Siostra od potrzebujących

Siostra Millena Banach ze Zgromadzenia Sióstr św. Józefa znana jest z pomocy osobom bezdomnym i potrzebującym w archidiecezji częstochowskiej. Można ją zawsze spotkać tam, gdzie dzieje się ludzka krzywda, gdzie potrzebne jest wsparcie dla najsłabszych i bezbronnych. 10 listopada podczas Częstochowskich Urodzin Niepodległej, wpisanych w obchody Dnia Niepodległości, s. Millena została wyróżniona podczas uroczystej gali w Filharmonii Częstochowskiej statuetką „Tym, co służą Miastu i Ojczyźnie”. Jest to wyróżnienie nadane przez prezydenta Częstochowy za działania związane z angażowaniem młodzieży częstochowskich szkół w pomoc potrzebującym oraz działalność na rzecz bezdomnych i niepełnosprawnych intelektualnie.

Zawsze chciałam być zakonnicą

– Od najmłodszych lat marzyłam o tym, by zostać siostrą zakonną. Powołanie rosło razem ze mną. Mama często mi to powtarzała: „Dziecko, po kościele to ty umiesz chodzić, ale po mieście wcale”. W kościele zawsze miałam co robić – z uśmiechem opowiada s. Millena. – Dla mnie kościół był wszystkim. Często z ręcznikiem na głowie, w maminych sukienkach bawiłam się w siostrę zakonną. Było to moje pragnienie – dodaje.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Rodzina

Wielką rolę w życiu s. Milleny odegrała babcia. W rodzinnej miejscowości – Lubaniu Śląskim często chodziły razem do kościoła. Dzięki babci znała figury świętych i postacie na obrazach. – Być może to Pan Bóg posłużył się babcią na drodze mojego powołania – konstatuje siostra. Oczywiście, rodzice też wskazywali jej drogę do kościoła, zawsze dbali o wychowanie swoich córek, ale też o świadomość troski o drugiego człowieka. – W naszym mieszkaniu było zawsze dużo dzieci z rodzin wielodzietnych, często dysfunkcyjnych. Rodzice prowadzili dom otwarty. Dopiero potem zrozumiałam intencję i cel, który im przyświecał – wyjaśnia nam s. Millena.

Mocnym doświadczeniem w życiu józefitki była też niepełnosprawna Basia, którą rodzice siostry zabierali w czasie wakacji z ośrodka w Wierzbicach prowadzonego przez Zgromadzenie Sióstr św. Józefa. Basia poruszała się na wózku inwalidzkim. Spędzała z nimi wakacje, dając radość całej rodzinie. – Wiem, że te wszystkie działania rodziców kierowane do osób słabszych były bardzo ważnym atrybutem wychowawczym – przyznaje.

Reklama

Szkoła i powołanie zakonne

– Pierwszą dwóję dostałam w II klasie podstawówki. Przyszłam do domu cała zapłakana, bo mieliśmy obowiązek na 1 maja napisać, kim chcemy być w przyszłości. Chłopcy najczęściej wybierali zawód strażaka, milicjanta; koleżanki chciały być baletnicami. A ja napisałam, że chcę być jak s. Magdalena, która mnie uczy religii. W domu mama poleciła mi poprawienie pracy, a ja bez namysłu napisałam ponownie to samo. Na drugi dzień nauczycielka pogłaskała mnie po głowie i już drugiej dwói nie wstawiała, tylko dodała: „Oj, Małgosiu, Małgosiu (pierwsze imię s. Milleny), co z ciebie wyrośnie...”. Pamiętam też, jak podczas spotkania opłatkowego w VIII klasie ksiądz katecheta życzył mi zrealizowania mojego powołania – opowiada.

W II klasie liceum s. Millena spędziła ferie zimowe w ośrodku w Wierzbicach, podczas których dowiedziała się o ks. Zygmuncie Gorazdowskim – założycielu Zgromadzenia Józefitek. Życie założyciela i jego działalność przypominały jej rodzinny dom. Wówczas też zapragnęła pozostać w rodzinie zakonnej. Po zakończeniu wakacji, kończących II klasę liceum kontynuowała naukę u sióstr i jako postulantka ukończyła liceum w Kluczborku. Po zakończeniu nowicjatu pracowała w szkole jako katechetka. W międzyczasie ukończyła naukę w Instytucie Wyższej Kultury Religijnej na KUL. Następne było studium medyczne w Tarnowie, po którego zakończeniu pracowała jako pielęgniarka w szpitalu psychiatrycznym w Radecznicy. Kolejnym wyzwaniem edukacyjnym były studia teologiczne na KUL, po zakończeniu których trafiła do szpitala w Prokocimiu, do Instytutu Pediatrii. Tam, na oddziale onkologii dziecięcej, pracowała 6 lat. Po ukończeniu studium z oligofrenopedagogiki na UMK w Toruniu przyjechała do Częstochowy.

