- Za łaską Pana Boga gromadzimy się w dostojnej katedrze świdnickiej, aby naszą serdeczną modlitwą uwielbiać najświętsze Imię Boże w Trójcy Świętej wszechmogącego Boga – mówił 25 maja we wstępie do Mszy świętej bp Marek Mendyk, prosząc wiernych o modlitwę za kapłanów, podkreślając ich niezastąpioną rolę w duchowym życiu wspólnoty. Zaapelował również o modlitwę za młodych ludzi, aby nie brakowało tych, którzy zdecydują się poświęcić swoje życie służbie Bogu.
Bądźcie świadkami
Przewodnicząc liturgii święceń biskup świdnicki w wygłoszonym słowie skupił się na roli Ducha Świętego i tajemnicy kapłaństwa, które są fundamentem posługi kapłańskiej. Bp Mendyk wielokrotnie nawiązywał do fragmentów Pisma Świętego, aby podkreślić głębię i znaczenie powołania kapłańskiego. „Nie lękaj się, bo ja jestem z tobą, aby cię chronić, aby cię strzec” – cytował proroka Jeremiasza, zapewniając diakonów, że Chrystus zawsze będzie z nimi, wspierając ich w ich posłudze.
Zwracając się do diakonów bp Mendyk podkreślił kluczową rolę Mszy świętej w życiu kapłańskim. - Drodzy bracia, waszą mocą niech będzie codziennie sprawowana Najświętsza Eucharystia. Niech jej bliskość przemienia waszego ducha. Niech kształtuje waszą duchowość z Chrystusem, bo właściwym działaniem Eucharystii jest przemiana człowieka – podkreślił biskup, przestrzegając, aby nie oddzielać życia od Eucharystii.
Człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków aniżeli nauczycieli. A jeśli słucha nauczycieli, to właśnie dlatego, że są świadkami.
Podziel się cytatem
Hierarcha zwrócił również uwagę na konieczność autentycznego życia zgodnego z nauczaniem Chrystusa. Cytując papieża Pawła VI, przypomniał: „Człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków aniżeli nauczycieli. A jeśli słucha nauczycieli, to właśnie dlatego, że są świadkami.” Podkreślił również, że autentyczność kapłańskiego życia nadaje moc ewangelizacji i przekazywania wiary.
Na zakończenie pasterz diecezji wezwał przyszłych kapłanów do dążenia do świętości i wierności w ich posłudze. - Godność prezbiteratu domaga się świętości i wierności. Kościół i wszyscy ludzie mają prawo oczekiwać od nas postawy godnej kapłana. Godność, świętość i wierność mają być widoczne w naszym człowieczeństwie, w ewangelicznym stylu życia, w kulturze słowa, a także w zewnętrznym sposobie bycia. Mamy stale dojrzewać w Jezusie Chrystusie. Co to dla nas znaczy? Jezus ma inną wizję dojrzałości niż my często myślimy: dojrzałość oznacza zdolność do tego, by być prowadzonym tam, gdzie się nie chce iść, i zgodę na to, by być tam prowadzonym. I to ze świadomością, że się jest prowadzonym przez Niego - przez samego Jezusa - powiedział, przypominając, że kapłaństwo jest darem Boga.
Wyświęceni
Reklama
Następnie biskup świdnicki udzielił sakramentu święceń w stopniu prezbiteratu dk. Mateuszowi Bandurze z parafii Niepokalanego Poczęcia NMP w Kłodzku, dk. Januszowi Małysiakowi z parafii św. Mikołaja w Rychwałdzie (diecezja bielsko-żywiecka), dk. Ireneuszowi Cymborskiemu z parafii Bożego Ciała w Międzylesiu. W liturgii udział wzięli także bp Adam Bałabuch, bp Ignacy Dec, oraz licznie zgromadzone duchowieństwo, rodzina i przyjaciele neoprezbiterów.
Po zakończeniu liturgii wielu uczestników przystąpiło do gratulacji i życzeń, a wśród nich nie zabrakło wzruszeń i słów wsparcia.
Święcenia kapłańskie to jedno z najważniejszych wydarzeń w życiu Kościoła lokalnego, symbolizujące nie tylko wzrost liczby kapłanów, ale przede wszystkim pogłębianie wspólnoty wiernych, którzy mogą liczyć na duchowe wsparcie i przewodnictwo nowych pasterzy. Uroczystość w katedrze świdnickiej była tego wyrazistym dowodem, umacniając wiarę i nadzieję na dalszy rozwój życia duchowego w diecezji.
Martin Schongauer, „Zwiastowanie”(XV w.)/fot. Graziako
Dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem Kościół obchodzi
umownie uroczystość Zwiastowania Pańskiego, przypominając doniosłą
chwilę, kiedy Matka Boża, posłuszna wezwaniu Nieba, godzi się zostać
Matką Jezusa Chrystusa. Użyłem terminu "umownie", gdyż nie jest znany
dzień Narodzenia Pana Jezusa, a przeto nie może nam też być znany
dzień Jego wcielenia, poczęcia w łonie Maryi.
Uroczystość Zwiastowania zaczął najpierw wprowadzać Kościół
wschodni już od V wieku. Na Zachodzie przyjęło się to święto od czasów
papieża św. Grzegorza Wielkiego (+604). Było to początkowo święto
Pańskie. Akcentowano przez nie nie tylko moment Zwiastowania, ale
przede wszystkim Wcielenia się Chrystusa Pana, czyli akt pierwszy
Jego przyjścia na ziemię, i rozpoczęcia dzieła naszego zbawienia.
Tak jest i dotąd w liturgii. Jedynie pobożny lud nadał temu świętu
charakter maryjny, czyniąc pierwszą osobą Najświętszą Maryję Pannę
jako "błogosławioną między niewiastami", wybraną w planach Boga na
Matkę Zbawiciela rodzaju ludzkiego.
Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie jako temat plastyczny
towarzyszyło chrześcijaństwu od zarania jego dziejów. O wyjątkowej
randze tych przedstawień świadczy fakt, iż umieszczane były one zazwyczaj
w głównych ołtarzach świątyń. Bogactwo treści zawarte w tych kompozycjach
stawia scenę Zwiastowania w rzędzie najważniejszych tematów w sztuce
sakralnej czasów nowożytnych, także polskiej. Wydarzenie ewangeliczne,
podczas którego dokonało się Wcielenie, jest nie tylko epizodem z
życia Matki Bożej, lecz jawi się jako moment przełomowy dla dziejów
ludzkości, kulminacja zbawczego planu Boga.
Najdawniejszy wizerunek tego typu zachował się w katakumbach
św. Pryscylli, pochodzi bowiem z II wieku. Maryja siedzi na krześle,
przed Nią zaś anioł w postaci młodzieńca, bez skrzydeł, za to w tunice
i w paliuszu, który gestem ręki wyraża rozmowę. Podobne malowidło
spotykamy w III wieku w katakumbach św. Piotra i Marcelina. Od wieku
IV widzimy archanioła Gabriela ze skrzydłami. Ma on w ręku laskę
podróżną albo lilię. Na łuku tęczy w bazylice Matki Bożej Większej
w Rzymie wśród dziewięciu obrazów-mozaik barwnych jest również scena
Zwiastowania (IV wiek).
W jednym z kościołów Rawenny znajduje się mozaika z VI
wieku, na której Maryja jest przedstawiona, jak siedzi przed swoim
domem i w ręku trzyma wrzeciono. Anioł stoi przed Nią z berłem. Z
wieku XIII pochodzi wspaniała mozaika w bazylice Matki Bożej na Zatybrzu
w Rzymie (kościół rezydencjonalny Prymasa Polski). Scenę Zwiastowania
uwiecznili nieśmiertelni w swej twórczości artyści tamtych lat: Giotto,
Fra Angelico, Simone Martini, Taddeo di Bartolo, Masaccio.
Motyw Zwiastowania rozwinął się szczególnie w dobie gotyku.
Powstał wówczas swoisty kanon traktowania tego tematu, charakterystyczny
dla sztuki średniowiecza, a później wczesnego renesansu. Ten kanon
nakazywał malarzom powagę, spokój i szczególne wyciszenie w podejściu
do przedstawienia wydarzenia tak ważnego w historii Zbawienia.
Od epoki oraz od talentu mistrza zależało już, czy klimat
przedstawionej sceny określały rozbudowane realia wnętrza i stroju,
czy dominowała elegancka, miękka linia i liryczny, pełen złota nastrój
całości. Inaczej malował w tym okresie artysta z Włoch, a inaczej
z Północy. Ale różnice nie były wynikiem odległości geograficznej,
wypływały natomiast z odmiennego programu środowisk artystycznych
gotyckiej, a później renesansowej i barokowej Europy, które kształtowała
myśl wieków średnich od mistycyzmu po realizm.
Temat Zwiastowania Pańskiego to temat rzeka, trudno wymienić
choćby najważniejsze dzieła ukazujące to wydarzenie, które inspirowało
malarzy - tych wielkich, którzy przeszli do historii sztuki, i tych
mniejszych, którzy pozostawili swe obrazy po licznych świątyniach,
gdzie do dziś wzruszają, każą myślą przenosić się do Nazaretu, gdzie
dokonało się Zwiastowanie Pańskie, gdzie Chrystus wszedł w dzieje
świata.
W Zwiastowaniu spotyka się wola Boża i ludzka. W odpowiedzi, której Maryja udziela Bożemu „chcę”, oglądamy prawdziwą wielkość człowieka.
Czy Zwiastowanie Pańskie to święto Maryi? Już sama nazwa tej uroczystości próbuje uporządkować nasze myślenie i wskazać, kto tu jest najważniejszy. Jak zawsze i jak wszędzie – głównym tematem jest Jezus. Na pierwszym planie znajduje się nie to, co „Maryi”, ale to, co „Pańskie”. Zbawiciel stoi w centrum. Maryja jest tylko służebnicą, która otwiera Mu bramę do życia świata.
Radio to fale, które nadawane przez jednych odbierają drudzy. Radio to dźwięk. Radio to ludzie. Radio odbiera się uchem, ale nadaje sercem. Dziś przypada 30. rocznica powstania Radia Jasna Góra. Na przestrzeni trzech dekad rozgłośnia szerzy kult Matki Bożej wśród tęskniących za Nią słuchaczy.
Na co dzień pracownicy Radia Jasna Góra dbają o to, by w sposób rzetelny przekazywać bieżące informacje. By ich praca przyczyniała się do szerzenia kultu Matki Bożej, nie gorszyła, wręcz przeciwnie - przyciągała ludzi do wiary. Dbają o to, by prezentowane przez nich treści nie były „kościółkowe”, ale ludzkie, bliskie człowiekowi, jednocześnie pomagające jednak słuchaczowi wzrastać duchowo.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
