"Różaniec" jest najczęściej odmawianą modlitwą w intencji zmarłych cierpiących w czyśćcu. Z prawdziwie dziecięcą ufnością powierzamy naszych bliskich zmarłych wstawiennictwu Matki Najświętszej, pamiętając, że właśnie Bogu spodobało się, żeby Jego Syn przez Maryję przyszedł do człowieka. Chrystus, dając nam Maryję za Matkę zapragnął, aby człowiek tą samą drogą przyszedł do Boga. Zawierzając pośrednictwu Niepokalanej Dziewicy, prowadźmy do nieba - tą znaną modlitwą - zmarłych, którzy oczyszczając się, oczekują naszej pomocy.
2025-10-30 20:55
Parafia Rzymsko-Katolicka św. Maksymiliana Kolbego w Gdańsku
Rozmowa z Bogiem była dla Jezusa najważniejszym elementem codziennego życia i całej działalności. W Ogrodzie Oliwnym, na krótko przed strasznymi wydarzeniami, które miały nastąpić, Jezus trwał przy Bogu i przyjął Jego wolę. Modlitwa i zaufanie Bogu pozwoliły Mu przezwyciężyć straszne cierpienie duchowe, które przeżywał. Rozważając tę tajemnicę, módlmy się za zmarłych cierpiących w czyśćcu, aby mogli radować się owocami męki i śmierci Chrystusa w wieczności.
II. Biczowanie Pana Jezusa
Piłat, chociaż wiedział, że Jezus jest niewinny, skazał Go na śmierć, a przedtem kazał ubiczować. Syn Boży w ciszy i spokoju przyjął wyrok i pozwolił, aby Go torturowano. Zupełnie niezasłużenie cierpiał ogromny ból fizyczny, ale także ból duchowy, spowodowany zdradą i opuszczeniem przez najbliższych i wydaniem na śmierć przez swój naród. Rozważając tę tajemnicę, módlmy się za zmarłych cierpiących w czyśćcu, aby Bóg przebaczył im wszystkie grzechy i przyjął ich do grona świętych w niebie.
Okrutni żołnierze rzymscy wyładowują swoje frustracje na niesprawiedliwie skazanym na śmierć Jezusie. Nakładają Mu koronę z ciernia na głowę i płaszcz szkarłatny na ramiona, szydzą z Niego, plują Mu w twarz, biją Go, popychają. Jezus z pełną akceptacją i w milczeniu przyjmuje i to upokorzenie ze strony człowieka. Misja Syna Bożego jest trudna i wyczerpująca, ale niezbędna, aby świat został zbawiony. Rozważając tę tajemnicę, módlmy się za zmarłych cierpiących w czyśćcu, aby dzięki męce Chrystusa zostali uczestnikami chwały zbawionych.
IV. Pan Jezus dźwiga ciężki krzyż
Jezus bierze na swoje ramiona drzewo krzyża. Zanim z tym narzędziem zbrodni osiągnie cel, którym ma być szczyt Golgoty, przemierza wąskie ulice Jerozolimy. Umęczony fizycznie i psychicznie, wielokrotnie upada. Spotyka także wielu współczujących Mu ludzi, którzy są jakby promykiem nadziei w gąszczu zła. Krzyż jest niezwykle ciężki, bo wielka jest cena naszego odkupienia. Módlmy się za zmarłych cierpiących w czyśćcu, aby krzyż Chrystusa stał się dla nich bramą do ojczyzny niebieskiej.
V. Śmierć Pana Jezusa na krzyżu
Na Kalwarii spełniają się wszystkie proroctwa na temat Mesjasza. Jezus umiera na krzyżu. Umiera z miłości. Tak Bóg, który jest samą miłością, umiłował świat. Ale czy prawdziwa miłość może umrzeć? Jezus zapowiadał wielokrotnie, że po trzech dniach powstanie z martwych. Zatem jest nadzieja. Śmierć to nie koniec, śmierć to początek. Módlmy się za zmarłych cierpiących w czyśćcu, aby śmierć Chrystusa stała się dla nich znakiem zwycięstwa nad śmiercią i szatanem.
