Kiedy myślę o misyjnej działalności Kościoła, przychodzi mi do głowy pewne zdanie, które wypowiedziała Matka Teresa: „Często możesz zobaczyć druty, które biegną wzdłuż drogi. Zanim nie puścisz przez nie prądu, nie będzie światła. Drut to ty i ja! Prądem jest Bóg! Mamy moc pozwolić płynąć przez nas prądowi i w ten sposób przynieść światło światu: JEZUSA. Albo odmówimy bycia użytecznymi i tym samym pozwolimy, aby świat opanowywała ciemność”. To jest właśnie istota misji. Nie pozwolić ciemności trwać. Kiedy uświadomimy sobie, jak uniwersalne jest to zdanie, jak bardzo dotyczy ono każdego z nas, słowo „misje” nabiera dla nas nowego, osobistego wymiaru. To nie tylko zadanie Kościoła. To moje zadanie.

Przekroczyć granice

To wezwanie do ewangelizacji wszystkich narodów coraz częściej odczytują bardzo młodzi ludzie. A ponieważ decyzja wyjazdu na misje rodzi się przede wszystkim z żywej relacji z Jezusem Chrystusem, często podejmują ją osoby uformowane w konkretnych ruchach i wspólnotach. Tak narodziła się właśnie Diakonia Misyjna Ruchu Światło-Życie, zwanego potocznie ruchem oazowym. Choć z natury ewangelizacyjny, ruch ten kojarzony jest głównie z działaniami na rzecz polskich parafii. Mało kto zna jego międzynarodowy wymiar i misyjną stronę. Zaczęło się bardzo prosto. Warszawa, około 2006 r. W sercu Gosi, jednej z animatorek Ruchu, rodzi się pragnienie: Zambia. Czytanie, zbieranie informacji, pieniędzy, i prośba o wsparcie we wspólnocie. O modlitewne zaplecze tego przedsięwzięcia. Ruch pomaga, zbiera środki, spotyka się na modlitwie. Wtedy pada pytanie: dlaczego nie umożliwić członkom oazy ewangelizowania także poza granicami Polski?

„...ze wszystkich narodów”

Wraz z pytaniem pojawia się też szansa. W niespełna rok po wyjeździe Małgosi biskup Kaleta z Kazachstanu prosi o pomoc. Chodzi o wolontariuszy z oazy, którzy mogliby służyć w jego diecezji. Odpowiedź przychodzi szybko. Po odczytaniu na jednym ze spotkań listu Księdza Biskupa do Ruchu Światło-Życie niemal natychmiast zgłasza się Kasia. Dołączają do niej Natalia, rok później Przemek z Łodzi i Magda z Poznania... Idea posługi misyjnej rozprzestrzenia się w wielu miejscach w Polsce i przynosi konkretne owoce w ludziach, którzy odpowiadają na wezwanie Jezusa, żeby iść i czynić uczniów ze wszystkich narodów.

Pokonać kryzys

Niejeden z młodych wolontariuszy doświadczył, że kiedy Bóg posyła na misję, daje do tego wszystkie potrzebne środki. Ale to, czego misjonarze potrzebują najbardziej, to silne, modlitewne wsparcie. Niespełna miesiąc po wyjeździe wolontariuszka Agnieszka dzieliła się w liście ze swoimi przyjaciółmi ze wspólnoty: „Niektórzy piszą mi, żebym dała znać, jeśli będę czegoś potrzebować. A ja dochodzę do wniosku, że wszystko mam. Proszę tylko o modlitwę; kryzysowe momenty przychodzą częściej, niż mnie ostrzegali moi poprzednicy z wolontariatu w Kazachstanie. Wtedy (...) przypominam sobie, po co tu przyjechałam; myślę o wszystkich, którzy umożliwili mi przyjazd do Kazachstanu, i o tych, którzy obiecali mi modlitwę - nie chcę ich zawieść”.

Oazowicz „mejd in Czajna”

Na drodze misyjnego zaangażowania Ruchu znalazło się wiele krajów, niekoniecznie bardzo egzotycznych. Tereny misyjne to obecnie coraz częściej ogromne miasta zachodniej Europy; Skandynawii czy Półwyspu Iberyjskiego. Wielu wolontariuszy potrzeba na Wschodzie, nie tylko w Kazachstanie, ale też na Białorusi czy Ukrainie. W ciągu ostatnich kilku lat oczy wszystkich oazowiczów zwrócone są jednak na... Chiny. Rok w rok dzięki akcji „Mejd in Czajna” grupa chińskich uczestników przyjeżdża do Polski, aby tu odbyć swoje rekolekcje. Turnusy odbywają się także w Chinach. Oaza rozwija się tam tak prężnie, że na rekolekcjach posługują już animatorzy narodowości chińskiej, w pełni uformowani i przygotowani do swoich zadań. To wielki sukces i radość dla tych, którzy na co dzień zaangażowani są w pracę diakonii misyjnej. Potrzeba naszej modlitwy, aby ich zaangażowanie i zapał przynosiły owoce jak najdłużej.