Reklama

W hospicjum - ostatnim domu

To nie jest kolejna opowieść o śmierci. Nie chce również pokazać cierpienia, jednak gdy ktoś umiera to są łzy i serce pogrążone w żałobie. „Mogę powiedzieć, że wiem doskonale, jak to jest stracić bliską osobę. 16 lat temu odszedł mój tata; był rak, były przerzuty. Lekarze robili wszystko, by mój ojciec, też lekarz, mógł żyć. Była to ogromna tragedia dla mojej rodziny. Mama opowiadała mi, że teraz będziemy same, że tatusia wziął Pan Bóg do nieba. Nie przejmowałam się tym zbytnio. Jaka wspaniała jest psychologia i myślenie dziecka. Nie myśli o smutku. Nie przenosi do swej świadomości straty po bliskiej mu osobie. Jednak minęło wiele lat i na każdym kroku moje serce krwawi, że nie ma przy mnie ojca. Teraz dopiero przeżywam żałobę” - wyznaje 25-letnia Iwona Kwiatkowska.
Śmierć jest jednym z etapów naszego ludzkiego życia. Jest ostatnią drogą ludzkiego istnienia. To początek życia naszej duszy tam daleko, w innym domu, gdzie gospodarzem jest sam Bóg. Hospicjum jest domem. Może nie każdy chce mieszkać w takim domu ostatniej nadziei, ale jest to jedyne schronienie, w którym można znaleźć miłość i opiekę.
Dom to dach, czyli lekarze, którzy dbają o ostatnie tchnienie. Dom to mury, czyli pielęgniarki, które są przy pacjencie 24 godziny na dobę. Dom to okna, czyli wolontariat. Jest to bezpłatne, dobrowolne, świadome działanie na rzecz innych, wykraczające poza więzi rodzinno-koleżeńsko-przyjacielskie. Na całym świecie ludzie poruszeni troską o innych angażują swój czas, umiejętności w bezinteresowne działanie na rzecz drugiego człowieka - potrzebującego pomocy. Dom to miejsce do którego się wraca, do którego się tęskni, którego się szuka. Człowiek bez domu błąka się w tym niezrozumiałym świecie, nie wie, gdzie znaleźć miłość, ciepło i opiekę.

Niedziela sosnowiecka 36/2009

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Weronika Różycka: - Już w wieku 18 lat pracowała Pani na oddziałach szpitalnych jako pielęgniarka, potem jako magister rehabilitacji na Oddziale Opieki Paliatywnej. Doświadczenie jest więc niemałe. Proszę powiedzieć, czym powinna cechować się pielęgniarka pracująca w hospicjum?

Elżbieta Jargusz-Grzegorzewska: - Zawód pielęgniarki to przede wszystkim powołanie i miłość do drugiego chorego człowieka. Tu przede wszystkim musi dominować spokój, opanowanie. Ważny jest uśmiech, który przynosi nadzieję chorej osobie.

- Co może powiedzieć Pani o pacjentach objętych opieką paliatywną?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Podopieczni najczęściej leżą, patrzą w okno. Mają smutne oczy, zapatrzone gdzieś w dal, oczekujące rodziny. Zazwyczaj pacjent jest zamyślony, małomówny, tęskniący, nie ma apetytu, płacze…

- Jaka jest więc rola personelu w takiej sytuacji?

Reklama

- Lekarze, pielęgniarki powinny dużo rozmawiać, pocieszać, nie tylko lekiem, ale i słowem koić ich ból. Pielęgniarka musi się zorientować, jakie pacjent ma wykształcenie, zainteresowania. Jeżeli np. interesuje się sportem, można mu włączyć telewizyjny kanał sportowy. Najpierw trzeba zapytać, czy ma ochotę na oglądanie telewizji, czy nie jest zmęczony, czy ma dobre okulary itp. Trzeba przy tym zastosować wygodne ułożenie. Ważne jest pocieszenie, przytulenie i, co najważniejsze, chwycić za rękę i powiedzieć, że będzie dobrze.

- Czy nie jest to czasem okłamywanie pacjenta?

- Nie. To jest podejście psychologiczne do pacjenta. Jeżeli widzę, że jest smutny, płacze, podchodzę do niego i pytam się, czy czegoś nie potrzebuje. Pytam, czy coś go boli. Jeżeli mi się zwierza ze swoich zmartwień słucham i mówię na koniec, żeby nie płakał, że będzie dobrze. To jest taka nadzieja dla chorego, to pomaga w chorobie. Nie można być obojętnym. Trzeba być w chorobie razem z pacjentem. Trzeba mu pomóc walczyć. Jak wiadomo cierpienie dotyczy zawsze całej osobowości: ciała, psychiki i duszy. Opieka musi dążyć do zaspokojenia wszystkich potrzeb chorego i poprawy jakości jego życia. Ważne jest wsparcie psychiczne. Hospicjum wspiera również jego bliskich, którzy też cierpią i od których w dużym stopniu zależy sytuacja chorego. Ważne jest przede wszystkim łagodzenie bólu lekami, a także toaleta, przewijanie, karmienie, zmiana opatrunków. Najważniejsza jest jednak obecność. Trzeba znaleźć czas, co w dzisiejszym, zwariowanym świecie jest trudne.

- Jaki jest zakres działalności hospicjum?

Reklama

- Przede wszystkim całodobowa opieka stacjonarna, bezpośrednia opieka lekarska i pielęgniarska, pomoc wolontariuszy towarzyszącym chorym w tym najtrudniejszym okresie życia, bezpłatna pomoc psychologiczna dla rodzin, pomoc duszpasterska, szkolenie rodzin w zakresie opieki nad chorymi w domu, wsparcie osieroconym rodzinom, szkolenie lekarzy i nas - pielęgniarek, nabór i szkolenie wolontariuszy oraz współpraca z innymi ośrodkami opieki paliatywnej.

- Czy wolontariusze są pomocni w opiece nad chorymi?

- Oczywiście, że tak. Są bardzo pomocni. Pomagają w okazjonalnych akcjach prowadzonych przez hospicjum oraz zajmują się utrzymaniem czystości, chodzeniem na zakupy, pomocą przy chorych itp. Cieszę się, że wielu młodych ludzi decyduje na wstąpienie do wolontariatu. Zajmują się opieką nad chorymi w ich domach oraz w hospicjum, organizowaniem lub pomocą w organizowaniu imprez charytatywnych, pozyskiwaniem sponsorów dla hospicjum.

- Czy praca na takim oddziale jakoś nie pogrąża w smutku człowieka, który przecież musi normalnie żyć i cieszyć się życiem?

- Nie lubię mówić o sobie. Dla mnie to jest normalne, by pomagać drugiemu człowiekowi, będącemu w potrzebie. Moim celem zawsze było i jest pomaganie drugiemu, słabszemu, choremu. Tak mam od dzieciństwa. To radość, że przynosi się ulgę w cierpieniu. Oczywiście, jest i wiele smutku, kiedy ktoś odchodzi, ale takie jest życie i posługujący na tego typu oddziałach liczą się z tym i jakoś sobie radzą. Tacy ludzie muszą być, bo wciąż są potrzebujący i konający. A tymczasem okazuje się, że oddziałów hospicyjnych, ośrodków opiekuńczych, wolontariuszy jest stale za mało.