Paulina Jaricot pragnęła „uczynić różaniec modlitwą wszystkich” i „poprzez różaniec odnowić wiarę”. Zatem Żywy Różaniec akcentuje wspólnotowy charakter rozważań tajemnic różańcowych.
Choć każdy z członków modli się tajemnicą, która jemu przypadła, w miejscu i czasie przez siebie wybranym, to jednak istotna jest więź modlitewna, czyli świadomość wspólnej modlitwy w podjętych intencjach. Aby jednak podkreślić tę wspólnotę modlitwy, członkowie Żywego Różańca przynajmniej raz w miesiącu zbierają się na wspólną modlitwę. Z tego płynie również zachęta tworzenia ścisłych więzów między członkami, aby w ten sposób uwypuklić wspólnotowy charakter Kościoła.
Żeby zobaczyć głębszy sens tego, co mnie spotyka, naprawdę dostrzec ludzi, którzy mnie otaczają, trzeba prosić o pomoc Boga. To właśnie znaczy „spojrzeć w górę”, czyli modlić się. Na modlitwie proszę Boga, aby nauczył mnie właściwie patrzeć na siebie i ludzi, na całe moje życie, i dostrzegać we wszystkim, co mnie spotyka, nawet w trudnościach i lękach, coś szczególnego, co może być dla mnie dobre, co może mnie uczy nić lepszym, bardziej wrażliwym na otoczenie.
Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego». Po tych słowach wyzionął ducha. A był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Rady. On to udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Zdjął je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany. W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień zastały odsunięty od grobu. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężów w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: «Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał».
Papież skierował List Apostolski do całego Kościoła: „Kreślić nowe mapy nadziei”
2025-10-31 07:40
www.vatican.va /KAI
Vatican News
W 60. rocznicę ogłoszenia soborowej deklaracji „Gravissimum educationis” Papież Leon XIV kieruje do całego Kościoła List Apostolski „Disegnare nuove mappe di speranza” („Kreślić nowe mapy nadziei”). Dokument ukazuje edukację jako serce ewangelizacji i - jak pisał Ojciec Święty w Dilexi te - „jedną z najwyższych form chrześcijańskiej miłości”.
LIST APOSTOLSKI
KREŚLIĆ NOWE MAPY NADZIEI
PAPIEŻA LEONA XIV Z OKAZJI
LX ROCZNICY DEKLARACJI SOBOROWEJ
GRAVISSIMUM EDUCATIONIS
Przedmowa
1.1. Kreślić nowe mapy nadziei (Disegnare nuove mappe di speranza). 28 października 2025 r. przypada 60. rocznica uchwalenia soborowej Deklaracji Gravissimum educationis o ogromnym znaczeniu i aktualności wychowania w życiu osoby ludzkiej. W tym tekście Sobór Watykański II przypomniał Kościołowi, że wychowanie nie jest działalnością dodatkową, ale stanowi samą istotę ewangelizacji: jest konkretnym sposobem, w jaki Ewangelia staje się gestem wychowawczym, relacją, kulturą. Dzisiaj, w obliczu szybkich zmian i dezorientujących niepewności, dziedzictwo to wykazuje zaskakującą trwałość. Tam, gdzie wspólnoty wychowawcze kierują się słowem Chrystusa, nie ustępują, ale odradzają się; nie budują murów, ale mosty. Wykazują się kreatywnością, otwierając nowe możliwości przekazywania wiedzy i sensu w szkole, na uniwersytecie, w kształceniu zawodowym i obywatelskim, w duszpasterstwie szkolnym i młodzieżowym oraz w badaniach naukowych, ponieważ Ewangelia nie starzeje się, ale „wszystko czyni nowym” (Ap 21, 5). Każde pokolenie słucha jej jako nowości, która odnawia. Każde pokolenie jest odpowiedzialne za Ewangelię oraz odkrywanie jej siły zasiewu i rozmnażania.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