Reklama

Częstochowska pierwsza zima

– Nie zapomnę mojej pierwszej zimy w Częstochowie – mówi s. Millena. – W okolicach Rynku Wieluńskiego spotkałam człowieka w podeszłym wieku. To był Stasiu, dzisiaj już nie żyje. Zapytał mnie, czy dałabym mu szalik i rękawiczki, bo jest mu bardzo zimno. Po krótkiej rozmowie dowiedziałam się, że mieszka w ogrzewalni. Wtedy pierwszy raz spotkałam się z tym określeniem, a do domu wróciłam bez szalika i rękawic. Na drugi dzień przyszłam już na ul. Krakowską, gdzie była stara ogrzewalnia prowadzona wówczas przez Caritas. Przywitał mnie pracownik, zdziwiony moją obecnością. „A co siostra tutaj robi?”. Zaraz po tym zaprosił mnie i dodał: „Prowadzę siostrę do przedsionka piekła”. Odpowiedziałam mu tylko: „No, to dobrze, idziemy!”. I tak rozpoczęła się moja droga w pomocy ludziom w kryzysie bezdomności. Oczywiście bezdomni nigdy nie byli mi obojętni, ale w Częstochowie te relacje są już personalne. Dzisiaj regularnie odwiedzam miejską ogrzewalnię w nowej siedzibie. W Wigilię zawsze jestem z tymi najsłabszymi – podkreśla s. Millena.

Pomoc na Ukrainie

– historia naszego zgromadzenia zachęca do tego, żeby wrócić do korzeni, szczególnie teraz, gdy na Ukrainie jest człowiek cierpiący. Nasz założyciel też działał w czasie rozbiorów i to właśnie we Lwowie. Teraz, kiedy miałam możliwość, bez namysłu zaangażowałam się w pomoc humanitarną. Tutaj mamy braci niemalże „zza płotu”. Są to ludzie, którzy mają polskie korzenie. Lwów ma polską historię, więc zrozumiała była moja aktywność na tamtym terenie. Tam doświadczyłam cierpienia najbardziej bezbronnej ludności cywilnej, ataków rakietowych w Starokonstantynowie, gdzie przez miesiąc pomagałam w naszym klasztorze. Regularnie zresztą współorganizuję pomoc humanitarną – wyjaśnia.

Reklama

Młodzież

Siostra Millena stara się angażować młodzież z różnych środowisk – od częstochowskiego KSM-u po uczniów szkół średnich. Pomaga też dzieciom z niepełnosprawnością intelektualną. Podstawowym zajęciem jest praca w Specjalnym Ośrodku Wychowawczym prowadzonym właśnie przez Zgromadzenie Sióstr św. Józefa, gdzie na co dzień niesie pomoc psychologiczno-pedagogiczną dla dziewcząt. – Nie wyobrażam sobie braku zaangażowania młodzieży szkolnej. Cały czas mam na myśli nie tylko ideę naszego założyciela, ale również bazę ewangeliczną: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40). Już od początku mojej pracy jako katechetki we wszystkich miejscach, w których pracowałam, wiedziałam, że przede mną jest trudne wyzwanie. Szukałam zawsze takich metod, takich form, żeby w jakiś ciekawy sposób przybliżać życie Kościoła, tak jak wygląda ono na co dzień. Młodzież musi się czuć potrzebna, musi czuć wizję, musi czuć Kościół żywy, taki na miarę czasów. Im większe zaangażowanie młodzieży, tym większa szansa na ich wrażliwość na krzywdę ludzką w przyszłości – podkreśla.

– Chcę podziękować wszystkim, którzy każdego dnia wspierają działania na rzecz potrzebujących. To wyróżnienie jest naszym wspólnym dziełem i należy pamiętać, że bez tych wszystkich osób i instytucji, z którymi współpracowałam i współpracuję, nie byłoby to możliwe. Chcę podziękować przede wszystkim młodzieży, która za pośrednictwem grona pedagogicznego zawsze chętnie odpowiada na potrzebę pomocy, oraz wszystkim ludziom dobrej woli, których spotykam w moim życiu. Bardzo dziękuję – kończy s. Millena.

