Miesiąc październik poświęcony jest modlitwie różańcowej. To ulubiona modlitwa wielu z nas. Towarzyszy nam ona w różnych ważnych chwilach. Poprosiliśmy naszych Czytelników o ich świadectwa
Odmawianie Różańca zawsze sprawia mi pewną trudność. Mimo tego ta modlitwa jest dla mnie bardzo ważna, ponieważ dzięki niej jest mi łatwiej przetrwać ciężkie chwile. Różaniec uczy cierpliwości, pokory i skupienia. Z własnego doświadczenia wiem, że przez Różaniec można szczególnie wyprosić łaski męstwa, odwagi i otwartości na innych. Różaniec sprawił, że odważyłem się pójść w pielgrzymce do Częstochowy, co od dawna było moim marzeniem, jednak nigdy nie potrafiłem się na to zdobyć. Podczas pielgrzymki Jezus pozwolił mi odczuć swoją bliską obecność, więc mogę powiedzieć, że to przez Różaniec Maryja zaprowadziła mnie do swego Syna.
Angelika Sitek
Różaniec od zawsze był moją modlitwą. Już jako mała dziewczynka prosiłam babcię, żeby czytała mi rozważania tajemnic, a ja go odmawiałam. Mijały lata i ta modlitwa wciąż była obecna w moim życiu. Staram się Różaniec rozważać głęboko; trwać na modlitwie wraz z Maryją. Będąc w Ruchu Światło-Życie, dla którego Maryja jest jednym z drogowskazów do dojrzałości chrześcijańskiej, nie mogę tak jak Ona nie przeżywać tego, co działo się w życiu Jezusa. Także i moje życie w łączności z Nią i z Nim ma swoje radosne, bolesne, świetliste i chwalebne tajemnice.
Modlitwy na różańcu nauczyłem się w kościele, służąc przy ołtarzu. Moim marzeniem jest to, żeby w przyszłości zostać księdzem, a modlitwa na różańcu przybliża mnie do Pana Boga i Maryi. Kiedy modlę się, czuję, że przez każdy odmówiony dziesiątek nasze prośby są jakby bliżej Matki Bożej. Wiem też, że nie jestem sam i że blisko mnie jest Maryja. Mam swoje dwa własne różańce. Pierwszy dostałem w tamtym roku od mojej cioci Haliny, kiedy szliśmy w pielgrzymce na Jasną Górę, a drugi przed moją Pierwszą Komunią św. Różaniec jest dla mnie ważną modlitwą. Kiedy go odmawiam, myślę o Matce Bożej, która zawsze pomaga. Przez Różaniec można prosić Maryję o zdrowie, o szczęście, a szczególnie o to, żeby być lepszym człowiekiem.
Dominika Klimek
Różaniec to bardzo prosta, ale również bardzo piękna modlitwa. Myślę, że jest prawdziwym wyrazem naszej miłości do Boga i do Matki Bożej. Nie da się modlić na różańcu i „odpływać” gdzieś myślami. Człowiek cały czas pochłonięty jest rozważaniem tajemnic. Zwykle modlę się dziesiątkiem różańca. Mam taki swój ulubiony, który towarzyszy mi od lat. Najbardziej odczułam siłę tej modlitwy podczas matury z biologii. Miałam kompletną czarną dziurę, ale wystarczyło poświęcić kilka minut na tzw. reset, przekładając paciorki różańca, aby odzyskać formę na nowo. Ta modlitwa wycisza i zarazem dodaje sił.
Kamil Szymański
Moje doświadczenie z Różańcem zaczęło się w pierwszej klasie szkoły podstawowej, kiedy to rodzice nauczyli mnie Modlitwy Pańskiej i Pozdrowienia Anielskiego, abym odmawiał wieczorami pacierz. Dzięki temu mogłem w pełni uczestniczyć w modlitwie podczas nabożeństw różańcowych w październiku. Jako ministrant miałem możliwość prowadzenia modlitwy różańcowej podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Wtedy zauważyłem istotne znaczenie Różańca w intencjach kierowanych do Matki Bożej. Dlatego zacząłem pogłębiać więź z Maryją, odmawiając choćby tylko jedną cząstkę, jeśli tylko mam jakąś prośbę. Dzięki tej modlitwie otrzymałem wiele łask, bez których nie dałbym sobie rady. Myślę, że każdemu może się przydać taka pomoc duchowa, wystarczy tylko zrozumieć, czemu ma służyć Różaniec.
Bywamy zapobiegliwi, wytrwali, ofiarni i skuteczni, jeśli chodzi o inwestycje doczesne. Co z tymi sięgającymi wieczności?
To pogromcy i mordercy naszych inwestycji, zabezpieczeń i oszczędności. Ich skuteczność i niszczycielską moc najwyraźniej widać na wysypisku śmieci. Smętny obraz, cmentarzysko nie tylko rzeczy, ale też ludzkich marzeń i spodziewań. Wiele z tych nierozpoznawalnych już obiektów było przedmiotem westchnień, pragnień i starań. Niosły ze sobą obietnicę, były znakiem nobilitacji. Mogło się wydawać, że gdyby tylko to się zdobyło – ten model, te meble, ten sprzęt, nowy dom – to niepomiernie wzrosłyby jakość życia i poczucie szczęścia. Ta trójka z tytułu odziera ze złudzeń.
Martin Schongauer, „Zwiastowanie”(XV w.)/fot. Graziako
Dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem Kościół obchodzi
umownie uroczystość Zwiastowania Pańskiego, przypominając doniosłą
chwilę, kiedy Matka Boża, posłuszna wezwaniu Nieba, godzi się zostać
Matką Jezusa Chrystusa. Użyłem terminu "umownie", gdyż nie jest znany
dzień Narodzenia Pana Jezusa, a przeto nie może nam też być znany
dzień Jego wcielenia, poczęcia w łonie Maryi.
Uroczystość Zwiastowania zaczął najpierw wprowadzać Kościół
wschodni już od V wieku. Na Zachodzie przyjęło się to święto od czasów
papieża św. Grzegorza Wielkiego (+604). Było to początkowo święto
Pańskie. Akcentowano przez nie nie tylko moment Zwiastowania, ale
przede wszystkim Wcielenia się Chrystusa Pana, czyli akt pierwszy
Jego przyjścia na ziemię, i rozpoczęcia dzieła naszego zbawienia.
Tak jest i dotąd w liturgii. Jedynie pobożny lud nadał temu świętu
charakter maryjny, czyniąc pierwszą osobą Najświętszą Maryję Pannę
jako "błogosławioną między niewiastami", wybraną w planach Boga na
Matkę Zbawiciela rodzaju ludzkiego.
Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie jako temat plastyczny
towarzyszyło chrześcijaństwu od zarania jego dziejów. O wyjątkowej
randze tych przedstawień świadczy fakt, iż umieszczane były one zazwyczaj
w głównych ołtarzach świątyń. Bogactwo treści zawarte w tych kompozycjach
stawia scenę Zwiastowania w rzędzie najważniejszych tematów w sztuce
sakralnej czasów nowożytnych, także polskiej. Wydarzenie ewangeliczne,
podczas którego dokonało się Wcielenie, jest nie tylko epizodem z
życia Matki Bożej, lecz jawi się jako moment przełomowy dla dziejów
ludzkości, kulminacja zbawczego planu Boga.
Najdawniejszy wizerunek tego typu zachował się w katakumbach
św. Pryscylli, pochodzi bowiem z II wieku. Maryja siedzi na krześle,
przed Nią zaś anioł w postaci młodzieńca, bez skrzydeł, za to w tunice
i w paliuszu, który gestem ręki wyraża rozmowę. Podobne malowidło
spotykamy w III wieku w katakumbach św. Piotra i Marcelina. Od wieku
IV widzimy archanioła Gabriela ze skrzydłami. Ma on w ręku laskę
podróżną albo lilię. Na łuku tęczy w bazylice Matki Bożej Większej
w Rzymie wśród dziewięciu obrazów-mozaik barwnych jest również scena
Zwiastowania (IV wiek).
W jednym z kościołów Rawenny znajduje się mozaika z VI
wieku, na której Maryja jest przedstawiona, jak siedzi przed swoim
domem i w ręku trzyma wrzeciono. Anioł stoi przed Nią z berłem. Z
wieku XIII pochodzi wspaniała mozaika w bazylice Matki Bożej na Zatybrzu
w Rzymie (kościół rezydencjonalny Prymasa Polski). Scenę Zwiastowania
uwiecznili nieśmiertelni w swej twórczości artyści tamtych lat: Giotto,
Fra Angelico, Simone Martini, Taddeo di Bartolo, Masaccio.
Motyw Zwiastowania rozwinął się szczególnie w dobie gotyku.
Powstał wówczas swoisty kanon traktowania tego tematu, charakterystyczny
dla sztuki średniowiecza, a później wczesnego renesansu. Ten kanon
nakazywał malarzom powagę, spokój i szczególne wyciszenie w podejściu
do przedstawienia wydarzenia tak ważnego w historii Zbawienia.
Od epoki oraz od talentu mistrza zależało już, czy klimat
przedstawionej sceny określały rozbudowane realia wnętrza i stroju,
czy dominowała elegancka, miękka linia i liryczny, pełen złota nastrój
całości. Inaczej malował w tym okresie artysta z Włoch, a inaczej
z Północy. Ale różnice nie były wynikiem odległości geograficznej,
wypływały natomiast z odmiennego programu środowisk artystycznych
gotyckiej, a później renesansowej i barokowej Europy, które kształtowała
myśl wieków średnich od mistycyzmu po realizm.
Temat Zwiastowania Pańskiego to temat rzeka, trudno wymienić
choćby najważniejsze dzieła ukazujące to wydarzenie, które inspirowało
malarzy - tych wielkich, którzy przeszli do historii sztuki, i tych
mniejszych, którzy pozostawili swe obrazy po licznych świątyniach,
gdzie do dziś wzruszają, każą myślą przenosić się do Nazaretu, gdzie
dokonało się Zwiastowanie Pańskie, gdzie Chrystus wszedł w dzieje
świata.
Św. Jan Paweł II dostrzegał, że poważne formy naruszania życia najsłabszych są w rzeczywistości wyrazem perwersyjnej idei wolności, która zamienia zbrodnię w prawo - mówi Gabriella Gambino, podsekretarz Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia. Podkreśla, że nadszedł czas, by Kościół zbudował prawdziwe duszpasterstwo życia ludzkiego.
Minęło trzydzieści lat od publikacji encykliki Evangelium Vitae, filaru nauczania Kościoła na temat świętości ludzkiego życia. W jaki sposób dokument ten inspirował i nadal inspiruje Kościół? Czy dziś nadal stanowi punkt odniesienia?
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.