Człowiek, który zaufał Bogu, w Nim odnajduje siebie w każdym czasie. Wiemy, że Bóg jest z nim i udzieli mu ostatecznej łaski – łaski życia wiecznego. W życiu religijnym człowieka przychodzi też czas pewnego uszczegółowienia, koncentrowania się na nauczaniu Kościoła i wtedy człowiek odnajduje się i rozpoznaje swoje miejsce w Kościele. Wiara każe chrześcijaninowi mieć łączność z Bogiem poprzez modlitwę, sakramenty święte, świętą liturgię i inne formy, o których poucza Kościół.
Kościół bowiem kontynuuje zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa i jest miejscem Jego obecności. Bo nie ma Kościoła bez Chrystusa i Chrystusa bez Kościoła. Chrystus związany jest z Kościołem dla całego działania w duchu posłannictwa miesjańskiego.
Mamy więc w nauczaniu Kościoła pełny obraz działania Boga – Ojca, Syna i Ducha Świętego w Trójcy Świętej Jedynego. Takiego Boga czcimy, do takiego się modlimy, w takim Bogu – znającym i rozumiejącym człowieka – pokładamy nadzieję. Nie ma dla człowieka lepszej drogi, którą mógłby podążać w swoim życiu doczesnym, niż ta ukazywana przez Kościół – droga Ewangelii. Uczniowie Chrystusa są poddani prawu ewangelicznemu, a życie chrześcijanina w Kościele jest najpiękniejszym obrazem człowieka włączonego w życie Boże, który – pracując w warunkach zwyczajnych na ziemi – osiąga Królestwo Niebieskie, które jest wiecznym spełnieniem.
Reklama
Człowiek zapatrzony w Boga czuje się blisko Niego i to daje mu radość, pokój i szczęście już tu, na ziemi. Paradoksalnie – wiara wiele wyjaśnia, uświadamia własną godność i wartość jako dziecka Bożego, tym samym pozwala z dystansem podchodzić do codziennych problemów, nie dopuszcza rozpaczy. Poza tym – Bóg hojny jest ze swoimi łaskami, gdy człowiek Mu ufa i prosi. Wiara daje człowiekowi wiele w sensie dokonań, może nie zawsze tych spektakularnych w ludzkim rozumieniu, ale niezwykle ważnych dla jego rozwoju i wieczności.
Ale co z tymi, którzy są niewierzący? Doprawdy, trudno ich zrozumieć. Wiara zasadza się przecież na oglądzie wszechświata, a więc na jakiejś logice rzeczywistości. Znamy zasadę przyczynowości sprawczej. Budowa żywej komórki, nawet tej najprostszej, jest wielkim wydarzeniem, a cóż powiedzieć o budowie i funkcjonowaniu kosmosu, o całym pięknie świata emanującego tak ogromną precyzją. Życie na ziemi jest prawdziwym cudem, niezwykłym w swoim przebiegu i rozwoju. Dlatego Kościół bardzo pilnuje spraw życia, szanując je i chroniąc od jego zniszczenia.
Trzeba nam więc modlić się o wiarę dla tych, którzy jej nie mają: którzy ją stracili albo nigdy jej nie przyjęli. Bo zakotwiczenie w Panu Bogu jest największym spełnieniem człowieka.
Szyderstwa wobec Jezusa wiszącego na krzyżu nie skończyły się na Golgocie. Były ponawiane w dziejach i mają miejsce dzisiaj wobec Jego uczniów, wobec Jego Mistycznego Ciała, czyli Kościoła. Miały miejsce zaraz po odejściu Chrystusa do nieba, gdy był kamienowany diakon Szczepan, gdy byli torturowani i zabijani pierwsi męczennicy. Po średniowiecznym wyciszeniu owe bluźnierstwa i szyderstwa pojawiły się znowu w czasach nowożytnych, a nasiliły się w czasach najnowszych. Wyszydzanie dzisiejsze w tzw. demokracji przybiera łagodniejszy, bardziej subtelny charakter. Wiernych, oddanych katolików, broniących tradycyjnych wartości religijnych i narodowych, nazywa się „moherowymi beretami”, fundamentalistami. Kościołowi chce się zamknąć usta przez dyskryminację mediów katolickich, w szczególności Telewizji Trwam.
Trwa wyszydzanie Chrystusa na krzyżu w różnych formach. Wszystkich szyderców przestrzegamy przez Bożą sprawiedliwością.
Nie przyłączaj się nigdy do tych, którzy kpią sobie z Pana Boga, z Jego przykazań, z rzeczy świętych, także z tych, których Chrystus wybrał do świętej służby w Kościele. Gdy czasem ty znajdziesz się na krzyżu lub niesiesz jakiś krzyż i spotkają cię szyderstwa, drwiny ze strony obok stojących czy idących - naśladuj Jezusa. W wielu przypadkach zwyciężysz swoich wrogów milczeniem i modlitwą.
Nawrócenie łotra po prawicy było związane z wyznaniem przez niego prawdy o życiu doczesnym i wiary w życie wieczne. Tę prawdę wyznał Dobry Łotr wobec współtowarzysza losu, łotra po lewicy i wobec umierającego Chrystusa: „Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił” (Łk 23,40-41).
Łotr wiszący po prawej stronie Jezusa, w obliczu śmierci zobaczył swoje przegrane życie i przyznał się do tego, wyznał prawdę o sobie. Przyznał się do winy i uznał niewinność Jezusa. „My przecież - sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił” (Łk 23,41). I gdy skierował prośbę do cierpiącego Jezusa: „Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa” (Łk 23,42) - otrzymał łaskę zbawienia.
Dobry Łotr uczy nas przyznawania się do winy, do wydawania sprawiedliwych, prawdziwych sądów o drugich, jest wzorem wyznania wiary w życie wieczne. Dziś z powodu braku szacunku dla prawdy, z powodu matactwa, zakłamania, manipulacji, przekrętów cierpi tak wiele ludzi na świecie. Wsłuchując się w dialog Dobrego Łotra z Chrystusem, miej odwagę prawdzie patrzeć w oczy, nazywać zło złem, a dobro dobrem. Umiej przyznać się do winy i widzieć siebie i drugich zawsze w prawdzie.
Każda niedziela, każda niedzielna Eucharystia niesie ze sobą przygotowany przez Kościół do rozważań fragment Pisma Świętego – odpowiednio dobrane czytania ze Starego i Nowego Testamentu. Teksty czytań na kolejne niedziele w rozmowie z Aleksandrą Mieczyńską rozważa bp Andrzej Przybylski.
W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł. I wołał jeden do drugiego: «Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały». Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia napełniła się dymem. I powiedziałem: «Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!» Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który szczypcami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł: «Oto dotknęło to twoich warg, twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech». I usłyszałem głos Pana mówiącego: «Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?» Odpowiedziałem: «Oto ja, poślij mnie!»
Kto ostrzegał, ten miał rację, a kto próbował zakrzyczeć okazał się środkiem do realizacji celu. Rok 2023. Kiedy Prawo i Sprawiedliwość biło na alarm, ostrzegając przed skutkami przyjęcia paktu migracyjnego, liberalno-lewicowe środowiska przekonywały, że to temat wyssany z palca, straszak, który nie ma żadnego pokrycia w rzeczywistości. Nie tylko bagatelizowano ostrzeżenia, ale atakowano tych, którzy mieli odwagę powiedzieć prawdę.
Pamiętamy dobrze tamtą narrację. Mówiono, że nie ma zagrożenia, że żaden przymusowy mechanizm relokacji migrantów nie zostanie narzucony Polsce, że referendum w tej sprawie to "manipulacja" i "pic na wodę". Donald Tusk nie tylko wzywał do jego bojkotu, ale wręcz publicznie oświadczył, że "uroczyście unieważnia" ten akt demokratycznej decyzji Polaków, jeszcze zanim do niego doszło. Wspierali go w tym obecni koalicjanci z Lewicy, PSL i Polski 2050.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
