Reklama

Sport

Sportowe wypominki 2012

[ TEMATY ]

sport

Dzień Zaduszny

GRAZIAKO

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Listopad to czas zadumy nad odchodzącymi z tego świata ludźmi. W ciągu ostatniego roku z życiem pożegnało się wielu znanych sportowców. Dla polskich fanów sportu z pewnością smutna była wiadomość o śmierci wybitnego boksera Jerzego Kuleja. Trudno jest się również pogodzić ze śmiercią młodych sportowców, którzy byli dopiero u progu swojej sportowej kariery. Tam w niebiosach z pewnością rozgrywają swoje zawody.

Listopad 2011

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Gary Speed (42) – walijski piłkarz, trener piłkarski. Speed zaczynał karierę w Leeds United w sezonie 1988-1989. Grał tam do roku 1996. W tym czasie zdążył rozegrać 248 meczów i strzelić 39 goli. Przez następne 2 lata grał w Evertonie, który zapłacił za niego 5,5 mln funtów. W tym czasie zagrał dla drużyny z Liverpoolu 58 meczów i strzelił 15 goli. Od kolejnego sezonu piłkarz występował już w barwach Newcastle United. Tak jak i w poprzednich klubach, Speed miał pewne miejsce w składzie i był podporą całej drużyny. W popularnych Srokach grał do 2004 r. W ciągu 6 lat grania dla Newcastle wystąpił w 213 meczach strzelając 29 bramek. Następnym zespołem w długiej karierze Gary'ego był Bolton Wanderers. Prawdopodobnie, przy okazji transferu do Boltonu, Walijczyk stał się najdroższym piłkarzem w wieku 35 lat - jego ówczesny klub wydał na niego aż 750 tys. L. W barwach Boltonu wystąpił 121 razy i zdobył 14 goli. 1 stycznia 2008 r. podpisał kontrakt z Sheffield United. Karierę sportową zakończył po sezonie 2009/2010. W reprezentacji Walii w latach 1990-2004 wystąpił w 84 meczach strzelając przy tym 7 bramek. Grę w kadrze narodowej zakończył po przegranym 2:3 meczu z Polską w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata w Niemczech. Do 14 lutego 2009 roku był rekordzistą pod względem liczby występów w Premier League, których ma na koncie 535. Obecnie rekord ten należy do Ryana Giggsa. W grudniu 2010 r. został wyznaczony na trenera reprezentacji Walii. 27 listopada 2011 został znaleziony martwy w swoim domu w hrabstwie Cheshire. Popełnił samobójstwo.

Reklama

Iván Menczel (70) – piłkarz węgierski grający na pozycji pomocnika. Podczas kariery piłkarskiej mierzył 178 cm wzrostu, ważył 72 kg. Swoją karierę piłkarską Menczel zaczął w klubie Salgótarjáni BTC. W sezonie 1959/1960 zadebiutował w nim w pierwszej lidze węgierskiej. W klubie tym grał do 1963 roku i wtedy też odszedł do Tatabányai Bányász. W 1968 r. ponownie zmienił klub i został zawodnikiem Vasasu Budapeszt. Z kolei w latach 1972-1976 grał w Bp. Vasas Izzó i w nim też zakończył swoją karierę. Menczel nigdy nie zadebiutował w reprezentacji Węgier, ale był w kadrze tego kraju na Mistrzostwa Świata w Chile. W 1968 roku zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku.

Wasilij Aleksiejew (69) – radziecki sztangista. Dwukrotny złoty medalista olimpijski. Startował w kategorii superciężkiej (powyżej 110 kilogramów). Stosunkowo późno, zbliżając się do trzydziestki, zaczął odnosić międzynarodowe sukcesy, jednak w pierwszej połowie lat 70. zdominował swoją kategorię. Seryjnie zdobywał tytuły mistrza świata (od 1970 do 1977), wywalczył dwa złote medale olimpijskie. Wielokrotnie bił rekordy świata, jako pierwszy człowiek w trójboju (wyciskanie, rwanie, podrzut) przekroczył granicę 600 kilogramów. Rekordy bił także w dwuboju i poszczególnych bojach, łącznie zdobywając ich 80. Jako trener znajdował się w ekipie na IO 92.

Richard Rathmann (83) – były amerykański kierowca wyścigowy. Rathmann ścigał się w seriach AAA oraz USAC w latach 1949–1950 oraz 1952–1963. Wziął udział łącznie w 42 wyścigach, z których wygrał 6 (w tym w Indianapolis 500, które wygrał w 1960 r.). W 1958 wygrał Wyścig Dwóch Światów na Autodromo Nazionale di Monza. W latach 1949–1951 wystartował w trzech wyścigach serii NASCAR. W 2007 r. został wpisany do Motorsports Hall of Fame of America. Jim Rathmann zmarł 23 listopada 2011 w jednym ze szpitali na Florydzie.

Reklama

Jones Mwewa (39) – piłkarz zambijski grający na pozycji obrońcy. W latach 1995-2002 grał w reprezentacji Zambii. Karierę piłkarską Mwewa rozpoczął w klubie Power Dynamos z miasta Kitwe. W 1993 roku zadebiutował w jego barwach w zambijskiej Premier League. Grał w nim do 2002 roku. Wraz z Power Dynamos trzykrotnie wywalczył mistrzostwo Zambii (1994, 1997, 2000). Zdobył też Puchar Zambii (1997, 2001) i Challenge Cup (2001). W latach 2003-2004 Mwewa grał w Konkola Blades z Chililabombwe, w którym zakończył karierę. W reprezentacji Zambii Mwewa zadebiutował w 1995 roku. W 1996 roku zagrał 1 mecz w Pucharze Narodów Afryki 1996 (Zambia zajęła na nim 3. miejsce), z Ghaną. W 2000 roku wystąpił 1 raz w Pucharze Narodów Afryki 2000, z Senegalem (2:2). Z kolei w 2002 roku został powołany do kadry na Puchar Narodów Afryki 2002. Tam wystąpił w jednym spotkaniu, z Tunezją (0:0). W kadrze narodowej grał do 2002 roku.

Jacek Arlet (89) - polski koszykarz, związany z Wisłą Kraków, uczestnik mistrzostw Europy (1946, 1947) Był wszechstronnym sportowcem, uprawiał koszykówkę, siatkówkę, tenis stołowy i piłkę nożną. Jako koszykarz wystąpił w latach 1946-1948 19 razy w reprezentacji Polski seniorów, m.in. dwukrotnie w mistrzostwach Europy. W 1946 r. zajął z drużyną dziewiąte miejsce. Nie wiadomo w ilu meczach wystąpił, zdobył 8 punktów w trzech meczach. W 1947 r. zajął wraz z kolegami szóste miejsce. nie wiadomo w ilu meczach wystąpił, zdobył 5 punktów w dwóch meczach. W barwach Wisły sięgnął po wicemistrzostwo Polski w 1947 i 1952 oraz Puchar Polski w 1952. Występ w finale Pucharu był dla niego 1000 w barwach Wisły (w meczach oficjalnych i nieoficjalnych). Zdobył także brązowy medal mistrzostw Polski w siatkówce (1946). Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po zakończeniu kariery sportowej został sędzią koszykówki, trenerem koszykarskiej kobiecej drużyny AZS Kraków, w 1964 był kierownikiem męskiej drużyny Wisły, która sięgnęła po mistrzostwo Polski w koszykówce. Był honorowym członkiem TS Wisła Kraków.

Reklama

Guido Falaschi (23) – argentyński kierowca wyścigowy. W 2008 roku został mistrzem argentyńskiej serii Formuły Renault. Kierowca argentyńskiej serii Turismo Carretera. Zmarł na skutek obrażeń podczas wyścigu TC na torze Autódromo Juan Manuel Fangio w Balcarce. Dwa okrążenia przed metą Leonel Larrauri uderzył w barierki po zewnętrznej stronie toru, co spowodowało że odłamki samochodu wpadły w samochód Falaschi'ego, stracił przez to panowanie i z dużym impetem wleciał w barierki, po czym od nich się odbił i wrócił na tor. Sekundę później Guillermo Ortelli z powodu braku widoczności wjechał w jego samochód, przez co znalazł się na środku trasy. Tuż po tym Nestor Girolami uderzył centralnie w bok samochodu Falaschi'ego i to spowodowało największe obrażenia. Guido Falaschi zmarł 40 minut później. Dzień wcześniej podczas treningów Augustyn Canapino miał poważny wypadek, gdy podczas prostej przed jedną z szykan, hamulce przestały działać. Z kamer on-board widać, że Canapino lekko wzbił się w powietrze po uderzeniu w pierwszą nierówność, i gdy jeszcze był w powietrzu uderzył w drugą co spowodowało wzbicie się w powietrze na ponad 5 metrów, dachując. Augustyn wylądował po drugiej stronie toru z ogromnymi obrażeniami.

Walentin Koźmicz Iwanow (77) – rosyjski piłkarz występujący na pozycji napastnika, trener i menedżer piłkarski, reprezentant Związku Radzieckiego. Ojciec sędziego piłkarskiego Walentina W. Iwanowa. Iwanow zaczynał swoją karierę piłkarską w drużynie zakładowej, gdzie wypatrzył go trener Grigorij Żarkow i w 1952 młody piłkarz został zawodnikiem pierwszoligowego Torpedo Moskwa. Już po roku wywalczył sobie miejsce w podstawowym składzie, pomimo dużej konkurencji i młodego wieku. Do jego partnerów w drużynie klubowej należeli m.in. Eduard Strielcow i Giennadij Gusarow. Na płaszczyźnie klubowej odnosił również znaczące sukcesy, jednak jedynie krajowe. Karierę piłkarską zakończył w 1967 roku. 26 czerwca 1955 debiutował w reprezentacji Związku Radzieckiego w meczu towarzyskim z Szwecją (6:1), w swoim debiucie zdobył jedną z sześciu bramek. Iwanow szybko wywalczył sobie miejsce w reprezentacji ZSRR, z którą sięgnął w 1956 w Melbourne po mistrzostwo olimpijskie, zaś w 1960 po mistrzostwo Europy. W 1962, na Mistrzostwach Świata w Chile zdobył dla drużyny narodowej 4 bramki (wszystkie w fazie grupowej), co pozwoliło mu (wraz z pięcioma innymi graczami) wywalczyć tytuł króla strzelców. Drużyna ZSRR odpadła z turnieju w ćwierćfinale. W wielkich turniejach Iwanow uczestniczył również w 1958 (na Mistrzostwach Świata w Szwecji oraz w 1964, kiedy jego drużyna wywalczyła wicemistrzostwo Europy). Ogółem rozegrał w reprezentacji ZSRR 59 meczów i zdobył 26 goli (trzeci strzelec w historii po Błochinie i Protasowie), zaś w drużynie olimpijskiej zagrał 4 razy i zdobył 3 bramki. Kariera trenerska Iwanowa związana jest głównie z klubem Torpedo Moskwa, z którym zdobył najwięcej trofeów. W 1976 wywalczył z zespołem mistrzostwo ZSRR, zaś trzykrotnie (w 1968, 1972 i 1986) krajowy puchar. Iwanow dostał nagrodę zasłużonego trenera ZSRR. W latach 1992-1993 prowadził marokański klub pierwszoligowy Raja z Casablanki. W 1994 wrócił do Rosji, gdzie kilka razy trenował przez krótkie okresy Torpedo Moskwa. Pełnił także funkcję wiceprezydenta klubu Premier Ligi FK Moskwa.

Reklama

Charles Edward "Ed" Macauley (83) – amerykański koszykarz. Ukończył college St. Louis. W latach 1950-1959 grał w NBA, potem przez krótki okres był trenerem. Pierwszy zdobywca nagrody najlepszego zawodnika Meczu Gwiazd NBA. Mistrz NBA z 1958 roku. W 1960 roku włączony do Basketball Hall of Fame.

Reklama

Joseph William "Joe" Frazier (87) – bokser amerykański, złoty medalista olimpijski w wadze ciężkiej (Tokio 1964), niekwestionowany zawodowy mistrz świata w latach 1970-1973.W zawodowym boksie zadebiutował w 1965 roku, po zdobyciu mistrzostwa olimpijskiego w Tokio. Po wygraniu 19 walk (w tym 17 przez nokaut) stoczył w 1968 roku zwycięską walkę z Busterem Mathisem o wakujący tytuł zawodowego mistrza świata wagi ciężkiej w wersji Komisji Sportowej Stanu Nowy Jork (z którym wcześniej przegrał jako amator i który miał reprezentować USA na olimpiadzie w Tokio, ale złamał palec). Tytuł ten obronił czterokrotnie, zanim w 1970 roku zmierzył się z Jimmym Ellisem w walce o pasy WBA i WBC. Frazier pokonał rywala przez TKO w 5. rundzie i został niekwestionowanym mistrzem świata. 8 marca 1971 roku bronił mistrzostwa w Madison Square Garden przeciw również niepokonanemu Muhammadowi Alemu. Po 15 rundach pojedynku, znanego jako "walka stulecia", wygrał na punkty Frazier, a Ali zanotował pierwszą porażkę w karierze (w ostatniej rundzie był nawet liczony po lewym sierpowym Fraziera). Frazier stracił tytuł w 1973 roku w Kingston na Jamajce na rzecz George'a Foremana, mistrza olimpijskiego z igrzysk w Meksyku. Przegrał z nim przez TKO w drugiej rundzie. Była to pierwsza porażka Fraziera w zawodowej karierze. Do 1976 roku stoczył jeszcze 6 walk, z których 3 przegrał: ponownie z Foremanen i dwukrotnie z Alim. Ostatnia walka z Alim z 1 października 1975 roku w Manili na Filipinach przeszła do historii jako Thrilla in Manila. Frazier przegrał przed czasem, gdy jego trener nie pozwolił mu wyjść do ostatniej, 15. rundy z powodu opuchlizny oczu uniemożliwiającej widzenie. Ali uznał tę walkę za najtrudniejszą w swojej karierze - po ogłoszeniu wyniku zasłabł z wyczerpania. Po drugiej porażce z Foremanem, w 1976 roku Frazier wycofał się ze startów. W 1981 roku powrócił na jedną walkę, remisując z mało znanym Jumbo Cummingsem. W sumie stoczył 37 zawodowych walk, z których wygrał 32 (27 przed czasem), 4 przegrał (3 przed czasem), a 1 zremisował. Pokonał takich pięściarzy jak: Muhammad Ali, Jimmy Ellis (dwukrotnie), Eddie Machen, Oscar Bonavena (dwukrotnie), Doug Jones, George Chuvalo, Manuel Ramos, Jerry Quarry (dwukrotnie), Bob Foster i Joe Bugner. W 1990 roku został wpisany do International Boxing Hall of Fame (IBHOF). Trzykrotnie był wyróżniany przez magazyn The Ring tytułem pięściarza roku (1967, 1970, 1971). 7 listopada 2011 roku, w wieku 67 lat zmarł w hospicjum w Filadelfii. Powodem śmierci był nowotwór wątroby.

Reklama

Tadeusz Walasek (75) – polski bokser, mistrz Europy i dwukrotny medalista olimpijski. Był trzykrotnym olimpijczykiem. Na olimpiadzie w Melbourne 1956 wystąpił w wadze półśredniej, ale nie odniósł sukcesu (przegrał pierwszą walkę). Na dwóch następnych igrzyskach walczył w wadze średniej. W Rzymie 1960 zdobył srebrny medal. Jego porażka z Amerykaninem Edwardem Crookiem została powszechnie uznana za niesprawiedliwą. Cztery lata później w Tokio 1964 zdobył brązowy medal, przegrywając w półfinale z późniejszym mistrzem Walerijem Popienczenko (ZSRR), który zdobył Puchar Vala Barkera dla najlepszego technicznie zawodnika turnieju. Także trzykrotnie brał udział w mistrzostwach Europy, za każdym razem dochodząc do finału. W Pradze 1957 (w wadze lekkośredniej) i w Lucernie 1959 (w wadze średniej) zdobywał srebrne medale, a w Belgradzie 1961 został mistrzem Europy w wadze średniej. Siedmiokrotnie zdobywał mistrzostwo Polski (zawsze w wadze średniej), kolejno w latach 1958–1964. W 1956 był wicemistrzem w wadze lekkośredniej. Wystąpił 32 razy w reprezentacji Polski, wygrywając 28 walk i 4 przegrywając. Walczył w zespołach Nysy Kłodzko, Sparty Ziębice i Gwardii Warszawa, w latach (1949–1966). Stoczył 421 walk, 378 wygrał, 9 zremisował i 34 przegrał. Po zakończeniu kariery został trenerem (trenował m.in. Jerzego Rybickiego). W 1996 otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy. Jan Bochenek (80) – polski sztangista, medalista olimpijski. Dwukrotnie startował w igrzyskach olimpijskich. W Melbourne 1956 zajął 4. miejsce w wadze średniej (przegrał z brązowym medalistą różnicą wagi ciała), a w Rzymie 1960 zdobył brązowy medal w wadze półciężkiej (zwyciężył wówczas Ireneusz Paliński). Bochenek dwukrotnie zdobywał brązowy medal mistrzostw świata w 1957 i 1959, oba razy w wadze średniej. Był srebrnym medalistą mistrzostw Europy w 1959 i brązowym w 1956, 1957 i 1960, także w wadze średniej. Uczestniczył w mistrzostwach świata i Europy w 1954 (10. i 5. miejsce), 1955 (6. i 4. miejsce) i 1958 (5. i 4. miejsce). Pięciokrotnie zdobywał mistrzostwo Polski w wadze półciężkiej - w latach: 1954, 1956, 1957, 1960 i 1961. Dwa razy był wicemistrzem (w 1952 w wadze średniej i w 1958 w wadze półciężkiej). Po zakończeniu kariery został trenerem.

Reklama

Grudzień 2011

Sócrates, wł. Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira (57) – jeden z najwybitniejszych brazylijskich piłkarzy w historii. Jego umiejętności w zakresie czytania gry oraz prowadzenia piłki były oceniane jako klasa światowa. Znakiem firmowym Sócratesa były zagrania piętką. Sócrates to jeden z niewielu znanych piłkarzy posiadających wyższe wykształcenie. Był on doktorem nauk medycznych (po zakończeniu kariery zawodniczej prowadził praktykę lekarską w Ribeirao Preto), intelektualistą, ale także nałogowym palaczem i człowiekiem niestroniącym od alkoholu. Jako jeden z najlepszych pomocników w historii futbolu Sócrates grał w reprezentacji Brazylii i był jej kapitanem podczas Mistrzostw Świata 1982, oraz brał udział w 1986. Sócrates rozpoczynał swoją profesjonalną karierę w 1974 roku w klubie Botafogo Ribeirao Preto w stanie Sao Paulo, skąd w 1978 roku przeszedł do Corinthians Sao Paulo. Występował również we włoskiej Fiorentinie oraz brazylijskich Flamengo Rio de Janeiro i Santos FC, zmierzając do końca swojej kariery. W 2004 roku, po ponad 10 latach piłkarskiej emerytury Sócrates zgodził się na miesięczny kontrakt na posadzie grającego trenera amatorskiego klubu Garforth Town z Anglii. Został również wybrany przez FIFA na jednego ze stu najlepszych piłkarzy XX wieku (lista FIFA 100). Zmarł w wieku 57 lat w szpitalu w Sao Paulo na skutek wstrząsu septycznego.

Reklama

Peter Kenneth Gethin (71) – brytyjski kierowca wyścigowy. Gethin brał udział w 31 Grand Prix Formuły 1, debiutując 21 czerwca 1970 r. Wygrał Grand Prix Włoch 1971, ustanawiając w tym wyścigu dwa rekordy: najszybszy przejazd całego wyścigu (rekord został pobity podczas Grand Prix Włoch 2003 przez Michaela Schumachera) oraz najmniejsza przewaga nad drugim kierowcą (0,01 s nad Ronniem Petersonem, rekord niepobity). Gethin ścigał się także dla zespołu McLaren w 1970 r. w serii Canadian-American Cup Challenge, prowadząc model M8D. W tamtym sezonie wygrał jeden wyścig i zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. W 1974 r. wygrał mistrzostwa Formuły Tasman. Później prowadził zespół Formuły 3000.

Brent Darby (30) - amerykański koszykarz. W sezonie 2003/2004 występował w polskich klubach: Spójni Stargard Szczeciński oraz AZS-ie Koszalin.

Sunday Bada (42) – nigeryjski lekkoatleta, sprinter. Na swym koncie posiada liczne medale zdobyte podczas Igrzysk afrykańskich oraz Mistrzostw Afryki w Lekkoatletyce, w tym m.in. złoty medal w biegu na 200 metrów podczas Igrzysk afrykańskich (Harare 1995) 1. miejsce w Pucharze świata (Bieg na 400 m Hawana 1992) srebrny medal Halowych Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce (Bieg na 400 m Toronto 1993) 5. miejsce na Mistrzostwach Świata w Lekkoatletyce (Bieg na 400 m Stuttgart 1993) brąz Igrzysk Wspólnoty Narodów (Bieg na 400 m Victoria (Kolumbia Brytyjska) 1994) srebrny medal Halowych Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce (Bieg na 400 m Barcelona 1995) brąz Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce (Sztafeta 4 x 400 m Göteborg 1995) złoty medal Halowych Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce (Bieg na 400 m Paryż 1997) złoto (po dyskwalifikacji pierwszych na mecie Amerykanów z powodu dopingu jednego z zawodników) Igrzysk Olimpijskich (Sztafeta 4 x 400 m Sydney 2000) wynik osiągnięty podczas tej imprezy (2:58,68) jest aktualnym rekordem Afryki, zarazem 8. wynikiem w historii światowej lekkoatletyki.

Reklama

Klaus-Dieter Sieloff (72) – piłkarz niemiecki grający na pozycji obrońcy. Podczas kariery piłkarskiej mierzył 178 cm wzrostu, ważył 79 kg. Karierę piłkarską Sieloff rozpoczął w amatorskim klubie o nazwie FV Rottweil 08. Następnie trafił do VfB Stuttgart i w 1960 roku zadebiutował w jego barwach w Oberlidze. W jej rozgrywkach grał ze Stuttgartem przez trzy lata, czyli do czasu utworzenia przez Niemiecki Związek Piłki Nożnej Bundesligi. Nie wystąpił w pierwszym historycznym meczu VfB w tych rozgrywkach, ale debiut w Bundeslidze zaliczył już w 2. kolejce, 31 sierpnia 1963 w wygranym 2:0 domowym meczu z Herthą Berlin. W Stuttgarcie grał do 1969 r. i był podstawowym zawodnikiem tej drużyny. Łącznie w jej barwach rozegrał (licząc Oberligę i Bundesligę) 181 meczów, w których zdobył 22 gole. Latem 1969 roku Sieloff przeszedł do Borussii Mönchengladbach. Swoje pierwsze spotkanie w barwach Borussii rozegrał 16 sierpnia tamtego roku, przegrane przez Mönchengladbach 0:2 na wyjeździe z Schalke 04 Gelsenkirchen. Już w 1970 roku wywalczył z Borussią swoje pierwsze w karierze mistrzostwo RFN. Z kolei w 1971 roku powtórzył to osiągnięcie. W 1973 roku awansował z Borussią do finału Pucharu RFN, a zespół wygrał 2:1 z 1. FC Köln. W tym samym roku Borussia zagrała tez w finale Pucharu UEFA z Liverpoolem jednak przegrała ten dwumecz (0:3, 2:0), a Sieloff z powodu kontuzji nie pojawił się na boisku. Do 1974 roku wystąpił w 123 spotkaniach drużyny i strzelił w nich 15 bramek. W 1974 roku Sieloff został zawodnikiem Alemannii Akwizgran. W Alemannii grał przez dwa lata w rozgrywkach drugiej lidze RFN, a w 1976 roku będąc jej piłkarzem zakończył karierę.

Reklama

Karl-Heinrich Erich Moritz von Groddeck (75) – niemiecki wioślarz. Trzykrotny medalista olimpijski. Urodził się w Kanadzie. Brał udział w trzech igrzyskach (IO 56, IO 60, IO 64), za każdym razem zdobywał medale. W 1956 uplasował się drugim miejscu w dwójce ze sternikiem. Na kolejnych dwóch igrzyskach był członkiem ósemki. W 1960 Niemcy triumfowali, cztery lata później zajęli drugie miejsce. W ósemce był mistrzem świata w 1962, w różnych konkurencjach zostawał złotym medalistą mistrzostw Europy (dwójka ze sternikiem: 1956, 1957; ósemka: 1959, 1963, 1964) oraz kraju.

Luigi Arturo Carpaneda (86)- włoski szermierz, florecista. Dwukrotny medalista olimpijski. Brał udział w dwóch igrzyskach (IO 56, IO 60), na obu zdobywał medale w drużynie. W 1956 Włosi pokonali w finale Węgrów, cztery lata później przegrali z drużyną Związku Radzieckiego. W drużynie był mistrzem świata w 1955 i brązowym medalistą tej imprezy w 1957.

Héctor Núnez Bello (75) – trzykrotny medalista olimpijski. Urodził się w Kanadzie. Brał udział w trzech igrzyskach - piłkarz urugwajski noszący przydomek Pichón, napastnik (prawoskrzydłowy). Później trener. Urodzony w Montevideo Núnez karierę piłkarską rozpoczął w 1954 r. w klubie Nacional Montevideo. Razem z klubem Nacional trzy razy z rzędu zdobył tytuł mistrza Urugwaju - w 1955, 1956 i 1957 r. Jako piłkarz klubu Nacional wziął udział w turnieju Copa América 1959, gdzie Urugwaj zajął przedostatnie, szóste miejsce. Núnez zagrał w czterech meczach - z Boliwią, Peru, Argentyną i Chile (tylko w drugiej połowie - w przerwie zmienił Eladio Beníteza). Wkrótce po nieudanych mistrzostwach kontynentalnych Núnez wyemigrował do Europy, gdzie został piłkarzem hiszpańskiego klubu Valencia. Razem z klubem Valencia dwa razy z rzędu zwyciężył w Pucharze Miast Targowych - w 1962 i 1963 roku. W Valencii grał do 1966 roku, po czym przeniósł się do klubu RCD Mallorca. Na koniec kariery piłkarskiej w latach 1966–1967 grał w klubie Levante Walencja. Od 28 lipca 1957 roku do 2 kwietnia 1959 roku Núnez rozegrał w reprezentacji Urugwaju 7 meczów i nie zdobył żadnej bramki. Po zakończeniu kariery piłkarskiej Núnez został trenerem - w 1971 roku objął trenerską posadę w klubie Tenerife Santa Cruz, w którym pracował do 1973 roku. W latach 1975–1976 był trenerem klubu Real Valladolid, a w 1978 roku trenował drużynę klubu Atlético Madryt, skąd potem przeniósł się do klubu Granada. W 1981 roku przeniósł się do Meksyku, gdzie do 1983 roku był trenerem klubu Tecos UAG Guadalajara. Po powrocie do Hiszpanii w 1984 roku krótki czas trenował klub Unión Las Palmas, po czym podjął pracę w klubie Rayo Vallecano Madryt, gdzie trenował pierwszy zespół do 1987 roku. W 1989 roku wrócił do ojczyzny i trenował Nacional, z którym wygrał Recopa Sudamericana i Copa Interamericana. W 1992 roku był trenerem reprezentacji Kostaryki, w 1993 roku został trenerem Valencii, po czym w 1994 roku otrzymał posadę trenera reprezentacji Urugwaju w miejsce Ildo Maneiry. Podczas turnieju Copa América 1995 doprowadził Urugwaj do zwycięstwa, oznaczającego tytuł mistrza Ameryki Południowej. Kierowany przez Núneza zespół odniósł cztery zwycięstwa (4:1 z Wenezuelą, 1:0 z Paragwajem, 2:1 z Boliwią i 2:0 z Kolumbią) oraz dwukrotnie zremisował (1:1 z Meksykiem i w finale 1:1 z Brazylią), zdobywając 11 bramek i tracąc 4 bramki. Ostateczny sukces ekipa Núneza zawdzięczała lepiej wykonywanym rzutom karnym. Drużyną narodową opiekował się do 1996 roku, kiedy to przekazał stanowisko w ręce Juana Ahuntchaina. W 2001 roku był zatrudniony w Arabii Saudyjskiej, w klubie Al-Nassr.

Reklama

Jewhen Wasylowicz Rudakow (69)– ukraiński piłkarz pochodzenia rosyjskiego, grający na pozycji bramkarza, reprezentant Związku Radzieckiego, olimpijczyk, trener piłkarski. Jako 17 latek rozpoczynał karierę piłkarską w juniorskiej i rezerwowej drużynie Torpedo Moskwa. Z powodu dużej konkurencji w 1961 odszedł do drugoligowego zespołu Sudnobudiwelnyk Mikołajów. W 1963 przeszedł do Dynama Kijów. W 1966 został pierwszym bramkarzem Dynama. Z kijowskim zespołem zdobywał największe swoje sukcesy. Po 14 latach spędzonych w kijowskim klubie zakończył karierę piłkarską w 1977 roku. W latach 1968-1976 wystąpił w 48 meczach radzieckiej reprezentacji, tracąc 35 bramek. Zdobył brązowy medal igrzysk olimpijskich - w 1972 w Monachium. Grał na mistrzostwach Europy w 1972, na których radziecka drużyna zajęła drugie miejsce. Był rezerwowym w kadrze na mistrzostwach Europy w 1968 (4. miejsce ZSRR). Po zakończeniu kariery zawodniczej w 1979 trenował Spartak Iwano-Frankiwsk. W latach osiemdziesiątych pracował w zespole Zmina Kijów, w dziewięćdziesiątych w Internacie Sportowym w Kijowie. W 1994 prowadził Kremiń Krzemieńczuk. Potem pracował w szkole piłkarskiej Dynama Kijów. 21 grudnia 2011 zmarł w Kijowie.

Reklama

Witalij Cieszkowski (66)– rosyjski szachista i trener szachowy, arcymistrz od 1975 roku. Urodził się na Syberii w polskiej rodzinie. W roku 1973 otrzymał tytuł mistrza międzynarodowego, a dwa lata później został arcymistrzem. Dwukrotnie, w latach 1978 (wraz z Michaiłem Talem) i 1986 triumfował w mistrzostwach Związku Radzieckiego. W roku 1986 wystąpił w zespole ZSRR na olimpiadzie szachowej w Dubaju i zdobył wraz z drużyną złoty olimpijski medal. W roku 1976 wystąpił w turnieju międzystrefowym w Manili i był bliski awansu do grona pretendentów (ostatecznie zajął IV miejsce). W kolejnym turnieju międzystrefowym, rozegranym trzy lata później w Biel/Bienne, zajął IX miejsce. Wielokrotnie zwyciężał bądź dzielił I miejsca w międzynarodowych turniejach, m.in. w Bukareszcie (1974), Lipsku (1975), Dubnej (1976), Erywaniu (1980), Banja Luce (1981), Soczi (1981), Cienfuegos (1981, memoriał Jose Raula Capablanki), Mińsku (1982), Vrnjackiej Banji (1982), Wijk aan Zee (1988, turniej B), Baden-Baden (1988) oraz Kurganie (1994). W 2005 r podzielił III m., natomiast w 2006 r. zwyciężył w mistrzostwach Rosji "weteranów" (zawodników pow. 60. roku życia). W 2008 r. podzielił I m. w memoriale Gieorgija Agzamowa w Taszkiencie (wspólnie z Antonem Filippowem i Farruchem Amonatowem) oraz w Majkopie (wspólnie z Aleksandrem Lastinem, Aleksandrem Pietruszynem i Kiriłłem Bryzgalinem). Zdobył również w Davos tytuł wicemistrza Europy "weteranów", natomiast w 2009 r. zdobył w Condino brązowy medal mistrzostw świata w tej kategorii wiekowej, a w Rogaškiej Slatinie – tytuł mistrza Europy. W 2010 r. w Salonikach po raz drugi zdobył złoty medal Mistrzostw Europy seniorów. Na przełomie lat 70. i 80. klasyfikowany był w pierwszej dwudziestce na światowej liście Międzynarodowej Federacji Szachowej. Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 października 2005 r., z wynikiem 2600 punktów zajmował wówczas 28. miejsce wśród rosyjskich szachistów. Jako trener współpracował m.in. z Władimirem Kramnikiem, Bartłomiejem Macieją i Borisem Sawczenko. W turniejach szachowych brał udział aż do samej śmierci. 23 grudnia 2011 r. podczas I rundy turnieju w Krasnodarze nagle zachorował, a na następny dzień zmarł, nie odzyskując już przytomności.

Reklama

Habib Galhia (70) – tunezyjski bokser kategorii lekkopółśredniej, brązowy medalista letnich igrzysk olimpijskich w Tokio.

John "Johnny" Wilson (82) - zawodowy kanadyjski hokeista, który grał na pozycji napastnika w klubach: Detroit Red Wings, Chicago Blackhawks, Toronto Maple Leafs i New York Rangers oraz był trenerem w Detroit Red Wings. Prowadził drużynę w 145 meczach. Sam jako zawodnik zdobył 332 punkty w 668 spotkaniach oraz 4 razy zdobył Puchar Stanleya w: 1949-1950, 1951-1952, 1953-1954 i 1954-1955.

