna Góra to konfesjonał i ołtarz narodu”. Sprawowanie Eucharystii jako centrum życia całej wspólnoty i pracy apostolskiej paulinów wpisane jest w ich zakonne konstytucje.

Na Mszę św…po cud

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję