Ks. prof. Jan Wilk był moim sąsiadem. Przez ponad sześć lat mojego zamieszkiwania na plebanii u św. Wojciecha widywałem go zazwyczaj o tych samych porach. Najczęściej rano, gdy biegł do sióstr urszulanek, u których pełnił funkcję kapelana. Opowiadał mi wtedy w telegraficznym skrócie o tym, co dzieje się w duszpasterstwie rodzin i jakie aktualnie akcje przygotowuje. Podśmiewałem się trochę z tych opowieści, bo najczęściej nie było w nich nic nowego. Wiedziałem przecież, że od wielu lat prowadzi Studium Życia Rodzinnego, zajmuje się poradnictwem rodzinnym i uczy kleryków nieśmiertelnych „wilkowych” zasad sztuki duszpasterskiej. Przecież przez całą moją klerycką formację, przez wszystkie lata mojego kapłaństwa Ksiądz Jan mówił tym samym głosem i jakby tak samo. Spotykałem go również wieczorem. To były już mniej systematyczne spotkania. O dziwo, wieczorami nie zdawał mi relacji ze swoich działań, ale pytał o moje. Pytał o studentów, o duszpasterstwo, o to, jak sobie radzę z przygotowaniem ich do małżeństwa. To dziwne, że ani rano, ani wieczorem nie mówił o sobie. Mówił o dziełach, o zadaniach, ale nie o sobie. Ja nawet nie wiem, kiedy czuł się dobrze, a kiedy źle. Jedyne, czym mnie naprawdę zaskoczył, to była jego śmierć.
Moje pierwsze spotkanie z Księdzem Janem miało miejsce w Seminarium. Większość częstochowskich księży przeszła przez jego wykłady. Pamiętam, jak przed egzaminami tłukliśmy sobie do głowy, że największym problemem świata jest aborcja. To nie był jeszcze wtedy nasz problem, ale wiedzieliśmy, że to uniwersalna odpowiedź na prawie każde pytanie ks. prof. Jana Wilka. Dopiero po latach zrozumiałem, jak ważne było dla niego ludzkie życie i że w nim zawiera się naprawdę odpowiedź na każde ludzkie pytanie, bo tylko żywy człowiek może w ogóle pytać. Pod koniec Seminarium zaangażowałem się w oazy rodzin, których moderatorem był wtedy Ksiądz Jan. Pamiętam te prawdziwie detaliczne przygotowania. Zanim pojechałem na oazę, musiałem poznać animatorów i kucharkę, poznać szczegółowy program i wziąć niezbędne materiały. W czasie trwania rekolekcji Ksiądz Jan pojawiał się w towarzystwie pani Janeczki albo u boku Księdza Biskupa. Nigdy nie była to forma kontroli, ale ojcowskiej wizyty. Pojawiał się bez dymu i hałasu, tak dyskretnie, jakby chciał się tylko upewnić, czy wszystko jest w porządku.
Jego dokładność poznałem jeszcze bardziej z pozycji kapelana Księdza Arcybiskupa. Irytował mnie czasem tą swoją solidnością. W jego pracy nie mogło być żadnej luki. Ciągle uzupełniał dekrety nominacyjne dla diecezjalnych duszpasterzy rodzin, cierpliwie podsuwał Księdzu Arcybiskupowi do podpisania stosy indeksów słuchaczy Studium, a na zebraniach dekanalnych obok szczegółowych „pro memoria” potrafił co do jednego podać ilość porad udzielanych rodzinom.
To był wielki sługa rodzin. Tam, gdzie się pojawiał, zawsze budziły się pytania o kondycję rodziny. Kiedy zostałem „księdzem od studentów”, zacząłem doceniać to, co robi Ksiądz Prałat. Dla studentów założenie rodziny to największe marzenie i największy problem. Dobrze się czułem mając takiego sąsiada. Choć może miałem niekiedy inne zdanie na temat metod i form przygotowania do małżeństwa, to jednak zawsze czułem, że mieszka obok mnie ktoś, kto na rodzinę patrzy nie przez pryzmat psychologii czy socjologii, ale trochę jakby oczyma samego Pana Boga.
Właściwie nie miałem okazji dobrze poznać Księdza Jana. On rzeczywiście był taki niekrępujący. Wychodził rano, wracał wieczorem, a całe jego życie było wielkim uganianiem się za sprawami rodzin. Takiego znało go chyba wiele osób. Dość powiedzieć, że w żałobnym kazaniu bp Stanisław Stefanek wspomniał, że Ksiądz Jan był człowiekiem detalicznym i niekrępującym aż do końca. Nawet pogrzeb miał w sam dzień Pielgrzymki Rodzin na Jasną Górę, żeby jego przyjaciele i współpracownicy nie musieli przyjeżdżać specjalnie.
Mój „detaliczny i niekrępujący” sąsiad tak nagle się wyprowadził. Nie tylko zostawił mieszkanko przy św. Wojciechu, ale cały wielki świat duszpasterstwa rodzin. Jak bardzo był potrzebny, może tylko świadczyć to, że w niejednym sercu jego znajomych pojawiło się pełne trwogi pytanie: to jak to teraz z tym wszystkim będzie? Wierzę mocno, że Ksiądz Jan dostał od Boga nową nominację. Tak jak przed laty, tak i teraz wyprosiła ją dla niego pani Janeczka. Przecież przeszedł do tamtego życia przy jej grobie. To ona była świadkiem jego nowego zadania, tak jak przed laty świadczyła o nim przed Biskupem Stefanem, aby został diecezjalnym duszpasterzem rodzin. Jaką mógł dostać nominację w niebie? Myślę, że Pan Bóg wykorzysta jego detaliczność i uczyni go wspaniałym orędownikiem rodzin.