Reklama

Mykoła Mychajłowicz Kolcow (75) – ukraiński piłkarz pochodzenia rosyjskiego, grający na pozycji obrońcy, a wcześniej pomocnika, trener piłkarski. Wychowanek szkółki piłkarskiej Krylja Sowietow Kujbyszew, w którym rozpoczął karierę piłkarską w 1954. W 1961 przeszedł do Dynama Kijów. We wrześniu 1963 przeniósł się do Charkowa, gdzie bronił barw Awanhardu Charków, w którym zakończył karierę zawodową. Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął karierę trenerską. Najpierw pomagał trenerowi w Awanhardzie Charków. Od 1971 pracował w DJuSSz Metalist Charków. To dzięki jemu wychowano takich piłkarzy jak: Wołodymyr Bezsonow, Serhij Bałtacza, Wiktor Kapłun, Wałentyn Kriaczko, Wołodymyr Linke, Andriej Kanczelskis. 27 grudnia 2011 zmarł w Kijowie.

Styczeń 2012

Gareth Ian "Gary" Ablett (47) - angielski piłkarz i trener piłkarski. Grał na pozycji obrońcy. Przez dziewięć lat reprezentował Liverpool, a następnie odszedł do lokalnych rywali - Evertonu, z którym wygrał Puchar Anglii w 1995 roku. Ablett umarł 1 stycznia 2012 roku po 16 miesięcznej bitwie z chłoniakami nieziarniczymi Aleksandr Aleksiejewicz Sizonienko (53) - radziecki koszykarz. Nikt w rodzinie Sizonienki nie wyróżniał się specjalnie wysokim wzrostem, podobnie jak Aleksandr we wczesnym dzieciństwie. Zaczął gwałtownie rosnąć w czasie nauki w szkole, co wywołało zaniepokojenie lekarzy. W wieku 14 lat po raz pierwszy trafił na stół operacyjny. Był prawdopodobnie najwyższym człowiekiem, który uprawiał wyczynowo koszykówkę. O rozpoczęciu kariery zawodniczej zadecydowało przypadkowe spotkanie z trenerem koszykówki. W latach 1976-1978 występował w drużynie Spartak Leningrad. Śmierć jednego z czołowych zawodników drużyny Aleksandra Biełowa spowodowała, że zespół zaczął pozbywać się zawodników, mających problemy zdrowotne, w tym Sizonienki. W 1979 przeniósł się do Stroitiela Kujbyszew, w którym występował przez siedem sezonów. Za swój największy sukces uznawał zdobycie 42 punktów w meczu z Żalgirisem Kowno. Dwunastokrotnie występował w radzieckiej drużynie narodowej. Z uwagi na ograniczone możliwości poruszania się, zdobywał punkty głównie dzięki przechwytom. W 1986 narastające problemy zdrowotne spowodowały, że zakończył karierę sportową. W 1991 został uznany w księdze rekordów Guinessa za najwyższego człowieka świata (2.39 m). Wg różnych danych jego wzrost określa się w granicach 237-242 cm. W 1991 wystąpił w roli jednego z gigantów w filmie fantasy Sedem jednou ranou, w reżyserii Dušana Trančika. W 1987 poślubił Suzanę, z którą miał syna Aleksandra (ur. 1994). Po rozwodzie mieszkał z matką w Sankt Petersburgu. Przez lata cierpiał na problemy hormonalne i osteoporozę.

Reklama

Takao Sakurai (71) – japoński bokser kategorii koguciej, złoty medalista letnich igrzysk olimpijskich w Tokio. W latach 1965-1970 toczył pojedynki zawodowe. Głównie z bokserami z innych państw azjatyckich.

Miljan Miljanić (82)– były serbski piłkarz i trener piłkarski. Urodzony w rodzinie pochodzącej z Nikšić, miasta w obecnej Czarnogórze, Miljanić spędził pierwsze lata swojego życia w kraju, który stanie się później Socjalistyczną Republiką Macedonii, wchodzącą w skład Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii. W ciągu swojej kariery Miljanić prowadził zespoły takie jak: FK Crvena zvezda Belgrad (zdobyte 10 trofeów), Real Madryt (objął stanowisko 5 lipca 1974), z którym w ciągu trzech lat dwa razy z rzędu wygrał Primera División i Puchar Króla (dublet w sezonie 1974/1975), odszedł we wrześniu 1977 r. z powodu zajęcia przez drużynę 9. miejsca w lidze (najniższe od 1948 r.), Valencia CF (współpraca trwająca trzy czwarte sezonu 1982/1983, kiedy zespół spadł na 17. miejsce w tabeli ligowej), a także zajmował się trenowaniem reprezentacji Jugosławii, której był trenerem głównym podczas Mistrzostw Świata w 1974 i 1982. Obejmował stanowisko prezesa Jugosłowiańskiego Związku Piłki Nożnej przez dwie dekady, aż do odejścia w 2001. 13 grudnia 2005 otrzymał z rąk prezydenta Serbii i Czarnogóry Svetozara Marovića Order Nemanjicia za zasługi w piłce nożnej dla byłej Jugosławii. Medal został mu wręczony w imieniu prezydenta przez prezesa FSSCG, Tomislava Karadžića podczas ceremonii w Belgradzie. Miljanić był mężem Olivery Reljić, z którą miał dwójkę dzieci: syna Miloša i córkę Zorkę.

Reklama

Lefter Küçükandonyadis (87) – piłkarz turecki grający na pozycji napastnika. Podczas kariery mierzył 170 cm wzrostu, ważył 66 kg. W swojej karierze rozegrał 46 meczów w reprezentacji Turcji i strzelił w niej 21 goli. Ojciec Küçükandonyadisa był synem greckiego rybaka i Turczynki. Lefter Küçükandonyadis swoją kariere piłkarską rozpoczął w klubie Taksim SK. Grał w nim do w latach 1941-1943. W 1947 roku został zawodnikiem Fenerbahçe SK. W 1948 roku wywalczył z nim mistrzostwo Istanbul Lig. W 1950 roku zdobył Başbakanlik Kupas. Był pierwszym zawodnikiem tureckim, który przeszedł do zagranicznego klubu. W 1951 roku Küçükandonyadis wyjechał z Turcji do Włoch i został zawodnikiem Fiorentiny. Grał w niej przez rok strzelając 4 gole w Serie A. W 1952 roku odszedł do francuskiego OGC Nice. We Francji również spędził sezon. W 1953 roku Küçükandonyadis wrócił do Turcji, do Fenerbahçe. W latach 1957 i 1959 wygrał Ligę Stambułu, a w latach 1959, 1961 i 1964 wywalczył mistrzostwo Turcji. W Fenerbahçe grał do 1964 roku. Wtedy też odszedł do AEK Ateny, ale jeszcze w tym samym roku zakończył w nim karierę sportową. W reprezentacji Turcji Küçükandonyadis zadebiutował 23 kwietnia 1948 roku w wygranym 3:1 towarzyskim meczu z Grecją, w którym zdobył gola. Część kibiców greckich zaatakowała go po meczu, uznając za zdrajcę. W 1955, kiedy w Stambule doszło do zamieszek antygreckich, sukcesy piłkarskie Küçükandonyadisa zapewne ocaliły mu życie. Jego dom otoczyło kilkuset kibiców Fenerbahçe, broniąc przed atakiem tłumu.W 1954 roku został powołany do kadry na Mistrzostwa Świata w Szwajcarii, na których wystąpił w trzech meczach: z RFN (1:4), z Koreą Południową (7:0) i RFN (2:7). W spotkaniu z Koreą Południową i drugim spotkaniu z RFN strzelił po golu. Od 1948 do 1963 roku rozegrał w kadrze narodowej 46 meczów, w których strzelił 21 goli. Po zakończeniu kariery piłkarskiej Küçükandonyadis został trenerem. Prowadził takie kluby jak: grecki Aigaleo Ateny, południowoafrykański Supersport United i rodzime Samsunspor, Orduspor, Mersin Idmanyurdu i Boluspor.

Reklama

Wałentyn Mykołajowicz Trojanowski (72) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji napastnika, a później pomocnika. W 1950 jeszcze będąc dzieckiem zaczął grać w drużynie "Leninska Kuznia". W 1954 wstąpił do FSzM Kijów, skąd w 1956 przyszedł do Dynama Kijów, ale występował jedynie w drużynie rezerwowej. W 1957 przeniósł się do Kołhospnyka Równe, a w następnym roku do Łokomotywu Winnica. W 1960 powrócił do Dynama, w którym występował w ataku razem w parze z Walerijem Łobanowskim. W 1964 z powrotem wrócił do winnickiego Łokomotywu. Sezon 1967 spędził w Czornomorcu Odessa, skąd w następnym roku przeszedł do Krywbas Krzywy Róg. Po dwóch sezonach w Krywbasie wyjechał na Daleki Wschód, gdzie bronił barw klubu Sachalin Jużnosachalińsk, w którym ukończył karierę piłkarską. Po zakończeniu występów powrócił do Kijowa.

Reklama

Kazimierz Jasiński (66) - polski kolarz, mistrz Polski i olimpijczyk. Od dziecka uwielbiał sport, a w szczególności jazdę na rowerze. W 1963 roku rozpoczął treningi na Radomiaku. Dwa lata później został członkiem kadry narodowej juniorów. Wygrał wyścig po ziemi lubelskiej, a na wyścigu w Pradze ustanowił rekord Polski juniorów na dystansie 4 kilometrów. Pięciokrotnie uczestniczył w Wyścigu Dookoła Polski z bardzo dobrymi wynikami. Reprezentował barwy: Radomiaka Radom, Legii Warszawa i Broni Radom. W 1968 wyjechał na Igrzyska Olimpijskie w Meksyku, w których zajął 59 miejsce na 80 startujących w kolarskim wyścigu indywidualnym na dystansie 196,200 km. (z czasem 5.08.25,94). Siedem lat później zakończył karierę w Broni Radom.

Roberto Mieres (88) – argentyński kierowca wyścigowy. W latach 1953-1955 ścigał się w Formule 1. Początkowo jeździł dla Gordini, później Maserati. Zasłynął z tego, że wyskoczył w czasie jazdy z płonącego samochodu w GP Belgii w 1954. W Formule 1 trzy razy zajmował 4 pozycję w pojedynczym wyścigu, jednak nigdy nie stanął na podium. W klasyfikacji kierowców w 1954 był 11, a w 1955 zajął 8 miejsce. Mieres ścigał się też w innych seriach. W 1954 zajął 2 miejsce w motocyklowym GP Buenos Aires. Karierę kierowcy zakończył po wypadku w rajdzie Kuby, gdy wjechał w grupę kibiców, zabijając cztery osoby.

István Rózsavölgyi (82) – węgierski lekkoatleta, który specjalizował się w biegu na 1500 m. Dwukrotny uczestnik igrzysk olimpijskich[2]. W roku 1956 w Melbourne nie odniósł sukcesu. Na igrzyskach w roku 1960 w Rzymie Rózsavölgyi wywalczył dla Węgier brązowy medal w biegu na 1500 m. W tym biegu przegrał tylko z reprezentantem Australii Herbem Elliottem i Francuzem Michelem Jazym.

Bogusława Marcinkowska-Pietkiewicz-Treco (67) – polska skoczkini do wody, tłumaczka, olimpijka z Meksyku 1968. Zawodniczka stołecznych klubów MKS Pałac Młodzieży i AZS Warszawy. Uprawianie sportu rozpoczęła w roku 1958. Była mistrzynią Polski w skokach z trampoliny w latach 1961, 1965-1966 oraz w skokach z wieży w latach 1961-1962, 1965-1968. Mistrzyni w skokach z trampoliny i wicemistrzyni w skokach z wieży letniej Uniwersjady w 1965 roku. Na igrzyskach olimpijskich w 1968 wystartowała w skokach z trampoliny 3 metrowej zajmując 20. miejsce oraz w skokach z wieży zajmując 5. miejsce. Po igrzyskach olimipjskich w Meksyku pozostała za granicą.

Reklama

Tadeusz Ulatowski (79) - polski trener i działacz sportowy, profesor nauk o kulturze fizycznej (1980), w młodości reprezentant i mistrz Polski w koszykówce. Zawodnik AZS Warszawa, z którym zdobył mistrzostwo Polski w 1947, następnie YMCA Łódź, z którym sięgnął po mistrzostwo Polski w 1948 i wicemistrzostwo w 1949. Reprezentant Polski w koszykówce w latach 1947-1949. Uczestniczył w ME w 1947, zajął wraz z kolegami szóste miejsce. Nie wiadomo, w ilu meczach zagrał, zdobył 13 punktów. Łącznie w latach 1947-1949 zagrał w reprezentacji Polski 25 razy. W latach 1951 - 1959 był trenerem męskiej drużyny koszykarskiej Legii Warszawa. Poprowadził ją do mistrzostwa Polski w 1956 i 1957, wicemistrzostwa w 1953 i 1958 oraz brązowego medalu w swoim debiucie w sezonie 1951/1952. Prowadził tak znanych zawodników jak Władysław Pawlak, Andrzej Pstrokoński. W 1952 poprowadził razem z Florianem Grzechowiakiem kobiecą reprezentację Polski do 5 miejsca w mistrzostwach Europy. W latach 1951-1953 był także trenerem męskiej reprezentacji Polski w koszykówce, ale nie odniósł żadnych sukcesów. Od 1954 działacz Polskiego Komitetu Olimpijskiego, m.in. przewodniczący komisji sportowej (1964-1984), wiceprezes PKOL (1980-1988). Członek Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Sportu oraz Polskiej Federacji Sportu. Członek założyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej i prezes towarzystwa w latach 1997-2007. Od 1953 do 1971 pracownik naukowy Instytutu Naukowego Kultury Fizycznej w Warszawie, w latach 1962-1968 organizator i kierownik Zakładu Teorii Sportu tamże. Po połączeniu INKF z AWF w Warszawie, pracownik naukowy tej uczelni (1971-1993), kierownik Zakładu Teorii Sportu na AWF (1971-1984). W latach 1971-1974 i 1981-1984 rektor AWF. Redaktor czasopisma "Sport wyczynowy", autor i redaktor wielu publikacji, m.in. Gry sportowe zespołowe (1968), Teoria i metodyka sportu (ed. 1971, 1979, 1980). Członek Komitetu Nauki o Kulturze Fizycznej PAN (1979-1981) oraz Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Tytułu i Stopni Naukowych (1987-1993). Doktor honoris causa AWF we Wrocławiu (1998) i w Gdańsku (2009). Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 19 grudnia 2008 "w uznaniu wybitnych zasług w działalności na rzecz rozwoju kultury fizycznej i sportu, za osiągnięcia w pracy dydaktycznej i organizatorskiej" został uhonorowany Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Reklama

Luty

Andrzej Maria Sztolf (71) – polski skoczek narciarski, tyczkarz, olimpijczyk, dwukrotny medalista uniwersjady i dwukrotny mistrz kraju w skokach. Był synem nauczycieli wychowania fizycznego, Łucji i Tadeusza. Od dzieciństwa interesował się skokami narciarskimi i lekkoatletyką. W 1949 wraz z rodziną przeprowadził się do Szklarskiej Poręby. Rozpoczął tam treningi skoków, na niewielkiej drewnianej skoczni skakał na odległość 27 metrów. Zwyciężył w zawodach mistrzowskich pionu sportowego Kolejarz. W 1956 trafił do narodowej reprezentacji juniorskiej. Pięć lat później został powołany do kadry seniorów. Był przedskoczkiem podczas Mistrzostw Świata w 1962 w Zakopanem. 28 grudnia 1962 w Oberstdorfie zadebiutował w Turnieju Czterech Skoczni, biorąc udział w jego 11. edycji. W tym konkursie zajął 42. miejsce, natomiast najlepszą jego pozycją była 24. w Bischofshofen. W klasyfikacji generalnej był 33. W następnym roku zanotował lepszy występ, w którym był 13. w Garmisch-Partenkirchen i zamknął pierwszą dziesiątkę w Bischofshofen. W późniejszych latach jeszcze czterokrotnie występował w turnieju, jednak nigdy już nie powtórzył sukcesu z 12. edycji, tylko dwukrotnie wchodząc do czołowej trzydziestki. Wziął udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1964 w Innsbrucku w konkursie na dużej skoczni, w którym zajął 26. miejsce, po skokach na 85 m, 82 m i 79,5 m. W tym samym roku wystąpił na zimowej uniwersjadzie w Szpindlerowym Młynie, gdzie zdobył brązowy medal w skokach. W 1965 zdobył tytuły mistrza kraju na skoczni średniej i dużej. Był także dwukrotnym wicemistrzem na skoczni dużej w 1967 i 1968. Wystąpił na Zimowej Uniwersjadzie w 1966 w Sestriere, gdzie zdobył srebrny medal w skokach, mimo kontuzji (skręcenia nogi). Zdobył też tytuł "Mistera Uniwersjady". Przed uniwersjadą wdał się w bójkę i zaatakował milicjanta, za co był sądzony.