Ks. Piotr Zaborski: – Zawsze bliska wszystkim Polakom – Częstochowa, duchowa stolica Polski. Od zawsze, a od roku szczególnie bliska, nowemu Arcybiskupowi Częstochowskiemu. Choć po roku mówić „nowemu” – nie wypada. Czy zadomowił się już Ksiądz Arcybiskup w naszym mieście i w naszej archidiecezji. A może już w swoim mieście i w swojej archidiecezji?

Abp Wacław Depo: – W Częstochowie mam swój dom i jestem administracyjnie zameldowany, ale kościelnie jestem z nią związany już od 25 marca 1992 r., kiedy Radom jako sufragalna diecezja stała się również częścią metropolii częstochowskiej. Częstochowa była dla mnie zawsze czymś bliskim, nie tylko czymś poprzez miejsce. Przede wszystkim poprzez Cudowną Ikonę Matki Bożej i wszystko, co wiązało się z kultem maryjnym. Częstochowa była mi bliska poprzez Kościół i osoby, które ten Kościół stanowiły i stanowią do dzisiaj.

Biskupie posługiwanie w diecezji to wizytacje, bierzmowania, wszelkiego rodzaju uroczystości i spotkania. W duchowej stolicy Polski to wyjątkowa troska o pielgrzymów, którzy przybywają tu z całego świata. Zdążył już Ksiądz Arcybiskup poznać ten swój skrawek Kościoła?

- Wzdłuż i wszerz podążam po niej wizytując. Ale trudno powiedzieć, że w pierwszym roku ogarnąłem wszystkie z 312 parafii. Na pewno modlitwą i troską. Nie odwiedziłem jeszcze wszystkich parafii częstochowskich. Żyję, podobnie jak wierni, nadzieją wspólnego spotkania, przekroczenia progu ich świątyń i budowania wspólnoty osób. Spotykam się przede wszystkim z kapłanami, którzy są na co dzień moimi współpracownikami. To oni biorą ciężar głoszenia Ewangelii i sprawowania sakramentów świętych, a tym samym wiązania we wspólnotę ludzi może czasem obcych sobie, ale mieszkających w tych samych parafiach. Ludzi trzeba czynić wspólnotą. Piękne jest określenie Kościoła jako „Domu”, ale związanie się osób pomiędzy sobą i tym bardziej odpowiedzialności za siebie nawzajem to jest to czego nam ciągle brakuje.

Od października słowo „wiara” odmieniamy przez wszystkie przypadki. Patrzymy na naszą wiarę, wyznajemy ją, a czasem chcielibyśmy, żeby ktoś nam pomógł ją tak zwyczajnie lepiej przeżyć. Stąd cenimy sobie wszelkie inicjatywy Kościoła w Roku Wiary. Czy Ojciec archidiecezji częstochowskiej odważyłby się powiedzieć jaka jest wiara jego dzieci?

- W pytaniu Ksiądz Redaktor dotyka tajemnicy łaski i odpowiem tak, jak powiedziała św. Joanna d’Arc, gdy ją zapytano wręcz prowokacyjnie o to, czy jest w stanie łaski. Powiedziała, iż prosi Boga, by ją w niej zachował. I ja modlę się o to, aby moi diecezjanie byli ludźmi łaski Bożej i współpracującymi z nią, bo to nas nie tylko promuje, ale czyni świadkami wyznawanej wiary.

Dla nas mieszkańców Częstochowa to miejsce życia, pracy, problemów, radości … Może niekiedy zapominamy o genius loci tego miejsca, które na mapie świata i na zegarze historii zajmuje niecodzienną pozycję. Jak z perspektywy dwunastu miesięcy widzi to miasto, cel pielgrzymek dla jednych, miejsce życia dla drugich – Arcybiskup Czestochowski?

- Chciałbym podkreślić zadanie, które jest przed nami i to nie tylko dla naszego pokolenia, ale i dla przyszłych pokoleń częstochowian i w ogóle mieszkańców naszej archidiecezji. Nie umiemy chyba tak do końca dziękować Panu Bogu za owo genius loci. Za dar pielgrzymek apostolskich dziś już bł. Jana Pawła II i następców św. Piotra. W naszym sanktuarium był ks. Achilles Ratti – późniejszy Pius XI, wyświęcony na biskupa w warszawskiej archikatedrze. Był tu także bł. Jan XXIII, jako pracownik nuncjatury w Bukareszcie oraz Benedykt XVI. To co nam zostawili to jest – nie boję się tego powiedzieć, to dosłownie pisanie nowych kart Ewangelii na fundamencie jednej i tej samej Ewangelii, którą jest Chrystus. Rola Maryi przy Chrystusie i wskazywanie na te światła, które z Ewangelii i z życia Kościoła wypływają jest dla nas ciągle jeszcze zadaniem do spełnienia. Przeszliśmy nad tym programem zbyt szybko uważając, że go usłyszeliśmy. Bardzo mało stawialiśmy sobie pytań, jak temu nauczaniu jesteśmy wierni i na ile jesteśmy wierni drodze wyznaczonej nam przez następców Piotra.

Błogosławiony Jan Paweł II powiedział, że „Częstochowa to dobre miasto”. Poprzeczka tej „dobroci” jest chyba wysoka, bo żeby dorastać do tego, aby być dobrym miastem to musi zachowywać Evangelium vitae, a więc szanować godność człowieka od poczęcia do naturalnej śmierci. Ksiądz Arcybiskup staje po stronie Ewangelii życia w mieście, którego rządzący nie wsłuchują się w głos Honorowego Obywatela Częstochowy – Jana Pawła II, proponując na przykład finansowanie z kasy miasta „in vitro”, chcąc być nawet protoplastami projektu. Pamiętamy także wstydliwy dla mieszkańców pomysł „myta” od pielgrzymów.

- Jan Paweł II myślał o Częstochowie jako mieście otwartym na przybywających doń ludzi. I to kształtuje Częstochowę od XIV wieku, od owej niezwykłej obecności Maryi. Chciałbym podkreślić, że otwarcie na pielgrzymów było i jest cechą tego miasta. Niedobrze jest jeśli w Polskę idzie przekaz pokazujący częstochowian jako ludzi mało gościnnych. Przypomnijmy VI Światowy Dzień Młodzieży i prawie dwa miliony młodych ze Wschodu i Zachodu goszczonych przez częstochowskie parafie i rodziny. W tych tematach przytoczonych w sensie głosowań, takich czy innych zapór dla rodzącego się życia poprzez wspieranie “in vitro”, które selekcjonuje życie nie mogę nie powiedzieć nie tylko, że jest to wbrew Prawu Bożemu, ale także, że to nie licuje z miastem, które jest maryjne i które pokazuje nam tajemnicę przyjścia na świat Syna Bożego po to, żeby ocalić każdego człowieka, od jego naturalnego poczęcia, a nie żeby selekcjonować życie.

Początek lutego ubiegłego roku przerażał zimnem, a 2 lutego był chyba jednym z najzimniejszych dni w całym roku 2012. Przyroda potrafi zaskakiwać i popatrzmy na początek lutego tego roku. Może nie jest jeszcze wiosennie, ale jest zupełnie ciepło. Czy to taki znak przyrody, że po roku od ingresu wszystko się ociepliło? Czy Arcybiskup Częstochowski poczuł się w Częstochowie ogrzany ludzkimi sercami, ludzką życzliwością?

- Zdumiewające jest w Ewangelii, że Pan Jezus mówi badajcie znaki czasu, bo umiecie rozpoznawać znaki na niebie i na ziemi … Co do tego ciepła, to ja uważam, że ono zależy od ludzi i ufam, iż łaska Boża, która ma moc przemieniania serc i umysłów ludzkich daje ciepło, które płynie ze wspólnoty serc. Idziemy razem na dobre i na złe. Sprostanie wyzwaniom, jakie tutaj napotykamy, choćby od strony utrzymywania kościołów czy dzieł, które są w naszej archidiecezji nie byłoby możliwe bez pomocy Bożej i wzajemnego zaufania. Nie byłoby możliwe bez troski kapłanów i wiernych. Czasy są jakie są i to co było do tej pory budowane na jakimś fundamencie godności osoby ludzkiej, dziś niejednokrotnie bywa zachwiane. Czasy są obliczone na sławę, popularność a nie na sumienie. W tych czasach musimy tym mocniej tworzyć jedność na fundamencie wiary w Chrystusa. Najświętsze Serce Jezusowe najpewniej ogrzewa i nasze serca miłością i troską o siebie nawzajem.

Pan Bóg nawet z największego zła potrafi wyprowadzić dobro. To dobro pokazał nam także po profanacji Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, kiedy to cały Kościół w Polsce stanął razem z Metropolitą Częstochowskim w duchu ekspiacji przed Cudowną Ikoną Matki Bożej Częstochowskiej, przed którą w ostatnim dniu stycznia stanęli dyrektorzy katolickich rozgłośni, aby pod przewodnictwem Księdza Arcybiskupa odmówić akt ekspiacyjny. Profonacja pokazała z jednej strony grzech, a zarazem moc Bożą i siłę łaski Bożej. Ksiądz Arcybiskup w duchu Jana Pawła II modlił się za p. Jerzego oraz za tych, którzy dopuszczają się aktów świętokradczych w miejscach kultu.

- Chciałbym w to wierzyć, że rzeczywiście była z nami większość Polaków. Ksiądz Redaktor powiedział, że cały Kościół w Polsce, ale również poza jej granicami zjednoczył się w tym akcie ekspiacyjnej modlitwy i przeproszenia. Chciałbym wierzyć, że tak jest, ale powiedzmy sobie szczerze, życzył bym sobie i Kościołowi w Polsce, aby było jak najmniej ludzi, którzy skomentują to wydarzenie, niestety niesławnym już powiedzeniem, „Polacy nic się nie stało”. To, że Obraz został ocalony poprzez kuloodporną szybę, i że oczyszczono sam ołtarz to wcale nie znaczy, że mamy być spokojni. Wydarzyło się coś więcej. Próbowano zniszczyć, jak powiedział o Obrazie Matki Bożej Jasnogórskiej, jeden z poetów „znak rozpoznawczy Polaków”. Znak na każdą emigrację, a emigracje są nie tylko te zewnętrzne, która wyprowadzają ludzi z Polski po to, żeby utrzymywać się poprzez prace najemną, ale są jeszcze emigracje wewnętrzne i one są groźniejsze, bo wtedy zapominamy kim jesteśmy, w kim mamy mieć nadzieję i oparcie. Tym bardziej wyrażam wdzięczność księżom dyrektorom rozgłośni katolickich, że zjednoczyli się tutaj na modlitwie oraz na rekolekcjach i byli również współuczestnikami tej modlitwy ekspiacyjnej. Z pewnością to przekażą poprzez swoje rozgłośnie, dlatego ufam, że łaska Boża będzie potężniejsza od tego grzechu i od wszelkich zniewoleń

Wracam do programu, jaki wyznaczył nam Ojciec Święty Benedykt XVI: przechodzenie przez podwoje wiary. Program Kościoła w Polsce wskazuje nam na odkrycie tego, że jesteśmy solą ziemi, że mamy być tymi, którzy dają smak wierze, którzy tę wiarę zachowują i nią żyją. Każdy z nas ma także swój codzienny program wiary. Jaki jest ten codzienny program Arcybiskupa Metropolity Częstochowskiego wypływający z modlitwy osobistej, modlitwy brewiarzowej, z lektury Pisma Świętego, z przyklękania przed Obrazem Jasnogórskiej Matki Kościoła.

- Ciągle na nowo musimy odzyskiwać łaskę wiary. Mówię odzyskiwać, bo słusznie mówił ksiądz poeta Jan Twardowski, że „trzeba nam wiarę utracać jakże często, ale tę urzędową, nadęta, zadzierającą nosa do góry, traktowaną jak polisa ubezpieczeniowa na życie, bo ona taką nie jest. Ona jest zawsze spotkaniem, a każde spotkanie jest inne”. Nie wolno powiedzieć „już mam, posiadam łaskę wiary i już się o nią nie lękam”. Ta łaska jest niespokojną łaską wymagającą codziennie wysiłku woli, umysłu i serca. Trzeba się opowiadać stale za Bogiem. Wszystkim, którzy wchodzą w przestrzeń mojej prawdy, wolności i modlitwy, zalecam powrót do przemówień Ojca Świętego Benedykta XVI, który w maju 2006 roku przypominał nam: „trwajcie mocni w wierze”. To jest program, który nakłada nam się wspaniale i opatrznościowo na zadania Roku Wiary. Temu zadaniu i realizacji z serca błogosławię w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.

Dziękuję za rozmowę.