2009-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Wincenty á Paulo

27 września br. obchodzimy wspomnienie św. Wincentego á Paulo. Urodził się on 24 kwietnia 1581 r. w wiosce Pouy, w południowej Francji. Pochodził z rodziny wieśniaczej i miał czworo rodzeństwa. Dopiero w 12. roku życia poszedł do szkoły. Mimo, że wcześniej zajmował się tylko wypasaniem owiec z nauką radził sobie bardzo dobrze i po szkole wstąpił do seminarium duchownego. W wieku 15 lat otrzymuje niższe święcenia i dostaje się na uniwersytet w Saragossie w Hiszpanii. Święcenia kapłańskie przyjmuje w 1600 r., miał wówczas zaledwie 19 lat. Kontynuował studia w Tuluzie, Rzymie i Paryżu, kształcąc się w dziedzinie prawa kanonicznego. Dobrze zapowiadająca się kariera młodego, zdolnego kapłana zmienia się w los niewolnika. W czasie podróży z Marsylii do Narbonne przez Morze Śródziemne został wraz z całą załogą napadnięty przez tureckich piratów i przywieziony do Tunisu jako niewolnik. W ciągu dwóch lat niewoli miał czterech panów, ostatniego zdołał nawrócić. Obaj uciekli do Europy i zamieszkali w Rzymie. Już wkrótce stał się wysłannikiem papieża Pawła V i trafił na dwór francuski, gdzie za sprawą królowej Katarzyny de Medicis przejął opiekę nad Szpitalem Miłosierdzia. Na własne życzenie objął probostwo w miasteczku Chatillon-les-Dombes, gdzie zetknął się ze starcami, inwalidami wojennymi, chorymi i ubogimi. Aby im jak najlepiej służyć, powołał „Bractwo Miłosierdzia”, a dla kobiet bractwo „Służebnic Ubogich”. W 1619 r. św. Wincenty otrzymał dekret mianujący go generalnym kapelanem wszystkich galer królewskich. Święty przeprowadzał wśród galerników misje i dbał o poprawę warunków życia. W 1625 r. powołał „Kongregację Misyjną” zrzeszającą kapłanów. Papież Urban VIII zatwierdził nowe zgromadzenie w 1639 r. Nowa rodzina zakonna zaczęła rozrastać się i objęła swoją opieką szpital dla trędowatych opactwa Saint-Lazare. Celem zgromadzenia, które dziś nosi nazwę Zgromadzenia Księży Misjonarzy Świętego Wincentego á Paulo jest głoszenie Ewangelii ubogim. W 1638 r. wraz ze św. Ludwiką de Marillac św. Wincenty założył żeńską rodzinę zakonną znaną dziś pod nazwą Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia (szarytki), której charyzmatem była praca z ubogimi i chorymi w szpitalach i przytułkach. Święty zmarł w domu zakonnym św. Łazarza w Paryżu 27 września 1660 r. W roku 1729 papież Benedykt XIII wyniósł Wincentego do chwały błogosławionych, a papież Klemens XII kanonizował go w roku 1737. Papież Leon XIII ogłosił św. Wincentego á Paulo patronem wszystkich dzieł miłosierdzia. Do Polski sprowadziła misjonarzy w 1651 r. jeszcze za życia Świętego królowa Maria Ludwika, żona króla Jana II Kazimierza. W Polsce prowadzili 40 parafii. W naszej diecezji ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego á Paulo (CM) pochodzi bp Paweł Socha, a misjonarze św. Wincentego pracują w Wyższym Seminarium Duchownym w Paradyżu, Gozdnicy, Iłowej, Przewozie, Skwierzynie, Słubicach, Trzcielu i Wymiarkach. Siostry Szarytki mają swoje domy w Gorzowie Wielkopolskim, Skwierzynie i Słubicach.
CZYTAJ DALEJ

Kard. Duka: Uniwersytet miejscem terroru i fanatyzmu

2025-09-26 11:57

[ TEMATY ]

uniwersytet

kard Duka

Vatican Media

Kard. Domnik Duka

Kard. Domnik Duka

O potrzebie powrotu do pierwotnej misji uniwersytetów, aby chronić je przed nowym totalitaryzmem i terrorem mówił kard. Domnik Duka w Rużomberku. Czeski Prymas Senior wziął udział w uroczystościach 25-lecia jedynego na Słowacji katolickiego uniwersytetu. Wspomniał o tragicznych losach Charliego Kirka, „ofiary nienawiści uniwersyteckiej”.

Kard. Duka przypomniał, że uniwersytety powstały jako miejsce poszukiwania prawdy. W średniowieczu zapewniały wolność słowa poprzez dysputy. Misję uniwersytetu w pełni wyraził John Henry Newman, konwertyta z anglikanizmu i święty, a już niebawem, również doktor Kościoła, dzięki któremu, jak zauważył były arcybiskup Pragi, angielska kultura uniwersytecka Oksfordu i Cambridge przemawia do ludzi naszych czasów.
CZYTAJ DALEJ

Parlament Słowacji: nie ma innych płci niż męska oraz żeńska

2025-09-27 07:23

[ TEMATY ]

Słowacja

Adobe Stock

Słowaccy parlamentarzyści przyjęli w piątek zmiany w konstytucji, które wzmacniają wartości konserwatywne. Do ustawy zasadniczej wprowadzono regulację o nadrzędności prawa krajowego w kwestiach „tożsamości narodowej”. Dotyczy to m.in. uznania wyłącznie dwóch płci.

Konstytucja Słowacji uznaje wyłącznie biologiczną płeć mężczyzny i kobiety. Jedną z poprawek wprowadzonych w trakcie debaty parlamentarnej jest artykuł, zgodnie z którym kraj gwarantuje równość między mężczyznami i kobietami w zakresie wynagrodzenia za wykonaną pracę. Wprowadzono zakaz adopcji dzieci przez pary jednopłciowe. Uznano też, że edukacja dzieci w kwestiach seksualnych będzie podlegać nadzorowi rodziców.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję