Całe jego życie jest bowiem jakby zwierciadłem, w którym odbija się blask owej Chrystusowej filozofii, wedle której prawdziwe szczęście osiąga ten, kto w zjednoczeniu z Bogiem staje się człowiekiem pokoju, czyni pokój i niesie pokój innym. Ten toruński kapłan, który pełnił pasterską posługę przez niespełna 8 lat, dał czytelne świadectwo swego oddania Bogu i ludziom. Żyjąc Bogiem od pierwszych lat kapłaństwa, szedł z bogactwem swojego kapłańskiego charyzmatu wszędzie tam, gdzie trzeba było nieść łaskę zbawienia. Uczył się tajników ludzkiej duszy i dostosowywał metody duszpasterskie do potrzeb każdego spotkanego człowieka. Tę sprawność wyniósł z harcerskiej szkoły wrażliwości na potrzeby innych i stale ją rozwijał w duchu przypowieści o Dobrym Pasterzu, który szuka owiec zaginionych i gotów jest życie dać dla ich ocalenia (por. J 10, 1-21). Jako kapłan zawsze miał świadomość, że jest świadkiem Wielkiej Sprawy, a równocześnie z głęboką pokorą służył ludziom. Dzięki dobroci, łagodności i cierpliwości pozyskał wielu dla Chrystusa, również w tragicznych okolicznościach wojny i okupacji.
W dramat wojny niejako wpisywał kolejne rozdziały posługi pokoju, tzw. Fort VII, Stutthof, Grenzdorf, Oranienburg-Sachsenhausen, wreszcie Dachau. To kolejne stacje jego drogi krzyżowej, na której pozostawał zawsze taki sam: nieustraszony w pełnieniu kapłańskiej posługi. Szedł z nią zwłaszcza do tych, którzy jej najbardziej potrzebowali - do umierających masowo na tyfus, którego w końcu sam padł ofiarą. Oddał swoje kapłańskie życie Bogu i ludziom, niosąc pomoc ofiarom wojny! Dzielił się tym pokojem hojnie z innymi, bo dusza jego czerpała z Chrystusowego pokoju. A była to tak wielka moc, że nawet śmierć męczeńska nie zdołała zniszczyć tego pokoju.
Jan Paweł II

W 2008 r. doroczne obchody uroczystego wspomnienia 63. rocznicy śmierci bł. ks. Stefana Wincentego Frelichowskiego były związane ze 100-leciem skautingu Baden-Powella w świecie oraz 90-leciem harcerstwa w Toruniu. Harcerskie rocznice prowadzą do Torunia, który szczyci się bł. Księdzem Stefanem - patronem harcerstwa polskiego. Jego prawie półtoraroczna praca w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny była ostatnią na wolności, przed więzieniem i kaźnią obozów koncentracyjnych. W Grodzie Kopernika jego kapłaństwo było realizacją ideałów zawsze aktualnych w harcerstwie i kapłaństwie. Te postawy przypomniał Jan Paweł II 7 czerwca 1999 r. na toruńskim lotnisku podczas beatyfikacji ks. Stefana W. Frelichowskiego.
Ubiegłoroczne obchody zostały pomyślane jako początek refleksji przygotowującej do 10. rocznicy beatyfikacji niezapomnianej dla młodej diecezji toruńskiej. Pierwsza prelekcja uroczystego wspomnienia była poświęcona duchowości harcerskiej. Niezwykle interesującą prelekcję nt. „Wychowanie duchowe w genezie ideowej harcerstwa (z okazji 100-lecia skautingu)” przedstawił profesor UKSW w Warszawie ks. dr Janusz Strojny. Twórca skautingu Baden-Powell nakreślił pierwowzór wyrosły z chrześcijańskich zasad służby Bogu, Ojczyźnie i człowiekowi. Ten wzór powstał jako wniosek z wojskowych doświadczeń, ukazał możliwą drogę rozwoju młodzieży dla spełnienia prawdziwych wartości ludzkiego indywidualnego i społecznego życia. W skautingu wykorzystano chrześcijańską motywację i metody rozwoju. Ideał braterstwa - tak potrzebny człowiekowi - został zawarty w prawie harcerskim. Wszystkie te ideały zostały zrealizowane w stopniu heroicznym przez bł. ks. Stefana Frelichowskiego.
Dr hab. Waldemar Rozynkowski przypomniał uczestnikom uroczystości wydarzenia, które miały miejsce po beatyfikacji. Swój komunikat nt. „Rozwój kultu bł. Stefana Wincentego Frelichowskiego - wybrane zagadnienia” uznał za wprowadzenie do zbliżającej się rocznicy. Wieloletni okres modlitw o beatyfikację stawiał przed nami postać Błogosławionego, a dzień beatyfikacji rozpoczął rzeczywistą możliwość publicznego kultu bł. Stefana. Od 8 czerwca tłumy wiernych modliły się przy grobie kości palców w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W ciągu pierwszego miesiąca ponad 300 osób wpisało swe intencje do Księgi podziękowań i próśb, licząc na modlitwy stale zanoszone w parafii. To spowodowało, że od 31 marca 2001 r. kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Toruniu został podniesiony do rangi Sanktuarium bł. Stefana Wincentego Frelichowskiego. Ten dekret uznał istniejący już ośrodek kultu.
Dla bardzo wielu osób poznanie wybranych zagadnień przedstawionych w komunikacie stało się pierwszą okazją do zorientowania się, jak wielki treściowo i terytorialnie jest kult Błogosławionego. Mówca zauważył: „Nie miejsce tu na przedstawianie aspektów spontanicznego kultu wielu czcicieli ani przedstawienie ideowej działalności sanktuarium. Słowa Ojca Świętego wypowiedziane w czasie beatyfikacji do kapłanów diecezji i całej Polski, rodziców i wychowawców oraz harcerstwa padły na dobry grunt”.
Na szczególne zaakcentowanie zasługuje fakt, że Jan Paweł II już w dniu beatyfikacji wezwał społeczność harcerską do obrania bł. Stefana swoim patronem. Jego słowa: „Zwracam się także do całej rodziny polskich harcerzy, z którą nowy błogosławiony był głęboko związany. Niech stanie się dla was patronem, nauczycielem szlachetności i orędownikiem pokoju i pojednania” - są dziś powszechnie znane i pogłębiane w pracy harcerskiej. Ważnym momentem w realizacji tej propozycji była prośba harcerstwa o liturgiczne ogłoszenie patronatu, wniesiona do Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, a następnie 22 lutego 2003 r., w Dniu Myśli Braterskiej, ogłoszono go w Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie w obecności wszystkich formacji harcerskich.
Wkrótce ukaże się 14. numer Biuletynu Parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i bł. Stefana Wincentego Frelichowskiego zawierający prelekcje z 62. i 63. rocznicy śmierci bł. Stefana, z którymi warto się zapoznać.