Reklama

Ingolf Mork (65) – norweski skoczek narciarski, zwycięzca 20. Turnieju Czterech Skoczni, zdobywca medalu Holmenkollen w 1973 roku.

Ladislav Kuna (65)– były czechosłowacki piłkarz grający na pozycji pomocnika. Gracz brał udział w Mistrzostwach Świata w 1970 r.

Angelo Dundee właśc. Angelo Merena (81) – amerykański trener bokserski, prowadził piętnastu mistrzów świata. Karierę trenerska rozpoczął w końcu lat 40. XX wieku w Nowym Jorku. Pierwszym mistrzem świata, którego trenował był Carmen Basilio. Po przeniesieniu się do Miami Beach w 1960 rozpoczął współpracę z Muhammadem Alim, która trwała do jego ostatniej walki w 1981. Równocześnie trenował mistrzów Jimmy'ego Ellisa, Luisa Rodrigueza, Sugara Ramosa, Williego Pastrano i Ralpha Dupasa. W 1976 rozpoczął współpracę z Sugarem Rayem Leonardem doprowadzając go do trzech tytułów mistrza świata. U schyłku kariery służył pomocą George'owi Foremanowi. W roku 1992 został przyjęty do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu.

Reklama

Hubert Leitgeb (47) – włoski biathlonista, zdobywca dwóch złotych oraz brązowego medalu mistrzostw świata. Wszystkie medale zdobył w biegu drużynowym. Zginął pod lawiną w dolinie Anterselvy.

Juan Vicente Lezcano (75) - piłkarz paragwajski, obrońca (stoper). Urodzony w Asunción (w dzielnicy Santísima Trinidad) Lezcano karierę piłkarską rozpoczął w 1954 roku w klubie Olimpia Asunción. Wchodził w skład legendarnej drużyny Olimpii, która pod wodzą trenera Aurelio Gonzáleza od 1956 do 1960 pięć razy z rzędu zdobyła mistrzostwo Paragwaju. Jako piłkarz klubu Olimpia był w kadrze reprezentacji podczas finałów mistrzostw świata w 1958 roku, gdzie Paragwaj odpadł w fazie grupowej. Lezcano nie zagrał w żadnym meczu. We wszystkich meczach w Szwecji wystąpił jego młodszy brat - Cláudio Lezcano, podczas gdy Juan zagrał we wszystkich meczach eliminacyjnych - obu z Urugwajem i obu z Kolumbią. Rok później wziął udział w turnieju Copa América 1959, gdzie Paragwaj zajął trzecie miejsce. Lezcano zagrał we wszystkich sześciu meczach - z Chile, Boliwią, Urugwajem, Argentyną, Brazylią i Peru. Następnie Lezcano razem z Olimpią dotarł do finału pierwszej edycji Pucharu Wyzwolicieli - Copa Libertadores 1960. W finale Olimpia przegrała z urugwajskim klubem Penarol Montevideo. Już wkrótce, bo w 1961 roku, Lezcano podpisał kontrakt z Penarolem i stał się kluczowym zawodnikiem tego klubu. Grając obok takich sław jak Alberto Spencer, Pedro Rocha czy Ladislao Mazurkiewicz, sięgnął po wiele sukcesów na arenie krajowej i międzynarodowej. Rok później z nowym klubem drugi raz w swej karierze dotarł do finału najważniejszego klubowego turnieju Ameryki Południowej - Copa Libertadores 1962. Również i tym razem drużyna Lezcano przegrała w finale, ulegając słynnemu Santosowi. W trzecim, dodatkowym meczu, Lezcano miał możliwość gry przeciwko królowi futbolu Pelé, który dwukrotnie pokonał bramkarza Penarolu Luisa Maidanę. Rok później Lezcano razem z Penarolem dotarł do półfinału Copa Libertadores 1963, gdzie w walce o finał uległ argentyńskiej drużynie Boca Juniors Buenos Aires. W turnieju Copa Libertadores 1965 Lezcano pomógł Penarolowi dotrzeć do finału, gdzie Penarol po trzech meczach uległ argentyńskiemu klubowi Independiente Buenos Aires - Lezcano jednak w finale nie zagrał. Wciąż jako gracz Penarolu Lezcano dotarł do finału Copa Libertadores 1966 - był to już jego trzeci finał w Pucharze Wyzwolicieli. Choć przeciwnikiem był potężny argentyński klub River Plate Buenos Aires, Penarol wygrał po trzech zaciętych meczach i zdobył trofeum. Następnie w starciu z ze zdobywcą Pucharu Europy Realem Madryt Penarol wygrał dwukrotnie po 2:0 i zdobył klubowy Puchar Świata. Lezcano zagrał w drugim meczu, który odbył się w Madrycie na Estadio Santiago Bernabéu. Razem z Penarolem Lezcano 6 razy zdobył mistrzostwo Urugwaju - w 1961, 1962, 1964, 1965, 1967 i 1968. W Penarolu Lezcano grał do 1968 roku, po czym w 1969 roku przeszedł do argentyńskiego klubu Colón Santa Fe, a następnie wrócił do Paragwaju, gdzie do 1970 roku grał w Olimpii. W 1971 roku zakończył karierę w drużynie River Plate Asunción.

Reklama

Harry Joseph Keough (85) - były amerykański piłkarz, grywał na pozycji obrońcy. Uczestnik Mistrzostw Świata w 1950 roku. 2-krotny zdobywca U.S. Open Cup oraz 7-krotny National Amateur Cup czempion. Jego nazwiskiem została ustanowiona nagroda dla najlepszego piłkarza i najlepszej piłkarki w klubie Saint Louis Billikens. Nagrodę tą ustanowił jego syn - Ty Keough. Keough zaczynał karierę w juniorskiej drużynie z St. Louis - St. Louis Schumachers. W roku 1946 trafił do seniorskiego San Francisco Barbarians. Dwa lata później trafił do Paul Schulte Motors. Następnie w latach 1949-61 został wypożyczany do amatorskich klubów z St. Louis: St. Louis McMahon, St. Louis Raiders oraz St. Louis Kutis. W roku 1950 został powołany do kadry na Mundial 1950, który odbywał się w Brazylii. Rozegrał tylko jeden mecz, przeciwko reprezentacji Anglii, w którym to Stany zwyciężyły 1-0. Następnie w latach 1952-56 wystąpił na igrzyskach olimpijskich. W latach 1954-58 grywał w kwalifikacjach do tych mundiali. Jego ostatnim meczem było spotkanie przeciwko Kanadzie, w którym Amerykanie ponieśli porażkę 3-2, 6 lipca 1957. W latach 1967–82 trenował dwie drużyny: Florissant Valley Community College oraz St. Louis University. W roku 1976 został wcielony w szeregi National Soccer Hall of Fame.

Reklama

Péter Rusorán (72) - węgierski piłkarz wodny. Dwukrotny medalista olimpijski. W 1960 w Rzymie zajął trzecie miejsce. Cztery lata później w Tokio wspólnie z kolegami został mistrzem olimpijskim. Na dwóch turniejach rozegrał osiem spotkań i zdobył trzynaście bramek

Erwin Fiedor (69) – polski kombinator norweski, skoczek narciarski, olimpijczyk z Innsbrucku 1964 i Grenoble 1968, trener. Syn Jakuba i Karoliny Porębskiej.

Leszek Władysław Walczak (49) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w biegu na 400 metrów, także menedżer w branży kolejowej. W 1975 został halowym wicemistrzem Polski seniorów. Kilka miesięcy później – w jedynym w karierze występie w finale mistrzostw Polski – zajął wraz z kolegami piąte miejsce w biegu rozstawnym 4 x 400 metrów. Po zakończeniu kariery sportowej pracował m.in. jako menedżer w przedsiębiorstwach kolejowych. Był rzecznikiem i członkiem zarządu spółki Wars. W latach 2007-2012 pełnił funkcje prezesa zarządu SKM.

Michael "Mike" Bernardo (43) – południowoafrykański kick-boxer i bokser, zawodnik K-1. W Japonii, gdzie występował przez większą część swojej kariery, znany jest również jako Beru Chan.

Albert John "Bertie" Messitt, (82) – irlandzki lekkoatleta, długodystansowiec. Podczas mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958) zajął 15. miejsce w biegu na 10 000 metrów a także odpadł w eliminacjach na 5000 metrów. Na igrzyskach olimpijskich w Rzymie (1960) nie ukończył biegu maratońskiego. W tej samej konkurencji był 13. podczas mistrzostw Europy w Belgradzie (1962). Szesnastokrotnie ustanawiał rekordy Irlandii (na dystansach od 3000 metrów do maratonu). Wielokrotnie zdobywał złote medale mistrzostw kraju (także w biegach przełajowych).

Reklama

Roald Edgar Aas (84) – norweski łyżwiarz szybki. Dwukrotny medalista olimpijski, sześciokrotny medalista Mistrzostw Świata, ośmiokrotny medalista Mistrzostw Europy. Specjalizował się w dystansie 1500 metrów. Na igrzyskach startował trzykrotnie (IO 52, IO 56, IO 60). Pierwszy medal – brązowy – wywalczył przed własną publicznością w 1952. Osiem lat później sięgnął po złoto ex aequo z Jewgienijem Griszinem. W latach 50. uchodził za drugiego łyżwiarza w Norwegii, najpierw za Hjalmarem Andersenem, później Knutem Johannesenem. Regularnie zdobywał srebrne medale mistrzostw kraju w wieloboju, a w 1956 sięgnął po złoto. Był również mistrzem Norwegii w kolarstwie.

Stanisław Wieśniak (82) - polski wioślarz, olimpijczyk z Helsinek 1952. Na igrzyskach olimpijskich w 1952 wystartował w dwójce bez sternika (partnerem był Jan Świątkowski). Polska osada odpadła w repasażach. Był czterokrotnym mistrzem Polski (dwójka bez sternika - 1950, 1951, dwójka podwójna - 1951, ósemka - 1949).W 1959 ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Szczecińskiej i pracował kolejno w Cukrowni Kluczewo, Elektrowni Szczecin, Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego i Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej w Szczecinie.

Árpád Fekete Priska (90) – węgierski piłkarz i trener piłkarski.

Władysław Tajner (77) – polski skoczek narciarski, narciarz alpejski, dwukrotny olimpijczyk, trzykrotny mistrz polski. Czterokrotny rekordzista Wielkiej Krokwi. Brat Leopolda, Alojzego i Jana Tajnerów. Stryj Apoloniusza Tajnera. Był najmłodszym synem Franciszki i Franciszka Tajnerów. Sportową karierę rozpoczął od narciarstwa alpejskiego. W 1951 roku został mistrzem Polski juniorów w slalomie gigancie. W 1956 na skoczni K-50 w Tatrzańskiej Łomnicy wygrał konkurs o Międzynarodowe Mistrzostwo Polski, w którym występowali zawodnicy z Zakopanego, Śląska Cieszyńskiego i Czechosłowacji. Przed igrzyskami w 1956 w Cortinie d'Ampezzo władze PZN przeprowadziły eliminacje przedolimpijskie na szwajcarskiej skoczni w Andermatt. Tajner upadł bokiem na zeskok, czego następstwem była długa rehabilitacja. Mimo tego trenerzy postanowili zgłosić go na olimpiadę, gdzie zajął 16. miejsce, po skokach na 74 m i 76,5 m. Najlepsze miejsce (dziesiąte) zajął w Innsbrucku. Wziął udział w IV Międzynarodowym Turnieju Skoków na skoczniach szwajcarskich. Był drugi w Unterwasser. W Arosa na treningu skoczył o trzy metry dalej, niż wynosił ówczesny rekord obiektu. Upadł jednak i nie wystartował w konkursie. Nie doszedł do pełni sprawności, postanowił jednak skakać w Sankt Moritz, gdzie zajął 24. miejsce. W ostatnich zawodach stanął na najniższym stopniu podium. W Gstaad zajął drugie miejsce w zawodach o Puchar Marszałka Montgomery'ego. W marcu w konkursie na skoczni w Planicy skoczył 114 metrów, co przez krótki czas było rekordem Polski w długości skoku. W zawodach był 7. W latach 1956-1958 trzykrotnie został mistrzem Polski. W 1958 wystąpił na mistrzostwach świata w Lahti, gdzie uplasował się na 22. miejscu. Trzykrotnie zwyciężał także w Pucharze Beskidów na skoczniach w Wiśle i Szczyrku w międzynarodowej obsadzie (lata 1958-60). Rok później w Tauplitz na skoczni Kulm skoczył 110 metrów, jednak miał groźnie wyglądający upadek. Ostatecznie zajął 12. miejsce w konkursie, a upadek nie spowodował poważnych urazów. Pod koniec sezonu 1958/1959 zajął szóste miejsce w konkursie na skoczni w Klingenthal. W 1960 pojechał na igrzyska do Sqaw Valley. Podczas ostatniego treningu w Polsce jego przyjaciel, Zdzisław Hryniewiecki doznał tragicznej kontuzji, co mocno wpłynęło na psychikę Tajnera. Podczas treningu na olimpijskiej skoczni miał ciężki upadek. Pękła mu łękotka w kolanie. Ostatecznie wystartował. Po pierwszej serii był na jednym z ostatnich miejsc, w drugiej awansował na 31. miejsce. W 1962 roku podczas międzynarodowych zawodów w Ruhpolding zajął drugą lokatę. W 1966 zakończył karierę sportową.

Armand Penverne (86) - francuski piłkarz, pomocnik. Brązowy medalista MŚ 58. Długoletni zawodnik Stade Reims. W Reims grał w latach 1946-1959. W tym okresie cztery razy zdobywał tytuł mistrza Francji (1949, 1953, 1955, 1958), w 1950 oraz 1958 triumfował w Pucharze Francji, a w 1956 znalazł się wśród finalistów pierwszej edycji Pucharu Europy. Występował także w Red Star 93 i Limoges Foot 87.W reprezentacji Francji zagrał 39 razy i strzelił 2 bramki[1]. Debiutował 5 października 1952 w meczu z RFN, ostatni raz zagrał w 1959. Brał udział w MŚ 54. Kilkakrotnie pełnił funkcję kapitana zespołu. Podczas MŚ 58 wystąpił we wszystkich sześciu meczach Francji w turnieju.

Reklama

Jaime da Silva Graça (70), portugalski piłkarz, pomocnik. Brązowy medalista MŚ 66. Karierę zaczynał w Vitórii z rodzinnego miasta. W sezonie 1966/1967 podpisał kontrakt SL Benfiką, gdzie grał do 1975. W tym czasie siedem razy zostawał mistrzem Portugalii, trzykrotnie triumfował w Pucharze Portugalii. W 1968 dotarł do finału Pucharu Europy i w meczu z Manchesterem United zdobył bramkę, jednak Benfica po dogrywce przegrała 1:4. W reprezentacji Portugalii zagrał 36 razy i strzelił cztery bramki. Debiutował 24 stycznia 1965 w meczu z Turcją, ostatni raz zagrał w 1972. Podczas MŚ 66 zagrał we wszystkich sześciu meczach Portugalii w turnieju. Pracował jako trener. Był asystentem José Torresa na MŚ 86.

Reklama

Marzec

Reklama

Henryk Edward Bałuszyński (39 lat)- piłkarz, reprezentant polski, gracz m.in. Górnika Zabrze i VFL Bochum. W Reprezentacji Polski rozegrał 15 spotkań i strzelił 4 bramki, debiutował 9 lutego 1994 roku w Santa Cruz de Tenerife w meczu z Hiszpanią (1:1) Zmarł na zawał serca. Został pochowany w Chudowie. Henryk Piotr Grabowski (83 lata) – polski lekkoatleta, skoczek w dal. Zawodnik takich klubów jak: Górnik Czeladź (1949–1950), CWKS Warszawa (1951–1952), Górnik Zabrze (1954), Górnik Katowice (1955–1957) i CKS Czeladź (1958–1960). Olimpijczyk z Helsinek 1952 i Melbourne 1956. Podczas igrzysk w Melbourne zwyciężył (z wynikiem 7,52 m) w eliminacjach, jednak kontuzja nogi spowodowała, że w finale uzyskał zalewdwie 7,15 m i zajął 10. miejsce. Brązowy medalista mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958) z wynikiem 7.51. Podczas Międzynarodowych Igrzysk Sportowych Młodzieży w Moskwie wygrał skok w dal (1957)uzyskując 7.46 oraz zdobył srebrny medal w sztafecie 4*100m (40.8). 3-krotny mistrz kraju (1952, 1956, 1958) i 8-krotny rekordzista Polski w skoku w dal (do 7.81 w 1958). Rekordy życiowe: w dal - 7.81 (1958), bieg na 100 metrów- 10.7 (1956). Dwadzieścia trzy razy bronił barw narodowych w meczach międzypaństwowych.

Marian Zygmunt Kuszewski (78) - polski szermierz, szablista. Dwukrotny srebrny medalista olimpijski. Występował także pod imieniem Marek. Był zawodnikiem wrocławskich klubów: WKS Kolejarz, Związkowiec, Pafawag i Gwardia. Ma na swym koncie medale mistrzostw Polski w turniejach indywidualnych, jednak największe sukcesy miedzynarodowe odnosił w drużynie. Dwukrotnie startował w igrzyskach olimpijskich, za każdym razem zdobywając srebrny medal w drużynie (IO 56 i w IO 60). Był także srebrnym (Luksemburg 1954) i dwukrotnie brązowym medalistą (Paryż 1957 i Filadelfia 1958) mistrzostw świata.

Reklama

Marcos Alonso Imaz znany pod pseudonimem boiskowym Marquitos (79) - były hiszpański piłkarz, dwukrotny reprezentant Hiszpanii. Grał na pozycji obrońcy. Profesjonalną karierę rozpoczął w Racingu, z którego przeszedł do Realu Madryt. W barwach tego klubu zdobył pięć mistrzostw Hiszpanii i pięć Pucharów Mistrzów.

Włodzimierz Wojciech Smolarek (55) – polski piłkarz, reprezentant Polski, napastnik, pomocnik. Absolwent szkoły średniej. Wychowanek klubu Włókniarz Aleksandrów Łódzki. Grał we Włókniarzu w latach 1967-1973, później przeszedł do Widzewa Łódź (1973–1977 i 1979–1986), następnie grał w Legii Warszawa (1977–1979), niemieckim Eintrachcie Frankfurt (1986–1988, zdobywca pucharu Niemiec w 1988) oraz holenderskich klubach: Feyenoord Rotterdam (1988–1990, bilans meczów i bramek 46–13) oraz FC Utrecht (1990–1996, bilans meczów i bramek 165–33). Największe sukcesy Włodzimierz Smolarek święcił w Widzewie Łódź. W I lidze w barwach Widzewa rozegrał (1979–1986) 181 meczów, strzelając 61 bramek. Dwukrotny mistrz Polski (1981, 1982), zdobywca pucharu Polski (1985). W 1983 roku wyprzedził Zbigniewa Bońka jako najlepszego strzelca ligowego Widzewa, a potem z bilansem 61 goli w ekstraklasie był liderem aż do maja 1996, gdy wyprzedził go Marek Koniarek. Włodzimierz Smolarek jest uważany za jednego z najlepszych w historii zawodników Widzewa, jak również całej polskiej piłki nożnej. Ceniony przez wszystkie pokolenia kibiców za światową klasę, ale również za niezwykłą zadziorność, waleczność, bojowość i ambicję. Włodzimierz Smolarek to również dwukrotny uczestnik finałów mistrzostw świata. W 1982 w Hiszpanii za zdobycie III miejsca zdobył srebrny medal, 4 lata później w Meksyku był zdobywcą jedynej bramki dla Polski. Osiadł na stałe w Holandii, gdzie zajął się pracą trenerską, prowadził drużyny juniorskie w Feyenoordzie. Miał dwóch synów, Mariusza i Euzebiusza, który również jest piłkarzem (był m.in. zawodnikiem klubów Eintrachtu Frankfurt, Feyenoordu Rotterdam, Borussii Dortmund, Racingu Santander, Boltonu Wanderers, AO Kavala, Polonii Warszawa oraz reprezentacji Polski). Włodzimierz Smolarek bez powodzenia startował w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 z listy Porozumienia dla Przyszłości w okręgu łódzkim; uzyskał 2871 głosów i nie objął mandatu. Zmarł podczas snu w swoim domu w Aleksandrowie Łódzkim. 10 marca 2012 został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Aleksandrowie Łódzkim. Widzew Łódź uhonorował swoją legendę, jaką był Włodzimierz Smolarek - zastrzegając dla niego numer 11. Oznacza to, że już żaden inny piłkarz w historii klubu nie założy koszulki z tym numerem. W reprezentacji Polski rozegrał 60 meczów (będąc równocześnie zawodnikiem Widzewa - 52 razy, Eintrachtu 5 razy, Feyenoordu 2 razy i raz Utrechtu). W reprezentacji strzelił 13 goli, dziewięciokrotnie wystąpił jako jej kapitan. Był uczestnikiem mistrzostw świata w 1982 (srebrny medal za 3 miejsce) i 1986 (1/8 finału).

Reklama

Ryszard Drozd (78) – polski szachista, mistrz FIDE od 1983 roku. W 1956 r. zdobył w barwach klubu DWP Warszawa złoty medal drużynowych mistrzostw Polski. W latach 60. należał do szerokiej czołówki polskich szachistów. W 1959 r. zadebiutował w Łodzi w finale mistrzostw Polski. Do 1979 r. w finałowych turniejach wystąpił 11 razy, dwukrotnie zdobywając brązowe medale: w latach 1960 (we Wrocławiu) oraz 1961 (w Katowicach). W 1970 r. zdobył w Poznaniu tytuł wicemistrza Polski w szachach błyskawicznych. Wziął udział w kilku międzynarodowych turniejach, m.in. w Bad Salzungen (1960), Rostowie (1961), Warszawie (1961) i Bukareszcie (1962), nie osiągając jednak znaczących sukcesów w postaci turniejowych zwycięstw. W 1961 r. na turnieju w Rostowie odniósł duży sukces, pokonując w partii radzieckiego arcymistrza, Lwa Poługajewskiego. Ryszard Drozd wielokrotnie wygrywał Indywidualne Mistrzostwach Śląska Seniorów. Według retrospektywnego systemu Chessmetrics, najwyżej sklasyfikowany był w styczniu 1962 r., zajmował w tym czasie 215. miejsce na świecie.

Reklama

Nick Zoricic (29) – kanadyjski narciarz dowolny pochodzenia bośniackiego, specjalizujący się w skicrossie. Nie startował nigdy na igrzyskach olimpijskich. W 2011 roku wystartował na Mistrzostwach Świata w Deer Valley, gdzie zajął 8. miejsce w skicrossie. Był to jego jedyny start na zawodach tej rangi. Najlepsze wyniki w Pucharze Świata osiągnął w sezonie 2010/2011, kiedy to zajął 19. miejsce w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji skicrossu był piąty. Zmarł po tragicznym upadku podczas zawodów w Grindelwald, kiedy to lądując z zeskoku, wyleciał poza tor i uderzył w przeszkodę na boku trasy.

Julio César González Ibarra (36) – meksykański bokser zawodowy; Były mistrz świata w kategorii półciężkiej organizacji WBO. Zdobył go pokonując niejednogłośnie na punkty Dariusza Michalczewskiego. Stracił ten pas w pierwszej jego obronie z Węgrem Zsoltem Erdeiem. Zginął 10 marca 2012 w wypadku motocyklowym kiedy to został uderzony przez pijanego kierowcę.

John Souza (92) – amerykański piłkarz, napastnik. Uczestnik mistrzostw świata w 1950. Pierwszy Amerykanin, który znalazł się w tzw. Jedenastce World Cup All-Star Team (przed Claudio Reyną), wystawioną przez brazylijską prasę „Mundo Esportivo”. Friedhelm Timo Konietzka (ur. 2 sierpnia 1938 w Lünen, zm. 12 marca 2012 w Brunnen) - były niemiecki piłkarz, reprezentant kraju. Przygodę z futbolem rozpoczynał w małym klubie VfB Lünen 08. W 1960 przeszedł do Borussii Dortmund, gdzie od razu zaczął strzelać bramki. W 1965 roku zdobył z tą drużyną Puchar Niemiec. Po sezonie odszedł do TSV 1860 Monachium, z którym w ciągu zaledwie roku zdobył Mistrzostwo Niemiec. W 1967 roku zakończył karierę piłkarską. W sumie w Bundeslidze rozegrał 100 meczów strzelając 72 bramki. W reprezentacji zadebiutował w 1962 roku, od razu strzelając gola. Ogólnie w reprezentacji w latach 1962-1965 rozegrał 9 spotkań strzelając trzy bramki. Konietzka najpierw pracował jako trener FC Zurich, z którym to zdobył Mistrzostwo Szwajcarii w latach 1974-1976. W 1977 roku prowadził ten zespół w Lidze Mistrzów. W latach 1978-1980 trenował Grasshoppers Zurych. W 1982 roku zaczął trenować klub KSV Hessen Kassel. W 1983 roku odjął funkcję trenera Bayeru Uerdingen. Po roku pracy został zwolniony i trenował klub, w którym grał, czyli Borussię Dortmund. W 1990 roku ponownie poprowadził zespół Bayeru Uerdingen, jednak w 1991 roku zakończył karierę trenerską. Friedhelm Konietzka jest autorem pierwszej w historii Bundesligi bramki. Strzelił ją w pierwszej minucie spotkania Borussia Dortmund - Werder Brema.

Reklama

Jock Hobbs (52) – reprezentant Nowej Zelandii w rugby union, prezes Nowozelandzkiego Związku Rugby.

Estanislao Basora Brunet (86) - piłkarz kataloński grający na pozycji napastnika, przez culés uważany za jednego z najlepszych piłkarz lat pięćdziesiątych. Najlepsze lata kariery przypadły mu na grę w klubie FC Barcelona, gdzie grał od 1946 do 1958. Był wicekapitanem klubu, wtedy gdy Ladislao Kubala, był kapitanem. Przed przyjściem do Barcelony grał w innych hiszpańskich klubach: Colonia Valls, Súria i CE Manresa. Grał też na wypożyczeniu w klubie UE Lleida. W reprezentacji Hiszpanii rozegrał 22 mecze i strzelił 13 goli. Był uczestnikiem MŚ 1950 w Brazylii.

John Yarbrough (27) – amerykański lekkoatleta, płotkarz. Srebrny medalista mistrzostw NCAA (2007). Zginął w wypadku samochodowym, w którym ciężko ranny został również jego starszy brat – Linnie, także lekkoatleta.

António Carlos Carvalho Nogueira Leitao (52) – portugalski lekkoatleta długodystansowiec, medalista olimpijski z 1984.

Reklama

Vigor Bovolenta (38 ) – włoski siatkarz występował ostatnio we włoskiej Serie A, w drużynie Volley Forlí. Grał na pozycji środkowego. 172 razy wystąpił w reprezentacji Włoch. Zdobył srebrny medal olimpijski w 1996 roku w Atlancie. Zmarł 24 marca 2012, po tym jak zemdlał na boisku podczas meczu Serie B2 między Yoga Forli a rezerwową ekipą Maceraty. Po długich próbach reanimacji Bovolenta został przewieziony do szpitala, gdzie zmarł. Przyczyną najprawdopodobniej był atak serca.

William Lee "Willie" May (76) – amerykański lekkoatleta płotkarz, wicemistrz olimpijski z 1960. Specjalizował się w biegu na 110 metrów przez płotki. Na igrzyskach olimpijskich w 1960 w Rzymie zdobył srebrny medal w tej konkurencji, przegrywając jedynie ze swym rodakiem Lee Calhounem, a przed trzecim Amerykaninem Hayesem Jonesem. Zdobył srebrny medal na tym samym dystansie podczas igrzysk panamerykańskich w 1963 w Sao Paulo za innym Amerykaninem Blaine Lindgrenem. Później pracował jako trener lekkoatletyczny w Evanston.

Wiktor Kosiczkin (74) - radziecki łyżwiarz szybki (Rosjanin). Dwukrotny medalista olimpijski ze Squaw Valley. Specjalizował się w długich dystansach. Na igrzyskach startował dwukrotnie (IO 60, IO 64) i podczas pierwszego startu podzielił się medalami z Norwegiem Knutem Johannesenem - obaj zdobyli po jednym złotym i srebrnym krążku w rywalizacji na długich dystansach. Był mistrzem świata w wieloboju w 1962, ponadto dwukrotnie zajmował drugie miejsce. W tej konkurencji był także mistrzem Europy oraz ZSRR (oba tytuły w 1961)[2]. Dziesięć razy zostawał mistrzem ZSRR na dystansach.

Kwiecień

Samia Yusuf Omar (21) – somalijska lekkoatletka, reprezentantka Somalii na 29. Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2008 w Pekinie, gdzie startowała w biegu na 200 m. Zginęła tragicznie w wypadku łodzi transportującej uchodźców z Libii do Włoch.

Reklama

Giorgio Chinaglia (65) – włoski piłkarz, reprezentant kraju. Król strzelców Serie A z sezonu 1973/74. Uczestnik MŚ 1974w RFN.

Francis James "Jim" Delaney (91) – amerykański lekkoatleta, specjalista pchnięcia kulą, wicemistrz olimpijski z 1948.

José María Zárraga Martín (82) - były hiszpański piłkarz grający na pozycji pomocnika w Realu Madryt, ośmiokrotny reprezentant kraju i pięciokrotny zdobywca Pucharu Klubowych Mistrzów Europy. Aírton Ferreira da Silva znany jako Aírton Pavilhao (78) - piłkarz brazylijski, występujący podczas kariery piłkarskiej na pozycji środkowego obrońcy.

Xenia Stad-de Jong (90) – holenderska lekkoatletka, sprinterka, mistrzyni olimpijska.

Dubravko Pavličić (45) - chorwacki piłkarz. Występował na pozycji środkowego obrońcy, jego atrybuty fizyczne to 188 cm i 85 kg.

Władimir Aleksandrowicz Astapowski (66) – rosyjski piłkarz, grający na pozycji bramkarza, reprezentant Związku Radzieckiego, trener piłkarski.

Piermario Morosini (26) – włoski piłkarz występujący najczęściej na pozycji defensywnego pomocnika. Zmarł w trakcie meczu. Morosini przebywał w Livorno na zasadzie wypożyczenia z Udinese. Był wychowankiem Atalanty Bergamo, w obecnym sezonie wystąpił dziewięciokrotnie.

Iain Murray Rose (73) – australijski pływak, wielokrotny medalista olimpijski. Urodził się w Szkocji, jednak jego rodzina wyemigrowała do Australii po zakończeniu II wojny światowej. Specjalizował się w stylu dowolnym. W igrzyskach brał udział dwukrotnie, startował w Melbourne i Rzymie, łącznie zdobył sześć medali. Podczas IO 1956 zdobył trzy złote medale w wyścigach kraulem. Miał wówczas siedemnaście lat, wkrótce później wyjechał na studia do Stanów Zjednoczonych (University of Southern California). Podczas igrzysk w Rzymie obronił tytuł na dystansie 400 metrów, także w pozostałych konkurencjach wywalczył medale. Wielokrotnie bił rekordy świata. W 2000 r. był jedną z osób wnoszących flagę olimpijską na stadion w czasie ceremonii otwarcia igrzysk w Sydney. Terence George Spinks (ur. 28 lutego 1938 w West Ham, zm. 26 kwietnia 2012 w Essex) – brytyjski bokser kategorii piórkowej, złoty medalista letnich igrzysk olimpijskich w Melbourne. Pierwszą zawodową walkę stoczył w kwietniu 1957 z Jimem Loughreyem, wygrywając ją. We wrześniu 1960 zdobył tytuł mistrza Wielkiej Brytanii pokonując Bobby'ego Neilla. W listopadzie tego samego roku pokonał go ponownie w rewanżu. Swoją ostatnią walkę stoczył w grudniu 1962 roku z Johnnym Mantlem. Wygrał przez nokaut techniczny w ósmej rundzie.

Andrzej Jakubiec (40) – polski lekkoatleta średniodystansowiec, dwukrotny mistrz Polski. Alexander Dale Oen (27) – norweski pływak, mistrz świata z Szanghaju, wicemistrz olimpijski z Pekinu, brązowy medalista mistrzostw świata na basenie 25 m i mistrz Europy na długim basenie w wyścigu na 100 m stylem klasycznym. Zmarł w wyniku zatrzymania akcji serca.

Reklama

Maj

Ryszard Zapała (72) - polski kolarz szosowy, reprezentant Polski.

Rashidi Yekini (49) - były nigeryjski piłkarz, który w reprezentacji Nigerii strzelił 37 goli, co do dziś pozostaje niepobitym rekordem. Brał udział w mistrzostwach świata 1994 i 1998 oraz w Pucharze Narodów Afryki w 1994 roku, na którym Nigeryjczycy zdobyli mistrzostwo kontynentu.

Edward Strząbała (74) – polski piłkarz ręczny i trener klasy mistrzowskiej. Trzykrotnie doprowadzał prowadzone przez siebie drużyny do zdobycia Mistrzostwa Polski.

Dorothea Hochleitner (87)- austriacka narciarka alpejska. Jej największym sukcesem jest brązowy medal w slalomie gigancie wywalczony podczas igrzysk w Cortina d'Ampezzo.

Reklama

Lee Richardson (33)– angielski żużlowiec. Juniorski mistrz świata z 1999 (Vojens, Dania). Wielokrotny reprezentant Wielkiej Brytanii jako senior. Finalista Drużynowego Pucharu Świata w latach 2003-2006, w tym srebrny medalista w 2004 i brązowy z 2006. Uczestnik cyklu Grand Prix IMŚ w latach 2003-06, dwukrotnie stawał na podium turniejów – w 2004 w Cardiff zajął trzecie, a w 2005 w Bydgoszczy drugie miejsce. W lidze polskiej startował nieprzerwanie od 1999 do 2012 roku. Z polskimi drużynami wywalczył trzy medale DMP – złoty w 1999 i brązowy w 2002 oraz srebrny w 2006. 13 maja 2012, podczas meczu Betardu Sparty Wrocław z PGE Marmą Rzeszów w 3. biegu uległ ciężkiemu wypadkowi uderzając w bandę na prostej przeciwległej do startowej, w miejscu, gdzie kończy się banda "dmuchana". Po upadku stwierdzono krwotok wewnętrzny, został przewieziony do szpitala, gdzie okazało się, że ma problemy z oddychaniem. Zmarł w szpitalu podczas operacji. Jako przyczyny śmierci podano wielonarządowe obrażenia klatki piersiowej, pęknięte płuco i wykrwawienie. Pogrzeb Richardsona odbył się 7 czerwca 2012 roku w Hastings, jego rodzinnym mieście. Żużlowiec został skremowany.

Francisco Ferreira de Aguiar znany jako Formiga (82) - piłkarz brazylijski, występujący podczas kariery na pozycji ofensywnego pomocnika.

Keith Alvin Saint Hope Gardner (83) – jamajski lekkoatleta, brązowy medalista olimpijski z Rzymu w barwach Federacji Indii Zachodnich.

John Lee Tapia (45)– amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata w wagach junior koguciej (do 115 funtów), koguciej (do 118 funtów) i piórkowej (do 126 funtów) organizacji WBA, IBF i WBO.

Eduard "Edi" Federer (57) – austriacki skoczek narciarski. W 1979 r. zakończył karierę jako sportowiec. Właściciel przedsiębiorstwa "Edi Federer Sportmarketing", firmy zajmującej się reprezentowaniem zawodników i drużyn sportowych wobec organizacji gospodarczych zainteresowanych sponsoringiem oraz reklamowaniem się poprzez sport. Jego największym sukcesem było zajęcie drugiego miejsca w klasyfikacji generalnej 23. Turnieju Czterech Skoczni (6. miejsce w Oberstdorfie, 4. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, drugie miejsce w Innsbrucku i 5. miejsce w Bischofshofen). W 1975 wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich, gdzie zajął 15. miejsce. Po zakończeniu kariery skoczka był menedżerem między innymi trzykrotnego zdobywcy Pucharu Świata Austriaka Andreasa Goldbergera (w latach 1992-2003). Od 2001 r. był menedżerem najbardziej utytułowanego polskiego skoczka - Adama Małysza, a od 2003 r. także austriackiego skoczka Thomasa Morgensterna. Do Polski zaprosił w 1996 austriackiego menedżera Ediego Federera Czech Pavel Mikeska, ówczesny trener kadry polskich skoczków. Mikeska powiedział wówczas Federerowi, że "ma skoczka o wielkim potencjale". Chodziło wtedy o 18-letniego wówczas Adama Małysza. To również Edi Federer namówił salzburskiego przemysłowca Dietricha Mateschitza, właściciela koncernu Red Bull, by ten zainteresował się skokami narciarskimi i do grupy sponsorowanych sportowców włączył Adama Małysza. Zmarł po dwóch latach walki z niezidentyfikowaną przez lekarzy chorobą układu nerwowego. Lekarze przyczynę śmierci zdiagnozowali jako uszkodzenie układu nerwowego.

Reklama

Mark Midler (82) - radziecki szermierz, florecista. Dwukrotny złoty medalista olimpijski. W kadrze Związku Radzieckiego znajdował się przez ponad dekadę. Oba medale olimpijskie zdobył w drużynie, wspólnie z kolegami zwyciężał w 1960 i 1964. Pełnił funkcję kapitana zespołu. Pięciokrotnie zostawał mistrzem świata w drużynie, trzy razy stawał na podium w rywalizacji indywidualnej (srebro w 1957, brąz w 1959 i 1961).

Czerwiec

Roy Francesco Salvadori (90) – brytyjski kierowca wyścigowy włoskiego pochodzenia. Karierę rozpoczął w 1947 roku, ścigając się Alfą Romeo o pojemności silnika 2,9 l. W Formule 1 zadebiutował 12 lipca 1952 roku. W latach 1954–1956 ścigał się w zespole Gilby Engineering Ltd., osiągając dobre wyniki szczególnie w wyścigach niewliczanych do punktacji Mistrzostw Świata. Następnie ścigał się Cooperem i Aston Martinem. W 1961 roku prawie wygrał Grand Prix Francji, prowadząc w wyścigu przed Innesem Irelandem w Lotusie, ale jedno okrążenie przed końcem w samochodzie Salvadoriego wybuchł silnik. Po 1962 zakończył karierę kierowcy Formuły 1. Łącznie uczestniczył w 50 Grand Prix, osiągnął dwa miejsca na podium i zdobył 19 punktów. W trakcie jego kariery wygrał ponadto wyścig 24h Le Mans 1959, prowadząc Aston Martina wraz z Carrollem Shelbym Po zakończeniu kariery kierowcy wyścigowego w latach 1966–1967 zarządzał zespołem Cooper. Następnie wrócił do Monako, gdzie mieszkał. W jego mieszkaniu odbywały się spotkania, które przyciągały dużą liczbę kierowców Formuły 1. Był także częstym gościem podczas historycznych pokazów.

Reklama

Gordon West (69) – angielski piłkarz grający na pozycji bramkarza. Gracz brał udział w Mistrzostwach Europy w 1968 roku.

Teófilo Stevenson (60) - kubański bokser, trzykrotny mistrz olimpijski i mistrz świata. Był synem imigranta, który w 1923 przyjechał na Kubę z Saint Vincent. Zaczął trenować boks w wieku dziewięciu lat, pod kierunkiem byłego mistrza Kuby - Johna Herrery. Największe sukcesy odnosił w wadze ciężkiej. Po raz pierwszy złoty medal olimpijski zdobył w 1972 roku, tytuł obronił dwukrotnie, w 1976 i 1980, jako drugi bokser w historii. Wcześniej na trzech olimpiadach zwyciężał Węgier László Papp. Trzecim pięściarzem, który dokonał tej sztuki był rodak Stevensona Félix Savón. Stevenson był także trzykrotnym mistrzem świata: w 1974, 1978 oraz 1986 roku. Ostatni tytuł wywalczył w wadze superciężkiej. Nie przeszedł na zawodowstwo. Karierę zakończył w 1986 roku z bilansem 302 zwycięstw i 22 porażek. Z grona polskich pięściarzy dwóch zmierzyło się z Teófilo Stevensonem na igrzyskach olimpijskich. W 1972 roku w Monachium, w walce o awans do ćwierćfinałów Ludwik Denderys przegrał z nim przez nokaut w pierwszej rundzie. Na igrzyskach w Moskwie w 1980 roku Grzegorz Skrzecz starł się z Kubańczykiem w walce ćwierćfinałowej i też przegrał, w trzeciej rundzie przed czasem. Zmarł 11 czerwca 2012 w Hawanie na zawał serca.

Reklama

Manuel Fernández Fernández, znany pod pseudonimem Pahino (89) – hiszpański piłkarz, dwukrotny król strzelców Primera División (1948 i 1952), trzykrotny reprezentant Hiszpanii. Swe najlepsze lata piłkarskie grał w Realu Madryt.

George Ezekiel Kerr (75) – jamajski lekkoatleta średniodystansowiec i sprinter, dwukrotny medalista olimpijski z Rzymu z 1960.

Nils Emanuel "Mora-Nisse" Karlsson (95) – szwedzki biegacz narciarski, złoty medalista olimpijski oraz brązowy medalista mistrzostw świata.

Miguel Roqué Farrero, znany jako Miki Roqué (24) – hiszpański piłkarz, zawodnik m.in. Liverpoolu i Realu Betis.

Jurij Władimirowicz Mitieriew (37) – mołdawski piłkarz, występujący na pozycji napastnika, a wcześniej pomocnika, reprezentant Mołdawii.

Ann Elisabeth Curtis Cuneo (86) – amerykańska pływaczka. Trzykrotna medalistka Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie 1948. Specjalizowała się w stylu dowolnym. Start w 1948 był jej jedynym występem na igrzyskach olimpijskich. Była członkinią zwycięskiej sztafety 4x100 m stylem dowolnym, triumfowała również na dystansie 400 m w tym stylu oraz zajęła drugie miejsce na 100 metrów – wyprzedziła ją Dunka Greta Andersen. W 1966 została przyjęta do International Swimming Hall of Fame. Zmarła 26 czerwca 2012 w swoim domu w San Rafael w Kalifornii w wieku 86 lat.

Reklama

Włodzimierz Sokołowski (72) – polski lekkoatleta skoczek o tyczce, wielokrotny mistrz i rekordzista Polski, olimpijczyk, inżynier architekt.

Lipiec

James Louis Bivins (93) – amerykański bokser zawodowy. Był bokserem walczącym w wadze półciężkiej, ale często mierzył się z zawodnikami wagi ciężkiej. Zadebiutował jako zawodowy bokser w 1940. Wygrał w tym roku pierwszych 19 walk, zanim przegrał z Antonem Christoforidisem, którego wcześniej pokonał, a który w 1941 został mistrzem świata (NBA) w wadze półciężkiej. Od 1942 do 1946 wygrał kolejno 27 walk z pięściarzami wagi półciężkiej i ciężkiej, często należącymi do ówczesnej czołówki. Pokonał m. in. przyszłego mistrza świata wagi ciężkiej Ezzarda Charlesa oraz aktualnego mistrza wagi półciężkiej Christoforidisa. Nie walczył jednak o tytuł mistrzowski, ponieważ te zostały zamrożone na czas udziału Stanów Zjednoczonych w II wojnie światowej. Od marca do listopada 1944 służył w United States Army. Po zakończeniu wojny walczył ze zmiennym szczęściem, przegrywając m. in. z Joe Louisem na punkty w 1951, Jersey Joe Walcottem, Ezzardem Charlesem i Archie Moore'em, którego wcześniej pokonał przez nokaut. W ciągu kariery walczył z jedenastoma mistrzami świata, wygrywając z ośmioma z nich. Nigdy jednak nie walczył o tytuł. Zakończył karierę w 1955. W 1999 został wybrany do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy. Zmarł na zapalenie płuc.

Peter John Bennett (86) - wszechstronny sportowiec australijski, zawodnik futbolu australijskiego oraz waterpolo, olimpijczyk. Był zawodnikiem futbolu australijskiego, grał w ataku (pozycja full forward) w zespole St Kilda Football Club. Debiutował w 1944, regularnym graczem ligowym był w latach 1947–1954, z przerwą w 1952. Rozegrał 103 mecze, zdobywając 258 bramek. Był pięciokrotnie najlepszym strzelcem swojej drużyny w sezonie (1947, 1948, 1950, 1951, 1953). W 1952 nie grał w lidze futbolowej, koncentrując się na przygotowaniach do występu w reprezentacji olimpijskiej w waterpolo. Był powołany także na igrzyska w 1948, ale zrezygnował wówczas na rzecz futbolu, ku rozczarowaniu ojca Horriego, prezydenta Australijskiej Unii Pływania. Na igrzyskach w Helsinkach w 1952 był najstarszy w ekipie australijskiej, grał w dwóch przegranych meczach z Jugosławią i Austrią, a jego zespół uplasował się na dzielonym 17. miejscu. Cztery lata później na igrzyskach w Melbourne Bennett, który zakończył już w tym czasie karierę futbolową, pełnił funkcję kapitana, zajmując ostatecznie z reprezentacją 9. miejsce po czterech porażkach i jednym zwycięstwie. Jego żoną była olimpijka, pływaczka Marjorie McQuade.

Reklama

Jacqueline Mazéas, d. Martin (92) – francuska lekkoatletka, dyskobolka. Brązowa medalistka igrzysk olimpijskich w Londynie (1948). Pięciokrotna medalistka mistrzostw Francji (złoto w 1946 i 1947 oraz srebro w 1943, 1945 i 1948). Trzykrotnie ustanawiała rekordy kraju (była pierwszą Francuzką która rzuciła dyskiem 40 metrów).

Tomasz Lewandowski (63) – polski żeglarz. Jako pierwszy Polak i szósty człowiek na świecie w 2007 opłynął Ziemię samotnie, non stop, w kierunku ze wschodu na zachód, na jachcie „Luka” (typu Mikado 56, ożaglowanie typu kecz), w rejsie towarzyszył mu pies (Jack Russell terrier) o imieniu Wacek. Otrzymał tytuł żeglarza roku 2008 i Srebrny Sekstant. Zmarł 13 lipca 2012, doznając zawału serca, na pokładzie swojego jachtu w okolicy panamskiej wyspy Isla Grande

Jerzy Zdzisław Kulej (72) – polski pięściarz, dwukrotny mistrz olimpijski, komentator sportowy, Poseł na Sejm RP IV kadencji. W wieku 12 lat poznał trenera boksu Wiktora Szyińskiego, który jednak nie zezwolił mu wówczas na treningi z uwagi na zbyt młody wiek. Karierę boksera rozpoczął cztery lata później w 1955 w Starcie Częstochowa. W 1958 zadebiutował w reprezentacji Polski, której trenerem był wówczas Feliks Stamm. W 1963 na mistrzostwach Europy w Moskwie wywalczył złoty medal w wadze lekkopółśredniej, pokonując obrońcę złotego medalu Aloizsa Tuminša z ZSRR. Pierwszy złoty medal olimpijski wywalczył na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio w 1964. W walce finałowej pokonał reprezentanta ZSRR Jewgienija Frołowa. W 1965 ponownie został mistrzem Europy, a w 1967 wicemistrzem. Na olimpiadzie w Meksyku powtórzył sukces z Tokio i po pojedynku z Kubańczykiem Enrique Regüeiferosem zdobył drugi złoty medal (wygrał stosunkiem głosów 3:2 przy punktacji sędziów 59:58, 60:59, 60:59, 59:60, 59:60). W trakcie kariery bokserskiej stoczył 348 walk, 317 wygrał, 6 zremisował i 25 przegrał.

Reklama

Edy Sixten Jernberg (83) - szwedzki biegacz narciarski, dziewięciokrotny medalista olimpijski oraz sześciokrotny medalista mistrzostw świata. Międzynarodowa kariera Jernberga trwała od 1954 do 1964 r. Wziął udział w tym czasie w trzech igrzyskach olimpijskich. Na igrzyskach w Cortina d'Ampezzo w 1956 r. zdobył złoty medal w biegu na 50 km, srebrne na 15 km i 30 km i brązowy w sztafecie 4 x 10 km. Cztery lata później, podczas igrzysk w Squaw Valley był pierwszy na 30 km, drugi na 15 km, piąty na 50 km i czwarty w sztafecie. Na igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku zdobył złote medale na 50 km i w sztafecie 4 x 10 km, w biegu na 15 km był drugi, a na 30 km piąty. W sumie zdobył dziewięć medali olimpijskich, w tym cztery złote. Podobne sukcesy święcił podczas mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym. Na mistrzostwach świata w Falun w 1954 roku zdobył brązowy medal w sztafecie 4 x 10 km, a indywidualnie był czwarty na 30 km. Podczas mistrzostw świata w Lahti zdobył złote medale w biegu na 50 km i w sztafecie oraz brązowy na 30 km, a w biegu na 15 km był czwarty. Mistrzostwa świata w Zakopanem były ostatnimi w jego karierze. Ponownie zwyciężył w biegu na 50 km i w sztafecie, a w biegu na 30 km zajął 10. miejsce. W 1956 r. otrzymał nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj. W 1960 roku został uhonorowany medalem Holmenkollen wraz ze wschodnioniemieckim skoczkiem narciarskim Helmutem Recknagelem oraz dwoma Norwegami: biegaczem narciarskim Sverre Stensheimem i dwuboistą Tormodem Knutsenem. Jernberg dwukrotnie wygrał Bieg Wazów w latach 1955 i 1960.

Reklama

Henryk Wasilewski (59) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w biegach średnich. Reprezentował Polskę w 1974 na mistrzostwach Europy w Rzymie zajmując 11. miejsce w biegu na 1500 m. W 1977 był piąty, a rok później odpadł w eliminacjach na halowym czempionacie Starego Kontynentu. Dwa razy brał udział w pucharze Europy (w 1977) oraz 15 razy bronił barw narodowych w meczach międzypaństwowych. Zdobył 7 medali na mistrzostwach Polski seniorów – ma w dorobku cztery złota, jedno srebro oraz dwa brązy. Stawał na podium halowych mistrzostw kraju. W sezonie 1977 podczas halowych mistrzostw Polski w Zabrzu ustanowił wynikiem 13:36,5 s. nadal aktualny rekord halowego czempionatu w biegu na 5000 m, a latem na mistrzostwach Polski w Bydgoszczy przebiegł 1500 m w 3:37,4 s., który to rezultat jest do dziś rekordem mistrzostw Polski seniorów. 5 maja 1976 w Atenach wraz z Józefem Ziubrakiem, Michałem Skowronkiem oraz Zenonem Szordykowskim ustanowił wynikiem 15:02,6 s. ciągle aktualny rekord Polski w biegu sztafetowym 4 x 1500 metrów.

Hans Nowak (75) - były piłkarz niemiecki, występujący na pozycji obrońcy. W latach 1961-1964 rozegrał 15 meczów w reprezentacji RFN. Wystąpił na Mistrzostwach Świata 1962. Z Bayernem Monachium zdobył dwukrotnie zdobywał Puchar Niemiec (1966, 1967) i raz Puchar Zdobywców Pucharów (1967).

Jack Wells Davis (82) – amerykański lekkoatleta płotkarz, dwukrotny wicemistrz olimpijski. Specjalizował się w biegu na 110 m przez płotki. Na Igrzyskach Olimpijskich w 1952 w Helsinkach zdobył srebrny medal na tym dystansie uzyskując taki sam czas jak zwycięzca Harrison Dillard. W 1953 i 1954 był niepokonany. W 1955 został mistrzem Igrzysk Panamerykańskich w Meksyku. W 1956 ustanowił rekord świata na 110 m przez płotki wynikiem 13,4 s. Był zdecydowanym faworytem na Igrzyskach Olimpijskich w 1956 w Melbourne. Ponownie jednak zdobył srebrny medal przegrywając z Lee Calhounem (również w tym samym czasie co zwycięzca). Zwyciężał w mistrzostwach USA (AAU) na 200 m przez płotki w 1951, na 110 m przez płotki i 200 m przez płotki w 1953 oraz na 120 jardów przez płotki i 220 jardów przez płotki w 1954, a także w akademickich mistrzostwach USA (NCAA) na 110 m ppł w 1951 i 1953, na 120 jardów ppł w 1952 i na 200 m ppł w 1953.

Reklama

John Francis Treloar (84) - australijski lekkoatleta, sprinter, mistrz Igrzysk Imperium Brytyjskiego, olimpijczyk. Był sześciokrotnym mistrzem Australii w biegach na 100 i 220 jardów (ponadto trzy razy zajmował w mistrzostwach drugie miejsce). Uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w Londynie (1948) i w Helsinkach (1952); w Londynie dotarł do biegów półfinałowych na 100 i 200 metrów, wystąpił także w sztafecie sprinterskiej (Australijczycy odpadli po biegu eliminacyjnym), natomiast w Helsinkach był szósty w finale 100 metrów, przegrywając minimalnie szanse medalowe (0,1 sekundy za zwycięzcą), a w konkurencji 200 metrów osiągnął półfinał, ale biegu półfinałowego nie ukończył. Najbardziej udanymi zawodami w jego karierze były Igrzyska Imperium Brytyjskiego 1950 w Aucland, gdzie sięgnął po trzy złote medale – na 100 i 220 jardów oraz w sztafecie 4x110 jardów. Po zakończeniu kariery sportowej nadal działał w lekkiej atletyce. Za osiągnięcia zawodnicze i administracyjne w sporcie (m.in. za organizowanie imprez sportowych) został uhonorowany Medalem Sportu Australii (2000) i Orderem Australii (2001).

Reklama

Paul Frieden (87) – luksemburski lekkoatleta, długodystansowiec. Podczas igrzysk olimpijskich w Londynie (1948) odpadł w eliminacjach na 3000 metrów z przeszkodami. W tej samej konkurencji zajął 16. miejsce na mistrzostwach Europy (1950). Podczas igrzysk olimpijskich w Helsinkach (1952) odpadł w eliminacjach na 5000 metrów.

Kazimiera Sobocińska-Rykowska (70) – polska lekkoatletka, dyskobolka. Zawodniczka klubów: CWKS Legia Warszawa i Gwardia Warszawa. Olimpijka z Rzymu (1960). 7-krotna mistrzyni i 7-krotna rekordzistka kraju w rzucie dyskiem (do 53,90 w 1966). Bez powodzenia startowała w zawodach rangi mistrzowskiej, ale uzyskiwała światowe wyniki, dostrzeżone przez pismo Track and Field News, w którego rankingu zajmowała 9. miejsce w 1959 i 7. – dwa lata później.

Alfredo Ramos de Oliveira (88) – piłkarz brazylijski, występujący na pozycji środkowego obrońcy.

Sierpień

Bernd Meier (40), niemiecki piłkarz, zawodnik Borussii Dortmund.

Ruy de Freitas (96) – brazylijski koszykarz. Uczestnik letnich igrzysk olimpijskich w latach 1948 i 1952. Brązowy medalista olimpijski z 1948 r. z Londynu

Andrzej Nowakowski (72) – polski trener koszykówki. M.in. trener kobiecych drużyn ŁKS Łódź, Wisły Kraków i CCC Polkowice. II trener reprezentacji Polski seniorek, z którą zdobył mistrzostwo Europy w 1999. Jako I trener zdobył mistrzostwo Polski z ŁKS (1995).

Boris Dawidowicz Razinski (79) – rosyjski piłkarz pochodzenia żydowskiego, grający na pozycji bramkarza, a wcześniej napastnika, reprezentant ZSRR, trener piłkarski. Jeden z trzech Żydów na świecie, którzy zdobyli złoty medal olimpijski w piłce nożnej.

Władimir Wasilijewicz Kobziew (53) - rosyjski trener oraz były piłkarz występujący na pozycji napastnika. W czasie swojej kariery piłkarskiej reprezentował barwy licznych klubów z Rosji, Uzbekistanu oraz Polski. W sezonie 1986/87 barwach Torpeda Moskwa występował także w Pucharze Zdobywców Pucharów. Jako trener prowadził trzy kluby - Dinamo Barnauł, Torpedo-ZiL Moskwa i Zwezda Sierpuchow.

Reklama

Philippe Bugalski (49) – francuski kierowca rajdowy. W swojej karierze zaliczył 40 występów w Rajdowych Mistrzostwach Świata. W 1999 roku jako kierowca Citroëa Xsary Kit Car, pilotowany przez Jeana-Paula Chiaroniego dwukrotnie wygrał w Mistrzostwach Świata - w Rajdzie Hiszpanii i Rajdzie Korsyki. W 1984 roku Bugalski zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Pilotowany przez Dominique'a Perruchona i jadący Volkswagenem Golfem GTI zajął wówczas 84. miejsce w Rajdzie Monte Carlo. W 1992 roku po raz pierwszy w karierze stanął na podium w rajdzie mistrzostw świata - podczas Rajdu Korsyki (pilot: Denis Giraudet, samochód: Lancia Delta HF Integrale). Łącznie wystartował w 40 rajdach mistrzostw świata. Czterokrotnie stawał na podium, zdobył 37 punktów. W 1999 roku jadąc Citroënem Xsarą Kit Car zajął 7. miejsce w klasyfikacji generalnej z 20 punktami na koncie. W latach 2001-2003 był fabrycznym kierowcą Citroëna. Startował samochodem Xsara WRC. W 1993 roku Bugalski wygrał swój pierwszy rajd w mistrzostwach Francji. Był to Rallye Du Mont-Blanc, a kierowca jechał wówczas samochodem Lancia Delta Integrale. W mistrzostwach Francji wygrał 28 rajdów. Trzykrotnie w swojej karierze wywalczył tytuł mistrza Francji w latach 1998, 1999 i 2000. W 2003 roku zakończył karierę rajdowca. Zmarł 10 sierpnia 2012 na skutek upadku z drzewa.

Aldo Maldera (59) – były włoski piłkarz występujący na pozycji obrońcy lub pomocnika. Z zespołem AC Milan zdobył mistrzostwo Włoch w 1979 roku, Puchar Krajowych Mistrzów Europy w 1973 roku i Puchar Włoch w 1972 i 1973 roku. Z AS Roma w 1983 roku sięgnął po mistrzostwo Włoch, a w 1984 roku po puchar tego kraju. W reprezentacji Włoch w latach 1976-1979 rozegrał 10 meczów. Wystąpił na Mistrzostwach Świata 1978. Był rezerwowym na Euro 1980.

Reklama

Michael Marshall Dokes (54) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata wagi ciężkiej (powyżej 200 funtów) organizacji WBA.

Svetozar Gligorić (79) – serbski szachista, arcymistrz od 1951 roku.

Elson Iazegi Beyruth znany jako Beyruth (71) – piłkarz brazylijski, występujący podczas kariery piłkarskiej na pozycji napastnika.

Félix Miélli Venerando znany jako Félix (75) - brazylijski piłkarz, grający na pozycji bramkarza. Grał w reprezentacji Brazylii na w Meksyku w 1970, na których to zdobył złoty medal (wystąpił we wszystkich meczach Canarinhos). Łącznie w reprezentacji Brazylii rozegrał 39 meczów w latach 1965-1972. Karierę piłkarską rozpoczął w klubie Juventus z Sao Paulo. Następnie grał w Portuguesie z Sao Paulo, Nacionalu z Sao Paulo, ponownie Portuguesie oraz we Fluminense z Rio de Janeiro. Pięciokrotnie z drużyną Fluminense zwyciężył w Campeonato Carioca (mistrzostwa stanu Rio de Janeiro). W barwach Fluminense zakończył karierę piłkarską w 1977 roku.

Zygmunt Kiszkurno (91) – strzelec sportowy, lekarz, żołnierz, olimpijczyk z Melbourne 1956. Specjalista w strzelaniu do rzutków trap. Mistrz Polski w latach 1957, 1969. Był międzynarodowym mistrzem Niemiec, Czechosłowacji. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Na igrzyskach olimpijskich w 1956 roku zajął 15. miejsce w konkurencji trap 200 strzałów. Prywatnie syn Józefa Kiszkurno olimpijczyka z Helsinek 1952.

Krystyna Paprota-Żylińska (83) - polska siatkarka i koszykarka, medalistka mistrzostw Europy w siatkówce.

Ivan "Ivica" Horvat (86) - chorwacki trener piłkarski i piłkarz, występujący podczas kariery zawodniczej na pozycji obrońcy. Uczestnik mistrzostw świata 1950 oraz 1954. Nosił pseudonim Ivica.

Siergiej Anatoljewicz Owczinnikow (43) – były rosyjski siatkarz i trener. Jako zawodnik grał w wielu drużynach rosyjskiej Superligi m.in. Jarosławicz, Nieftjanik Baszkorotostana Ufa, NOWA Nowokujbyszewsk. Karierę trenerską rozpoczął w 1998. Pracował głównie z drużynami kobiecymi m.in. Awtodor-Metar Czelabińsk (2005-2006), Omiczka Omsk (2008-2009), Dinamo Krasnodar (2010-2011). W lutym 2012 został trenerem Dinamo Moskwa, z którym zdobył wicemistrzostwo Rosji[2]. Został odznaczony tytułem Zasłużonego Mistrza Sportu (2011). W 2011 w Shenzhen zdobył brązowy medal na Letniej Uniwersjadzie wraz z reprezentacją Rosji. W grudniu 2011 został szkoleniowcem żeńskiej reprezentacji kobiet, z którą awansował na Igrzyska Olimpijskie 2012 w Londynie. Rosjanki przegrały w ćwierćfinale z Brazylijkami i odpadły z rywalizacji, mimo dobrej gry w fazie grupowej. 29 sierpnia 2012, na zgrupowaniu siatkarek Dinama Moskwa w Poreču w Chorwacji, został znaleziony martwy w swoim pokoju przez personel hotelu. Prawdopodobnie przyczyną śmierci było samobójstwo. Owczynnikow powiesił się, osierocił żonę i dwójkę dzieci.

Reklama

Wrzesień

Mahmoud El-Gohary (74) - piłkarz egipski grający na pozycji napastnika, a potem trener.

Óscar Pablo Rossi (82) – piłkarz argentyński noszący przydomek Coco. Urodzony w Buenos Aires (w dzielnicy Parque Patricios) Rossi karierę piłkarską rozpoczął w 1950 roku w klubie Huracán Buenos Aires, gdzie grał do 1953 roku, po czym na krótko w 1954 roku przeniósł się do drużyny Racing Club de Avellaneda. W latach 1955–1959 ponownie grał w Huracánie, gdzie jego talent docenił trener drużyny Adolfo Pedernera. W 1960 roku przeniósł się do San Lorenzo de Almagro Buenos Aires, w którym do 1962 roku wspólnie z José Sanfilippo tworzył świetnie zgrany duet, wystawiając bramkostrzelnemu partnerowi wiele piłek. Razem z San Lorenzo wziął udział w pierwszej edycji Pucharu Wyzwolicieli (Copa Libertadores 1960), docierając do półfinału. Jako gracz klubu San Lorenzo wziął udział w turnieju Copa del Atlántico 1960, gdzie Argentyna zajęła drugie miejsce. Rossi zagrał w dwóch meczach – z Brazylią i Urugwajem. W 1961 roku Rossi razem z klubem San Lorenzo zdobył tytuł wicemistrza Argentyny. Jako piłkarz klubu San Lorenzo wziął udział w finałach mistrzostw świata w 1962 roku, gdzie Argentyna odpadła w fazie grupowej. Rossi zagrał tylko w meczu z Bułgarią. Rok później wziął udział w turnieju Copa América 1963, gdzie Argentyna zajęła trzecie miejsce. Rossi zagrał w czterech meczach - z Kolumbią (tylko w drugiej połowie - w przerwie meczu zastąpił Jorge Fernándeza), Peru (w 55 minucie zmienił go Mario Rodríguez), Ekwadorem (w 84 minucie zastąpił na boisku Raúla Savoya) i Paragwajem (wszedł za Enrique Fernándeza). Podczas turnieju Rossi był najlepszym dryblerem reprezentacji obok Raúla Bernao. W 1963 roku razem z reprezentacją Argentyny Rossi zwyciężył w turnieju Copa Chevallier Boutell 1963. W San Lorenzo Rossi grał do 1964 roku. Później w 1967 roku występował w klubie Almagro Buenos Aires, a karierę piłkarską zakończył w 1969 roku w Huracánie. W lidze argentyńskiej rozegrał w sumie 287 meczów i zdobył 69 bramek. Uchodził za znakomitego dryblera, którego piłka "trzymała się nogi". Mówiono o nim, że nie jest "wariatem dryblingu", lecz piłkarzem, który kreśląc na murawie dziwne wzory, zdobywał sobie przestrzeń do gry. Podczas meczu, jak każdy ówczesny drybler, miał przygarbioną sylwetkę i zawsze opuszczone getry. Po zakończeniu kariery piłkarskiej Rossi został trenerem – w 1978 roku kierował drużyną San Miguel Buenos Aires, która występowała wtedy w lidze Primera D Metropolitana.

Reklama

Leszek Melchior Drogosz (79) – polski bokser, trzykrotny mistrz Europy, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski, zwany „Czarodziejem ringu”, aktor niezawodowy. Pierwsze treningi bokserskie rozpoczął w 1948 roku. Dwa lata później został w Szczecinie mistrzem Polski juniorów w wadze papierowej. W wieku 19 lat zadebiutował w barwach narodowych podczas międzypaństwowego meczu w Budapeszcie pomiędzy reprezentacją Polski B a Węgrami. W nagrodę za dobrą postawę w walce z doświadczonym Solyomą otrzymał dzieła Włodzimierza Lenina i Karola Marksa. W 1953 roku reprezentował Polskę podczas mistrzostw Europy w Warszawie. Walczył w wadze lekkopółśredniej – w pierwszym starciu pokonał po zaciętej walce Wiktora Miednowa, następnie zwyciężył Belga Marcela van der Keere i Rumuna Francisca Ambrusa. W finale wygrał z Terrym Milliganem, zdobywając złoty medal. Sukces ten powtórzył dwa lata później w Berlinie Zachodnim, kiedy to po raz drugi został mistrzem kontynentu, pokonując w decydującej walce Węgra Pala Budaiego. Swój trzeci złoty medal mistrzostw Europy, tym razem już w wadze półśredniej, wywalczył w 1959 roku w Lucernie. W półfinale zwyciężył Bruno Guse, zaś w pojedynku finałowym wygrał z Carmelo Bossim. Drogosz trzykrotnie reprezentował Polskę podczas igrzyskach olimpijskich. W 1952 roku w Helsinkach dotarł do ćwierćfinału, w którym przegrał z późniejszym finalistą, Włochem Sergio Caprarim. Cztery lata później w Melbourne przegrał w pierwszej walce z Wladimirem Jengibarjanem. W 1960 roku wywalczył w Rzymie brązowy medal olimpijski w wadze półśredniej, przegrywając w półfinale wskutek kontrowersyjnego werdyktu z Jurijem Radoniakiem. W swojej karierze reprezentował barwy Stali SHL Kielce, Legii Warszawa, z którą trzykrotnie w latach 1954–1956 zdobył drużynowe mistrzostwo Polski, ŁTS Łabędy i Błękitnych Kielce. Ponadto osiem razy wywalczył tytuł indywidualnego mistrza kraju: 1953 (waga lekkopółśrednia), 1954, 1955, 1958, 1960, 1961, 1964 i 1967 (waga średnia). W latach 1952–1960 wystąpił 33 razy w reprezentacji Polski, wygrywając 31 razy i dwa razy przegrywając. W karierze pięściarskiej stoczył 377 walk, z których wygrał 363 i przegrał 14. Po jej zakończeniu był trenerem Błękitnych Kielce i Igloopolu Dębica. Jego wychowankami byli m.in. dwukrotny medalista mistrzostw Europy i olimpijczyk Witold Stachurski oraz Alfons Stawski, olimpijczyk, późniejszy trener Błękitnych Kielce. Ponadto w latach 1990–1994 Drogosz był radnym kieleckiej rady miasta. Zwycięzca (nadzwyczajnego, gdyż odbytego dopiero w 1988) plebiscytu na najlepszego sportowca Polski „Przeglądu Sportowego” w 1953. W 1954 roku otrzymał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu, zaś w 1996 Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1953), Krzyżem Kawalerskim (1960) i Oficerskim (2001) Orderu Odrodzenia Polski. Siedmiokrotnie – w 1952, 1953, 1958, 1959, 1961, 1962 i 1966 – został wybrany najpopularniejszym sportowcem Kielecczyzny w plebiscycie „Słowa Ludu”. Na początku 2001 roku zajął pierwsze miejsce w konkursie „Echa Dnia” na najlepszego sportowca województwa kieleckiego XX wieku. Jego brat, Henryk, był motocyklistą. Zmarł w domu 7 września 2012 z powodu nowotworu. 13 września 2012 prochy Leszka Drogosza spoczęły na Cmentarzu Nowym w Kielcach.

Reklama

Sergio Livingstone (92) - chilijski piłkarz grający na pozycji bramkarza, uznawany za pierwszego wielkiego piłkarza w historii Chile. Był nazywany El Sapo (hiszp. Żaba). W reprezentacji Chile wystąpił 52 razy (34 w Copa América) w latach 1941-1954[1]. Debiutował 2 lutego 1941 w wygranym 4-0 meczu z Ekwadorem. Brał udział w sześciu edycjach Copa América: 1941, 1942, 1945, 1947, 1949 i 1953 oraz w Mistrzostwach Świata 1950. Większość kariery spędził w Universidad Católica Santiago. Przez rok strzegł bramki argentyńskiego Racing Club de Avellaneda, a zakończył karierę w Colo Colo Santiago. Po zakończeniu kariery został znanym dziennikarzem sportowym telewizji, kojarzonym głównie z barwnego komentowania meczów piłkarskich.

Reklama

Rafał Maciej Piszcz (72) – polski kajakarz, brązowy medalista olimpijski z Monachium. Jego rodzice, Marian i Anna Łuczak, zginęli w grudniu 1942. Przez całą sportową karierę związany był z Wartą Poznań. Z wykształcenia prawnik, ukończył także AWF. Wielokrotnie był mistrzem Polski i uczestnikiem finałów MŚ. Startował głównie w dwójkach i czwórkach. Brał udział w IO 64 i IO 68. Największy sukces odniósł na IO 72, kiedy to w parze z Władysławem Szuszkiewiczem zdobył brązowy medal w dwójkach (K-2) na dystansie 1000 m. Po zakończeniu kariery pracował jako trener oraz działacz sportowy.

Reklama

Jorge Carlos Manicera Fuentes (74) - piłkarz urugwajski noszący przydomek Calidad, obrońca, stoper. Wzrost 177 cm, waga 70 kg.Jako piłkarz klubu Nacional Montevideo wziął udział razem z reprezentacją Urugwaju w finałach mistrzostw świata w 1966 roku, gdzie Urugwaj dotarł do ćwierćfinału. Manicera zagrał we wszystkich czterech meczach - z Anglią, Francją, Meksykiem i Niemcami. Grał w klubach Rampla Juniors i Nacional oraz w Brazylii, w klubie Flamengo. Po powrocie z Brazylii kończył karierę w klubie Cerro. Grając w Nacionalu dwukrotnie zdobył mistrzostwo Urugwaju - w 1963 i 1966 roku. Dotarł także do półfinału Copa Libertadores 1962, gdzie Nacional przegrał z Penarolem oraz do finału Copa Libertadores 1967, gdzie uległ argentyńskiemu Racingowi. Od 15 sierpnia 1962 do 1 lipca 1967 rozegrał w reprezentacji Urugwaju 21 meczów. Nigdy nie brał udziału w turnieju Copa América.

Rino Ferrario (86) – włoski piłkarz występujący na pozycji pomocnika. Podczas kariery grał w takich klubach jak A.C. Arezzo, AS Lucchese-Libertas, Juventus, Inter Mediolan, Triestina Calcio oraz Torino FC. Razem z reprezentacją Włoch brał udział w Mistrzostwach Świata 1954.

Janina Chłodzińska-Urbaniak (76) – polska koszykarka, jedna z czołowych zawodniczek w Polsce i Europie. reprezentantka kraju. Grała na pozycji środkowej. Dziesięciokrotnie z rzędu zdobyła tytuł mistrza Polski (1955-1964).Współzałożycielka Polskiego Towarzystwa Koszykówki. W 1965 roku zakończyła karierę sportową, ale w 1968 powróciła do gry w drugoligowym Zniczu Pruszków.

Reklama

Cornelius Johannes Sanders (46) – południowoafrykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBO w kategorii ciężkiej. Zmarł w rezultacie rany postrzałowej brzucha.

Ralf Drecoll (68) – reprezentujący Niemcy Zachodnie lekkoatleta, skoczek wzwyż. Podczas igrzysk olimpijskich w Tokio (1964) zajął 6. miejsce z wynikiem 2,09. Srebrny medalista halowych mistrzostw RFN (1963), na stadionie zdobył srebro (1967) oraz brąz (1963) mistrzostw kraju. W 1967 zdobył złoty medal mistrzostw RPA. 13 lipca 1967 w Getyndze ustanowił wynikiem 2,15 swój rekord życiowy, a zarazem rekord Niemiec (który przetrwał do listopada 1968).

Stanisław Waśkiewic (65) – polski lekkoatleta średniodystansowiec, mistrz Polski. Zdobył srebrny medal w sztafecie 4 × 400 metrów na europejskich igrzyskach juniorów w 1966 w Odessie, a w biegu na 800 m odpadł w eliminacjach. Na mistrzostwach Europy w 1969 w Atenach odpadł w półfinale biegu na 800 metrów. Na halowych mistrzostwach Europy w 1970 w Wiedniu zdobył srebrny medal w sztafecie 2+3+4+5 okrążeń (wraz z nim biegli Edmund Borowski, Kazimierz Wardak i Eryk Żelazny). Na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach ponownie odpadł w półfinale biegu na 800 m. Na halowych mistrzostwach Europy w 1972 w Grenoble zdobył brązowy medal w sztafecie 4 × 4 okrążenia (razem z nim biegli Zenon Szordykowski, Krzysztof Linkowski i Andrzej Kupczyk). Był mistrzem Polski w biegu na 800 m w 1970 i 1970 oraz w sztafecie 4 × 400 m w 1968, wicemistrzem w sztafecie 4 × 400 m w 1969 oraz brązowym medalistą na 800 m w 1973. W latach 1969-1972 startował w dwunastu meczach reprezentacji Polski w biegu na 800 m i w sztafecie 4 × 400 m, odnosząc pierwsze zwycięstwo indywidualne. Wykryta wada serca uniemożliwiła mu kontynuowanie kariery zawodniczej. W 1976 ukończył studia na AWF w Poznaniu, a następnie wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł 28 września 2012. Barbara Ann Scott (ur. 9 maja 1928 w Ottawie, zm. 30 września 2012 w Amelia Island na Florydzie, USA) – wybitna kanadyjska łyżwiarka figurowa w okresie powojennym.

Reklama

Październik

Stefan Leletko (59) – polski sztangista, mistrz świata, olimpijczyk. Zawodnik występujący w wadze muszej (52 kg). Mistrz świata i Europy z 1982 z wynikiem 250 kg (107.5 kg + 142.5 kg) oraz brązowy medalista z 1983. Rekordzista świata w podrzucie – 143,5 kg (1982). Dwukrotny wicemistrz Europy – 1979, 1980 oraz brązowy medalista – 1983. Dwa razy wystąpił na igrzyskach olimpijskich. W 1976 w Montrealu zajął 6. miejsce z wynikiem w dwuboju 220 kg, a w 1980 w Moskwie 5. z wynikiem 240 kg.

Rafael Lesmes Bobed (86) - hiszpański były piłkarz występujący podczas kariery na pozycji obrońcy. Rozegral 63 mecze w Realu Madryt.

Kenneth "Kenny" Herman Rollins (89) - amerykański koszykarz, złoty medalista letnich igrzysk olimpijskich 1948 w Londynie. Był także zawodnikiem NBA. Występował w barwach Chicago Stags i Boston Celtics. Jos Huysmans (71) - były belgijski kolarz szosowy. Karierę rozpoczął w 1962 roku po podpisaniu kontraktu z ekipą Mann. Największymi sukcesami w jego karierze było wygranie dwóch etapów Tour de France (w 1968 oraz 1972), a także 8. miejsce w klasyfikacji generalnej Wielkiej Pętli w 1967 roku. Jos Huysmans zakończył swoją profesjonalną karierę w 1977, w wieku 36 lat.

Helmut Haller (73) - niemiecki piłkarz, napastnik. Srebrny medalista MŚ 1966 i brązowy MŚ 1970. Był wychowankiem klubu z rodzinnego miasta – FC Augsburg – i w tym zespole debiutował dorosłym futbolu. W 1962 wyjechał do Włoch i został zawodnikiem Bologna FC. W 1968 przeszedł do Juventusu. Trzykrotnie był mistrzem Włoch, raz w barwach Bolonii (1964), dwukrotnie Juve (1972 i 1973). W 1973 wrócił do Augsburga i macierzystego zespołu. Karierę zakończył w 1979. W reprezentacji RFN debiutował 24 września 1958 w meczu z Danią. Do 1970 rozegrał w kadrze 33 mecze i strzelił 13 goli. Podczas trzech turniejów finałowych mistrzostw świata (1962, 1966, 1970) wystąpił w 9 spotkaniach i zdobył 6 bramek – wszystkie w 1966 roku. Na liście najlepszych strzelców wyprzedził go jedynie Eusébio. Gola zdobył także w finale, po jego zakończeniu zabrał piłkę, którą rozgrywano mecz. Do Anglii piłka wróciła w 1996.

Reklama

Émile Allais (100) – francuski narciarz alpejski, brązowy medalista olimpijski, 8-krotny medalista mistrzostw świata. Trzykrotny mistrz Francji: w zjeździe (1936) a także slalomie (1936 i 1937). Fiorenzo Magni (92) – włoski kolarz szosowy, startujący wśród zawodowców w latach 1941-1956. Trzykrotny zwycięzca Giro d'Italia. Siedmiokrotny etapowy zwycięzca Tour de France.

Johann Kniewasser (61) – austriacki narciarz alpejski. Nie startował na żadnych igrzyskach olimpijskich ani mistrzostwach świata. Najlepsze wyniki w Pucharze Świata osiągnął w sezonie 1973/1974 kiedy to zajął 8 miejsce w klasyfikacji generalnej, natomiast w klasyfikacji slalomu uplasował się trzeciej pozycji.

Margaret Evelyn Osborne-DuPont (94) - tenisistka amerykańska – triumfatorka 37 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej.

Emanuel Steward (68) – amerykański bokser amatorski i trener bokserski, prowadził kilkudziesięciu zawodowych mistrzów świata. Od 12 roku życia uprawiał boks amatorsko. Stoczył 97 walk z których wygrał 94 a 3 przegrał. W 1963 wygrał ogólnoamerykański turniej Golden Gloves w wadze koguciej. Po zakończeniu kariery pracował jako elektryk. Karierę trenerską rozpoczął w roku 1971 w Detroit najpierw z amatorami a następnie zawodowcami. Pierwszym zawodowym mistrzem świata, którego trenował był Hilmer Kenty. Współpracował w mniejszym lub większym zakresie z kilkudziesięcima mistrzami świata, szczególnie z Thomasem Hearnsem, Lenoxem Lewisem i Władimirem Kliczko. Zmarł w trakcie przygotowań Kliczki do walki z Mariuszem Wachem. Poza pracą trenerską pracował jako komentator w telewizji HBO oraz wystąpił w filmach Ocean's Eleven i The Fighter.W roku 1996 został przyjęty do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu.

John Michael Connelly (74)- angielski piłkarz, napastnik również pomocnik. Mistrz świata z roku 1966. W latach 1956-1964 był zawodnikiem Burnley F.C. (mistrzostwo kraju w 1960). Następne dwa sezony spędził w Manchester United (mistrzostwo kraju w 1965), a od 1966 do 1970 był piłkarzem Blackburn Rovers. Karierę kończył w Bury (1973). W latach 1959-1966 w reprezentacji Anglii rozegrał 20 spotkań i strzelił siedem bramek. Znajdował się w kadrze na MŚ 62, cztery lata później zagrał tylko w jednym meczu, pierwszym Anglików w turnieju (0:0 z Urugwajem). Występ ten dał mu tytuł mistrza świata. W następnych meczach został zastąpiony przez Martina Petersa.

2012-11-02 23:09

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

MŚ piłkarzy ręcznych: Dania pokonała w finale Francję

[ TEMATY ]

sport

PAP/Adam Warżawa

Obrońcy tytułu piłkarze ręczni Danii zdobyli złoty medal mistrzostw świata rozgrywanych w Polsce i Szwecji. W finale w Sztokholmie pokonali Francję 34:29 (16:15). Wcześniej w meczu o brąz Hiszpania wygrała ze Szwecją 39:36 (18:22).

Polacy, którzy odpadli w drugiej rundzie, zostali sklasyfikowani na 15. miejscu.

CZYTAJ DALEJ

Sercanie: niepokoją nas doniesienia o sposobie prowadzenia postępowania w sprawie ks. Michała O.

2024-03-28 19:21

Red.

Niepokoją nas doniesienia płynące od pełnomocnika ks. Michała, mecenasa Krzysztofa Wąsowskiego, dotyczące sposobu prowadzenia postępowania - piszą księża sercanie w opublikowanym dziś komunikacie. To reakcja zgromadzenia na działania prokuratury związku z postępowaniem w sprawie Funduszu Sprawiedliwości. Dementują pogłoski, jakoby ich współbrata zatrzymano w niejasnych okolicznościach w hotelu. Wzywają do modlitwy za wszystkich, których dotknęła ta sytuacja.

Publikujemy treść komunikatu:

CZYTAJ DALEJ

Widowisko „Pasja. Misterium Męki Pańskiej” w Kalwarii Zebrzydowskiej

2024-03-28 21:51

[ TEMATY ]

koncert pasyjny

Artur Brocki/Mat.prasowy/Pasja

Już 29.03.2024r. na antenie głównej Polsatu o godzinie 20:00 będzie miała miejsce emisja wyjątkowego widowiska. „Pasja. Misterium Męki Pańskiej” to program muzyczny, na który składa się rejestracja 12 pieśni pasyjnych w wykonaniu znanych polskich artystów m.in. Roksany Węgiel, dla której udział w tym wydarzeniu będzie osobistym przeżyciem.

Ilustracją dla występujących artystów będą fragmenty Misterium Męki Pańskiej odegrane w przepięknej scenerii Dróżek Kalwaryjskich przez braci z klasztoru Ojców Bernardynów i wiernych, którzy zwyczajowo biorą udział w tych corocznych celebracjach na Dróżkach Kalwarii Zebrzydowskiej. Misterium opisuje pojmanie, osądzenie, drogę krzyżową i ukrzyżowanie Jezusa i jest co roku odgrywane w Wielkim Tygodniu w Kalwarii Zebrzydowskiej, a jego tradycja sięga początków XVII wieku.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję