Prawdziwa wielkość to służba

Reklama

Uroczyste Msze święte z obrzędem udzielenia święceń diakonatu, sprawowane pod przewodnictwem biskupów 11 maja, zgromadziły dziesiątki kapłanów i setki wiernych, wypraszających u Boga wiele łask dla tych, którzy zostali powołani do szczególnej służby miłości. - Wasze pokolenie zmierzy się z trudem nowej ewangelizacji. Ponowny katecheument ludzi ochrzczonych, tych co wiarę utracili, będzie wymagał wielu duchowych trudów. Życzymy wam dojrzałej wiary, pokory, gruntownej wiedzy i umiejętności pracy we wspólnocie Kościoła - mówił ks. Arkadiusz Paśnik, proboszcz lubelskiej parafii pw. św. Michała Archanioła. W imieniu wspólnoty parafialnej, której kościół został wybrany na jedno z miejsc udzielenia święceń diakonatu, podkreślał, że „sakrament święceń, celebrowany w Roku Wiary, umacnia więź z Panem i dodaje odwagi tym, którzy słyszą wołanie Jezusa”. Siedmiu diakonów, którzy słowem „jestem” potwierdzili gotowość wyłącznej służby na wzór Chrystusa, abp Stanisław Budzik zapewnił o modlitewnym wsparciu Kościoła. Zwracając się do tych, którzy wspaniałomyślnie odpowiedzieli na zaproszenie Chrystusa do podążania drogą kapłaństwa, Ksiądz Arcybiskup podkreślał, że ich wybranie nie łączy się z zaszczytami, ale ze służbą. - Jezus nie przyszedł na świat po to, by Mu służono, ale po to, by służyć. Te słowa najlepiej ukazują to, co Jezus myślał o sobie samym i jakie zadanie zostawił swoim uczniom - mówił. - Prawdziwa wielkość nie polega na zajmowaniu pierwszego miejsca, na wynoszeniu się, ale na byciu pierwszym dla innych, na dawaniu talentów w służbie drugiego człowieka - podkreślał.

Reklama

Jak wyjaśniał Pasterz, „kto chce być wielki, tym większą bierze na siebie odpowiedzialność, tym większe musi mieć serce, by objąć nim wszystkich ludzi, tym większą gotowość poświecenia się dla bliźnich”. - Prawdziwa służba to zapomnienie o przywilejach i możliwościach. Kto chce służyć jak Chrystus, powinien mieć dla wszystkich czas i cierpliwość, powinien każdemu okazywać dobre serce i pomocną dłoń - mówił. - Macie dzielić się zdrowiem z chorymi, wiedzą z niewiedzącymi, pieniędzmi z ubogimi, radością ze smutnymi, siłą ze słabymi - podkreślał abp Budzik. Każdemu chrześcijaninowi, a zwłaszcza powołanym do szczególnej służby w Kościele, Jezus stawia za wzór samego siebie. - Święcenia diakonatu bardzo przybliżają was do Eucharystii, bo staniecie blisko kapłana. Zanim jednak Pan powierzy wam władzę sprawowania Eucharystii, przez rok będziecie diakonami, by zrozumieć, że służba przy ołtarzu jest służbą dla człowieka. Diakon to sługa naśladujący miłosierną miłość Chrystusa. Pochyla się nad tymi, którzy stracili nadzieję i pomaga im ją odzyskać. Przyjmując święcenia diakonatu, bierzecie na siebie obowiązek odkrywania obecności Zmartwychwstałego Chrystusa. Będziecie spotykać Go na modlitwie, zwłaszcza w Liturgii Godzin, a także w dziełach miłosierdzia, stanowiących istotny wymiar posługi Kościoła. Będziecie Go spotykać w sakramentach i w słowie Bożym, które poniesiecie innym i zachowacie w swoich sercach - mówił Pasterz. Nowym diakonom abp Stanisław Budzik życzył, by przez całe życie naśladowali Chrystusa, który przyszedł, by służyć bliźnim. - Wszystkich, którzy w tym samym czasie zostali wyświeceni na diakonów, niech napełnia Duch Święty. Niech posyła ich, by dawali świadectwo, głosili słowo, sprawowali sakramenty i pełnili dzieła miłosierdzia - mówił.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Nowi diakoni, przywołując słowa z listu apostolskiego Benedykta XVI „Potra Fidei” na Rok Wiary, podkreślali, że „miłość Chrystusa wypełnia nasze serca, pobudza do ewangelizacji i otwiera na drogi świata, abyśmy głosili Jego Ewangelię”. - Pragniemy, by te słowa stały się rzeczywistością, by miłość przepełniła serca i obudziła w nas pragnienie Jezusa Chrystusa - mówili. Dziękując Bogu za złożony w ich sercach dar powołania i za orędownictwo Maryi Matki Kapłanów, dziękowali tym, którzy wspomagają ich na drodze wiodącej do prezbitareatu: biskupom, kapłanom, osobom konsekrowanym i świeckim, a zwłaszcza rodzicom. Wszystkich prosili o modlitwę, by pozostali wierni swojemu powołaniu.

* * *