Nie mogę zrozumieć, dlaczego postulowane przez wiele osób i środowisk powołanie międzynarodowej komisji ds. wyjaśnienia przyczyn katastrofy smoleńskiej miałoby oznaczać - jak się tu i ówdzie słyszy - ośmieszenie naszego państwa i nadwerężenie jego autorytetu, a przyzwolenie, bez zmrużenia oka, na prowadzenie śledztwa przez stronę rosyjską już takim ośmieszeniem i nadwerężeniem autorytetu nie jest. Zwłaszcza wobec tego, w jaki sposób to śledztwo było i jest prowadzone…

Lata niedobrych historycznych doświadczeń - najpierw z Rosją carską, potem z Rosją radziecką, aż do samego rozpadu Związku Sowieckiego - nie skłaniają do okazywania zaufania rosyjskim władzom. I póki co nie zmienią tego żadne gesty, deklaracje słowne czy pisemne, bo nie było i nadal nie ma ku temu podstaw. Dlatego w momencie katastrofy smoleńskiej, niezależnie od nieznanych wówczas i nieznanych do tej pory przyczyn, ale tak znamiennej w skutkach, powinien być wszczęty natychmiastowy alarm na skalę międzynarodową. Właśnie w imię nienadwerężania autorytetu państwa polskiego - członka NATO i Unii Europejskiej.

Tymczasem nam zaserwowano „niedźwiedzi uścisk” premierów (a właściwie uścisk ówczesnego premiera Putina wykonany na premierze Tusku) i pośpieszne zapewnienia, że śledztwa inaczej prowadzić się nie dało (jak tylko poprzez oddanie go stronie rosyjskiej), ale że wszystko przebiegało w zgodnej współpracy i przy pełnej otwartości władz rosyjskich (o dyrdymałach o przesiewaniu ziemi i wnikliwych sekcjach ofiar katastrofy nie wspomnę). Dumnie ogłoszono również, że w obliczu tragedii „państwo zdało egzamin”. Czego najlepszym dowodem - chciałoby się powiedzieć - są ekshumacje i powtórne pogrzeby ofiar katastrofy.

Ojczyznę kocha się jak matkę - bezwarunkowo! Nawet jeśli niedomaga lub z jakichś powodów jest ułomna. Najlepiej, gdy w parze z umiłowaniem ojczyzny idzie przekonanie o wysokim autorytecie państwa i jego rzeczywiste, a nie tylko werbalne poszanowanie. Niestety, ci, którzy dzisiaj nawołują, by autorytetu państwa nie nadwerężać, nie zauważyli lub nie chcą zauważyć, że sami doprowadzili do sytuacji wręcz katastrofalnej. Najpierw, jeszcze przed 10 kwietnia 2010 r., kwestionowali prawa i działania legalnie wybranego prezydenta RP. Mamy prawo przypuszczać, że „na obcych dworach” (a raczej w moskiewskich restauracjach) rozgrywali sprawę wizyt prezydenta i premiera w Katyniu. Po katastrofie biernie poddali się dyktatowi strony rosyjskiej. Dzisiaj wszelkie wątpliwości, niejasności, sugestie i pytania albo zbywają milczeniem, albo oskarżeniami, albo niedwuznacznymi dywagacjami o nienajlepszym stanie psychicznym adwersarzy.

Autorytet państwa? Niestety, pojęcie dawno nieobecne na polskich salonach!