Dzisiaj zaprosił nas na spotkanie Chrystus Zmartwychwstały. Jak mówił św. Paweł: „Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, próżna byłaby nasza wiara i próżne nasze przepowiadanie” (por. 1 Kor 15, 14). Dlatego czas Wielkanocy jest czasem wielkiej wiary, jest także czasem szerokiego otwarcia oczu na życie człowieka, czasem odkrywaniem sensu ludzkiego życia i tego, co się nazywa spełnieniem. Jest to przepiękny i radosny czas skąpania całego człowieka w blasku zmartwychwstania Chrystusa, w blasku życia możliwego także po śmierci. W tym tkwi właśnie siła chrześcijańskiej wiary, moc obecna w naszych sercach, dzięki głębokiemu przeświadczeniu, że jak Chrystus zmartwychwstał, to i my kiedyś powstaniemy z martwych (por. Dz 8, 11). A zmartwychwstały Chrystus przyszedł do zalęknionych jak niekiedy i my dzisiaj uczniów, którzy pouciekali, przerażeni tym, co się stało, był z nimi, rozmawiał i w przeróżny sposób objawiał się im jako Żyjący. I stwierdzali: To jest Pan! To jest On! To jesteś Ty, Jezu!

Nie można oderwać Bożego grobu od Jezusowego zmartwychwstania. Dlatego kiedy Apostołowie przepowiadali, to zawsze mówili o Jezusie – „który umarł i zmartwychwstał”. Bo istotą chrześcijańskiej wiary są fakty śmierci i zmartwychwstania. Jest zatem Boży grób miejscem i wydarzeniem teologicznym, rozgrywa się w nim bowiem tak ważka dla człowieka tajemnica dotycząca jego zbawienia. Nie dziwi więc, że w sposób szczególny przeżywają nawiedzenie grobu Chrystusa pielgrzymi w Ziemi Świętej, bo wyjątkowo czuje się tu ducha zmartwychwstania. Rodzi się także jakby nowe spojrzenie na grób, miejsce złożenia doczesnych szczątków ludzkich.

Z wielką wiarą, nadzieją i miłością spoglądamy dziś w niebo, wyznając: Alleluja! Jezus żyje! I cieszymy się, że Bóg jest, a my jesteśmy przy Nim, mało tego – „w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” – jak mówi św. Paweł (por. Dz 17, 27n). On jest w naszych sercach, On jest sensem naszego istnienia, motywem dla lepszego życia, nadzieją na dobrą rzeczywistość doczesną, ale i tę, która nazywa się wiecznością.

Przeżywajmy więc ten święty podniosły czas z uroczystą powaga, ale i wielką radością, że śmierć nie mówi ostatniego słowa życiu i bądźmy wdzięczni Jezusowi, że dal nam nadzieję, która jest pewnością, iż jest życie po życiu. Mówi nam to Ten, który jest najwyższą Prawda. Ta Prawda nie może kłamać, bo kłamstwo do jej natury nie należy.