Nie dość, że siedzę w celi z faszystowską kanalią, to przesłuchuje mnie ruski major i agent gestapo!” - to słowa jednego z bohaterów znakomitego serialu TVP pt. „Czas honoru”. Czy to sytuacja całkiem nierealna w powojennej Polsce?

Myślę, że takich sytuacji było bardzo wiele - tragicznych losów, ze śmiercią włącznie, żołnierzy polskiego podziemia, skandalicznego panoszenia się sowieckich oficerów, politycznych „opiekunów” i „agentów wpływu”, błyskotliwych karier pożytecznych idiotów, którzy uwierzyli w ideały socjalizmu, ale częściej kapusiów i usłużnych męt społecznych. Gdyby mury stalinowskich kaźni, kamienie więziennych dziedzińców czy ściany różnych politbiur mogły mówić…

Jeżeli kilka akapitów wyżej pisałem o upadku autorytetu polskiego państwa, może to tam - w tamtych miejscach i w tamtych czasach - trzeba szukać źródeł tego upadku? Ile tragedii jednych osób i rodzin, a niezasłużonego awansu społecznego innych przeszło niejako z pokolenia na pokolenie? Tylko czas honoru jest zawsze na czasie!